Oh, the Guilt

Απ' την Αστόρια σας στέλνω με αγάπη / τα τραγουδάκια μου και δυο γλυκά φιλιά (κομματάρα).
Χαιρετίσματα, λοιπόν.

Πρώτα στα ellnvika:

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Λέμε Ναι
Πέρυσι στο δρόμο για Χαλκιδική δοκιμάσαμε να... τη βρούμε με Λουκιανό Κηλαηδόνη, μα το αστείο σοβάρεψε πολύ γρήγορα, στο τρίτο-τέταρτο τραγούδι. Ωστόσο το "Λέμε Ναι" δεν πρέπει να λείπει από κανένα σάουντρακ για καλοκαιρινές εξορμήσεις. Ταξιδιάρικο άσμα. Τι να πρωτολογαριάσεις; Στίχο, μελωδία, ρυθμό, φήλινγκ;! Χώρια το ανεπανάληπτο βίντεο, με cameo εμφάνιση Τζόνη Βαβούρα.

Ημισκούμπρια feat. Ελπίδα - Στη Ντισκοτέκ
Κάποτε ήξερα απ' έξω κι ανακωτά τους στίχους της "Ντισκοτέκ". Ευτυχώς περιόριζα τις περφόρμανς σε κλειστό φιλικό κύκλο, και μετά από μερικές μπύρες (συνήθως). Σήμερα, όπως και τότε, θεωρώ τη μουσική των Ημισκουμπρίων ψιλό-απαράδεκτη, αλλά στο καταραμένο είδος που λέγεται ελληνικό χιπ χοπ ποιος κατάφερε να γράψει κάτι καλύτερο, έστω κι ένα στίχο της προκοπής; Ημισκούμπρια και πάλι Ημισκούμπρια. Πέρα απ' το θεϊκό σαμπλάκι "Κόντρα στο Δεληβοριά", ας θυμηθούμε και την κορυφαία συνεργασία με τον προ-ολίγου-αναφερθέντα τροβαδούρο της μικροαστικής τάξης.

Ελένη Τσαλιγοπούλου - Μην Περιμένεις Πια
Έχει πέσει κλάμα (κυριολεκτικά) μ' αυτό το τραγούδι. Βέβαια τέτοια σούρα που είχα κείνη την αποφράδα πρωία, πολύ φοβάμαι ότι θα με πιάνανε τα κλάματα και με Γιώργο Κοινούση. Δεν έτυχε -ευτυχώς- να το ξανακούσω μες στην τελευταία δεκαετία.

Γιάννης Πλούταρχος - Αφιερωμένο
Δέκα χρόνια κλάψα ο Πλούταρχος δεν είχε καταφέρει να με πείσει, αλλά ανεβάζοντας τα bpm... μ' έψησε. Ήμουνα φαντάρος όταν κυκλοφόρησε το "Αφιερωμένο" και θυμάμαι ότι ακουγόταν στη διαπασών σε κάθε μονάδα και φυλάκιο που έτυχε να βρεθώ, από κινητό, τρανζίστορ, γκέτο μπλάστερ και μικροφωνική. Ε, κάποια στιγμή λύγισα -άνθρωπος είμαι, τι να κάνω;- και το πρόσεξα λίγο περισσότερο απ' ό,τι έπρεπε. Ωραία η αλλαγή στο ρεφραίν, πραγματικά ανάβουνε τα τέλια που έλεγε κι ο Διονυσίου. Πάντως δεν πήγα να τον δω την Πρωτομαγιά, που πέταξε πάνω απ' τον Ατλαντικό για μία και μοναδική εμφάνιση στο Studio Square Garden.

Κάπα Βήτα - Η Δύναμη της Αγάπης
Ιδανικό παράδειγμα για τη διάκριση ανάμεσα στην 'ένοχη απόλαυση' και την 'ηλίθια απόλαυση'. Κι αυτό όμως έχω καιρό να τ' ακούσω.

Παρεμπιπτόντως, δοκίμασα να συμπεριλάβω Κώστα Τουρνά, Νίκο Ζιώγαλα και Χαρούλα Αλεξίου στη λίστα, μα δεν τα κατάφερα. Ενοχή με το στανιό δε γίνεται (να και μια παρατήρηση που μπορεί να έχει γενικεύσιμη αξία).

Ki epeita pevte ξένα:

Pet Shop Boys - Being Boring
Οι Pet Shop Boys είναι στάνταρ ένα απ' τα πιο τελειωμένα συγκροτήματα που έχουν εμφανιστεί σ' αυτό τον έρημο πλανήτη. ΟΚ, δεν είναι και Queen, αλλά δεν πάνε και πολύ πίσω. Το "Being Boring" όμως για κάποιο λόγο μ' αρέσει π' ανάθεμά το, ίσως επειδή μου θυμίζει κάτι ταλαίπωρα καλοκαίρια στην πόλη, που βαριόμουνα να κάνω το παραμικρό, ακόμη και ν' ανάψω τον ανεμιστήρα.

Bon Jovi - You Give Love a Bad Name Πότε θα απενοχοποιηθεί αυτός ο χαρντ ροκ ύμνος, να λάβει τη θέση που του αξίζει δίπλα στο "I Love Rock 'n' Roll", το "Eye of the Tiger" και το θέμα απ' τον Ιππότη της Ασφάλτου;

Cranberries - Ridiculous Thoughts
Αν το πρόβλημα με τους Cranberries είναι τα φωνητικά (μακάρι να ήταν μόνο αυτό), το "Ridiculous Thoughts" το συνοψίζει θαυμάσια, τόσο μελό που χέζεις σοκοφρέτες κάθε φορά που τ' ακούς. Παίζει σχέση αγάπης-μίσους με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ. Θα το εκτιμούσα αν έμενε μεταξύ μας.

U2 - With or without You
Without σχόλιο.

Jay-Z feat. Alicia Keys - Empire State of Mind
Η έσχατη guilty pleasure. Το Μεγάλο Μήλο ως σύγχρονη αλληγορία για το προπατορικό αμάρτημα. Προς το παρόν μού 'χει κάτσει λίγο στο λαιμό, για να πω... την αμαρτία μου.

Μεταξύ των ξενόγλωσσων είπα να βάλω και κάνα κομμάτι του Eminem ή της Lady Gaga, αλλά πάλι δε μου βγήκε: oύτε απόλαυση νοείται με το στανιό. Και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω τη λογική όσων χρησιμοποιούν επιχειρήματα όπως "με τον καιρό το συνηθίζεις" και "αφού δεν υπάρχει κάτι καλύτερο" και "όλος ο κόσμος το γουστάρει" κτλ κτλ. Για οτιδήποτε.