1946-2009

Δεκατέσσερις συντάκτες του Mic γράφουν για τη σχέση τους με τους Cramps και επιλέγουν τα αγαπημένα τους κομμάτια.

THE HOT PEARL SNATCH - του Δημήτρη Κάζη

O Lux πέθανε 62 (εξήντα δύο!) χρόνων από καρδιά σε νοσοκομείο!!! Φορώντας προφανώς πιτζάμες, με τις παντόφλες κάτω από το κρεβάτι και την Poison Ivy δίπλα του άβαφη, αχτένιστη και ντυμένη όπως να 'ναι. Όσο κι αν τους αγαπούσα από τότε, μόλις μου ήρθε στο μυαλό αυτή η εικόνα τους λάτρεψα ακόμα περισσότερο.

H μουσική τους, πέρα από μόδες, ετικέτες και περιτύλιγμα, ήταν φόρα rock n roll, παιγμένο επιτηδευμένα χύμα και στυλάτο, αλλά χωρίς πολλά πολλά, χωρίς καν μπάσο τα πρώτα χρόνια, τα καλά τους. Τους ξεχώριζε από χιλιάδες άλλα γκρουπ η φωνή του Lux αλλά και η εικόνα και ο μύθος. Και φυσικά τα μαλλιά, τα χείλια και τα μπούτια της Ivy.

Το 84 το σεξ δεν ήταν παντού. Ήταν μόνο στο μυαλό μας, μυστηριώδες αλλά και ωμό, χωρίς τα φετίχ και τα αξεσουάρ που σήμερα είναι εκ των ουκ άνευ. Γι' αυτό είναι δύσκολο να καταλάβει ο σημερινός πιτσιρικάς πώς νιώσαμε όταν είδαμε σε φωτογραφίες και ακούσαμε από βινύλιο τους Cramps. Κι εμείς με το ζόρι το θυμόμαστε, αφού πέρασαν πολλά χρόνια και μεσολάβησε και εκείνο το live στο Ιβανώφειο (το 93 ήταν;) που ήταν κάτι ανάμεσα σε φτηνιάρικο καμπαρέ και παρακμιακό τσίρκο. Ναι, μέσα σε δέκα χρόνια είχαν αλλάξει πολλά.

Οι Cramps δεν είναι παρά μια υποσημείωση στην ιστορία του rock n roll. Αλλά μήπως και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι δεν είναι παρά μια υποσημείωση στην ιστορία του κόσμου;

Top 5 (χωρίς διασκευές)
New kind of kick, Voodoo idol, Garbageman, Human fly, Don't eat stuff off the sidewalk

Top 5 (διασκευές)
Green fuz, The crusher, Lonesome town, Goo goo muck, Domino

Top 5 (απόλυτο)
Goo goo muck, New kind of kick, Green fuz, Garbageman, Domino

E ναι, ήταν καλύτεροι παίχτες από συνθέτες...

CAN YOUR PUSSY GET A CRAMP? - του Άρη Καραμπεάζη

Και άλλα τέτοια θεμελιώδη ερωτήματα στον κόσμο του παρά- rock 'n' roll, όπως εκφράστηκε μέσα από τους Cramps και μόνον αυτούς. Διότι rock 'n' roll με την ορθή αυτού έννοια -έστω και στην ακραία του μορφή- δεν τους λες με τίποτε. Όπως υπάρχει η παραοικονομία και τα παραϊατρικά επαγγέλματα, έτσι ο Lux και η Poison Ivy επαγγέλονταν και ευαγγελίζονταν το παρά- rock 'n' roll, που τους πάντες γοήτευε, αλλά κανείς ποτέ δεν το τόλμησε σε τέτοιο βαθμό.

Στο μαύρο χιούμορ της παρακμής και στην τραβηγμένη σεξουαλικότητα του περιθωρίου, οι Cramps υπηρέτησαν απολύτως πιστά τον rock 'n' roll μύθο δια της καλύτερης μεθόδου. Ήτοι δια της χλεύης αυτού. Ταρίχευσαν το σερφάρισμα και εκμαύλισαν τους αιώνιους έρωτες. Έδωσαν στα γεννητικά όργανα -αντρικά και γυναικεία- τη θέση που τους αξίζει (πρωτοκαθεδρία). Και για να τα ντύσουν ηχητικά όλα αυτά επέλεξαν τη δυσαρμονία, εν είδη ενός γκρεμισμένου σπεκτορικού τοίχου, τον οποίο και διέλυαν ολοένα και περισσότερο. Ολοένα και με μεγαλύτερη μανία παρά τα χρόνια που περνούσαν ερήμην τους.

Οι Cramps δεν είναι σίγουρα το αγαπημένο μου συγκρότημα. Σε ανύποπτο, δε, χρόνο αν έβγαζα μια λίστα με τα 50 αγαπημένα μου συγκροτήματα, δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι θα τους είχα μέσα. Την δισκογραφία τους την έχω τιμήσει περισσότερο ως αγοραστής, παρά ως ακροατής. Με την τελευταία ιδιότητα μάλιστα προτιμώ ορισμένα από τα πιο "λουστραρισμένα" άλμπουμ τους από τα mid 80s, παρά τα θρυλικά ακατέργαστα πρώτα διαμάντια αυτών. Δηλαδή αν ξημερώσει κάποτε η μέρα που θα ακούσω ένα άλμπουμ των Cramps από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό θα είναι σίγουρα το A Date With Elvis.

Ο Lux Interior συμβολίζει ασφαλώς την εμμονή του rock 'n' roll με τα... σύμβολα και καταδεικνύει ότι στον ιδανικό rock κόσμο τίποτε δεν πρέπει να είναι αληθινό. Όπως τίποτε δεν ήταν αληθινό στον κόσμο του Ziggy Stardust και στη συμπεριφορά του Alice Cooper. Αληθινό είναι μόνο το πάθος. Αληθινή πρέπει να είναι η πόζα, για να την πιστέψεις και να μην την προσπεράσεις.

Ο Lux πορεύτηκε με εμμονή στην πόζα και ο θρύλος λέει ότι η σύγχυση ανάμεσα στο πραγματικό και στο θεατρικό υπήρξε στη ζωή του πιο έντονη από ότι στις ζωές των παραπάνω ηρώων του. Εφευρέτης και απόλυτος εκφραστής του πιο μπασταρδεμένου ροκ παρακλαδιού (psychobilly), έγραψε ιστορία κυρίως επάνω στη σκηνή, όπου έκανε στην κυριολεξία τα πάντα και πάντοτε στον μέγιστο βαθμό.

Τον θυμάμαι στην τελευταία συναυλία των Cramps στην Αποθήκη του Μύλου, να επιδίδεται στην γνωστή ιεροτελεστία του on stage r'n'r αυνανισμού και άπαντες από κάτω να το εκλαμβάνουμε ως απόλυτα φυσιολογικά. Τα αίματα και τις λοιπές εκκρίσεις του μου τις διηγείται και ο Απόστολος Βαρνάς από ένα live στο Dusseldorf το 1986 και διαπιστώνω ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει στα δώδεκα χρόνια που χώρισαν τις δύο συναυλίες.

Οριστικό τέλος ασφαλώς για τους Cramps με το θάνατο του Lux. Από την αρχή μέχρι το τέλος υπήρξαν το ίδιο αιχμηροί, πάντοτε έπαιζαν με αυτό , αλλά ποτέ δεν ξεγέλασαν το κοινό τους. Η Poison Ivy γνωρίζει ήδη ότι ποτέ δεν πρόκειται να βρει έναν ανάλογου μεγέθος r'n'r ήρωα για να σταθεί επάξια δίπλα στο θεϊκό κορμί της... και είμαι περίεργος να μάθω τι είδους συναισθήματα της δημιουργεί αυτή η βεβαιότητα. Ο σεβασμός μου και για τους δύο υπήρξε μεγαλύτερος αφότου έμαθα ότι είναι κάτοχοι μιας τεράστιας και καλοδιατηρημένης δισκοθήκης, όπως οφείλουν να είναι όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί.

Αποχαιρετίζουμε τον Lux λοιπόν με απόλυτη συναίσθηση του ότι το δέρμα στο σώμα του σε λίγους μήνες θα έχει λιώσει, αλλά το P.V.C. που το σκέπαζε σε όλη του τη ζωή ασφαλώς και δεν θα λιώσει ποτέ...

Και αν τυχόν πετύχει πουθενά εκείνον τον Bryan Gregory με το απίθανο τσουλούφι, ας του δώσει επιτέλους ένα "μάθημα" για τον κλεμμένο εξοπλισμό.

Top 5 Cramps In My Brain

1) Can Your Pussy Do The Dog (A Date With Elvis 1986)
2) Sunglasses After Dark (Songs The Lord Taught Us 1980)
3) Like A Bad Girl Sould (Big Beat From Badsville 1998)
4) Surfin' dead (Smell Of Female 1983)
5) Alligator Stomp (Look Mom, No Head! 1991)

YOU GOT GOOD TASTE - του Πάνου Πανότα

Οι μουσικοί θρύλοι, πριν γίνουν τέτοιοι, τσακώνονται σφόδρα με τους κανόνες. Διαρκώς. Ανέκαθεν. Τρέλα, δράματα, αυτοκτονίες, ναρκωτικά... Οι πτέρυγες της "Φωλιάς του Κούκου" με σάρκα κι οστά. Η abnormal υποκατηγορία στο σκοτεινό βάθος του διαδρόμου, πολύ πίσω απ' τους κάθε Barry Manilow και Linda Ronstadt. Οι κοινώς σαλεμένοι...

Σήμερα, ένας εταιρειάρχης στεγνός από φράγκα, αλλά που επιμένει να ψάχνει το λαχείο και την ευκαιρία, 80-20 θα απέρριπτε Arthur Brown, The Stooges, The Cramps, Sid Vicious, Richard Hell... Ένας μαγαζάτορας που σιχαίνεται τις συνεχείς απολυμάνσεις, το ίδιο... Δεν έχουν τα αντανακλαστικά μιας εποχής που αιτιολογούσε το λουκ, τους ρόλους κακών κι επικίνδυνων, την απέχθεια, ακόμη και το ότι έφτανες στο αυθεντικό από πολύ στραβό δρόμο, ακούγοντας ένα γκρουπ που ξέρει να παίζει τα βασικά, δουλεύει χωρίς μπάσο και που ο μοχθηρός μπρος άντρας του στο μικρόφωνο σε κοιτάζει σαν σαρκοβόρο του George Romero... Ακούγεται κουλό, γιατί στις μέρες μας λέμε ότι επιτρέπονται πάρα πολλά, ίδιας φύσης ή και παραπέρα, αλλά δεν είναι. Λείπει η κίνηση. Η θυσία. Όσα χάνουμε ζώντας στατικότερα από ποτέ, περνώντας πλέον ώρες σε καρέκλα κι οθόνη.

Εκτιμώ ότι αν οι The Cramps είχαν μόνον έναν ήρωα, αυτός ήταν η Poison Ivy, μια γυναίκα που χρειάστηκε το σθένος και το ψυχικό απόθεμα να το ζει να γίνεται, να αντέχει τις επαναλήψεις. Πόσες φορές άραγε έκανε έρωτα προσέχοντας νωπές πληγές και γάζες; Ό,τι και να γραφτεί απ' τον οποιοδήποτε, για αυτήν η απώλεια πρέπει ήδη να άγγιξε την απόλυτη έννοιά της, και ξέρουμε πού οδηγεί αυτό...
Άλλοι σαν τους The Cramps δε θα υπάρξουν. Έτσι μονοσήμαντα τουλάχιστον. Απ' τους δίσκους τους, κανένας δεν έκλεισε ό,τι έκαναν επί σκηνής.

Διαισθητικά, οδηγούμαι σε σταθερές επιλογές, αρχίζοντας από κείνο το "Smell Of Female", λάιβ του '83 στο The Peppermint Lounge, που χωρίς εικόνα με κάνει να καταλαβαίνω τη ροντό νομοφαγία που λαμβάνει χώρα, κι αμέσως όλη την τρας αλλοφροσύνη του "Psychedelic Jungle". Όπως σε όλα τα ραντεβού, έτσι και στο αποχαιρετιστήριο, τα ονόματα Erick Purkhiser και Kristy Wallace εξακολουθούν να μη μου λένε τίποτα. Ο Purkhiser πέθανε όπως όλοι, ο Interior απλά μόλις πέρασε και το άλλο πόδι απ' την πόρτα...

"The Green Door", "The Most Exalted Potentate Of Love", "Primitive", "Faster Pussycat", "Beautiful Gardens".

BURN THE FLAMES - του Γιάννη Πλόχωρα

Πέθανε από καρδιά ο Lux Interior. Το έμαθα. Ο άνθρωπος που με τους Cramps ξανάδωσε στο ροκ εν ρολ τα νιάτα, την ομορφιά, τον κίνδυνο και την underground αίγλη που ποτέ δεν είχε. Αφήνει μια χήρα, την Κρίστυ Ουάλλας, που εμείς ερωτευτήκαμε ως Πόιζον Άιβυ, κι ένα εκατομμύριο και λίγα λέω θλιμμένα κοκοράκια. Εδώ και 30 χρόνια κυκλοφορεί η φήμη ότι οι Κραμπς υπήρξαν το μεγαλύτερο ροκ εν ρολ γκρουπ της ιστορίας. Ξέρω ότι και να μην είναι αλήθεια δεν πρόκειται ποτέ να το παραδεχτώ. Κάψε την κόλαση Λαξ αγόρι μου κι έρχεται σιγά σιγά κι η σειρά μας.

Υστερόγραφο:

1 Green Fuz
2 Lonesome Town
3 Goo Goo Muck
4 She Said
5 Thee Most Exhalted Potentate of Love

MAMA OO POW POW - της Χίλντας Παπαδημητρίου

Καλοκαίρι του 1985. Σάββατο μεσημεράκι με φραπέδες και κουβεντούλα με τη σαββατιάτικη παρέλαση φίλων και πελατών. Ένας ψηλός αδύνατος δεκαοκτάχρονος, με κοκοράκι, μαύρο πουκάμισο με σηκωμένο γιακά και μαζεμένα μανίκια, μπαίνει χτυπώντας τις μυτερές του μπότες.
"Γειααααα. Να σου πω, κοπελιά, έχεις ψυχομπίλι;" (Δεν έχω, αλλά θα πάθω αν συνεχίσεις να μου φυσάς τον καπνό του τσιγάρου σου στα μούτρα, κι αν με ξαναπείς κοπελιά). "Αν έχω... τι;"
"Ψυχομπίλι, ντε, Cramps κι έτσι".
(Αααα, με ρωτάει αν παθαίνω κράμπες και ψυχοπλάκωμα, μάλλον. Ε, να μην παθαίνω, με όλα αυτά που ακούω καθημερινά;) "Όχι, αλλά να τους ψάξω. Μήπως ξέρεις εταιρεία;"
"Τς, ένας φιλαράκος μου έφερε τα δισκάκια εισαγωγής από Ολλανδία. Να σου πω, θα το ψάξεις για να μην τρέχω Αθήνα; Πότε να περάσω;"
"Ε, έλα από Τρίτη να το έχω κοιτάξει".

Και το κοίταξα. Και ανακάλυψα ότι τους έφερνε εισαγωγής η Penguin. Και έφερα το Gravest Hits και το Song the Lord Taught Us στον Μανωλάκη τον ροκαμπιλά, με τον οποίο γίναμε φιλαράκια όταν ανακαλύψαμε ότι είμαστε και οι δυο fan του Elvis και του rockabilly. Μετά ακολούθησε η μόδα με την αναβίωση της σκηνής του garage και του rockabilly, και όλοι άρχισαν να μας ζητάνε Cramps, Stray Cats και Fuzztones. Η CBS έβγαλε καμπόσα άλμπουμ τους σε LED, ήτοι σε limited edition, και μετά σε κανονικές εκδόσεις. Ο Μανωλάκης χάθηκε για ένα μεγάλο διάστημα, κι εγώ έχασα την ενημέρωσή μου: πού συχνάζουν τα ροκαμπίλια, από πού ψωνίζουν μπότες, ποιο ελληνικό γκρουπάκι ακολουθούν. Τον ξαναείδα στα μέσα της δεκαετίας του '90, λίγο πριν κλείσω το δισκάδικο, να σπρώχνει ένα καροτσάκι μ' ένα μωρό. Δεν είχε πια κοκοράκι, αλλά φορούσε ένα μακό με το λογότυπο των Cramps. Ελπίζω τα παιδιά του να μην ακούν Χατζηγιάννη. Και ο ίδιος να έμαθε το θάνατο του Lux, και να ήπιε κανένα ουισκάκι στη μνήμη του.

Από τους Cramps μου έμεινε η απίστευτη σκηνική ενέργεια του Lux, η αγάπη του για την αμερικάνικη trash κουλτούρα και οι αναφορές του στα b-movies, ο τρόπος που έδενε τα φωνητικά του Screamin' Jay Hawkins με τον ήχο των Ramones και τις κιθάρες των Ventures, του Link Wray και του Dick Dale. Και φυσικά, η Poison Ivy.

Αγαπημένα μου κομμάτια: Ultra Twist, What's inside a girl, Let's get fucked up.

ANTIO LUX - του Βασίλη Παυλίδη

Πιστεύω ότι αν μας ζητούσαν να γράψουμε τις 20 αγαπημένες μας μπάντες όλων των εποχών σε καμιά λίστα δεν θα βρίσκονταν οι Cramps. Ήταν πάντα μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, μια ξεχωριστή μορφή ψυχωτικού ροκαμπίλι συγκροτήματος που συνδέθηκε με την γένεση του αμερικανικού πανκ και άφησε πίσω μερικά αριστουργήματα, αυθεντικά ή διασκευές, όπως το Domino, το Green Fuzz, το The Crusher, το Human Fly, το Green Door ή το Goo Goo Muck. Οι Cramps είχαν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις ήδη από τα τέλη των '80ς και η μουσική προσφορά τους τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν μας απασχόλησε σοβαρά.

Με στενοχωρεί που ένας ένας οι εφηβικοί μας ήρωες μας αφήνουν χρόνους. Το σκέφτομαι πλέον και από την ανθρώπινη σκοπιά. Ο Lux ανήκε πάντα στο πάνθεον των καταραμένων της rock και είμαι βέβαιος ότι οι φανατικοί του και οι δισκογραφικές εταιρείες δεν θα μας αφήσουν να τον ξεχάσουμε έτσι εύκολα.

Υπό τους ήχους του Garbage Man βάζω ακόμη ένα ποτηράκι. Καλό ταξίδι κολλητέ.

TO LUX-ΟΦΩΣ ΕΝΟΣ CRAMP - του Αντώνη Ξαγά

"Το punk ήταν για μένα πάντα μια λαϊκή, ακόμη και συντηρητική μουσική! Από στενά μουσική άποψη άλλωστε το punk ήταν τα 50s ξαναζεσταμένα. Το στοιχείο που διέκρινε (να που μπήκε ο αόριστος χρόνος πλέον!) τους Cramps από τον συρφετό της συμφοράς δεν ήταν τόσο η έξτρα δόση rockabilly (ή voodobilly όπως ευφυώς ονομάστηκε το ιδίωμα τους) που πρόσθεσαν στη συνταγή. Ήταν η όλη τους αισθητική (αντι-αισθητική αν θέλετε!), αυτή που θα βαφτιστεί trash, πολύ πριν όμως γίνει μόδα για σύγχρονους γιαπο-μικροαστούς που έχουν ανάγκη από λίγη ελεγχόμενη δόση παρακμής στην ασφαλή ζωή τους (μη δω πουθενά τον χαρακτηρισμό cult - ...τραβάω πιστόλι!). Ήταν και ο τρόπος που βούτηξαν στη θεμελιώδη υποκουλτούρα της Αμερικής, στις βήτα ταινίες με τα ζόμπι, τα μυγόμορφα τέρατα, τους λυκάνθρωπους και τα εύκολα φτηνά κορίτσια, στο άγουρο και ωμό rock n' roll... Η διεστραμμένη ματιά τους που ακροβατούσε στα όρια της αρρώστιας (κάτι σαν λιγότερο ελιτίστικοι Residents)... Μουσικά δεν ήταν σπουδαίοι. Με το ζόρι μπορώ να αποστάξω τα καλύτερά τους τραγούδια:

1. Drug train
2. Sunglasses after dark
3. Human fly
4. I'm cramped
5. TV set

Οι κιθάρες τους ήταν πυρακτωμένες και ...καυλοπυρέσσουσες μεν, άτεχνες δε, ακόμη και εκνευριστικές σε παρατεταμένη έκθεση (μα χωρίς μπάσο γίνεται;). Ίσως, πιθανότατα, σίγουρα, στη σκηνή να άξιζαν περισσότερο (και με μια ...ουσια-στική βοήθεια ακόμη πιο πολύ!). Δεν τους προλαβαίνω πλέον... Ο αόριστος χρόνος άπλωσε οριστικά τη σκιά του. Εκτός εάν η Poison Ivy αποδειχθεί ...εύθυμη χήρα!".

Έκλεισε το κείμενο βάζοντας την τελεία ικανοποιημένος. Η αποτίμηση του φαινόμενου Cramps έμοιαζε πλήρης και ισορροπημένη. Πάτησε το send και έσβησε το φως...

Και μετά... Ήταν λέει πάλι 18, σε πάρτυ μαθητικό, με μουσική βρώμικη και αλκοόλ υψηλών οκτανίων να ρέει...Και το κορίτσι που τον είχε πλανέψει, το κορίτσι που είχε αποφασιστικά βρεθεί επάνω του, ήταν ζόρικο. Και... Και... Άσχημο, απωθητικό, με στραβοχυμένο κραγιόν και φτηνιάρικα ρούχα πλαστικά. Αλλά για έναν ακατανόητο λόγο τον άναβε όλο και πιο πολύ. Το "σε θέλω" της δεν είχε καμία σχέση με αγάπες για πάντα και άλλες τέτοιες αηδίες, αλλά ήταν ένα "σε θέλω" γεμάτο υγρά, σώμα, παρόν και καθόλου μέλλον... Ήταν παράξενο το όνειρο εκείνης της νύχτας... Ξύπνησε σε υγρά σεντόνια κάθιδρος...

13 ΙΟΥΝΙΟΥ 1978 - CRAMPS LIVE AT NAPA STATE MENTAL HOSPITAL - του Τάσου Κορομηλά

Ο πρωτοπόρος εξερευνητής της ανθρώπινης υπόστασης Lux Interior (aka: Erick Lee Purkhiser) φοράει το Freud-ικό "εκείνο" του ενστικτώδους υποσυνείδητού του, πετάει στην άκρη το "υπερεγώ" και τις αναστολές της political correct αμερικάνικης συνείδησης, αρπάζει το μικρόφωνο και παρουσιάζεται στο λιγοστό κοινό:
"We're The Cramps, and we're from New York City, and we drove 3,000 miles to play for you people. And somebody told me you people are crazy, but I'm not so sure about that. You seem to be alright to me."

Τα έγκλειστα "ανθρώπινα κουρέλια" του ιδρύματος απαντούν "fuck you!" στους απανταχού "ελεύθερους-ζουρλομανδύα", υπό τα απανωτά ηλεκτροσόκ του "The Way I Walk". Σταθμός στην εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης.

4 Φεβρουαρίου 2009 - Glendale, California
Το ανθρώπινο είδος χάνει ένα κομμάτι της ψυχής του.

Αξέχαστα tracks: Human Fly, Goo Goo Muck, The Creature From the Black Leather Lagoon, Aloha From Hell, Surfin' Bird.

Link: The Way I Walk - Live At Napa State Mental Hospital

FOR THE LOVE OF IVY - του Μπάμπη Αργυρίου

Now life is short and it's filled with stuff
So let me know baby when you've had enough...
There's nothing on the radio when you're dead
There's nothing at the movie show when you're dead
There's nowhere left for you to go when you're dead
Do the dead, yeah, do the dead, do the dead, surfin' dead.
"Surfin' dead"

Γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τη Cher, τη Dolly Parton, την Patti Smith, τον Syd Barrett, τον Robby Krieger, τον Donovan Leitch, τον Robert Fripp... αλλά έβγαλε δίσκο τελευταίος - το 1979 στα 33 του. Στα πρώτα sixties χρόνια ήταν έφηβος, αλλά δεν έβγαινε ραντεβού με τον Elvis. Μάθαμε πολύ αργότερα για τους έρωτές του. Ronnie Cook & Gaylads (Goo goo muck), Jim Lowe (Green door), Falcons (The natives are restless), Dell Raney & the Umbrellas (Can your hossie do the dog?), Jack Scott (The way I walk), Groupies (Primitive), Novas (The crusher), Randy Alvey (Green fuz) κλπ. Κι εσύ που νόμιζες πως το Nuggets περιείχε άγνωστα συγκροτήματα!

Τον ευγνωμονούμε που μας γνώρισε όλα αυτά τα καταχαμένα underground διαμάντια. Πολλά απ'τα οποία ήταν κακοηχογραφημένακαι σεμνά (λόγω της εποχής) εκτελεσμένα κι αυτός χάραξε τα καινούργια τους όρια. Αν οι πρώτες εκτελέσεις ήταν οι ρίζες του psychobilly οι δικές του είναι σίγουρα τα άνθη του.

Live ήταν η πρώτη μας συνάντηση στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης. Ημίγυμνος με μαύρο δερμάτινο παντελόνι (αν μπορείς να πεις παντελόνι δυο μπατζάκια ενωμένα στην κορυφή) κι ένα μικρόφωνο που όταν δεν το έτριβε πάνω στα αχαμνά του το έχωνε εκεί που ο Κότζακ πάρκαρε το γλυφιντζούρι του. Τη μια στιγμή μου φαινόταν έκφυλος εραστής και την άλλη ζόμπι σε υστερία. Φυσικά με ξεπερνούσε αυτό που έβλεπα, δεν είχε προηγούμενο, δεν μπορούσα να τον συγκρίνω με κανέναν άλλο τραγουδιστή και άργησα να τον αποδεχτώ.

Όλα αυτά στην ταινία Urgh! όπου έπαιξαν το "Tear it up". Μετά διαβάσαμε για τους Cramps "που δεν είχαν μπασίστα", πήραμε το "Psychedelic jungle" σε αμερικάνικο βινύλιο, το "Off the bone" σε τρισδιάστατο εξώφυλλο με τα συνοδευτικά γυαλιά, το "Smell of female" στην 3X7" έκδοση και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτός καλύτερα. Με dames, booze, chains and boots.

Αδυναμίες:

1. Human fly
2. New kind of kick
3. Goo goo muck
4. The natives are restless
5. What's inside a girl

BEHIND THE GREEN DOOR - του Γιώργου Τσαντίκου

- Ποιοι είναι αυτοί ρε μαλάκα που θα μας βάλει μέσα ο ξάδερφός σου;
- Δεν ξέρω, κάτι ποπάδες μάλλον. Cramps τους λένε.
- Όχι ρε γαμώτη, φαντάσου ότι την περασμένη βδομάδα έπαιζαν οι Gamma Ray, που ήταν τότε ο μαλάκας ο ξάδερφός σου;
- Δεν δούλευε ρε, δεν θα μπαίναμε ούτε που να 'χαμε τον κιθαρίστα πατέρα.
(Ο ξάδερφος) -Δε σκάτε και οι δύο; Ή μήπως θέλετε να σας καρφώσω ότι την κοπανάτε από το φροντιστήριο;
- Καλά λέει ρε. Πάμε και ας είναι ό,τι να' ναι. Από έκθεση, καλύτερα.

(Δύο ώρες μετά)
- Ρε συ, αυτός κατάπινε το μικρόφωνο, μεγάλος καραγκιόζης. Ναι. Εκείνο το gogomak όμως ήταν ωραίο.
- Και η κιθαρίστρια καλή ήταν.

Δεκαοκτώ χρόνια μετά, καταλαβαίνεις τη σημασία ύπαρξης του ξαδέρφου στην πόρτα γιατί μπόρεσες να δεις τον Lux Interior να κινδυνεύει από εργατικό ατύχημα, με δεμένο το μικρόφωνο από το σβέρκο του, να κοιτάει απόκοσμα το αλαλάζον πλήθος, έτοιμος ή να πάει από πνιγμό ή να ξεφωνίσει "παπαχουμάουμαου". Κάπως έτσι αλλάζουν τα μυαλά, για τη μουσική και όλα τα υπόλοιπα, όταν υφίστασαι τέτοια σοκ στα 16 σου.

Τραγούδια:

Bikini girls with machine guns, I was a teenage werewolf, She said, Green Door, Aloha From Hell

LUX INTERIOR, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ IDEAL STANDARD - του Χρήστου Αναγνώστου

Υπάρχει ένα κεφάλαιο από την ζωή του Buddy Bradley που ταιριάζει άψογα με την ζωή μου και ίσως με την ζωή του κάθε ροκ πιτσιρικά στα πρώτα του βήματα. Ο Buddy είναι ο κλασικός απόκληρος teenager με ελάχιστα κοινά με τα cool άτομα του κοινωνικού του περίγυρου. Συναντάει λοιπόν τον δικό του μέντορα τον Jay σε ένα δισκάδικο όπου του προτείνει κάποιους δίσκους. Όσο περνάνε οι μέρες και γίνονται πιο φίλοι o Buddy καταλήγει σπίτι του Jay μπροστά στη τεράστια δισκοθήκη του χωρίς να ξέρει τι να πρωτοδανειστεί. Εγώ τον Pit τον γνώρισα στο φροντιστήριο αγγλικών, ήταν ροκαμπιλάς με γυρισμένα μπατζάκια και πεταχτή φράντζα. Στην αρχή μου έδωσε κάποιες κασέτες και κάποια στιγμή που πήγα σπίτι του βρέθηκα στον παράδεισο. Πρέπει να είχε πάνω από 500 βινύλια που για την εποχή εκείνη θεωρούνταν τρελός αριθμός. Οι Cramps ήταν το αγαπημένο του συγκρότημα και παρά το γεγονός ότι τούς ήξερα από το ράδιο φεύγοντας πήρα μαζί μου τα Off the Bone, Stay Sick, A Date with Elvis και ένα τετραπλό box set των Stones (των πραγματικών όχι αυτών με τα τριαντάφυλλα).

Λίγους μήνες μετά μας επισκέφτηκαν ο Lux Interior με την Poison Ivy στο Ρόδον. Πήγα παρέα με τον Pit και κάτι φίλους του να θαυμάσω έναν τύπο με τακούνια να τρέχει σαν να φοράει αθλητικά με αερόσολα. Δεν τα έβγαλε ούτε καν όταν ανέβηκε στα ηχεία για να πηδήξει πάλι πίσω στην σκηνή απο ύψος 3 μέτρων. Δεν διέκοψε το showόταν το stand του μικροφώνου που προσπαθούσε να σπάσει στα δύο του σχίσε το χέρι και γέμισε αίματα. Σύρθηκε στο πάτωμα ανάμεσα σε ενισχυτές και καλώδια χωρίς ίχνος ανησυχίας για το γεγονός του ότι ήταν ημίγυμνος. Κάποια στιγμή έβγαλε το ένα τακούνι το γύρισε να χυθεί ο ιδρώτας από μέσα και συνέχισε ακάθεκτος. Όλα αυτά στα μέσα των 90s πού ήταν πλέον πενηντάρης και όχι "κουρασμένος" πιτσιρικάς. Το αστείο είναι ότι κάποιες μέρες μετά σε μια συνέντευξη του διάβασα ότι είχε πυρετό εκείνο το βράδυ οπότε δεν απέδωσε και πολύ καλά. Τι να πεις ελπίζω εκεί πάνω να συνεχίζεις το Show έχοντας στο setlist τα παρακάτω.

Human Fly
GarbageΜan (χάρις σε αυτό το τραγούδι πήρα το proficiency)
She Said
Bikini Girls With Machine Guns
The Way I Walk

Και το όνομα του διαβάζεται Λαξ και όχι Λουξ και ας το έλεγε έτσι η διαφήμιση.

Ο Buddy Bradley είναι χαρακτήρας κόμικς του Peter Bagge και θατον βρείτε μαζί με την οικογένεια του στο graphic novel the Bradleys.

GARAGE DAYS ARE OVER - της Νάντιας Πούλου

Πάει άλλο ένα κομμάτι του παζλ της εφηβείας και της μουσικής μυθολογίας μας. Ξέρετε, το παζλ που μοιάζει όλο και πιο πολύ στα ψηφιδωτά του Μυστρά, περιμένοντας αναίτια την αναστήλωσή του.

Γιατί αναίτια; Γιατί δεν πρέπει μόνο να θες να πας στο διάολο, αλλά να μη σ' ενοχλούν κι οι φωτιές. Στίχος του Lux αυτό το τελευταίο.

Ακολουθούν πέντε τραγούδια. Ενδεικτικά, γιατί τι να διαλέξεις και τι ν' αφήσεις σε μια περίπτωση όπως των Cramps; Αφιερωμένα εξαιρετικά σ' όλες τις Cramps-ικές νύχτες μας που ήξεραν αυτό που οι μέρες απέκρυβαν: ότι δεν υπάρχει μέλλον οπότε καλύτερα να καταπιείς το παρόν μια κι έξω.

Goo Goo Muck, Drug train, Mean Machine, I Can't Hardly Stand It, Can't Find My Mind.

THE MAD DADY'S GONE - Του Θάνου Σιόντορου

Γυρίζοντας αμέριμνος σπίτι μετά από απογευματινή βόλτα, έλαβα ένα μήνυμα από το φίλο και συναγωνιστή Ξαγά που επακριβώς έλεγε: "Πέθανε ο κραμπ!". Αφού μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβω-υποθέσω, ζήτησα διά της ιδίας οδού διευκρινίσεις.

Η ουσία απαράλλαχτη και στη δεύτερη ανταπόκριση. Ο Lux Interior πήγε στα θυμαράκια. Όχι ρε φίλε, αυτό είναι αδικία!!!

Στο μυαλό μου πάντα υπήρχε κάτι σαν μεταφυσική συμφωνία ότι οι Cramps κάποια στιγμή θα παίξουν ζωντανά κι εγώ θα είμαι από κάτω. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Τη συναυλία τους -το '96 νομίζω- στο Ρόδον την έχασα και έμεινα μόνο με τις θρυλικές αφηγήσεις συν φυσικά τη λαχτάρα να παρευρεθώ κι εγώ σε κάποια άλλη. Απ' ό,τι φαίνεται, μ' αυτές θα πορευτώ από εδώ και πέρα και άντε στα τσακίρ κέφια μπορεί να χτυπήσω και κανένα live στο ψυχιατρείο ντιβιντικώς. Το τελευταίο θυμάμαι να το αναζητώ σε πειρατική βιντεοκασέτα σε δισκοπωλείο της οδού Θεμιστοκλέους (που επίσης δεν υπάρχει πια), όταν τα dvd και πόσο μάλλον το downloading ήταν στοιχεία του επερχόμενου μέλλοντος.

Μα τι μπάντα οι Cramps! Σκανδαλιστική αισθητική, αμίμητη ενέργεια, τρέλα με το κιλό και αυθεντικό rock 'n roll κατευθείαν στα μούτρα μας!

Δεν ταιριάζουν στον Lux φανφαροειδείς επικήδειοι, ποιητικές αναλύσεις, δακρύβρεχτα αντίο και ροκ στοχασμοί. Αλοπεκιάστε, τσιτώστε τους ενισχυτές, κυλήστε τα κορμιά σας σε χαλιά, κρεβάτια, πλυντήρια και δεν ξέρω εγώ που αλλού, ρουφήξτε ό,τι σας κάνει κέφι και σκαρώστε οργιαστικά ρέκβιεμ σαν αυτά που θα τον έκαναν περήφανο!

Άσε που η Poison Ivy είναι πλέον εκτός από δυσθεώρητα σέξυ και χήρα! Αυτό πού το πάτε;

Cramps all time top-5

1. The Mad Daddy
2. Human Fly
3. Surfin' Bird
4. Don't Eat Stuff Off The Sidewalk
5. Let's Get Fucked Up

SONGS LUX TAUGHT US... - της Μυρσίνης Βασιλοπούλου

Δύσκολο να χωνέψεις ότι πέθανε κάποιος που στην πραγματικότητα -παρά τις μαρτυρίες- δεν πίστεψες ποτέ ότι όντως υπάρχει. Και αυτό, ακριβώς επειδή περισσότερο με καρικατούρα έμοιαζε παρά με αληθινό άνθρωπο. Ο Lux Interior, μαζί με το Screaming Lord Sutch, είναι οι πιο άρρωστες φιγούρες που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου και -πεπεισμένη ότι οι νορμάλ τύποι είναι αφόρητα βαρετοί- δε θα μπορούσε παρά να πρωταγωνιστεί στο μικρόκοσμό μου!

Εξοργίζομαι που έχασα την ευκαιρία να δω το Lux να παρεκτρέπεται και -μεταξύ άλλων- να κατεβάζει τα βινίλ βρακιά του στο Ρόδον και φθονώ όσους ήταν εκεί...!

1. Faster Pussycat
2. Let's get fucked up
3. Bikini Girls with Machine Guns
4. Garbage Man
5. και φυσικά... το Goo Goo muck, γιατί οι Cramps ήτο μανούλες στις διασκευές,
είναι τα πέντε τραγούδια που ταλαιπώρησα περισσότερο με την ανελέητη επανάληψη!!!

Thanx for everything, Lux... Stay Sick!!!
R.I.P.