My Disco

That's what disco means to me...
Του Άρη Καραμπεάζη

Τα παιδικά, προεφηβικά και εφηβικά μου χρόνια τα πέρασα σε μια γειτονιά της ανατολικής Θεσσαλονίκης (Βυζάντιο... αν σας ενδιαφέρει). Στα 30 μέτρα από το σπίτι μου ήταν μία από τις τελευταίες «πραγματικές» disco της χώρας (La Posse..., θυμάμαι καλά πως γράφεται άραγε;) και αυτό που θυμόμαστε ως το πρώτο rave club (έτσι τα λέγαμε τότε) της χώρας (TROLL). Δίπλα δίπλα τα δύο μαγαζιά! Εγώ πάλι άκουγα διαδοχικά teen-pop, παλιό ροκ, metal, goth, new wave... και πάλι από την αρχή. Στην La Posse έκανε χορούς το σχολείο μας και πηγαίναμε να χαζέψουμε μεγαλύτερες γκόμενες, ενώ έξω από την Troll κάναμε τα πρώτα μας τσιγάρα (νομιμόπαράνομα) και μέσα βλεφαριάζαμε τις συμμαθήτριες μας να φοράνε καυτά δερμάτινα σορτσάκια... Στη La Posse περνούσα καλύτερα... Το DJ της τον ευχαριστώ γιατί δεν είχε ξεχάσει τίποτα από όλα τα 80ς και τα μισά 70ς και μέσα από τα pick-up του κάρφωσε στο υποσυνείδητο μου τα πάντα! Από δίπλα η μουσική ήταν ουσιαστικά πιο ξεφτιλέ, μιας και ο καλός ηλεκτρονικός / house ήχος ακόμη δεν είχε έρθει (ή τουλάχιστον επικρατήσει) στην Ελλάδα.

Ως γνήσιος devoted to house ακροατής εθίστηκα -έστω και έμμεσα- στα κόλπα της disco από νωρίς. Όταν έδιωξα κάθε ενοχή έστριψα το βλέμμα μου στη «Μουσική Που Αστράφτει» και τη ρούφηξα με τη μία! Και ένιωσα μίσος για όλους τους ροκάδες που μιλούσαν άσχημα για τη θεά disco τόσα χρόνια! Ποιος τολμούσε να ντύνεται σαν τους Boney-M; (μπροστά τους ο Bowie φοράει ποδιές σχολικές). Που αλλού η πρώτη ever transexual γίνεται super-star; Σε ποια άλλη μουσική τα συγκροτήματα θυμίζουν πολύχρωμες παρτούζες με άντρες και γυναίκες πάνω στη σκηνή; Πότε οι άνθρωποι ήξεραν πως να διασκεδάζουν καλύτερα; Ποια μουσική έχει το καλύτερο μπάσο (μετά τους new wave;). Τι θα ήταν όλη η σύγχρονη dance σκηνή χωρίς της disco; Αν δεν υπήρχε η disco ρε καθάρματα ο Neil Young τώρα θα ήταν πλανητάρχης...

Επειδή ο ήχος μου είναι τα 80ς και τα electro πραγματάκια αυθαιρετώ και χωρίζω τη λίστα μου σε δύο πεντάδες... μία με original disco... και μία παρμένη από την 80ς παρακμιακή, μπασταρδεμένη με το new wave (και για μένα καλύτερη) φάση της:
(χωρίς αξιολογική σειρά , η αξιολόγηση είναι για το rock... η disco είναι για χορό...)

THE REAL THING:
1. GENGHIS GHAN : Genghis Khan
2. BONEY M : Rasputin
3. DONNA SUMMER : I feel love
4. AMANDA LEAR: Give a little hmm to me
5. CHIC: Le freak

THE OTHER STUFF:
1. DEAD OR ALIVE: You spin me round (το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών... με την ευκαιρία! είναι disco, είναι και goth, τι άλλο θες;)
2. MODERN TALKING: Cherry cherry lady
3. LAURA BRANINGAN: Self control
4. LORRAINE Mc KAINE: Let the night take the blame
5. ALPHAVILLE: Big in Japan

+ δύο παντός καιρού:
ABBA: Voules vous
IRENE CARA: Flashdance

Disco top-5:
Του Γιώργου Κοτσώνη.

1. BEE GEES: Tragedy
2. BONEY M : Rasputin
3. GENGHIS KHAN: Genghis Khan
4. MODERN TALKING: Cheri cheri lady
5. LAURA BRANINGAN: Self control

Disco σχέσεις
Του Πάνου Πανότα

Η σχέση του Πάνου Πανότα με την disco ήταν μηδαμινή. Για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ τέτοια σχέση, ούτε αγάπης, αλλά ούτε και μίσους. Νομίζω ότι αυτό ήταν μάλλον τυχαίο, αφού γενικά ως δέκτης είμαι ανοικτός σε οποιοδήποτε μουσικό είδος, αρκεί αυτό που ακούω να μου λέει κάτι, βαθύτερα μεριά από το αυτί.

Συνήθως, η αναγνώριση του σπουδαίου γίνεται αυτομάτως στην πρώτη ακρόαση. Σπάνια με κέρδισε κάτι μέσα από την βασανιστική οδό των πολλών επαναλήψεων. Πιστεύω, ότι αν υπήρχε κάτι σε αυτό το μήκος κύματος (και σίγουρα υπήρξε, αλλά δεν έφτασε ποτέ με ένταση σε μένα), δεν θα στεκόμουν στην ετικέτα disco, αλλά θα μου άρεσε και θα το αποδεχόμουν όπως όσα μου έχουν αρέσει μέχρι σήμερα. Είναι καθαρά θέμα λειτουργικής επεξεργασίας.

Στο μυαλό μου πάντως την έχω συνδέσει με φανταχτερά κοστούμια, χορευτικά, μαύρους με μικροφωνέ μαλλί, γυαλιστερές αλυσίδες και δασύτριχα στήθη. Υπήρξαν τελικά εποχές και εποχές σε αυτό που ονομάζουμε μουσική ιστορία. Ευτυχώς δηλαδή!!

Στις επιλογές μου, οι επιτυχίες των Chic, Boney M, Bee Gees και το 'I Was Made For Lovin' You' των Kiss, έχουν υποκατασταθεί με πιο κοντινά μου πράγματα. Το hit των Deee-Lite, παρά τα δέκα και βάλε χρόνια που το χωρίζουν από το 'Le Freak', είναι η αποθέωση του disco-funk. Όμως, την πρώτη θέση στην λίστα μου κατέχει δικαιωματικά, μια για πάντα (αφού δεν το έριξε κάποιο άλλο μέχρι αυτήν τη στιγμή, ουδείς φόβος υπάρχει), το αθάνατο 'I Will Survive', ένας λόγος που με κάνει να θυμάμαι εκείνη την εποχή, με χαμόγελο. Ξέρω βέβαια ότι δεν είναι ακριβώς disco (ίσως χορευτική soul να του ταιριάζει περισσότερο), είναι πάραυτα η δυνατότερη ανάμνησή μου και ως τέτοια, ας μου επιτραπεί να την μεταχειριστώ λίγο μεροληπτικά.

TOP-5 :
1. GLORIA GAYNOR:I Will Survive
2. DEEE-LITE:Groove Is In The Heart
3. DONNA SUMMER:Hot Stuff
4. MICHAEL JACKSON:Billie Jean
5. QUEEN:Another One Bites The Dust

DISCO SUCKS;
Του Γιάννη Ασπιώτη

Γράψε, λέει, δυο λόγια για τη disco, κάνε και ένα top-5 με αγαπημένα τραγούδια αυτής της περιόδου γιατί το Σάββατο το Mic θα κάνει κάτι σαν αφιέρωμα σ'αυτές τις γκλαμουράτες εποχές. Εντάξει, μόνο που η σχέση μου με το είδος εκτός από 'ανάποδη' μοιάζει και με τη σχέση του Πάγκαλου με την υγιεινή διατροφή... δηλαδή μηδαμινή. Όσο για το ανάποδη θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ήμουν δεν ήμουν 13 χρονών όταν ο ξάδερφός μου (που τον ζήλευα, ομολογώ, εκτός από γκόμενα είχε και τη φανέλα του Ολυμπιακού με το όνομα του Αναστόπουλου γραμμένο πίσω και από κάτω το νούμερο 9...) είπε στη μάνα μου να με πάρει ένα βράδυ μαζί του σε μια disco, την περίφημη Barbarella. Τζίφος!!! Η μάνα μου δε σήκωνε κουβέντα, 'που θα το πας μικρό παιδί μέσα στα πρεζάκια και τις τσούλες; Εκεί ρίχνουν στα ποτά χαπάκια!'. Έτσι, δεν πήγα ποτέ σε αυτό το ιστορικό πλέον μαγαζι και ο μόνος τρόπος να το ξεπεράσω ήταν να το συνδυάσω στο μυαλό μου με κάτι το κακό, το καταστροφικό.

Λίγο αργότερα, άρχισα να αγοράζω δίσκους και να ασχολούμαι λίγο παραπάνω με τη μουσική απ'ότι τα άλλα παιδάκια (παράτησα και το μπάσκετ...). Και ένα από τα πρώτα αγαπημένα μου συγκροτήματα ήταν οι Young Fresh Fellows. Έλα μου όμως που στην κασέτα best of του συγκροτήματος που μου έγραψε ο φίλος μου ο Κώστας είχε ένα τραγούδι τους με τίτλο 'Disco sucks'! Και δε φτάνει αυτό, αλλά την ίδια εποχή, όταν νόμιζα οτι το hardcore punk θα με έκανε άνθρωπο, άκουσα ένα ομότιτλο τραγούδι από τους DOA! Μετά από αυτό που να ακούσω για disco!

Κάνα χρόνο πιο μετά γνώρισα τη Σοφία. Καλή κοπέλα και μορφωμένη. Όταν όμως ένα απόγευμα που είχαμε ραντεβού σε γνωστό παγωτατζίδικο του Πειραιά της είπα οτι μόλις είδα μια βιντεοταινία με τον Ψάλτη, από αυτές τις καρα80's με τα απαίσια ρούχα και τα φτηνοglamorous σκηνικά, παραλίγο να με σουτάρει! 'Όλο μαλακίες βλέπεις, αμάν! Σε λίγο θα σου αρέσει και η disco!' Οριστικό χτύπημα... disco = τζιζ! Μακρυά!

Πως αλλάζουν όμως οι άνθρωποι βρε παιδί μου και σιγά σιγά άρχισα να ψιλοακούω disco. Όχι πως μέχρι τώρα έχω τέτοιους δίσκους, αλλά τουλάχιστον εκτιμώ την όποια προσφορά της. Αν και ακόμα και αυτή η αλλαγή οφειλόταν είτε σε κάποια funk ή soul ονόματα, αργότερα δε στο new wave (μη ρωτήσετε πως) ή το house, καθώς όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες ανέφεραν τη σημασία της disco στη σύγχρονη αστική κουλτούρα. Όταν δε το είδος ευλόγησαν τύποι όπως ο Bowie και ο Jagger, οι όποιες ενοχές μου διαλύθηκαν. Με λίγα λόγια, μάλλον ποτέ δεν αγάπησα αυτή καθαυτή τη disco αλλά μέσα από τα παρακλάδια και τις επιρροές της.

Πλέον, και ενώ η σχέση μου με την 'καθαρή' disco (εννοώ όχι αυτή με τα funk στοιχεία και το 'βρώμικο' ήχο την οποία και αναζητώ) παραμένει επιδερμική, οι επιλογές μου σε τραγούδια περιορίζονται σε πολύ γνωστά ακούσματα, αρκετά όμως για να προκαλούν συγκίνηση από το ρυθμικό και προκλητικό χορό των κορασίδων στις πίστες. Και μόνο γι'αυτό, η disco έχει το ρόλο της στην ανάπτυξη του πολιτισμού και των διαπροσωπικών σχέσεων. Εκτός του οτι ελάχιστοι χοροί σου αφήνουν το περιθώριο να αφεθείς, να κάνεις μαλακιούλες, να φλερτάρεις.

Αρκετά δεν είναι αυτά;

Top 5.
1. GLORIA GAYNOR:I will survive
2. BEE GEES:Stayin' alive
3. B.T. EXPRESS:Do it (til'you're satisfied)
4. CHIC:Good times
5. BONEY M:Daddy cool

DISCO TOP 5
Του Λάμπρου Σκουζ

1. VILLAGE PEOPLE: Go west
2. BARRY MANILLOW: Copacabana
3. GENGHIS KHAN: Moskow
4. AFRIK SIMONE: Ramaya
5. VILLAGE PEOPLE: YMCA

White men can't jump
Του Δημήτρη Κάζη

Η Disco είναι ο θρίαμβος του κορμιού πάνω στο μυαλό. Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ δεν μπόρεσα να μπώ μέσα στo trip της ούτε να τη βάλω στην ψυχή μου: όσο και να προσπαθώ είμαι κατά βάση εγκεφαλικός.

Η Disco είναι ο θρίαμβος του κορμιού πάνω στο μυαλό. Άρα, μόνο οι μαύροι θα μπορούσαν να τη δημιουργήσουν. Αυτό σημαίνει ότι κανένας λευκός δεν θα μπορέσει ποτέ να την κατακτήσει 100%. Αντιγραφές έκαναν πολλές, και αρκετές ήταν πετυχημένες όπως το "Another one Bites the Dust", αλλά δεν ήτανε γνήσια καρέκλα. Σαν μουσικό κίνημα των μαύρων (και μη μου πει κανένας ότι λέγονται African Americans γιατί θα τον πετάξω στο λάκκο με τους Lost Bodies) έχει τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία και την ιδιαίτερη αισθητική τους στο ντύσιμο. Kitch θα το πουν μερικοί και ίσως να έχουν δίκιο. Αλλά πόσο παρεξηγημένο είναι το κιτς... σχεδόν όσο και η disco! Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για τα 70s. Όλα αυτά είναι ξένα για 'μένα. Άρα η σχέση μου δεν μπορεί παρά να είναι επιδερμική.

Η Disco είναι ο θρίαμβος του κορμιού πάνω στο μυαλό. Γι αυτό και με μάγεψε όταν ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ναι, ήμουν εκεί. Γύρω στα δέκα, πολύ μικρός για οτιδήποτε εκτός από το να παρατηρώ. Και παρατηρούσα κάποιους μεγάλους (πω πω, είναι δεκαπέντε χρονών!) να χορεύουν στα πάρτυ που τρύπωνα La Bionda, Ritchie Family και τους θεϊκούς Boney M (μαζί με Abba, Knack, Βee Gees και Blondie χωρίς να καταλαβαίνω καμμιά διαφορά τότε) πριν να αρχίσουν τα «μπλουζ» και με πετάξουν έξω, και να ξεσαλώνουν, και φτιαχνόμουν. Χόρευα κι εγώ καμιά φορά, και ένιωθα πολύ cool, έστω και χωρίς να ξέρω τη λέξη... Μετά βγήκαν οι συλλογές Rock 80s του Πετρίδη και τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.

τοπ 5:
1. ΒΟΝΕΥ Μ: Ma baker
2. DIANA ROSS: Upside down
3. CHIC: Le freak
4. DONNA SUMMER: Hot stuff
5. GLORIA GAYNOR: I will survive.

It's only disco (but I like it)
Του Στέργιου Μακαβαίου

"Μου αρέσει η disco μουσική γιατί πυροδοτεί τη φαντασία μου και βλέπω τον εαυτό μου σαν Olivia Newton John ντυμένο με το λευκό κοστούμι του Travolta, να χορεύω ένα παθιασμένο τσάμικο στο ιδρωμένο dance floor"

Τα καλύτερα disco tracks των αιώνων:

Ναι κύριε, μπορώ να κουνιέμαι -BACCARA
Κουλαριστός μπαμπάς - BONEY M
Εισιτήριο μονόδρομου - ERUPTION
Αγαπώ ν' αγαπώ - TINA CHARLES
Itia m' itia - ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Disco memories
Του Κώστα Πραντσίδη

Όταν ήμουν 12 θα είδα καμιά 12αριά φορές το Saturday Night Fever λόγω δουλειάς του μπαμπά. Άσπρο κουστούμι, το χέρι ψηλά, το προφυλακτικό που έσπασε... Μετά ήρθε η τηλεοπτική σειρά «Fame». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Bruno; Ήρθαν και οι σχολικοί χοροί. Disco 54, Figaro, Jacky-O, ..τις υπόλοιπες δεν τις θυμάμαι! Σηκωνόμουν μόνο στα : Rock 'n' Roll high school-Ramones, Ballroom blitz-Sweet, Rock 'n' Roll-Led Zeppelin, I was made for lovin you-Kiss, Emotional rescue-Rolling Stones, Roxanne-Police και σε μερικά ανάλογα, στο εμβόλιμο ροκ πεντάλεπτο δηλαδή. Ήμουν ροκάς βλέπεις... Άμα έπινα κάνα 2 κόκα κόλες παραπάνω και μεράκλωνα ή άμα μου γυάλιζε καμιά συμμαθήτρια σηκωνόμουν και στα: Rapper's delight-Sugarhill Gang, The breaks-Kurtis Blow, Another one bites the dust-Queen, Le freak-Chic, Upside down-Diana Ross, πάντα σε σχέση με τι πόσο μου άρεσε η συμμαθήτρια!! Μετά ήρθε το new wave για μένα...

Σήμερα? Έχω μαζέψει οτιδήποτε άκουγα στις disco εκείνης της εποχής -μαζί με πολλά άλλα-, και είναι σίγουρο ότι αποτελεί κομμάτι της προσωπικής παραδοσιακής μου μουσικής! Θαυμάζω τους μουσικούς, ειδικά το μπασοντραμς, τους πνευστούς. Ζηλεύω την έξω καρδιά διάθεση, το I feel good πνεύμα, ειδικά όταν προέρχεται από original ghetto boys & girls. Και φυσικά δεν χάνω ευκαιρία να ρίξω και καμιά στροφή! Οι συμμαθήτριες μόνο αλλάζουν...

Αγαπημένα κομμάτια ενδεικτικά τα παρακάτω:

BROTHERS JOHNSON: Stomp
MICHAEL JACKSON: Don't Stop till you get enough
KURTIS BLOW:The breaks
BEE GEES: You should be dancing
DONNA SUMMER: Hot stuff
ABBA: Voulez vouz
LIPPS INC: Funky town

Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός
Του Απόστολου Γρηγορόπουλου

Σαν σχολική έκθεση εκλαμβάνω το "disco project". Πως γράφονται οι εκθέσεις; Πρόλογος, κυρίως θέμα, επίλογος. Πάμε...

Η σχέση μου με την disco μουσική ήταν μπορώ να πω επιφανειακή και χωρίς ιδιαίτερες συμπάθειες. Κι αυτό συνέβαινε εκατέρωθεν. Ούτε εγώ την ανεχόμουν αλλά ούτε κι αυτή φαντάζομαι ήθελε να εντάξει στις τάξεις της και στην κουλτούρα της κάτι τύπους σαν κι εμένα. Oμολογώ ότι έκανα προσπάθειες. Ν'αγαπήσω κάτι θλιβερά groups σαν τους Bee Gees και τους Chic καθώς και να αντλήσω στοιχεία ικανοποίησης από κάτι σκουπίδια που έπαιζαν οι κινηματογράφοι τύπου Flashdance και Footloose. Μάταια. Οι προσπάθειες απέδωσαν ελάχιστους καρπούς αφού υπήρξαν κάποιοι θιασώτες της σκηνής που είδα με ιδιαίτερη συμπάθεια (οι καταπληκτικοί Culture Club και οι Abba πχ) όμως ποτέ δεν συγκαταλέγονταν στα ακούσματά μου η disco. Μετά κάπου άρχισαν οι σχολικοί χοροί και αναγκαστικά άρχισα να επισκέπτομαι και ντισκοτέκ. Εκεί ως χώρος τα πράγματα ήταν καλύτερα. Η μπάλα με τα φωτορυθμικά, η πίστα-σκακιέρα με τα τετράγωνα που αναβόσβηναν, οι μανιώδεις χορευτές-επιδειξίες καθώς και η βότκα με το blue curacao ήταν κάπως συμπαθητικά. Με τα χρόνια έμαθα να πιστεύω ότι όλη αυτή η ατμόσφαιρα ήταν ο προπομπός του σημερινού kitsch και αυτό ήταν κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί έστω και ετεροχρονισμένα βρήκα σ'αυτήν την κουλτούρα στοίχεια που με έκαναν να την δω θετικά. H αλήθεια πάντως είναι ότι ως συντάκτης δεν έχω να προσφέρω και πολλά στο θέμα "disco project". Δεν πήγα πολύ σε ντισκοτέκ, δεν άκουσα πολύ τα συγκροτήματα της σκηνής, από τα ερτζιανά προτιμούσα τους ροκ ραδιοπειρατές, τα σαββατόβραδα που οι άλλοι έτρεχαν στην Highway, την Divina, την Αφροδίτη και την Golden Gate, εγώ προτιμούσα το Berlin και το Λούκι Λουκ. Όταν πήγαινα στα δισκάδικα προτιμούσα να πετάω τα λεφτά μου σε ροκ δίσκους παρά σε συγκροτήματα σαν τους KC & The Sunshine Band και τους Imagination. Νομίζω οι μόνοι δίσκοι που πήρα από αυτή τη μουσική ήταν των Abba. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια όχι και τόσο χρυσή περίοδο της μουσικής. Μια μουσική που απλά δεν σε πηγαίνει "παραπέρα". Αφόρητα διασκεδαστική, απροβλημάτιστη, με πανεύκολο στίχο, κατάλληλη για εφφέ και επιδείξεις.

Aγαπημένα τραγούδια
Δεν θυμάμαι και πολλά πλην των πολύ γνωστών που θα κατέκλυζαν τότε φαντάζομαι τα charts.

5. THE REAL THING:Υοu To Me Are Everything
4. SANTA ESMERALDA: Don't Let Me Be Misunderstood
3. KC & THE SUNSHINE BAND: That's The Way
2. CULTURE CLUB: Kharma Chamaleon
1. CAPTAIN SENSIBLE: Wot

Dancing in the moonlight (It's caught me in it's spotlight)
Του Μπάμπη Αργυρίου

Νοιώσαμε σαν τους θαυμαστές της Βίσση. Ξέραμε μέχρι τότε πως όταν μιλούσαμε για ξένη μουσική εννοούσαμε ροκ, τη δική μας μουσική. Ούτε λίγο ούτε πολύ, στην παρέα επικρατούσε η εντύπωση ότι το Johnny the fox των Thin Lizzy ήταν ότι σημαντικότερο είχε βγει στη μουσική. Ακολουθούσαν οι Led Zep, οι Deep Purp, οι Black Sab, οι Uriah... Τα πιο ευγενικά ροκ (Love, Buckley, Simon & Garfunkel..) ήρθαν αργότερα. Και εμφανίστηκε αυτή η ανεκδιήγητη κυρία και βλέπαμε ότι όλοι αυτοί που δεν είχαμε καταφέρει να μυήσουμε στη μουσική μας, άρχισαν να την ακούνε. Και πιο πολύ τα κορίτσια. Ο mentor Πετρίδης μας παρηγορούσε: 'Το ροκ πάντα ήταν χορευτικό. Οι Creedence...' Και μετά ήρθε το Hot Stuff και το κιθαριστικό σόλο μέσα του Jeff Baxter μας έδωσε επιχείρημα να πολεμάμε. Είδες τι κάνει τη διαφορά; Μετά ήρθαν οι προδότες και μας συνέτριψαν: Rolling Stones-Miss you, Rod Stewart-Do ya think I'm Sexy?, Kiss-I was made for loving you... Ακόμα και η Dolly Parton έβγαλε disco. I'm burnin' ή κάτι τέτοιο. Νοιώθαμε ότι θα χαθούμε σαν κόμμα που χάνει την εξουσία. Τι αφελείς! Σαν ...παιδιά κάναμε.

Μετά αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε disco - καφενεία γιατί μόνο εκεί έμπαινε η σολοπαρέα. Ή φορτωνόμασταν απίθανες ξαδέρφες για τη Jacky O, την Panopticum... Δε θυμάμαι εκστατικές βραδυές σε disco. Νοιώθαμε πως είμαστε άλλου παππά ευαγγέλιο και μόνο σε rock club σαν το Κατμαντού πάνω απ'την Καμάρα διασκεδάζαμε χωρίς ενοχές.

Θυμάμαι τον πρώτο δίσκο των Boney M στη βιτρίνα της 5ης Εποχής στους Αμπελόκηπους επειδή κάποιοι δίπλα το σχολίαζαν. Θυμάμαι τις αναρίθμητες φορές που άκουσα (υποχρεωτικά) από τους πειρατικούς, τη δεκαπεντάλεπτη version του Don't let me be misunderstood απ' τους Santa Esmeralda, την εισαγωγή του Miss Broadway των Belle Epoque, τους Otawan και το Hands up, τους La Bionda και το Sandstorm, το She's not a disco lady (but she's alright) που δε θυμάμαι τίνος είναι, τους αναστεναγμούς της Donna στο I feel love που προκάλεσαν αίσθηση, τον Cerrone με το Supernatural, τον Patrik Hernandez με το Born to be alive που πάντα μας έφερνε συνειρμούς Steppenwolf, τη δασκάλα Anita Ward με το Ring my bell, τους Silver Convention και το Fly Robin fly, τον Silvester με το You make me feel... Η disco είναι ο παράδεισος των One hit wonders. Μετά ανακαλύψαμε τους Gang of Four...

Τις ταινίες που αναφέρει ο Κώστας Καρδερίνης μάλλον τις έχω δει όλες. Φυσικά δεν μ'ενδιέφεραν οι σκηνοθέτες και τώρα αντιλαμβάνομαι πως γυρίστηκαν από μεγάλα ονόματα. Αρκετές από τις πρώτες τις είδα δωρεάν με προσκλήσεις από τον Ελληνικό Βορρά. Ντρεπόμουν που τον αγόραζα αλλά υπήρχε μια στήλη που λεγόταν Νεολαία 79, 80 κλπ όπου ήταν υπεύθυνος ο Λευτέρης Κογκαλίδης και καμιά δεκαπενταριά εθελοντές. Θυμάμαι ακόμα την είδηση που πρωτοδιάβασα εκεί για ένα περιοδικό που θα έβγαζε ο Γιάννης Πετρίδης με όνομα Ποπ & Ροκ και τον Hendrix εξώφυλλο.

Η disco, όπως και η soul, η jazz κλπ δεν άφησε βαθειά σημάδια πάνω μου. Τα γκρουπ του στυλ Modern Talking ή Alphaville ποτέ δε μ'απασχόλησαν. Η σημερινοί αναβιωτές μου φέρνουν γέλια. Let there be disco λοιπόν.

1. DONNA SUMMER: Hot stuff
2. GLORIA GAYNOR: I will survive
3. LIPPS INC:Funky town
4. BONEY M.:Rasputin
5. BEE GEES: Stayin' alive.

Εβγαλα... DISCO
Του Χρήστου Αναγνώστου

Disco... εεε τι'ναι αυτό; Ίσως μάλλον είμαι πολύ μικρός για να θυμάμαι, ίσως πάλι γι' αυτό και ο θεός μ' εκδικήθηκε...

Τον Τραβόλτα τον ήξερα και τον θαύμαζα απ'το δημοτικό και έχω και το σάουντρακ του Grease 'δανεικό' από ένα ξάδερφο που'χε γράψει πάνω κουφή αφιέρωση ότι και καλά ήταν 'from John' με υπογραφή κλπ. Τα χρόνια όμως πέρασαν και εμένα το μόνο που μου'χε μείνει ήταν κάτι αφιερώματα στην ΕΡΤ (πάντα στα αμερικανικά πρότυπα η μαμά είχε φροντίσει να έχουμε τηλεόραση στο δωμάτιό μας κάτι που εξόργιζε τους συμμαθητές και τις άλλες μαμάδες) καθώς και κάτι δίσκοι της θείας μου που μου τους χάρισε γιατί δεν τους άκουγε πια. Τέλος για τον Captain Sensible είχαμε κάνει σ'ενα μάθημα στο φροντιστήριο αγγλικών (Πρωτοποριακό δε λεω).

Έτσι ζούσα ευτυχισμένος και ανεπηρέαστος, θεωρώντας την disco κάτι ξεχασμένο της 'παλιάς' εποχής, που χόρευαν οι τουρίστες στα νησιά το καλοκαίρι και που την άκουγες μόνο στα ελληνικά φιλμ των 80ς. Μέγα σφάλμα γιατί το 1997 έμελλε ν'αλάξει ριζικά την σχέση μου με το είδος. Πρώτο γεγονός, η γιορτή ενός γνωστού σε ρετρό club. Ανυποψίαστος, πήγα, έκανα χαβαλέ και... διασκέδασα. Δεύτερο γεγονός η άφιξη των πρώτων φίλων απ'το νησί της Μεγάλης Βρετανίας.

«Πως είναι βρε παιδιά; Όλοι άκουνε Britpop και τέτοια ε;» ρώταγα. «Έεε... ξέρεις... όχι ακριβώς, άσε, τι να σου λεω τώρα...» και όλοι αλλάζανε θέμα και λέγανε άλλα.

Ήρθε και μένα η σειρά μου, έφτασα στο 'νησί' και καυλωμένος τώρα, πρώτη βδομάδα στο πανεπιστήμιο, είχε και πάρτι το club, μαζευτήκαμε οι καινούριοι 'φίλοι' να παμε να κόψουμε κίνηση. Μπαίνουμε μέσα... και έεεεε!!!! Τι 'ναι αυτή η μπάλα που γυρίζει εκεί πάνω; Κάτι τέτοιες δεν είχανε στις ντισκοτέκ ρε; και γιατί ο dj μιλάει ανάμεσα στα κομμάτια όπως εκείνος στο 'Saturday Night Fever'; Tέλος πάντων, καλά όλα αυτά αλλά γιατί άκουμε το 'Dancing Queen' των ABBA; (Σας ορκίζομαι πριν έρθω εδώ δεν είχα ιδέα ποιος το τραγουδούσε.) Από κει και πέρα τα πράματα ήταν απλά... εδώ η disco δεν πέθανε ποτέ ή αν ξαπόστασε κάποτε τώρα τρέχει σαν τρελή και δεν την σταματάει τίποτα. Ένα φεγγάρι που έκανα και στην γκαρνταρόμπα του πανεπιστημιακού club, το τι YMCA έφαγα στην μάπα δεν λέγεται. Φανταστείτε τον αρχηγό τις ομάδας ράγκμπι στις αντίστοιχες χορευτικές κινήσεις. Όλοι λιώμα (γιατί εδώ δεν σε ρωτάνε αν ήπιες πολύ, απλά σου λενε 'Πόσο κομμάτια είσαι;') και όλοι ευτυχισμένοι.

Disco βραδιές έχει σχεδόν κάθε club εδώ στο Λονδίνο, καθώς και καμπάνες παντελόνια με ασορτί πουκάμισα σε απίστευτα μεγέθη, σχέδια και χρωματισμούς. Όσο για την tv δεν παει καθόλου μα καθόλου πίσω, μόλις τελείωσε το Flashdance και πριν βλέπαμε ένα Κύπριο στην Αγία Νάπα να τσακώνεται με κάτι άγγλους dj γιατί πολύ απλά όπως έλεγε: "English people, listen to garage and 70s music..."

So, long live disco αλλά εγώ ακούω Running Wild γι'αποτοξίνωση.

ΤΟΠ 5
1. BONEY M: Rasputin (για την αξέχαστη στιγμή στο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου διάφοροι φίλοι υποδέχονταν τον κολλητό απ' τα ξένα με φορητό κασετόφωνο που έπαιζε το συγκεκριμένο κομμάτι, ενώ ο τυπάς το χόρευε εν έτι 1998)
2. SHARP TIES: Get that beat (γιατί είναι ελληνικό, καρέκλα, και το μόνο που άκουγα απ'τους δίσκους της θείας)
3. CHIC: Le Freak (για τον ξάδερφο που μου εξηγούσε την διαφορά ανάμεσα σε 'καρεκλάδες' και 'ροκάδες')
4. DONNA SUMMER : I feel love (γιατί μ' αρέσει και ας είναι ο ύμνος των gay)
5. BEE GEES: Stayin' alive (γιατί το άκουγα στην tv πριν από λίγο).

Ένας ροκάς... DJ!
Του Γιάννη Μάγρα

Στα τέλη των σέβεντις στην νεολαία υπήρχαν δύο τάσεις: οι ροκάδες και τα τσινάρια. Όπως καταλαβαίνετε οι πρώτοι γούσταραν ρoκ και οι δεύτεροι ντίσκο. Εγώ άνηκα με φανατισμό στους πρώτους, αλλά επισκεπτόμουν τις ντίσκο συχνά γιατί οι ροκούδες γκόμενες είχαν τα χάλια τους. Έτσι σιγά-σιγά άρχισα να κρυφογουστάρω ώσπου βρέθηκα να κάνω και πρόγραμμα στην Αφροδίτη στην Κρήνη κάτι φεγγάρια. Είναι αλήθεια ότι στις ντίσκο γινόταν χαμός. Στη δικιά μας κάθε εβδομάδα χαλούσε το πλέξι γκλάς της πίστας απ' τα ποδοβολητά. Άσε δε τα μπλούζ! Ποιός μπορεί να ξεχάσει το σκίρτημα που ένοιωσε όταν πρωτοχόρεψε μπλούζ στην πίστα; Προχωράω στο top5 τώρα:

1. MICHAEL JAGGER BAND: Let's all chant
2. DONNA SUMMER: I feel love
3. SYLVESTER: You make me feel (mighty real)
4. BEE GEES: Stayin alive
5. TINA CHARLES: I love to love

Smash hits (χαζά τραγουδάκια που χορεύθηκαν του θανατά!) : 1. "D.I.S.C.O." Ottawan 2. "Ska chou chou" Claudio Cecchetto.
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΨΑΝ ΓΕΝΕΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΕΕΣ !!!!!