Μπάμπης Αργυρίου - The end of an era
Θα υποπέσουμε σε πολλά κλισέ σ ‘αυτό το κείμενο αλλά δε με νοιάζει. Ο φίλος μας έφυγε και η ψυχή μας φωνάζει. Ο Μπάμπης για κάποιους από μας ήταν απλά η Θεσσαλονίκη. Μέσα από αυτόν γνωρίσαμε την πόλη ή έστω το κομμάτι της που αυτός έχτισε με το Rollin Under, την Lazy Dog και όταν επεκτάθηκε μέσω του Ίντερνετ με το mic.gr.
Κάποιοι δίσκοι απλά σε περιμένουν να τους βρεις. Εσύ αγνοείς την ύπαρξή τους, αλλά αυτοί υπομονετικά είναι εκεί και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή. Αυτή ήταν και η σχέση μου με τον Μπάμπη Αργυρίου, έναν άνθρωπο που ανέλαβε μόνος του να κάνει όχι μόνο τα δικά του όνειρα αλλά και τα δικά μας πραγματικότητα. Δεν μας ρώτησε ποτέ για να κάνει κάτι, αλλά μόνο για να σταματήσει. Ήθελε απλά σιωπηλά μια επιβεβαίωση ότι υπάρχουμε και αυτό του ήταν αρκετό. Διάβαζε τα κείμενά μας και μέσα από αυτά ανέλυε τις προσωπικότητες μας. Η λέξη διορατικός δεν τον χαρακτηρίζει απλά, τον στιγμάτισε το λιγότερο.
Όταν λοιπόν ένα βράδυ, χαμένος μέσα στην αλαζονεία των early 20s μου έστειλα έναν σχολιασμό-κράξιμο για ένα συναυλιακό review των Nightstalker στο τότε alternative.gr, αυτός μου απάντησε. Μου έγραψε με ηρεμία έτσι όπως σου μιλούσε (όταν σου μιλούσε γιατί αυτό είναι άλλο κεφάλαιο) και μου έδωσε ένα μάθημα και μια ευκαιρία. Από τότε δεν απάντησα ποτέ αλαζονικά σε οποιοδήποτε κράξιμο μου έκαναν σε review, αυτό ήταν το μάθημα. Την ευκαιρία την άρπαξα μόνος μου και έστειλα το πρώτο μου review για μια συναυλία των Pearl Jam. Και κει άρχισαν όλα. Μετά από λίγο καιρό περάσαμε στο mic.gr και συνεχίσαμε. Η επικοινωνία μας ήταν σχετικά λιτή, πρόλαβα το δισκάδικο στην Θεσσαλονίκη όταν ήμουν εκεί φαντάρος, καθώς και κάποια από τα πρώτα πάρτι μας.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν το συγγραφικό μας team έβγαλε δίσκο της χρονιάς έναν των Low. Έντρομος του ‘χα στείλει ένα email που του έγραφα «Μα εγώ δεν ακούω τέτοια, δεν τους γνωρίζω καν». Η απάντησή του ήταν λακωνική «Και; Θα ‘πρεπε;». Μέσα σε τρεις λέξεις μπορούσε να σου αλλάξει όλη σου την κοσμοθεωρία. Αυτό ήταν το χάρισμά του και μην ρωτάτε εμένα, ρωτήστε αυτούς που τον έζησαν από κοντά. Βλέπετε για μας τους σποραδικούς επισκέπτες του πληκτρολογίου ήταν τιμή μας που τον γνωρίσαμε και θα μας λείψει. Πόσο μάλλον για αυτούς που υπήρξαν πραγματικά δίπλα του.
Καταδικασμένος στο underground θα πουν κάποιοι. Όχι, όχι, αυτό πίστευε, αυτό τον γέμιζε, και ακόμη και όταν τον πρόδιδε, πάντα έβρισκε κάτι όμορφο να ξαναγυρίσει σε αυτό. Ερωτευμένος ήταν που γέμιζε η καρδιά του με φρέσκους ήχους, αυτή την αγάπη και τον ενθουσιασμό μοίραζε απλόχερα. Βλέπετε το πάθος δεν πνίγεται απλά, αναβλύζει και ξεχύνεται γίνεται χείμαρρος και μας παρασέρνει. Μας λείπεις φίλε μας άφησες ορφανούς αλλά με πλούσια κληρονομιά. Σειρά μας τώρα να μεταφέρουμε και μείς ότι και όπου μπορούμε.
