Μουσικό Ημερολόγιο 2016
- Δεν άντεξαν τις απανωτές ακροάσεις τα άλμπουμ των Savages και Tindersticks.
- Δεν μπορώ άλλο να ακούσω Sun Kil Moon, απλά δεν μπορώ.
- Τώρα που όλοι μιμούνται τον Tim Hecker, αυτός ξεκίνησε να μιμείται τον φίλο του Oneohtrix Point Never.
- Από τα καλύτερα live της χρονιάς ο Colin Stetson με την Sarah Neufeld. H περσινή τους συνεργασία στο Never Were The Way She Was έπαιζε συνεχώς και φέτος στο σπίτι.
- Εκπληκτικό live των Deerhoof ξανά, παρόλο που τα άλμπουμ τους με κουράζουν.
- Βαρέθηκα τους Swans, εντάξει το πιάσαμε το νόημα, φτάνει.
- Είδα ξανά Autechre live και επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με την πρώτη τους περίοδο. Το Amber του 1994 είναι το αγαπημένο μου.
- Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που η Beyoncé έκανε ρόμπα τον Jay Z.
- Ωραίος ο Nicolas Jaar αλλά δεν ταίριαξε με τους φρενήρεις ρυθμούς του 2016.
- Το Ruminations του Conor Oberst δεν άντεξα να το ακούσω 2η φορά. Είναι επικίνδυνα καταθλιπτικό, και δεν είμαι σίγουρος ότι αξίζει το κόπο.
- Το live των Suede να παίζουν ως σκιές πίσω από την οθόνη προβολής της ταινίας που έγινε για να συνοδέψει το νέο τους άλμπουμ, ήταν μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία. Οι κάφροι όμως που μαζεύονται στα live τους πλέον και κάνουν την εμφάνισή τους όταν η μπάντα αρχίζει να παίζει τα γνωστά hits του παρελθόντος είναι ο λόγος που συνήθως δεν θέλω να έχω σχέση με μπάντες που γίνονται τόσο γνωστές.
- Το ίδιο με τους Radiohead που χρεώνουν 75 ευρώ για να τους δεις στο Άμστερνταμ. Ξεφτίλα.
- Μεγάλη απογοήτευση οι Xiu Xiu να παίζουν το σάουντρακ του Twin Peaks. Όχι ρε φίλε, δεν είναι τόσο απλό.
- Κορυφαίο live της χρονιάς είναι αναμφισβήτητα οι Shellac που τους είδα για 1η φορά. Σοκ, δέος και μια όαση ελπίδας σε ένα Άμστερνταμ το οποίο πλέον υποφέρει υπό το καθεστώς των πλούσιων γραφειοκρατών, προς όφελος του Βερολίνου (και της Αθήνας) όπου καταφεύγουν οι δημιουργικές δυνάμεις της νέας γενιάς.
Άλμπουμ
11. You Want it Darker – Leonard Cohen
Ακριβώς όπως το θέλαμε.
10. Petrol - Anenon
Πλούσιο έργο με κινηματογραφική ποιότητα.
9. Works - Abul Mogard
Συλλογή έργων του καλλιτέχνη. Κοσμικό άμπιεντ, που ακούγεται μόνο σε τεράστια ένταση.
8. Blackstar – David Bowie
Χωρίς σχόλια.
7. Those Glorious Heights - Kevin Verwijmeren
Μουσική απίστευτης ομορφιάς. Άμπιεντ με θεραπευτικές ιδιότητες και έξυπνη δομή.
6. Night Thoughts – Suede
Κι όμως, όχι μόνο άντεξε στις απανωτές ακροάσεις, αλλά και κατάφερε να εμβαθύνει τον συναισθηματικό μου κόσμο.
5. Honor Killed The Samurai – KA
Το πραγματικό σάουντρακ της ταινίας Ghost Dog του Τζάρμους.
4. Is The Is Are – DIIV
Μοιάζει αδιάφορο στην αρχή, αλλά κάτι σε τραβάει κοντά του. Μερικές ακροάσεις μετά, γίνεται εθιστικό. Ολόκληρη η ιστορία του indie ήχου κυκλοφορεί μέσα στο αίμα του.
3. A Moon Shaped Pool – Radiohead
Οι Radiohead επικοινωνούν ξανά συναισθηματικά μαζί μας μετά από αρκετά χρόνια. Υπάρχει όμως μια έλλειψη τόλμης να το πάνε πιο πέρα.
2. Rheia - Oathbreaker
Ήχος οδοστρωτήρας, πιο άμεσοι από τους Deafheaven, με γυναικεία φωνητικά που καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Άλμπουμ που παίζει με τα όρια της κιθαριστικής μουσικής και με μια απελπισμένη μελαγχολία που είναι βαθιά και ειλικρινής.
1. Atrocity Exhibition – Danny Brown
Με διαφορά το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς. O Danny Brown παίζει στα δάχτυλα όλη την ιστορία του είδους, με ανατριχιαστικές προσωπικές ιστορίες, χιούμορ και φοβερή ενέργεια. Βγήκε στη Warp, αλλά δεν είναι αυτό που περιμένεις. Προϊόν σκληρής δουλειάς, η ιδιοφυία του σου αποκαλύπτεται σιγά σιγά.
Τραγούδια
11. Weregild – Grimes
Τα demo της Grimes είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από τις υπερπαραγωγές της.
10. Contain Myself – Big Ups
Πατάει στα 90ς και ουσιαστικά οφείλει την ύπαρξή του στο In Utero.
9. Nobody Speak - DJ Shadow (feat. Run the Jewels)
Ο DJ Shadow παίζει το παιχνίδι των Run The Jewels προσθέτοντας ένα πιο Ταραντινικό vibe.
8. Power and Possession - Cindy Lee
Lo-fi υψηλών προδιαγραφών και ποιότητας.
7. Fever Queen – Nothing
Ο ρομαντικός shoegazer μέσα μου δε θα πεθάνει ποτέ.
6. SOS – Portishead
Διασκευάζουν Abba και μετατρέπουν ένα τραγούδι αγάπης σε τραγούδι διαμαρτυρίας. Συγκλονιστικό.
5. Sin Rumbo – Arca
Ένα βαθιά ερωτικό τραγούδι, σκοτεινό και παράξενο λες και το τραγουδάει κάποιο ανδροειδές. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη ταινία Ex Machina και να μείνει στη ιστορία.
4. Doing The Right Thing – Daughter
Ο αθάνατος ήχος της 4AD είναι ακόμα εδώ.
3. Hadron Collider - Blood Orange feat. Nelly Furtado
Ρομαντικά ανέμελο ποπ αριστούργημα, ως σύνθεση και ως ερμηνεία.
2. Sandcastles – Beyoncé
Όποιος δεν έγινε κομμάτια στο 1:38 του τραγουδιού αυτού δεν έχει ζήσει χωρισμό. Ο λαιμός δένεται κόμπο σε μια συγκλονιστική ερμηνεία που στο σημείο εκείνο κάνει μια υπέρβαση που όμοιά της δεν έχω ακούσει σε mainstream ποπ άλμπουμ.
1. Second Son of R. – Oathbreaker
Ποιός Δαίμων έχει καταλάβει την Caro Tanghe; Ίσως τα καλύτερα (ακραία) γυναικεία φωνητικά όλων τον εποχών. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Don’t make me pity you in the end. Τραγούδι της χρονιάς .&-