Μπλουζάκι Aluk Todolo, έχετε;

Σε κάποιες συναυλίες κατευθύνεσαι αποφασιστικά προς το merch –μοναδική σου έγνοια είναι αν θα υπάρχει το νούμερό σου στα μπλουζάκια. Αλλά τον Νοέμβριο του 2017, μπαίνοντας στο «Temple», δεν είχα τέτοιες φιλοδοξίες. Είχα πάει να δω τους Aluk Todolo, στον δεύτερό τους ερχομό στην Ελλάδα, αναγνωρίζοντας, βασικά, τη γοητεία που μου ασκούσε το άλμπουμ ‘Occult Rock’ (2012), παρά το γεγονός ότι, συνήθως, δεν μου πολυαρέσουν οι πιο εναλλακτικές πτυχές αυτού που αποκαλείται «σύγχρονος σκληρός ήχος».

Εκείνο που είδα, τότε, ακόμα το θυμάμαι με δέος, ως μια φοβερή συναυλία. Με τους Γάλλους τελετουργικά τοποθετημένους πίσω από μια μοναχική λυχνία, η οποία κρεμόταν από το ταβάνι του «Temple» προς το κέντρο της σκηνής, λίγο πάνω από το ύψος των ντραμς του Antoine Hadjioannou. Αφηνιασμένη ψυχεδέλεια; Σιδηροδρομικού ύφους βία, αντλημένη από τα black metal ευαγγέλια; Εκλεπτυσμένες krautrock καταβυθίσεις; Όλα αυτά μαζί, σε ένα απαράμιλλο ηχητικό εργοτάξιο, που αποζητούσε να «εκτροχιάσει» τις αισθήσεις σου;

Δεν έχει (τόση) σημασία. Φεύγοντας, πήγα αυτομάτως στον πάγκο του merch, για ένα ενθύμιο.

- «Μπλουζάκια έχετε;»

- «Έχουμε»

Κι έτσι έφυγα με ένα κοντομάνικο Aluk Todolo –μαύρο, λιτά κοσμημένο με το σταυροειδές τους λογότυπο. 8 χρόνια μετά έχει πολυφορεθεί και την έχει, πια, τη φθορά του. Αλλά αντέχει ακόμα.