Ο star που νίκησε το punk

Το οποίο όπως θα θυμάστε εμφανίστηκε για να συνταξιοδοτήσει πρόωρα τύπους σαν αυτόν και να κατεβάσει πάλι τη μουσική στο δρόμο. Η επιρροή του όμως, ιδιαίτερα στους Βρετανούς, στάθηκε αδύνατο να ξεριζωθεί και το όνομά του σιωπηρά αφαιρέθηκε από τη λίστα των στόχων. Το 1977 οι Eater διασκεύασαν το "Queen Bitch" του και oι Warsaw βαφτίστηκαν από κομμάτι του, κατόπιν οι Au Pairs διασκεύασαν το "Repetition", η All the Madmen Records (Mob, Astronauts) ονομάστηκε έτσι από τραγούδι του (το "Protest song" των Astronauts δεν είναι εντελώς Bowieκό;), οι διασκευές τραγουδιών του από γκρουπάρες και γκρουπάκια (Cuddly Toys, Anomy, Polecats, Bauhaus, Doctor Mix & the Remix, Associates, Chameleons, Dramarama...) πλήθαιναν χρόνο με το χρόνο και δεν σταμάτησαν ποτέ (το 2015 οι Disappears διασκεύασαν ολόκληρο το "Low" από τη βερολινέζικη περίοδό του, στην οποία, όπως όλοι αναγνωρίζουν, έσπειρε τον new wave σπόρο).

Τo Rolling Stone τον έχει τοποθετήσει στο νούμερο 39 (τον βλέπω στην 20άδα σε πιθανό update της λίστας) των 100 Greatest Artists, τρεις θέσεις πάνω από τον Van Morrison και σκέφτομαι ότι αυτοί οι δύο είναι εκπρόσωποι των αντίθετων άκρων. Ο Van επί δεκαετίες βγάζει δίσκους ενός συγκεκριμένου πάνω-κάτω στυλ (κάτι που ισχύει και για το 99% των μουσικών που ακούμε), ακούγονταν πάντα προσγειωμένος και παραδοσιακός, δεν θέλησε να γίνει σούπερσταρ και πρέπει να ψάξεις για να βρεις πληροφορίες για τη ζωή του. Μέσα σε λίγα λεπτά θα περιέγραφες ένα live του σε φίλους σου ενώ για αντίστοιχο του Bowie θα μιλούσες για μέρες.

Ο Bowie ήταν η χαρά του άπληστου φαν, των μουσικών και gossip περιοδικών, των fashion victims, των σινεφίλ, των πουριτανών που έψαχναν κάτι για να σκανδαλίζονται. Κανείς άλλος δεν έδωσε τόσα πολλά στον κόσμο πέρα από τη μουσική. Sound ναι, με τραγουδάρες παιγμένες από μουσικούς πρώτης κατηγορίας, αλλά και vision για χόρταση. Γι' αυτό και στην εκκλησία του ροκ η μισές εικόνες είναι δικές του ενώ από του Van υπάρχει μόνο το εξώφυλλο του καλύτερου δίσκου του.

Ήταν γνωστή η απέχθειά του για την επανάληψη, ο φόβος του να μη θεωρηθεί ξεπερασμένος και η ανάγκη του να προσελκύει την προσοχή του κοινού. Πόσες χιλιάδες ώρες να αφιέρωσε άραγε σπαζοκεφαλιάζοντας για να εφεύρει περσόνες, προβάροντας καλόγουστα ή γελοία ρούχα, βαφόμενος, χτενιζόμενος, φωτογραφιζόμενος, συνεντευξιαζόμενος σε εκπομπές και έντυπα; Κανονικός ήρωας της show-biz. Παρόλ' αυτά, με την ποιότητα της τέχνης του κατάφερε να συγχωρούν το σταριλίκι του και πολλοί εναλλακτικοί, κάτι που δεν κατάφερε ο φίλος του ο Freddie για παράδειγμα.

Μπορεί σε όλη τη διαδρομή του να ακούγονταν μοντέρνος και τολμηρός, να έβγαζε δίσκους μέχρι την τελευταία εβδομάδα της ζωής του, αλλά μετά το "Scary Monsters" τίποτα δικό του δεν μου άρεσε πολύ. Μάλλον με ξεπέρασε κι εμένα, με άφησε πίσω. Το "The Rise and Fall of Ziggy Stardust" παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος του.

Το ερώτημα αν πρόκειται για τον σημαντικότερο σόλο καλλιτέχνη από καταβολής ροκενρόλ, προβλέπω ότι θα μας ταλαιπωρεί για καιρό.
______

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ