Ο Μπάμπης κι εγώ

Προσπάθησα πολλές φορές αυτούς τους μήνες να γράψω κάτι για τον Μπάμπη αλλά κάθε φορά τα παρατούσα για ‘αργότερα’. Πώς να εξηγήσω την σημασία της γνωριμίας μου μαζί του; Είναι αυτά που έχω να πω για τον ίδιο τον Μπάμπη, ή μήπως με αφορμή αυτόν μιλάω για τον εαυτό μου… Είναι αυτός ο ‘σωστός ‘τρόπος να τον αποχαιρετήσω;

Τον Μπάμπη είχα να τον δω καμιά εικοσαριά χρόνια. Και πόσο τον ήξερα και με ήξερε δηλαδή, ποιες από τις δικές μου αναμνήσεις από αυτόν είναι σημαντικές στο grand scheme of things;

Aς πούμε πώς τον ήξερα όσο ήθελε να τον ξέρω και με ήξερε αρκετά ώστε να κάτσει να διαβάσει τι είχα να πω για αυτά που ίσως κάποτε να τον είχα ρωτήσει. Και να βάλει την πιο ταιριαστή συνοδεία στο ‘φωνή που δεν αντέχω’- φωτογραφία του Bryan Ferry στο κείμενο μου.

Την πρώτη φορά που πήγα στον ΄Μπάμπη’ (όπου ‘Μπάμπης’= το Rollin) ήμουν περίπου 15, μου πήρε ώρα να τον βρω και είχε ήλιο νομίζω. Έχω ξαναγράψει για τις σχεδόν τραυματικές εμπειρίες με θαμώνες που δεν με άφηναν να αγοράσω το 4ΑD μου με την ησυχία μου. Τώρα τους θυμάμαι σαν σκηνή από ταινία με εμένα στη μία πλευρά και τον Μπάμπη (χωρίς « ») πίσω από το ντεσκ του με το μυστήριο χαμόγελο και τα ορθάνοιχτα μάτια του. Κάπως έτσι θυμάμαι και τα δικά μου και κάπως έτσι, αφού δεν μιλούσα και πολύ τότε, νομίζω του έκλεβα λίγο την προσοχή για να ρωτήσω κάτι, έπαιρνα την επιβεβαίωση πριν πληρώσω αμφισβητώντας την επιλογή μου καμιά φορά ή απλά να πω, ήρθα πάλι κι εγώ γιατί μου αρέσει εδώ. Απορώ τι να σκεφτόταν για τους επισκέπτες του, τις φλυαρίες κάποιων, τις εφηβικές βλακείες μας (κάποτε πήραμε δώρο σε αγαπημένο φίλο που ξέρει ποιος είναι, το ‘Up in it’ των Afghan Whigs, λίγο πριν έρθει ο ίδιος στο Rollin να το πάρει, δώσαμε στον Μπάμπη την σακούλα να την κρύψει και όταν αυτός έφτασε του είπαμε ότι ήρθε και το πήρε ο Άρης για τον εαυτό του. Ήταν για πέντε λεπτά αστείο).

Η πρώτη όμως φουλ συζήτηση που θυμάμαι να κάνουμε με τον Μπάμπη ήταν κάπου το ’94, ένα απόγευμα που ο ‘μικρός’ μου φίλος Β. προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω ένα Fugazi. ‘Μπάμπη, η Μαρία λέει ότι οι Fugazi είναι πολύ αντρικοί’. Δεν θυμάμαι πολύ καλά την εξέλιξη της ιστορίας, μόνο ότι καταλήξαμε να ακούμε ένα τραγούδι, εγώ να μην έχω πειστεί για το ότι πρέπει να αγοράσω τον δίσκο και τον Μπάμπη να λέει τελικά στον Β. ‘Γράψε της μία κασέτα’.

Κι έτσι και έγινε. Η κασέτα του Β. βρίσκεται μαζί με τα φανζίν του Μπάμπη και όλα τα υπόλοιπα αποκόμματα των 90s μου σε κάτι κουτιά στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Όπου τον περασμένο Αύγουστο βρέθηκα ξανά μετά από ενάμιση χρόνο. Μόλις είχα χάσει την κηδεία της μαμάς μου και κάποιους μήνες πριν την κηδεία του Β.

Πέρασα μία βδομάδα μέσα στον μίνι καύσωνα μόνη να καθαρίζω το σπίτι από τα ίχνη της πολύχρονης της ασθένειας και να το φέρω πίσω στην προηγούμενη μορφή του ή σε κάτι τέλος πάντων που την θύμιζε. Μεταξύ άλλων έπιασα να καθαρίσω έναν έναν και τους 1000 περίπου οικογενειακούς μας δίσκους. Κάπου στο τέλος του μεγάλου ραφιού στο επιβλητικό καφέ σκρίνιο, ανάμεσα σε έναν Zappa και μια συλλογή Rock and Roll, βρήκα μία παλιά μπλε σακούλα με άσπρο πλαστικό χερούλι από αυτά που κουμπώνανε. ‘Δεν φαντάζεσαι τι βρήκα!’ λέω στον αρχισυνεργάτο Αντώνη σε μια τηλεδιάσκεψη Αθήνας -Θεσσαλονίκης. ‘Σακούλα Rollin Under!’.

Ξαναπήγα Θεσσαλονίκη πριν κάνα μήνα. Η σακούλα ήταν ακόμη στον καναπέ στο παλιό μου δωμάτιο. Έστειλα στον Αντώνη την φωτογραφία.

Σπάω το κεφάλι μου κάποιες βδομάδες τώρα να θυμηθώ ποιο τραγούδι Fugazi ήταν… μάλλον κάτι από το ‘Kill Taker’… Μου φαίνεται τώρα πως αν θυμηθώ θα έρθουν τα 28 χρόνια που πέρασαν λίγο πιο κοντά μου ξανά. Γιατί όταν δεν θα μπορώ πια να συγκρατήσω καμία άλλη λεπτομέρεια από καμία ιστορία μου, μάλλον θα μείνουν μόνο τα τραγούδια.

Λυπάμαι που δεν κάναμε άλλη μια συζήτηση από όσες θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει.

Λυπάμαι που δεν έπρηξα λίγο ακόμη τον Marc Almond να μου στείλει εκείνο το ρημάδι το κειμενάκι που μου είχε υποσχεθεί και είχα υποσχεθεί εγώ στον Μπάμπη.

Λυπάμαι που δεν είχα την ευκαιρία να πω ένα αντίο.

Χαίρομαι γιατί βρεθήκαμε μαζί στον χωροχρόνο όλα εκείνα τα Σάββατα και τις Πέμπτες, τα μεσημέρια πριν τους καφέδες και τα απογεύματα μετά το σχολείο ή τις πρόβες, στο διαδίκτυο 15 χρόνια μετά και τελικά στο Mic μαζί με τους φίλους από τα παλιά και φίλους από ένα παράλληλο σύμπαν όπου πάντα συμβαδίζαμε και απλά δεν το ξέραμε ως τότε.

Και χαίρομαι για όσα μοιράστηκα με τον Μπάμπη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα 30 χρόνια της δικής μας γνωριμίας.