Memory comes back

THE EARLY YEARS
To βαρυφορτωμένο jukebox του οικογενειακού μας σφαιριστηρίου έπαιζε για χρόνια τα singles του αρκεί να έβαζες μια δραχμή και να επέλεγες ένα γράμμα κι έναν αριθμό. Δυο μόνο μπορώ να ξεθάψω: "Λουλούδια κόκκινα απόψε θα σου στείλω, λουλούδια που να έχουνε του έρωτα το χρώμα, να δεις πως υποφέρω και σ' αγαπώ ακόμα". "Στης Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό, αν τυχόν και δε με θέλεις, 'κει θα πέσω να πνιγώ". Ποτέ δεν έμαθα το όνομα του ρομαντικού παραμυθά ούτε κι αυτό του εκβιαστή του δεύτερου άσματος. Τότε ή λίγο πριν ήταν που άκουσα τον θείο μου να τραγουδά σε κάποιον που περίμενε στη στάση το "μην περιμένεις πια, όλα τελειώσανε..." και συμπέρανα πως ο θείος έχει πάρει κάτι απ' το πνεύμα μου.

Δε θυμάμαι άλλα νηπιακά τραύματα, ίσως γιατί το ράδιο στο σπίτι ήταν πάντα κλειστό και το πικάπ που χάρισε ο μπαμπάς στη μαμά όταν γέννησε για τρίτη φορά (για να ακούει τα αποσυρθέντα απ' το jukebox singles) ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε.

Μια φορά σε ένα φιλικό σπίτι ενός οικογενειακού φίλου ένας άγνωστος τύπος με το αρμόνιό του έπαιξε κάτι μαγικές μελωδίες που δεν είχαν σχέση με λαϊκά. Ένας τίτλος που ανέφερε κάποιος μου έκανε εντύπωση: "Τα κύματα του Δουνάβεως". Λίγα χρόνια αργότερα, σε ένα ταξίδι που είχε και στάση στη Βενετία, είχα μια παρόμοια εμπειρία. Ένας γεράκος με την κιθάρα του, καθισμένος σε μια σκάλα έπαιζε κλασικά κομμάτια. Μια μελωδία που μου άρεσε πολύ ανακάλυψα μετά από χρόνια πως ήταν το "Romance".

EVEN IN HIS YOUTH...
Με το σφαιριστήριο του χωριού όπου σύχναζα στα 14 (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί για να παίξεις μπιλιάρδο πρέπει να συμπληρώσεις τα 17 ενώ μπάσκετ, όπου μπορεί και να τραυματιστείς, μπορείς από την κούνια)έχω συνδέσει το "This America" των Shocking Blue, το "Kung-Fu fighting" του Carl Douglas και το "The night Chicago died" των Paper Lace για τα οποία έδινα τα ρέστα μου στο jukebox. Αργότερα, στη Θεσσαλονίκη, στην καφετέρια του Λάμπη στους Αμπελοκήπους χόρτασα Bob Marley. Έχω την εντύπωση πως το άλμπουμ που του άρεσε να παίζει περισσότερο ήταν το "Rastaman Vibration". Την ίδια περίοδο συγκατοικούσα μ' ένα ξάδερφο που ήταν Βοσκοπουλικός κι έπαιζε συνέχεια το δίσκο "Σμυρνέϊκα και λαϊκά". Θυμάμαι ακόμα κι ένα τραγούδι από το πρώτο πάρτι που με πήγε ένας από τους νέους φίλους που είχε σε εκτίμηση γκρουπ σαν τους Temptations: Το "Lady in blue" του Joe Dolan. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο σκοτεινά ήταν εκεί μέσα. Σχεδόν σαν τον διάδρομο της πρώτης πολυκατοικίας που μπήκα στη ζωή μου. Περίεργη σχέση με το φως έχετε εσείς στις πόλεις...

DANCE DANCE DANCE TO THE RADIO
Μέσα στον ωκεανό του λαϊκού ήχου υπήρχαν και μερικοί πειρατές των μεσαίων που έπαιζαν ροκ. Άκουγα έναν που έβαζε το "Hassan I Sabha" των Hawkwind, το "Woman of the rings" του Eric Burdon, το "Lady grinning soul" του Bowie, το 'Blue jean blues' των ZZ Top. Είχα δρόμο ακόμα μέχρι να φτάσω στους Cocteau Twins.

Διαβάζοντας τα ανυπόγραφα αφιερώματα στο Φαντάζιο και γράφοντας κασέτες στην Πέμπτη Εποχή άρχισα να βρίσκω τη μουσική μου ταυτότητα. Ο Μάκης Τερζόπουλος ήταν ο πρώτος καθαρόαιμος ροκάς φίλος που έκανα. Το πρώτο τραγούδι που μου ανέφερε ήταν το "Johnny the Fox" των Thin Lizzy. Άλλοι τίτλοι που συνέδεσα μ' αυτόν: UFO "No heavy petting", Lynyrd Skynyrd "Sweet home Alabama", Fleetwood Mac "I need your love so bad", Kraftwerk "The robots", JJ Cale "Don't cry sister". Πηγαίναμε σε ροκ μπαρ και στη disco Κατμαντού. Ο Μάκης έμεινε στο κλασικό ροκ, μέσω αυτού γνώρισα τον Πάρη που είχε το "It's alive" των Ramones σε δίσκο και δούλευε στο Τιτάν.

Ο Μάκης μου έφτιαξε και τον πρώτο πομπό. Δεν είχα τηλέφωνο κι έδινα το δικό του. Έβγαζε στον αέρα με το δικό του μηχάνημα τα τηλεφωνήματα σε συχνότητα εκτός μπάντας και εγώ με το πειραγμένο ραδιόφωνό μου άκουγα τις επιθυμίες και τις ικανοποιούσα. Με εξέπληξε που κάποιος κάποτε ζήτησε το "The night they drove old Dixie down". Σε διαγωνισμό με το "Love will tear us apart" γνώρισα τον Κοσμά ο οποίος στην πρώτη του εκπομπή έπαιξε το "Sister Europe" των Psychedelic Furs. Ένα τραγούδι που χρησιμοποιούσαμε γιατί έβγαζε ωραία πρίμα ήταν το"Carry on" του JJ Cale. Μια φορά απάντησα στον Αλεξάντερ που έκανε κλήση βάζοντας το "Heavy tune" των Gong που ήξερα ότι είχε στη δισκοθήκη του. Έτρεξε βρήκε το δίσκο, τον έβαλε και μου απάντησε. Έλα ο Free μ'ακούει;

Το πρώτο σήμα της εκπομπής το βρήκα σε μια κασέτα και δεν έμαθα ποτέ τίνος γκρουπ είναι. Ήταν μια surf διασκευή του "Swan lake", υποψιάζομαι των Ventures. Το επόμενο σήμα που κι αυτό στέριωσε ήταν το "Martial time, martial law" των Warriors (απ΄την 'Objectivity') που άκουσε ο ακροατής μου Στέργιος Μακαβαίος και άρχισε να το χρησιμοποιεί στα dj set του.

Μεταμεσονύκτια εκπομπή φοιτητή στον κολεγιακό του Princeton. Ο τύπος επέλεξε τα πιο προκλητικά τραγούδια και τα μεταδίδει, εποχή που εδώ απαγορευόταν στη συχνότητα και οι πολιτικές συζητήσεις: "Drinking my own sperm" - Alvaro, "Raven hell" ('I'm eating a sandwich and getting a blowjob. I'm not really getting a blowjob- at least I don't think so') - Richard Hell, "Fuck you" - DOA, "Code blue" ('I wanna fuck the dead, and I don't even care how she died... But I like it better if she smells of formaldehyde!") - TSOL, "I'm a queer" που δε θυμάμαι τίνος... Για δες τι μπαίνει στα σπίτια μας απ' το... παράθυρο...

Βραδάκι στο σπίτι μου κι ανοίγω ραδιόφωνο. Ένα περίεργο ανατολίτικο κομμάτι με προκαλεί να το ακούσω. Είναι ατέλειωτο κι εγώ σκάω από περιέργεια να μάθω τι είναι αυτό το μαγικό πράγμα. Όταν ανοίγει το μικρόφωνο, ο ραδιοπειρατής ανακοινώνει πως είναι το "As I crossed a bridge of dreams" κάποιου Stephan Micus που μάλιστα θα έπαιζε εκείνες τις μέρες στην πόλη μας. Αργότερα η Χριστίνα μου έγραψε το "Implosions" με συμπλήρωμα Ross Daly και Νίκο Ξυδάκη απ'τη "Μανία".

O Πετρίδης προβλέπει ότι το "Eye of the tiger" θα γίνει παγκόσμια επιτυχία.

Η ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΣΟΥ ΜΕ ΗΔΥΝΕΙ...
...έγραφε πάνω σε μια ρετρό φωτογραφία που δυο Δραμινές φίλες έκοψαν από κάποιο περιοδικό και το έκαναν εξώφυλλο κασέτας που μου χάρισαν. Το cd recorder ήταν ακόμα ουτοπία.

Η παρέα μαζεμένη στο σπίτι μου και βάζω το "Sky children" των Kaleidoscope. Όταν τέλειωσε μετά από οκτώ λεπτά ήταν όλοι βουρκωμένοι. Στη Σωκράτους μετά το κλείσιμο κι ο Θωμάς βγάζει απ' την τσέπη του σακακιού του το "Ole" του John Coltrane και ζητάει να το παίξω. Ανεπανάληπτο. Στο σπίτι του Σάκη κάποιος βάζει το "All the madmen" του Bowie. Άλλο ένα από τα αγαπημένα μου, λέει η Ευγενία. Αυτός ο άνθρωπος... Δυσκολεύεται να περιγράψει τι σημαίνει γι' αυτήν και εγκαταλείπει. Προσπαθώ να κοιμηθώ και στο διπλανό δωμάτιο η Φωτεινή που νομίζει ότι κοιμάμαι ή δεν την νοιάζει, πίνει και ακούει συνέχεια το "Feels blind" των Bikini Kill. Δεκάδες φορές... Ένα μεσημέρι ο Γιάννης φέρνει ένα ταλαιπωρημένο δίσκο κλεμένο απ΄την ΕΡΤ και μου ζητάει να παίξω ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Ήταν το "Drifting towards violence" του Patrik Fitzgerald. Με τον dj Savage βλέπουμε στο MTV το "Smells like teen spirit" και καραγουστάρουμε. "Θα μου πουλήσεις το No Trend' ρώτησε για χιλιοστή φορά πριν φύγει. Θυμάμαι να ακούω απανωτά το "Crowds" των Bauhaus όταν με μπέρδευε η συμπεριφορά μιας ex. "What do you want of me... and I walk away..." Ή να χορεύω όπως δε χόρεψα ποτέ εντός έδρας με το "State of shock" των Ex και του Tom Cora.

OUTDOORS
Ένα απόγευμα έξω απ΄τον ΟΤΕ στην Ερμού φτάνει στ' αυτιά μου ένας γνώριμος ήχος. Έβγαινε από ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και ήταν το "A spy in the cab" των Bauhaus που ήταν άγνωστοι ακόμα τότε. Με χτύπησε σαν μαστίγιο με κόμπους. Κοίταξα αμήχανα τον τύπο που καθόταν μέσα, χαμογέλασα. Κατάλαβε, χαμογέλασε κι αυτός. Ένας λευκός κιθαρίστας σε πεζοδρόμιο του Μονάχου τραγουδούσε σκουρότερα κι απ' τον Louis Armstrong όταν ήθελε. Τον λάτρεψα. Summertime, boo boo boo boo... Στον Πειραιά περιμένουμε να ξημερώσει για να ταξιδέψουμε για Μύκονο. Στο παρκάκι ένας τύπος παίζει κιθάρα και μια βόρεια τραγουδάει "Midnight rambler". One nation under a groove. Βρήκα ο γύφτος τη γενιά μου... Στο Mad της Μυκόνου μια Βελγίς μου λέει too drunk to fuck. Όχι σε μελωδία (;) Dead Kennedys. Δε με πειράζει αφού χτυπιέμαι σα ψάρι με Duran Duran "Girls on film", Specials "Gangsters", B-52 "Planet Claire", Gang of Four "Damaged goods", Selecter "Too much pleasure". Σε κάποια στιγμή ο dj αφήνει κάποιον στη θέση του και μπαίνει με κάποιον άλλον στην τουαλέτα. Μα τι κάνουν τόση ώρα εκεί μέσα; Στην "Kατάσταση πραγμάτων" του Βέντερς με εντυπωσιάζει η σκηνή που ο σκηνοθέτης καθισμένος στην πίσω θέση του αυτοκινήτου μουρμουρίζει κάτι σαν τραγούδι και δίπλα του ο παραγωγός αναλαμβάνει το ρεφραίν: Hollywood, Hollywood... To πρώτο τραγούδι που άκουσα από τους Γκούλαγκ στο live τους στο Θέατρο Κήπου ήταν ο "Τρελός Μουσικός". Σοκ. Σοκ ήταν και η εμπειρία την ηχογράφησης του Πλούτο στο τετρακάναλό μου. "Downstairs drops", κάπου στην Μακεδονίας.

Υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που τους συνδέουμε με τα συγκροτήματα που είτε αγαπούν ιδιαίτερα είτε έγινε κάποια συζήτηση περί αυτών που ποτέ δεν ξεχάσαμε. Να αναφέρω τον Βασίλη με τους Pogues, το Σάκη με τους Ex, το Μπάμπη με τους Residents, το Γρηγόρη με τονΧατζιδάκι, το Λάζαρο με τον Cave, την Πόπη με τους Eyeless in Gaza, το Λεωνίδα με τον Eric Burdon.

Να επαναλάβω κι εγώ ότι αυτά δεν είναι τα αγαπημένα μου τραγούδια, αν και μερικά ανήκουν και σ' αυτή την κατηγορία. Πολλά από τα αγαπημένα μας τραγούδια τα ανακαλύψαμε χωρίς σασπένς. Αγοράζοντας ένα δίσκο και ανακαλύπτοντάς τον όπως και πολλούς άλλους. Δηλαδή μέσω μιας εντελώς άχαρης διαδικασίας!