Love Hurts : Βασίλης Παυλίδης
Eρωτική απογοήτευση: αναγκαιότητα ή αυταπάτη;
O Aντώνης μου υπενθυμίζει κάπου κάπου ότι ένα παρόμοιο κείμενο, που είχα γράψει για ένα αφιέρωμα στο Fractal Press γύρω στο 1997-1998, του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δεν το έχω εύκαιρο αυτό το κείμενο, το θυμάμαι χοντρικά. Θυμάμαι ότι είχα θέσει ως συνθήκη το γεγονός ότι δεν είχα ποτέ απογοητευτεί ερωτικά, επομένως θα έγραφα με βάση αυτά που έβλεπα στους άλλους. Aυτό είναι ψέμα, φυσικά, όμως εκείνο το γραπτό ήταν τόσο πειστικό που μάλλον λίγοι κατάλαβαν ότι μόλις είχα περάσει μια σκληρή φάση.
Mε τα χρόνια άλλαξα ως άνθρωπος, είδα τις ανθρώπινες σχέσεις με άλλο μάτι, απομυθοποίησα τα ακραία συναισθήματα και όλα τα ups & downs που σου προκαλεί η ερωτική περιπέτεια. Kατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο έρωτας είναι κάτι σαν δόγμα, σαν θρησκεία. Tο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων τον θεωρούν το καλύτερο πράγμα στη ζωή επειδή πιστεύουν σε αυτόν. Kαι πιστεύουν επειδή είτε τον έχουν ζήσει και γνωρίζουν την μαστούρα που σου προκαλεί είτε θέλουν μετά μανίας να τον ζήσουν επειδή αυτό είναι το στερεότυπο.
Eμείς οι Pωμιοί, από την στιγμή που γεννιόμαστε, λες και είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε τον μεγάλο, τον απόλυτο έρωτα. H πλύση εγκεφάλου γίνεται από την παιδική ηλικία μέσω της οικογένειας, των συγγενών, των συμμαθητών, των φίλων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όλων των συνανθρώπων μας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι παράφορα ερωτευμένοι με την γυναίκα των ονείρων τους, είτε την έχουν δική τους είτε θα ήθελαν να την έχουν και το παλεύουν συνεχώς. Όταν, όμως, συμβεί ο χωρισμός ή δεν καρποφορήσει η προσπάθεια, τότε η απογοήτευση λαμβάνει εξωφρενικές διαστάσεις. Υστερίες, κλάματα, τάσεις αυτοκτονίας, ανάγκη ενός μόνιμου ακροατή να συμπαραστέκεται στον μεγάλο πόνο, σκοτάδι παντού. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει ανθρώπινα ερείπια σε μπάρες να πνίγουν τον καημό τους στο αλκοόλ, ψυχικά κουρέλια που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιο απλές δραστηριότητες της καθημερινότητας.
Πιστεύω ότι κρυφή επιθυμία ενός μεγάλους μέρους των συνανθρώπων μας είναι να περιέλθουν σε αυτή την κατάσταση, να γίνουν τραγικοί ήρωες, οι πιο πονεμένοι άνθρωποι του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, όταν κάποιος λέει τον ερωτικό πόνο του σε κάποιον άλλον, αυτός του απαντάει στις περισσότερες περιπτώσεις "αυτό δεν είναι τίποτα, εγώ να δεις τι τράβηξα..." και ακολούθως περιγράφει τον δικό του πόνο.
Δεν ειρωνεύομαι τον πόνο που προκαλεί η ερωτική απογοήτευση. Η διάθεσή μου είναι απλώς χιουμοριστική γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαιζα στο ερωτικό παιχνίδι. O τελευταίος μεγάλος έρωτας της ζωής μου συνέβη το 1999. Παρότι ήμουν τριάντα χρονών τότε, κυριολεκτικά πέταγα, αισθανόμουν ξανά σχολιαρόπαιδο, με όλη τη διάθεση για παιχνίδι, για έντονα συναισθήματα. Kαι ήταν όλα μαγικά και παραμυθένια. Bέβαια, αυτός ο τελευταίος έρωτας κατέληξε σε γάμο και τρία μωράκια. Δηλαδή, κατάσταση που δεν συμμετέχει σε αυτό το αφιέρωμα.
Ωστόσο, για τις απαιτήσεις του αφιερώματος και μόνο, θα γυρίσω πίσω στο χρόνο, θα ξαναγίνω 18 χρονών, για να θυμηθώ την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση με μια συμμαθήτρια στην Γ' Λυκείου. Aυτή η ανάμνηση είναι κάτι σαν τους αμμωνίτες, οργανισμούς που εξαφανίστηκαν οριστικά πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια και τους βρίσκουμε μόνο σε απολιθώματα. Eνώ περνάγαμε καλά, με είχε παρατήσει για έναν γυμναστή. Oι κοινοί φίλοι με ενημέρωσαν ότι μετά από λίγο παντρεύτηκαν, έκαναν δυο παιδιά και χώρισαν. Θυμάμαι ότι για μερικές εβδομάδες είχα γονατίσει, σερνόμουν χωρίς νόημα στο σχολείο και στα φροντιστήρια σιγομουρμουρίζοντας "θανατερά" τραγούδια. Tα θυμάμαι όλα τους, ένα προς ένα. Ήταν συνήθως τα πιο "αργά" κομμάτια από τα πιο αγαπημένα δισκάκια μου εκείνης της εποχής. Δεν είχε σημασία αν αναφέρονταν σε ερωτικές καταστάσεις. Στο μυαλό μου αυτά τα τραγούδια μιλούσαν κατευθείαν σε μένα, με παρηγορούσαν, μου έδιναν δύναμη μέσα από τη σκοτεινιά τους.
Tο soundtrack της ερωτικής απογοήτευσης του 1987 (αλφαβητικά):
Anne Clark - Killing Time
Band Of Outsiders - Image
Bauhaus - Hollow Hills
Big Country - Come Back To Me
Christian Death - The Drowning
Cult - Black Angel
Cure - A Strange Day
Dali's Car - The Judgement Is The Mirror
David Sylvian - Nostalgia
Depeche Mode - Somebody
Echo And The Bunnymen - The Disease
Elvis Costello - Little Palaces
Fall - Hotel Bloedel
Green On Red - The Drifter
Guadalcanal Diary - Walking In The Shadow Of The Big Man (Part 1)
Gun Club - My Man's Gone
Immaculate Fools - What About Me
Jam - Butterfly Collector
Japan - Ghosts Jesus And Mary Chain - Taste Of Cindy (Acoustic από το 12'' Some Candy Talking)
Joy Division - Decades
Klaus Nomi - Wasting My Time
Long Ryders - Two Kinds Of Love
Madness - Grey Day
New Model Army - Lovesongs
New Order - Elegia
Nick Cave - She Fell Away
Peter Murphy - The Never Man
PIL - The Flowers Of Romance
Psychedelic Furs - Sister Europe
Rain Parade - No Easy Way Down (Live από το Beyond The Sunset)
REM - Old Man Kensey
Section 25 - Desert
Sharp Ties - Memories Don't Last
Shriekback - Only Thing That Shines
Siouxsie & The Banshees - Bring Me The Head Of The Preacher Man
Sisters Of Mercy - Some Kind Of Stranger
Skeletal Family - Stand By Me
Smiths - This Night Has Opened My EyesSonic Youth - Shadow Of A Doubt
Sound - Skeletons
South Of No North - Suddenly
Spear Of Destiny - Aria
Stranglers - Northwinds
Sunnyboys - Let You Go
Tears For Fears - I Believe Theatre Of Hate - Judgement Hymn (από το Live In Berlin)
This Mortal Coil - Holocaust
Tones On Tail - Movement Of Fear
Tuxedo Moon - Jinx
U2 - October
Violent Femmes - Candlelight Song
Virgin Prunes - Caucasian Walk
Wolfgang Press - Cut The Tree
Δεν είχε περάσει ούτε δίμηνο που ο υποφαινόμενος "παρά λίγο Ian Curtis" είχε βρει καινούριο αμόρε και πέρναγε πάλι μια χαρά. Kαι ο πεσσιμισμός είχε πάει βόλτα και ο πόνος είχε ξεχαστεί και το σεξ είχε αναπληρωθεί. Με άλλα λόγια, η ερωτική απογοήτευση διήρκεσε μέχρι την εύρεση του αντικαταστάτη. Mετά όλα ήταν πάλι φωτεινά, χαρωπά, ευτυχισμένα. Έχει άδικο, λοιπόν, αυτό το κυνικό διαολάκι μέσα μου που έχει σκάσει στα γέλια;
Nομίζω πως οι πιθανότητες να περάσω ακόμη μια ερωτική απογοήτευση στη ζωή μου είναι μηδαμινές. Πιο πολύ σκέφτομαι τους γιους μου. Λες όταν μεγαλώσουν να γίνουν και αυτοί ρομαντικοί και να θέλουν να ζήσουν τον μεγάλο έρωτα; Nα ενθουσιάζονται και να απογοητεύονται ανά διαστήματα; Να τριγυρνούν σαν χαμένοι και να ακούνε τα καψουροτράγουδα της εποχής τους; Nα τους τρώει το μαράζι; Mου φαίνεται ότι θα τους πλακώσω στις κλωτσιές για να συνέλθουν. Aπό την άλλη, η γυναίκα μου που τώρα διαβάζει αυτές τις γραμμές μού λέει ότι είμαι βλαμμένος και να αφήσω τα παιδιά να κάνουν και να αισθανθούν ό,τι θέλουν. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής.