Ο εμπορικός Cohen

Για άλλη μια φορά το Facebook feed γέμισε με ένα καλλιτέχνη που όλοι θυμήθηκαν /αγάπησαν /αποχαιρετούν. Για άλλη μια φορά ψάξαμε στα συρτάρια του μυαλού μας να βρούμε που είχαμε ακουμπήσει τα αναμνηστικά της σχέσης μας μαζί του. Κάποιοι τα είχαν δίπλα τους στο κομοδίνο, τα βάζαν στην τσέπη τους μαζί με το κινητό και τα κρατούσαν σφιχτά πάνω τους όλη μέρα. Για αυτούς ο πόνος είναι αβάσταχτος και αμέτρητα τα βινύλια που θα χαράξουν και τα ποτήρια κρασί που θα καταναλώσουν. Για εμάς τους πιο τυχερούς τον είχαμε πίσω-πίσω στην ντουλάπα, μας είχε συντροφεύσει φευγαλέα κάποια περίοδο της ζωής μας και μετά χάθηκε στην λήθη του χρόνου. Παρέμεινε στο συρτάρι μεγάλος καλλιτέχνης και περίμενε την επόμενη ταινία ή ένα τυχαίο playlist στο youtube για να μας θυμίσει την ύπαρξη του, έστω και για λίγο. Δεν φώτισε την νύχτα μας με το live του μιας και δεν τον τιμήσαμε και τώρα έχουμε μόνη ευκαιρία τα βίντεο για να χτίσουμε αναμνήσεις. Για όλους εμάς λοιπόν που σήμερα ξεψαχνίζουμε σαν μανιακοί την δισκογραφία του για να ποστάρουμε ένα μαγευτικό b-side του που και καλά μας άγγιξε, εγώ παραθέτω ένα εμπορικό single (First We Take Manhattan) και μάλιστα ούτε καν στην δική του εκτέλεση. Παραμένω πιστός στο "ορίτζιναλ" της Jennifer Warnes, μιας και αυτό ήταν το πρώτο του κομμάτι που άκουσα και αυτό μου μίλησε και τραγουδούσα ενώ έβλεπα το βιντεοκλίπ. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα μεταγενέστερα, αλλά είναι στην γωνία μαζί με το βιβλίο με τα ποιήματα του που μου είχαν χαρίσει και δεν άνοιξα ποτέ. Farewell kind man and thank you for taking over my soul and reminding it no to be pretentious...