Μπάμπης Αργυρίου: Ένας άγνωστος γνωστός
Δεν τον γνώριζα τον Μπάμπη Αργυρίου... Μόνο μια φορά ανταλλάξαμε δυο κουβέντες στο messenger όταν ήταν να ξεκινήσω να γράφω στο Mic. Άρα υπάρχουν άλλοι πιο κατάλληλοι , φίλοι του και στενοί συνεργάτες που θα τα πουν καλύτερα για αυτόν. Εγώ μόνο να τον φανταστώ μπορώ φτιάχνοντας ένα παζλ στο μυαλό μου από αυτά που ξέρω και από αυτά που υποπτεύομαι. Ξέρω ότι ήταν αγαπητός από τους φίλους του. Όχι δεν είναι αυτονόητο.
Έχω διαβάσει και ένα από τα βιβλία του. Ασχέτως αν αρέσει ή όχι η γραφή του σε κάποιον, αυτό που καταλαβαίνεις άμεσα είναι ότι ο Μπάμπης ήταν άνθρωπος που εννοούσε ότι έκανε. Προκύπτει στο βιβλίο του μια αλήθεια. Η αλήθεια του. Ούτε αυτό είναι αυτονόητο. Μοιάζει σαν να κάνει αυτοψυχανάλυση που την εκμυστηρεύεται σε όλους εκδίδοντάς την.
Ξέρω και το γούστο του το μουσικό. Πολύ συχνά άκουγα τα κυριακάτικα αφιερωμένα σε μπάντες, μιξτέηπς του στο mic. Μια alternative rock/post punk μονομανία διέκρινες εκεί, η οποία όμως έπειθε.
Επίσης ξέρω ότι τα ‘δινε όλα για τον ανεξάρτητο μουσικό τύπο εδώ και δεκαετίες. Ψυχή και σώμα. Αυτό κι αν δεν είναι αυτονόητο. Ούτε λίγο. Δεν το είχα παρακολουθήσει το Rollin Under διότι παραήμουν νεανίας όταν έβγαινε. Αυτό που είδα όμως αργότερα ήταν ότι οι αναγνώστες είχαν μπροστά τους ένα πολύ σοβαρό περιοδικό για το alternative rock και τις παραφυάδες του, που παρόλο που ήταν ουσιαστικά DIY, κράτησε κάμποσα χρόνια και βοήθησε πολύ τους μουσικούς (μουσικός χωρίς ακούσματα και ενδιαφέρον για το τι άλλο γίνεται γύρω του και πιο μακρυά του είναι μια τρύπα στο νερό) και τους μουσικόφιλους. Είχα προσέξει και την ιδιαίτερης αισθητικής δισκογραφική του, την Lazy Dog. Κι αυτή η πράξη ήταν προσωπική και γοητευτική. Αλλά και ουσιαστική και δε θα μπορούσε παρά να παρουσιάζει το νέο ελληνικό rock. Mε ποικιλία υφών από “straight” μέχρι mutant (βλέπε Lost Bodies).
Υποπτεύομαι ότι ήταν ένας άνθρωπος ιδιαίτερα φιλικός και ανεκτικός κι ας μην ήταν πολύ κοινωνικός (δεν σχετίζονται απαραίτητα αυτά), εδώ μας άφηνε όλους εμάς να γράφουμε ότι μας καπνίσει στο... MIC του! Αυτό κι αν δεν είναι αυτονόητο. Τελικά νομίζω ότι τον ξέρω κάπως. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να φεύγουν νωρίς.
