Να προτιμώ τα παλιά τους;
Πολύ πιθανόν. Ωστόσο η πολυχρησιμοποιημένη κι από μέρους μου φράση, αλλά κι η παρούσα εξομολογητική στιγμή με αφορμή το δεύτερο βιβλίο του Μπάμπη Αργυρίου, επιτάσσουν μεγαλύτερο θόρυβο. Επί της ουσίας εδώ περιγράφεται η διαδικασία ή ό,τι άλλο είναι αυτό που της μοιάζει τέλος πάντων (αν δεν το πούμε έτσι), με την οποία χρόνος και δημιουργία αποκτούν κοινά σημεία.
Έχω μάθει στην πράξη πως για να επιτελέσει η μουσική τη λατρευτή σε μας ζωτική της σημασία χρειάζεται μία πλευρά της τουλάχιστον να γίνει φυσική, δηλαδή να συνδεθεί με τους ανθρώπινους βιολογικούς κύκλους όπως τους ζούμε. Ο χρόνος, ο αδηφάγος κανίβαλος πατέρας που τρέφεται απ' τις σάρκες των παιδιών του, επομένως και απ' τις δικές μου κι ολονών σας, συχνά θριαμβεύει με αλλόκοτες αντιστροφές.
Ποιος όντας παιδί δεν ευχήθηκε να μεγαλώσει γρήγορα, ποιος ως μεσήλικας δεν μπλέχτηκε σε σκέψεις για όσα πέρασαν, για όσα έπονται, για όσα κάποτε μπορούσε και τώρα δεν μπορεί; Οι αγαπημένοι δίσκοι απ' την εφηβεία έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται σαν το υστερόγραφο στη δυνατότερη αναπόλησή μας. Γιατί; Διότι έχουν το συναισθηματικό βάρος, την ενέργεια και την αναλλοίωτη αύρα της καλύτερης περιόδου της ζωής μας που τους κάνουν γιγάντιους κι αξεπέραστους, όπως και καθετί που συσχετίζεται γενικότερα με τη νεότητά μας.
Μπορώ, αλλά δεν θα μιλήσω για συγκεκριμένα γκρουπ, δίσκους, τραγούδια, εταιρείες κ.λπ. Δεν θέλω να τοποθετηθεί το νόημα αυτού του γραπτού κάτω από ηγεμονίες. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω αναμετρηθεί με δίσκους στη ζωή μου, προσπερνώντας τους στα ράφια, με αρκετούς κρατώντας τους για λίγο, γράφοντας για πολλούς κι όπως αλλιώς. Ίσως σε ένα άλλο παρόν να μετριόταν με δίσκους ακόμη κι η ηλικία στα κρατικά έγγραφα που με αφορούν, στις ιατρικές εξετάσεις μου κι όπου αλλού την ξέρουμε να μπαίνει. Κι αν μετά από τούτα είναι να πω ένα πράγμα στον οποιοδήποτε ενδιαφέρεται, ένα που να τα λέει όλα όμως, θα τον προτρέψω να μην αφήσει τη σχέση του με τη μουσική να μετατραπεί σε συνήθεια.
Λέω λοιπόν "προτιμώ τα παλιά τους" όταν στρέφομαι εναντίον της αντίληψής μου για την παρακμή. Όταν γίνομαι ρεαλιστής. Όταν παύω για λίγο να ονειρεύομαι όσα δεν έχω ακόμα ανακαλύψει αφού εντωμεταξύ παράγεται ακατάπαυστα μουσική. Όταν ξαφνικά παραδέχομαι την υπεροχή της πραγματικότητας επί της πιθανότητας, πριν επιστρέψω στο ανάποδο. Όταν κάνω ένα διάλειμμα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό τελικώς. Γι' αυτό δεν έχει πλέον νόημα να κοιτάζω πίσω για τα χαμένα μα για τα κερδισμένα. Του τότε, του τώρα, του όποτε.
_____
ΝΕΧΤ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΞΑΓΑΣ
