Μουσική ανασκόπηση 2014
Ήταν ακόμα μια χρονιά όπου "ψεκασμένοι" απ' τα μέσα μαζικότατης ενημέρωσης και το στρες, καθόμασταν και διαφωνούσαμε για πράγματα που μας χωρίζουν, αντί να ανακαλύπτουμε πράγματα που μας ενώνουν. Τα διάφορα επικοινωνιακά κολπάκια πολιτικού κανιβαλισμού, μας άφησαν να ψυχορραγούμε εγκεφαλικά πάνω από μια ανθρώπινη ζωή ή μια κατάσταση. Εξακολουθούμε να περιμένουμε απ' την κοινωνία να μας αλλάξει, παραμελώντας τις ατομικές μας ευθύνες σαν άνθρωποι. (Πόσο ακόμα;)
Συνήθως οι μουσικές ανασκοπήσεις δεν ξεκινούν με κοινωνικά νεκρολόγια, αλλά με τα περσινά (μουσικά) πεπραγμένα ως μέτρο σύγκρισης. Δυστυχώς, παρότι δηλώνω φαν των λιστών (και της αιωνιότητας τους), μέχρι σήμερα δεν είχα κάτσει να σκεφτώ τα καλύτερα της χρονιάς ή τα αγαπημένα μου ή, μάλλον πιο αξιοκρατικά, τα πιο πολυπαιγμένα άλμπουμ για μένα. Φέτος, ήταν η πρώτη φορά. Προσπάθησα να 'μαι αντικειμενικός και έχοντας ως γνώμονα πάντα τα προσωπικά μου γούστα, των οποίων η αντικειμενικότητα αμφισβητείται - κυρίως από 'μένα. Αν συνεχίζετε να θέλετε να μάθετε την ενδεκάδα που θα κατέβαζα στο ματς της χρονιάς, τότε:
10+1) Tommy Guerrero - No Man's Land (Grand Palais/Modulor)
Από τότε που αποφάσισε να κρεμάσει το πατίνι και να ηχογραφήσει τα αστικά blues και τις tribal ερημικές και ηλεκτρονικές αναζητήσεις του, η έννοια του μουσικού χαλιού έπαψε να ακούγεται τόσο φτηνή. Ο Tommy φέτος επέστρεψε στα ράφια των δισκοπωλείων με έναν δίσκο παρόμοιου ύφους, πάντα αρμονικά πιστό στις κιθάρες του Ry Cooder, στις εκστατικές συνθέσεις του Ennio Morricone και στα breaks της rap. Μένει μόνο να σταματήσει να συχνάζει στην Ιαπωνία και τις Η.Π.Α. και να τιμήσει κι εμάς - τους φτωχούς συγγενείς.
10) Nick Waterhouse - Holly (Innovative Leisure)
Ο νεαρός που αναβιώνει το παλιό R&B του Μέμφις και της Νέας Ορλεάνης, δικαιούται να ανακηρυχτεί επίτιμος διδάκτωρ της soul κουλτούρας των '60s. Το σκέρτσο του Ray Charles, το physique του Buddy Holly, η ψυχή του Van Morrison και ο Dan Penn και η πένα του, συνθέτουν έναν ήχο που - παραμένοντας πιστός σε όλους τους παραπάνω - συνδυάζει τον ρυθμό του νότου, με την ωμότητα του garage rock 'n' roll και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου.
9) Souls Of Mischief ft. Adrian Younge - There Is Only Now (Linear Labs)
Ο Adrian Younge είναι το "επόμενο καλύτερο πράγμα" στη soul μουσική. Η μελωδικότητα, ο ρετρό συναισθηματισμός και τα βγαλμένα από ταινίες του Mario Bava ηχητικά τεχνάσματά του, παντρεύονται με την golden age hip-hop των Souls Of Mischief. Δεν μπορώ να περιγράψω την δουλειά του καλύτερα απ' τον ίδιο: "[...] the sounds of 93 'til Infinity meets The Low End Theory meets De La Soul Is Dead. If somebody misses that kind of sound, they'll be happy to hear this album." Αλήθεια λέει.
8) The Grits - Make A Sound (BBE)
Σαν το ομώνυμο κομμάτι του James Brown, έτσι και η μπάντα των Grits καταφέρνει να κρατά σε υψηλά επίπεδα την αίσθηση του groove. Τα κρουστά εδώ είναι εμπνευσμένα απ' τις καλύτερες στιγμές του Al Jackson Jr., ενώ οι πολυπολιτισμικές μουσικές αναφορές χαρακτηρίζουν τον ήχο τους σαν κάτι πολύ πιο οικουμενικό απ' το αμερικάνικο funk. Προσωπικά, τον λάτρεψα και δηλώνω εξαρτημένος απ' αυτόν, έστω κι αν ελάχιστοι τον άκουσαν ή ακόμα λιγότεροι θα συμφωνήσουν μαζί μου.
7) Damien Jurado - Brothers And Sisters Of The Eternal Son (Secretly Canadian)
Όλες οι προβλέψιμες αναφορές στους Nick Drake ή Neil Young δεν φαίνονται να πιάνουν στον Damien. Στα χέρια του, ο κλασσικός, καλός folk ήχος μετουσιώνεται σε κάτι τόσο φρέσκο και αυτόνομο, που κάνει γραφική καρικατούρα την επανάληψη των αυτονόητων. Άλλωστε, οι νότες μιας καλής μοναχικής κιθάρας αρκούν για να ταράξουν τις ευαίσθητες μουσικές χορδές του εγκεφάλου μας. Μακάρι να είχα προλάβει να τον μελετήσω περισσότερο πριν τον θαυμάσω από κοντά ή γράψω αυτό το κείμενο.
6) The Brian Jonestown Massacre - Revelation (A. Records)
Οι BJM (ή μάλλον ο Anton Newcombe) συνεχίζουν να εξυμνούν τις συνήθεις επιρροές τους, προσθέτοντας κάθε φορά και κάτι παραπάνω. Έτσι (κι) εδώ οι Stones, ο Donovan και οι Spacemen 3 συναντούν την krautrock, ποικίλες λαϊκές μουσικές και κυρίως ανατολίτικα παραισθησιογόνα καρυκεύματα, δημιουργώντας ένα - όπως πάντα - ελκυστικότατο μείγμα. Το καλοκαίρι, είχαμε την χαρά να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τι προσπαθούν να αντιγράψουν από αυτούς διάφοροι. Δεν πρέπει να έχεις παράπονο Anton - κι εσύ θα 'θελες να 'σουν Brian ή Keith...
5) Jose James - While You Were Sleeping (Blue Note)
Περίπτωση ανθρώπου που όσο εμπορικός και να προσπαθήσει να γίνει (όχι πως είναι κακό να πουλάει κάποιος) αδυνατεί να κάνει ένα μέτριο δίσκο. Έτσι και φέτος, το πείραμά του στην Blue Note δικαιώνει αυτόν, αυτούς κι εμάς που ανακαλύπτουμε ξανά πως η μουσική του δεινότητα δεν γνωρίζει φραγμούς και κόμπλεξ. Θα περιμένουμε πάντα σαν λυσσασμένα σκυλιά κάθε του δουλειά, ό,τι είδους και να 'ναι. (Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι καλλιτέχνες σαν τον Jose.)
4) The Coral - The Curse Of Love (Skeleton Key)
Η επιστροφή των άσωτων, ψιλοδιαλυμένων και πολυαγαπημένων Κοραλένιων ήταν μία απ' τις λίγες ευχάριστες ειδήσεις της χρονιάς που πέρασε - έστω και σε κονσέρβα. Δεν πειράζει όμως. Μας είχαν λείψει τόσο πολύ που τους τα συγχωρούμε όλα. Αν η φετινή "Κατάρα της Αγάπης" τους ήταν τόσο καλή, αποτελούμενη από απορριπτέα άσματα τους, δεν μπορώ να φανταστώ τι θαύματα θα κάνουν αν το πάρουν απόφαση και συγκεντρωθούν (πάλι) σαν Coral - fingers crossed.
3) The Soundcarriers - Entropicalia (Ghost Box)
Η αγνή ψυχεδέλεια των Soundcarriers σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως βρίσκεσαι σε μια απομονωμένη παραλία με τον άνθρωπο σου, ο παφλασμός των κυμάτων σας γαργαλά ανεπαίσθητα τις πατούσες και η ζεστασιά του ήλιου (όπως την εξύμνησαν καλύτερα απ' όλους οι Beach Boys) λούζει τα πρόσωπά σας... Δυστυχώς κάποτε τελειώνει ο δίσκος και συνειδητοποιείς πως το πιο ζεστό μέρος του διαμερίσματός σου είναι δίπλα στο μόντεμ. Τότε φυσικά ξαναπατάς play.
2) St. Paul & The Broken Bones - Half The City (Single Lock)
Τα πνευματικά παιδιά του Otis Redding και του Syl Johnson απ' την Αλαμπάμα, αποδεικνύουν πως η σημερινή - προσέχετε γιατί κυκλοφορούν και απομιμήσεις - soul μουσική δεν περιορίζεται στους στεγνούς ραδιοφωνικούς ήχους που μας περιβάλουν. Υπάρχουν ακόμα μουσικοί με μεράκι στην κατηγορία και ο "Άγιος Παύλος & Τα Σπασμένα Λείψανά" του είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι αυτής. Αν στον δεύτερό τους δίσκο φανούν αντάξιοι των προσδοκιών μας, θα κάνουμε και τεμενάδες και όλα τα συναφή.
1) Amerigo Gazaway - Yasiin Gaye: Parts 1 & 2 [The Departure & The Return] (Soul Mates)
Η υποθετική συνεργασία του Marvin Gaye με τον Mos Def (Yasiin Bey - με συγχωρείτε) μπορεί να μην είναι ένας (διπλός) δίσκος για τον οποίον χύθηκαν λύτρα μουσικού ιδρώτα στα στούντιο ηχογράφησης, ούτε ένας δίσκος που κυκλοφόρησε ευρέως (υποκειμενικό). Είναι όμως ένα αξιοθαύμαστο πάντρεμα της soul και του hip-hop, που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. Ο Amerigo Gazaway κατέχει "the way to do it", δικαιούται μεγαλύτερης αναγνώρισης και φυσικά μας έκανε να "κάψουμε" για μήνες την φετινή δουλειά του. Ακόμα αυτό ακούμε βέβαια.
Δέκα συν ένα τραγούδια:
10+1) Protomartyr - Scum, Rise!
10) BADBADNOTGOOD - Can't Leave The Night
9) Sharon Van Etten - Your Love Is Killing Me
8) Orlando Julius & The Heliocentrics - In The Middle
7) The Grits - Yeah, No
6) The Coral - Wrapped In Blue
5) The Brian Jonestown Massacre - What You Isn't
4) Jose James - 4 Noble Truths
3) The Soundcarriers - Boiling Point
2) Amerigo Gazaway - Yasiin Gaye: Undeniable
1) St. Paul & The Broken Bones - Grass Is Greener
Καλύτερη χρονιά να 'χουμε και τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε...
_____
