Μουσική ανασκόπηση 2017

11 καλύτερα άλμπουμ

Dictaphone - APR 70
Από τα καλύτερα ακούσματα της χρονιάς. Αντιγράφω τα λόγια του Μπάμπη Αργυρίου: «Και ως κουκούλι για ομιχλώδεις μέρες και γαλήνιες νύχτες λένε πως χρησιμεύει η μουσική τους, οι ίδιοι την χαρακτηρίζουν Mikroklezmer (αν ακούσετε σ' αυτήν τίποτα από klezmer πείτε μου κι εμένα), άλλοι προτιμούν να την ταξινομήσουν κάτω από το ασφαλέστερο experimental avant jazz. Βγάζουν δίσκο κάθε 4 με 6 χρόνια, με instrumental στην πλειοψηφία τους, κομμάτια. Τους ξεκίνησαν ο Βρυξελλός Oliver Doerell (electronics, bass, guitar) και ο Μπερλινάς Roger Döring (saxophone, clarinet). Στην πορεία κατατάχθηκε και ο Alex Stolze (Γερμανός που δηλώνει για έδρα του το πουθενά) με ειδικότητα βιολιστής. Ακούω θόρυβο, φουρφούρια, στατικό ηλεκτρισμό, σφυρίγματα, ταπεράκια, μπλεγμένα ωραία με τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων. Μόλις τελειώσω την ακρόαση θα τους τοποθετήσω στη σωστή κατηγορία, την emotional, moving, warm & human electronic music».

Sleaford Mods - English Tapas
Ούτε και εγώ πίστευα ότι οι Sleaford Mods θα με απασχολούσαν έπειτα από 4-5 χρόνια από την ξαφνική ανακάλυψή τους. Άκουσα το ολόφρεσκο ένατο στούντιο άλμπουμ τους English Tapas πεταχτά στην αρχή, αμέσως κατάλαβα ότι έπρεπε να το ακούσω προσεχτικότερα, το έκανα λίγο μετά. Τρεις ακροάσεις αργότερα είχα ξεκολλήσει από το Just Like We Do (το Word Up μεταποιημένο) και το Moptop και είχα καταλήξει ότι η σούπερ κομματάρα είναι το Dull, το οποίο κατόπιν έπεσε στην δεύτερη θέση αφού αποφάσισα ότι η σούπερ σούπερ κομματάρα είναι το BHS (το οποίο κυκλοφόρησαν και σε εκπληκτικό βίντεο) ενώ την τρίτη θέση στις προτιμήσεις μου έχει καταλάβει το I Feel So Wrong. Το English Tapas είναι το καλύτερο άλμπουμ των Sleaford Mods έως σήμερα, πιθανώς το επόμενό τους να είναι ακόμη καλύτερο.

Felicia Atkinson - Hand in Hand
Νομίζω ότι η νεαρή Παριζιάνα είναι από τα ονόματα που αξίζουν προσεχτική παρακολούθηση. Γλύπτρια, ζωγράφος, μουσικός, ανακατεύεται με καθετί μοντέρνο. Το Hand in Hand είναι άκρως πειραματικό, αφαιρετικό, ηλεκτροακουστικό, εμπεριέχει απαγγελίες από βιβλία του Ballard και του Philip Dick, καθώς και το κομμάτι με τον τίτλο Curious in Epidavros που με έχει ενθουσιάσει. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα Adaptation Assez Facile και Monstera Deliciosa. Από τα καλύτερα ακούσματα της χρονιάς.

Nicola Ratti - The Collection
Λέει ο Νικόλας για το παρόν άλμπουμ ότι δεν υπήρχε η παραμικρή ιδέα για τη δημιουργία του. Aποτελείται από ηχογραφήσεις που έγιναν σε μεγάλη χρονική περίοδο στο στούντιο και είναι κάτι σαν ζωγραφικός πίνακας. Λέει ακόμη μερικά πολύ ενδιαφέροντα, με ένα απλό γκουγκλάρισμα θα τα διαβάσετε και θα νιώσετε ικανοποίηση. Μεγάλη ικανοποίηση μου προκαλεί και η απίθανη πειραματική ηλεκτρονική dub του The Collection, που μου αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο σπουδαίος είναι ο Ratti. Εκπληκτικά δείγματα τα L8 και L4. Στην Room 40.

Japan Blues - Sells His Record Collection
Πίσω από το όνομα Japan Blues βρίσκεται ο Λονδρέζος Howard Williams. Το Sells His Record Collection είναι το πρώτο του άλμπουμ και δεν περιλαμβάνει ακριβώς μουσική αλλά ένα πειραγμένο κολλάζ παραδοσιακών γιαπωνέζικων τραγουδιών. Ο Williams κόβει και κολλάει ηλεκτρονικούς ήχους, υπαίθριες ηχογραφήσεις και αποσπάσματα γιαπωνέζικης μουσικής με αριστοτεχνικό τρόπο. Μου αρέσουν πολύ η θεατρική αίσθηση και τα παραδοσιακά κρουστά της Άπω Ανατολής, που σε κάποιες στιγμές κυριαρχούν. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το 10,000 Forgotten Ghost Stories που κινείται στα όρια της μοντέρνας σύνθεσης. Στο jukebox μου έχω τραβήξει και το Everything Passes.

Yasumune Morishige & Reizen - Music For Piano
Εξαιρετική συνεργασία δύο πολύ σπουδαίων Ιαπώνων μουσικών. Ο Yasumune Morishige είναι τσελίστας και ο Atsushi Reizen κιθαρίστας, όμως στο παρόν άλμπουμ παίζουν αποκλειστικά προετοιμασμένο πιάνο. Οι συνθέσεις του Morishige είναι φοβερές, επιβλητικές, πειραματικές μινιμαλιστικές, ενώ αυτές του Reizen είναι πιο τραβηγμένες, καθώς προτιμά να ταλαντώνει τις χορδές του πιάνου με ένα ανεμιστηράκι χειρός. Κορυφαίες στιγμές οι 01 και 07 του πρώτου. Στην Edition Omega Point.

Isaiah Ceccarelli - Bow
Νεαρός Καναδός συνθέτης και περκασιονίστας. Το Bow είναι το τέταρτο άλμπουμ του (ένα από τα τρία προηγούμενα ήταν συνεργασία με τον Michel Cote) και κυκλοφορεί από την Another Timbre. Περιλαμβάνει 7 συνθέσεις των τελευταίων ετών, 4 ντουέτα και 3 τρίο. Ο ίδιος παίζει κρουστά, τα οποία δεν είναι τόσο εμφανή, ενώ τα υπόλοιπα όργανα είναι κυρίως βιολί, βιόλα και τσέλο. Υπέροχες στιγμές πειραματικής μοντέρνας σύνθεσης τα Sainte-Ursule #11 και Sainte-Ursule #2.

Hidden Orchestra - Dawn Chorus
Τρίτο φουλ άλμπουμ για το κουαρτέτο του Joe Acheson που τα τελευταία χρόνια έχει τραβήξει την προσοχή μας με την αξία του. Το Dawn Chorus περιλαμβάνει πολλές υπαίθριες ηχογραφήσεις και η συνολική εντύπωση που μου άφησε ήταν κάτι ανάμεσα σε πειραματική μοντέρνα σύνθεση και folktronica (!). Το άλμπουμ ξεκινά με πουλάκια και σταδιακά εμπλέκονται όλα τα κλασικά όργανα μαζί με ρυθμούς. Εκτός των Poppy Ackroyd, Tim Lane και Jamie Graham, στο άλμπουμ συμμετέχει η αρπίστρια Mary Mac Master, η τσελίστα Su-a Lee και ο Τσέχος κλαρινετίστας Tomas Dvorak, γνωστότερος ως Floex. Πιο αγαπημένες μου συνθέσεις τα Still και Serpentine.

Svarte Greiner - Apart
Το Δελτίο Τύπου ξεκινάει ως εξής: «Το μίνι-άλμπουμ Apart περιλαμβάνει ένα σετ αυτοσχεδιασμών στο τσέλο, που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια ηχογραφήσεων στο υπόγειο ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου έξω από Bern της Ελβετίας». Οι δύο πρώτες συνθέσεις Revival και Apart δίνουν ακριβώς το στίγμα ενός μινιμαλιστικού πειραματικού άλμπουμ μοντέρνας κλασικής σύνθεσης. Αν προσθέσουμε ότι κυκλοφορεί στην Miasmah, όλες οι υπόλοιπες πληροφορίες περιττεύουν.

Yair Elazar Glotman - Compound
Yair Elazar Glotman στο κοντραμπάσο, Rieko Okuda στο πιάνο και Marcello Silvio Busato στα κρουστά. Και οι τρεις ζουν και εργάζονται στο Βερολίνο. Το Compound περιλαμβάνει δύο εξαιρετικές συνθέσεις, κάτι περισσότερο από 20 λεπτά η καθεμιά. Η συγκεκριμένη τζαζ είναι πειραματική, αυτοσχεδιαστική, επιβλητική, καθαρτική. Το κλίμα είναι τεταμένο, σχεδόν αγωνιώδες. Σε αυτό συμβάλλει και η παντελής έλλειψη πνευστών. Ιδιαίτερο άκουσμα, όχι μόνο για τους λάτρεις του είδους. Στην Subtext.

Daigo Hanada - Ichiru
Φοβερό σόλο πιάνο ντεμπούτο άλμπουμ από τον Καναδό Daigo Hanada. Δεν είναι ακριβώς μοντέρνα σύνθεση ούτε κλασική μουσική. Οι συνθέσεις είναι συναισθηματικές και μελαγχολικές και όλες τους άριστες. Στο Jukebox έχω τραβήξει τα Solitude, Pfau, Butterfly και Silhouette.