Mic' s rollin' free

Στο radio free

… αυτοί ήταν οι Sex … Gang Children … τους ακούσαμε στο ‘Beasts’ από τον μοναδικό τους ως τώρα δίσκο … λίγο πριν οι Sisters of Mercy με το ‘Alice’ … αυτό που χαρακτηρίζει το συγκρότημα αυτό είναι η απόλυτη έλλειψη fun … εσείς ακούτε το Radio Free από την Καλλιθέα Θεσσαλονίκης … το τηλέφωνό μας είναι το 623451 … και αυτό που περιμένουμε από το υπόλοιπο 1982 είναι τα νέα άλμπουμ των Cocteau Twins, Echo and the Bunnymen, Wipers ... τη νέα ταινία του Woody Allen ‘Zelig’ ... αυτοί που μόλις μπήκαν είναι οι Joy Division … τους ακούμε στο ‘Transmission’...

Στο δισκάδικο

Ήμουν σταθερός πελάτης στο δισκάδικο. Στο πρώτο. Συνήθως πήγαινα νωρίς το απόγευμα με το άνοιγμα. Έφευγα γρήγορα, μετά έρχονταν κάποιοι τύποι που δεν χώνευα, υπερφίαλοι και αλαζόνες, που μιλούσαν για Yello, Orb και άλλα τέτοια βαρετά, κάνοντας παράλληλα και το γνωστό μουσικό τους μπούλιγκ στους πιο νέους που ρωτούσαν τον Μπάμπη για πράγματα που δεν ταίριαζαν με τα γούστα τους. Με τον Μπάμπη μιλούσαμε με τα μάτια. Σαν μ’ έβλεπε έξω στη βιτρίνα, με το γνωστό του ανεπαίσθητο βλέμμα έκανε το χαρακτηριστικό νόημα σα να μου ‘λεγε μπες, έφερα κάτι που ξέρω πως σ’ ενδιαφέρει. Ήλθε το ‘Candy Apple Gray’, έχω το ‘Bedtime For Democracy’ σε ελληνικό, δες και το ‘Combat Rock’ αν δεν το έχεις ακόμη, κάποιος έφερε μεταχειρισμένο το ‘Chappaquiddick Bridge’, στο κρατάω αν δε το θες τώρα, είναι σε καλή κατάσταση. Αναμνήσεις.

Hello My God

Η εισαγωγή μακρόσυρτη, αργή, υποτονική, γεμάτη ψυχεδελικούς συνειρμούς, σιγά – σιγά δυναμώνει, περνάει ένα ατέλειωτο λεπτό όταν αρχίζει και παίρνει μορφή, στο επόμενο εκτινάσσεται, αφήνει πίσω Doors και Velvet’s, κατευθύνεται με ορμή στους Joy Division, χαμηλώνει ξανά, μπαίνουν τα φωνητικά, επίκληση, απόγνωση, θλίψη, θρήνος και ακόμη δεν μπήκε το ρεφραίν.

Ρε Μπάμπη τι είναι αυτό;

Μη βιάζεσαι, έχει πολύ ακόμη. Τα μάτια του λάμπουν. Ατάραχος. Χωμένος στην πολυθρόνα του μειδιά.

Μπαίνει το ρεφραίν. Με πέφτει το ‘Join Hands’ από τα χέρια. Τρεις τέσσερεις ακόμη μέσα στο Rollin Under. Σταματούν και αυτοί το ψάξιμο. Κοιτάμε μια τον Μπάμπη, μια τα ηχεία σα να είχαν και αυτά κάτι να μας πουν.

Το τραγούδι τελειώνει. Κρεμόμαστε από τα χείλη σου. Ξανά.

Τι ήταν αυτό ρε Μπάμπη;

Τα μάτια τώρα γυαλίζουν, λεπτεπίλεπτο χαμόγελο, χαμηλόφωνα, σχεδόν ντροπαλά λέει πως ακούσαμε ένα τραγούδια από κάποιους Αμερικάνους, τους Certain General, και αν θέλω να περάσω αύριο να με γράψει σε κασέτα τον δίσκο τους.

Βγήκα από το μαγαζί ακόμη ζαλισμένος.

Λένε πως η χειρότερη ζέστη είναι αυτή του Νοέμβρη. Συνειδητοποίησα πως σε λίγες μέρες θα έφευγε, αυτή η αναθεματισμένη ζέστη του δεν έλεγε να φύγει.