Οι 11 καλύτερες διασκευές

Μπάμπης Αργυρίου : Wynona Riders

Κάπως έτσι... σαν το παραπάνω όνομα του απίθανου αυτού γκρουπ είναι οι διασκευές που μου αρέσουν σήμερα. Ευφυείς και εμπνευσμένες, που κερδίζουν την εκτίμηση και το θαυμασμό από το πρώτο λεπτό.

Βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε μου άρεσαν οι ισοπεδωτικές πανκ εκτελέσεις κομματιών όπως το "Nights in white satin" (καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών σύμφωνα με τους ακροατές του Πετρίδη, κάποτε), "She's not there", "Then he kissed me", "World without love" κ.α. που υπήρχαν στο δίσκο που το εξώφυλλό του βλέπετε δίπλα. Τώρα λέω, μα τί εκτιμούσα ο κακομοίρης...

Οι ηχογραφημένες διασκευές είναι εκατομμύρια κι αυτές που έφτασαν στ'αυτιά μου πιθανόν χιλιάδες. Πως να βρω άκρη, πως ν'αρχίσω το ψάξιμο; Η μέθοδος:

Ξεκινάω από τους πολυδιασκευασμένους: Dylan που οι πρώτοι του δίσκοι ήταν κακοενορχηστρωμένοι οπότε πολλές διασκευές έδωσαν στα κομμάτια άλλο εκτόπισμα ("All along the watchtower"-Jimi) ή άρον άρον τελειωμένα ("Knockin on heaven's door"-πλείστοι), Elvis, Stones, Cohen, Doors, Kinks... Περνάω στους πολυδιασκευαστές. Cramps, Cave, Residents, R.E.M., Walkabouts... Ένα σκανάρισμα στα παραδοσιακά (εκτός χριστουγεννιάτικων) βγάζει στον αφρό το "Wayfaring stranger" των 13 Moons, το "Bela chao" των Dog Faced Hermans, το ουκρανέζικα των Wedding Present, το ρώσικο των Waterboys, το "El condor pasa" των Paul + Art, το "Canto der pilon" της Maria Marquez, τα ελληνικά "Μισιρλού", "Μικρός αραβωνιάστηκα", "Αντώνης", "Ποιος δεν μιλά για τη λαμπρή", "Το τρένο φεύγει στις οκτώ" από ξένους, τα χιουμοριστικά ("Like a surgeon, cuttin' for the very first time", "I don't care if you're full, just eat it" - Madonna + Jackson βέβαια από Weired Al Yankovic, το "California Uber Alles" των Dead Kennedys ως "Pendro Morales",   το "Υπάρχω" του Πουλικάκου, το "Psycho chicken" των Fools, το "Black hole sun" από κάποιους Lawrence + Gorme σε latin, έναν ολόκληρο δίσκο με διασκευές Kraftwerk σε latin από τον Senor Coconut...

Και βέβαια είναι και τα απίθανα: ο Cash σε U2 και Depeche, οι Big Black σε Kraftwerk, "What a wonderful world", "Caravan" και άλλα jazz από ροκάδες, heavy metalla από ποπάδες, "Smells like teen spirit" από Tori και "Talkin' 'bout a revolution" από Leatherface, αυτά που ξανάφεραν στη μόδα τους πρωτόειπους (Siouxsie "The passenger", Nirvana "D-7", Buttholes "Hurdy gurdy man"), αυτά που βόλεψαν και τα εγγόνια του συνθέτη (Madonna "American pie", Moby "Just when i reach for my revolver"), οι διασκευές αγαπημένων από αγαπημένους και ότι άλλο δεν άξιζε αλλά για κάποιο λόγο άφησε ίχνη πίσω του.

1. John Cale - Heartbreak hotel (Elvis Presley)
Ο John δίνει στο τραγούδι την τραγική διάσταση που απαιτεί το θέμα του. Η εκτέλεση που προτιμώ βρίσκεται στο "Fragments of a rainy season"
2. This Mortal Coil - Song to the siren (Tim Buckley)
File under : out of this world
3. Tuxedomoon - I heard it through the grapevine (Marvin Gaye)
Πως λένε το 'έμαθα πως με παρατάς' οι αβανγκάρντ τύποι;
4. Triffids - Saint James infirmary (Traditional)
Όταν πεθάνω θάψτε με σε μια γωνιά μονάχο... Στην άλλη πλευρά κολλήστε το "You don't miss your water (till your well runs dry)"
5. Sun Yama - Subterranean homesick blues (Bob Dylan)
Εκπληκτικό ηλεκτρονικό από το 1982 και τη συλλογή "Your secrets safe with us"
6. Residents - Kaw liga (Hank Williams)
Ένα βλαχαδερό που λάμπει και στην πρωτεύουσα
7. Devo - (I can't get me no) Satisfaction (Rolling Stones)
Βρίσκω ικανοποίηση γιατί δε μοιάζει με καμιά άλλη διασκευή του
8. Sex Pistols - My way (Frank Sinatra)
Γράψτε το στην ταφόπλακά μου: I did it my way. Πανκ αισθητικής τα γράμματα, εννοείται
9. Ramones - Surfin bird (Trashmen)
Δεν ήταν αρκετά ψυχωτικό στην πρώτη εκτέλεση...
10. Stiff Little Fingers - Johnny Was (Bob Marley)
Anti-violence κομμάτι που στα χέρια των βορειοϊρλανδών γίνεται έπος. Προσθέτουν και λίγους στίχους για την πόλη τους, το Belfast. Προσέξτε και τη διασκευή τους στο "Doesn't make it alright" των Specials
11. The Ex - El tren blindado (Traditional)
Ισπανικό του εμφυλίου που δεν πιστεύω να έχει πει έτσι άλλος κανείς.

Bασίλης Παυλίδης : The better run the better (sing a) cover...

Tο θέμα δεν είναι τόσο ανάλαφρο όπως το αφιέρωμα στη synth pop. Aναγκάστηκα να ερευνήσω, να μελετήσω και να θυμηθώ δίσκους και μπάντες που είχαν χρόνια να με απασχολήσουν. Οι διασκευές ξεφύτρωναν η μια δίπλα στην άλλη σαν μανιτάρια και δημιουργούσαν επιφωνήματα έκπληξης: τρομερό το "Some Velvet Morning" από την Lydia Lunch αλλά ποιός να ξεχάσει και την εκδοχή των Thin White Rope; Και από την άλλη, ποια από αυτές τις διασκευές ξεπερνά σε ομορφιά και ποιότητα το πρωτότυπο;

Συνέχισα συστηματικά το ψάξιμο μέχρι που έπεσα πάνω στο www.coversproject.com, μια ιστοσελίδα που έχει σκοπό, υπό τη μορφή παιχνιδιού, να φτιάξει τη μεγαλύτερη αλυσίδα από διασκευές. Eκεί μέσα ανακάλυψα έναν τεράστιο θησαυρό πληροφοριών αλλά ταυτόχρονα έστειλα και τις δικές μου προσθήκες - λίγοι ενδιαφέρονται για το ότι οι Scorpio Rising έχουν διασκευάσει το "Diet" των Au Pairs και οι Blaggers ITA το "Guns of Brixton".

O Cave και η Siouxsie έχουν διασκευάσει τις κάλτσες τους και το "Love will tear us apart" έχει περάσει από τα χέρια της Grace Jones και του Paul Young έως των Swans και του Squarepusher. Kαθένας από τους αγαπημένους μας έχει διασκευάσει και έχει διασκευαστεί. Ο Costello βράχνιασε στο "Don't let me be misunderstood". Οι Feelies ξέσπασαν στο "Paint it Black". Οι Chicks On Speed διασκεύασαν το "Mind your own business" και οι Lush το "Demystification". Οι Έλληνες έχουν δοξαστεί πολλάκις. Η "Misirlou" έχει ξεσκιστεί στις διασκευές. Το "Αντιλαλούν οι φυλακές" εκτελέστηκε παραδειγματικά από τους Εν Πλω και "O Andonis" από τους Savage Republic. Ποιά από όλες αυτές τις διασκευές μπορεί να συμπεριληφθεί στις 11 καλύτερες όλων των εποχών;

Για να ξεφύγω από τον σκόπελο της υποκειμενικότητας συγκάλεσα έκτακτο συμβούλιο όπου, εκτός από μένα, παρευρέθηκαν ο Eρμής ο Tρισμέγιστος, ο Xαμουραμπί, ο Σολομώντας, ο Περικλής, ο Προκόπιος, ο Πλήθωνας ο Γεμιστός, ο Mάρτιν Λούθερ και μερικοί ακόμη. H σύσκεψη ήταν επεισοδιακή και μάλιστα κάποια στιγμή αποβάλλαμε τον Eυσέβιο της Kαισάρειας ο οποίος επέμενε να αξιολογήσουμε τις διασκευές του "Ride like the wind" και του "You΄re in the army now" από τους χεβυμεταλάδες φίλους του. Mαζί με τους εναπομείναντες καταλήξαμε στις παρακάτω 11 διασκευές, τις οποίες, κατόπιν της κρίσεως, τις τραγουδήσαμε και τις χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης.

Δύο (2) από τα syllabus των μαθημάτων του Επικούριου Διαπλανητικού Πανεπιστημίου Μουσικών Σπουδών των Ρεζιντεριανών (με σχόλιο)

1. The Residents - This is a man's man's man's world (James Brown)
Oι κατέχοντες συμφωνούν και επαυξάνουν. Δια τους υπόλοιπους, μακάριοι οι ψτωχοί τω πνεύματι. Ως λάτρης των Residents, το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι οι αγαπημένοι μου πήραν ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ιστορίας της μουσικής και με αίσθημα ευθύνης το τοποθέτησαν στην κορυφή, με μια αφαιρετική εκτέλεση που θυμίζει τα παλάτια του πάγου όταν αχνίζουν στην θέα των επισκεπτών. Ο λαϊκός στίχος συναντά την εξωγήινη ερμηνεία και οι γυμνές μελωδίες το απογειώνουν στα επίπεδα της κλασσικής σύνθεσης. Δεν θυμάμαι αν ο James Brown τους έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα...

2. Stranglers - Walk on by (Burt Bacharach/Hal David - φωνητικά Dionne Warwick)
Οι Stranglers υπήρξαν μπάντα ιδιαίτερης βαρύτητας και στο "Walk On By" επέτυχαν τρεις στόχους: 1. Να μετατρέψουν το νωχελικό soul διαμάντι του Bacharach σε δυναμίτη, ανακατεύοντας pub rock, punk και ψυχεδέλεια. 2. Να φτιάξουν το δικό τους "Light my Fire", ακολουθώντας πιστά την δομή των Doors (δύο φωνητικά μέρη στην αρχή και το τέλος και δύο ενδιάμεσα οργανικά, με αρμόνιο και κιθάρα αντίστοιχα). 3. Να μας κάνουν να τους μακαρίζουμε αιωνίως για το επιχείρημά τους. Όλα τα υπόλοιπα λόγια περιττεύουν.

Επτά (7) κλασσικές για πάρτυ μου (άνευ σχολίου)

1. Stiff Little Fingers - Johnny was (Bob Marley)
2. Bauhaus - Telegram Sam (T.Rex)
3. Droogs - I'm not like everybody else (Kinks)
4. Big Black - The Model (Kraftwerk)
5. Jam - David Watts (Kinks)
6. Nirvana - The man who sold the world (David Bowie)
7. Sisters of Mercy - Gimme Shelter (Rolling Stones)

Και δύο (2) πρόσφατες που αξίζουν να μπουν στο πάνθεον

1. Papa M - Wayfaring Stranger ως Over Jordan (traditional)
2. Senor Coconut - Showroom Dummies (Kraftwerk)

Κώστας Καρδερίνης : Διασκεδ/υάστε και αγαλλιάστε

Hara Kiri - D'yer Mak'er [Led Zeppelin]
Placebo - Johnny and Mary [Robert Palmer]
Johnny Cash - Mercy seat [Nick Cave]
Sex Pistols - My way [Frank Sinatra]
Dead Kennedys - Rawhide [Dmitri Tiomkin] too slow - too slow
Dirty Three - Μια φορά θυμάμαι [Γιάννης Σπανός - Αρλέτα]
Jimmi Hendrix - All along the watchtower [Bob Dylan]
Yardbirds - Boom boom [John Lee Hooker]
Μουσικές Ταξιαρχίες - Σουζάνα [Art Company]
Nick Cave and the Bad Seeds - All tommorow's parties [Velvet Lou Underground]
The Animals - House of the rising sun [traditional]

Πάνος Πανότας : Under the Covers

Κάθε συνθέτης τελικά είναι πολύ ευάλωτος και ανυπεράσπιστος. Όπως και κάθε ερμηνευτής. Στα, δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί κανείς πόσα, λάθη, στις ορέξεις και στις αυθαιρεσίες του κάθε επίδοξου (και μη) αντιγραφέα, αλλά και διασκευαστή. Συνήθως ο ίδιος ο χρόνος συμβάλλει ώστε μερικά από αυτά να αποκαλυφτούν, κάποια να διορθωθούν και άλλα τόσα να ξεχαστούν ή ακόμα και να παραγραφούν (σιωπηρά στις περισσότερες των περιπτώσεων και αφήνοντας τις γρατσουνιές τους).

Εντούτοις όμως μας συνεπαίρνει ακόρεστα αυτό που ο Josef Dichler χαρακτήρισε ως ''υποκειμενική απιστία'' προς το τραγούδι. Αυτά τα δύσκολα παθαίνουν όσες φύσεις έχουν την μουσική ως μητρική τους γλώσσα. Σάμπως δεν το ξέραμε, δηλαδή.
Για να δούμε ...

1. Creedence Clearwater Revival - I Put A Spell On You
Είπε κανείς πως το rock δεν μας συγκινεί πλέον; Μάλλον θα καταπιεί τη γλώσσα του. Ο Screamin' Jay Hawkins πρέπει να το είχε, στη φλέβα και στο νου, αυτό το δαιμονικό παραμιλητό. Ο John Fogerty του έδωσε την υπερβατική σπρωξιά και το έκανε μια για πάντα ένα και το αυτό με το σύμπαν. Αξεπέραστο και ανατριχιαστικό.
2. Lydia Lunch - Gloomy Sunday
Γνωστό και ως 'the suicide song'. Γράφτηκε το 1933 από τον Ούγγρο πιανίστα και συνθέτη Rezso Serres. Όταν ο Sam M. Lewis μετέφρασε τους στίχους στα αγγλικά και η μελωδία του διαδόθηκε στους δυτικούς, έγινε και πολλάκις διασκευασμένο. Η Billie Holiday το ηχογράφησε για λογαριασμό της Columbia του 1941. Μια άλλη, η Diamanda Galas έγραψε πάνω του δικά της λόγια (πολύ αργότερα βέβαια). Η Lydia Lunch όμως έπιασε απόλυτα τον πεσιμιστικό σφυγμό του, κάνοντάς τον λυγμό. Δεν είναι τυχαίο που ''έκοψε'' την τρίτη και τελευταία στροφή και μαζί της τα όποια ίχνη φωτεινότητας του αυθεντικού.
3. This Mortal Coil - Song To The Siren
Κάπου εδώ αρχίσαμε να μαθαίνουμε πως μπορούσε να υπάρξει διασκευή που να είχε μόνο ιδέες από το πρωτότυπο και αυτές ακόμα αγνώριστες. Και πως θα μπορούσε να γίνει μια άσκηση διαπλατυσμένης σκέψης. Λέτε να ζήσαμε την αυτο-κατάργηση σε σπόρους και χωρίς καν να την νοιώσουμε; Αυτό μας έλειπε τώρα!
4. Doors - Alabama Song
Έστω και αν δεν το παραδέχονταν μέχρι ο Jim Morrison να πάρει κάτω από τον ναρκισσιστικό διονυσιασμό του αυτό το τραγούδι, η rock κοινότητα αγνοούσε τους Bertolt Brecht και Kurt Weill. Λυπάμαι που η εκτέλεση των Artery δεν φτάνει αυτήν εδώ. Της λείπει η επαναστατικότητα.
5. The Stranglers - Walk On By
Ένα τραγούδι που ερμήνευσε με παντελώς άλλες προθέσεις η Dionne Warwick και εδώ στοιχειώθηκε απαράμιλλα από τις πρακτικές του Ray Manzarek στο όργανο. Σε σαρανταπεντάρι και βινύλιο παρακαλώ. Τι εποχές και τότε!
6. The Sisters Of Mercy - Emma
Για χρόνια το κυνηγούσαμε σε bootlegs (ας μην ξαναπούμε την πίκρα μας, ο Andrew Eldritch το είχε και έχει παρακάνει κομματάκι σε αυτά). Αυτή η παρέα στο forte της έκανε όντως περισσότερες από μία διασκευές που αξίζει να ακουστούν. Άφησα απέξω το 'Gimmie Shelter' κυριολεκτικά για ένα ηλεκτρόνιο και το 'Jolene' για δύο.
7. Hugo Largo - Fancy
Βλέπε This Mortal Coil σε φτυστή ''επανάληψη''. Στο παρόν επεισόδιο το όνομα της πρωταγωνίστριας είναι Mimi Goese και θύμα της ένα από τα πιο ψυχεδελικά τραγούδια του Ray Davies. Απίθανο. Δώστε του ένταση!
8. Soft Cell - Tainted Love
Πώς θα μπορούσε να λείπει ο ορισμός της διασκευής; Έλα ντε! Το αυθεντικό της Gloria Jones είναι ένα ασήμαντο τραγουδάκι. Και αφού οι Soft Cell έκαναν το παρόν αυτοκόλλητο με το όνομά τους επί μια εικοσαετία, μάλλον και έτσι θα παραμείνει για πάντα.
9. Arab Strap -Changes
Η τελευταία ειλικρινά σπουδαία διασκευή που άκουσα είχε αυτά τα στοιχεία ταυτότητας. Ήταν 1999 και περιέχεται στην συλλογή 'The Carve-Up'.
10. And Also The Trees - Lady d' Arbanville
Το τραγούδι του Cat Stevens σε εξαιρετική επανεκτέλεση. Ρομαντικός μελοδραματισμός θα μου πείτε. Και γιατί όχι;
11. Moby - New Dawn Fades
Δύσκολα εν κατακλείδι αυτός ο τύπος να μην αφήσει τη δική του παράγραφο στη μουσική ιστορία και το πιθανότερο σε αυτήν να περιλαμβάνονται και οι εμπνευσμένες του διασκευές. Το βάζω μεροληπτώντας λιγουλάκι, είναι αλήθεια. Δικαιολογείστε τις αγαθότερες των σκέψεων μου γύρω από κάτι πολύ αγαπημένο.

Στέργιος Μακαβαίος : Διασκευές

Κατηγορίες διασκευών:
1. Η σκοτεινή πλευρά της σύνθεσης και
2. άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε το μποξεράκι του αλλιώς

Πιστεύοντας ότι τα παρακάτω αναφερόμενα εμπίπτουν στην 1η κατηγορία, στην οποία η σύνθεση απογειώνεται σε άλλες κοσμοδιαστάσεις, έχουμε και λέμε και ακούμε:

1. Horseflies - Hush little baby
2. Jimi Hendrix - All along the watchtower
3. Peggy Lee - Fever
4. Placebo - Daddy cool
5. Janis Joplin - Me and Bobby McGee
6. Patti Smith - Gloria
7. Talking Heads - Take me to the river
8. Doors - Alabama song
9. John Hammond - Jockey full of bourbon
10. Sex Pistols - My way

Γιάννης Κατσαντώνης : Covers

People sing other People Songs... κάπως έτσι ήταν το όνομα μιας συλλογής που είχε κυκλοφορήσει πριν από πολλά χρόνια. Και δεν ήταν η μόνη με παρόμοιο περιεχόμενο. Τουναντίον το φαινόμενο των πολλών διασκευών γνωρίζει εδώ και πολύ καιρό μια μεγάλη έξαρση. Ξεκινώντας από τα b-sides, tribute albums καλλιτεχνών, albums για επετείους εταιριών, ακόμα και σε κανονικές κυκλοφορίες, παντού μπορείτε να αλιεύσετε τέτοια εγχειρήματα.

Οι λόγοι (όπως και τα κίνητρα γι'αυτά) πολλοί και ετερόκλητοι. Σίγουρα μετράει το I'm your Fan attitude ή η πίστη στη δυναμική μιας διαφορετικής προσέγγισης ή ακόμα η επιδίωξη ενός εύκολα αναγνωρίσιμου hit. (Να μη μιλήσουμε εδώ για χορευτικής φύσης αναπροσαρμογές γιατί το πράγμα θα τραβήξει σε μάκρος).
Επί της ουσίας :

1. Bauhaus - Ziggy Stardust (David Bowie)
Οι ιππότες της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού παιανίζουν την κάθοδο του εξωγήινου λευκού δούκα με τον απαράμιλλο γοτθικό τρόπο τους. Ο δικός τους Ziggy δεν αποτελεί το alter ego τους μα συνεχίζει να είναι ένα larger than life μουσικό σύμβολο. Φέρεται δε και σε αυτούς όπως και στον εμπνευστή του γενναιόδωρα χαρίζοντας τους μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους.
... and Daniel Ash plays Guitar ...
χαιρετίζοντας τον μεγάλο του μέντορα Mick Ronson.
2. Sonic Youth - Superstar (Carpenters)
Παρόλο που τα τραγούδια των Carpenters δεν με άφηναν αδιάφορο, ποτέ τους δεν βρέθηκαν στην κορυφή των μουσικών μου προτιμήσεων. Ώσπου η ηλεκτρική παρέμβαση των Νεουορκέζων πρωτοπόρων σε ένα από αυτά μ'έκανε ν'αλλάξω στάση. Ο έγχορδος τους θόρυβος μετέτρεψε την υποδόρια μελαγχολία του τραγουδιού σε άσκηση σπαραξιδιάρικης ευαισθησίας που παρόμοια της δεν είχαν ξαναεπιχειρήσει.
3. Frente - Bizarre Love Triangle (New Order)
Τελικά φαίνεται ότι μετά από 24 Hour Party συνήθειες υπάρχει διάθεση και ενέργεια για παράξενα ερωτικά τριγωνικά συμπλέγματα. Μόνο που οι Αυστραλοί Frente θα δουν την τριαδική επιθυμία λιγότερο αμαρτωλή και διάχυτη από μια αιθέρια σαγήνη. Θαρραλέα θα την αποδώσουν με ρομαντισμό, αφέλεια, αθωότητα και ανιδιοτέλεια. Όπως εκδηλώνεται στην ιδανική μορφή της με δύο πρωταγωνιστές.
4. This Mortal Coil - You and your Sister (Chris Bell)
Το all star συγκρότημα της εταιρίας, αποδίδοντας φόρους τιμής σε αγαπημένους καλλιτέχνες του ιδρυτή της 4AD, υποκλίνεται σε μια από τις γοητευτικότερες δημιουργίες ενός πραγματικού Big Star. Ακόμα αντηχεί η εστέτ μεγαλοπρέπεια, η απέριττη ευγένεια και η ονειρική ατμόσφαιρα στην ερμηνευτική απόπειρα αρίστων θηλέων. (Kim Deal & Tanya Donelly). Κόσμησε την τελευταία συνάθροιση του Ivo Watts κύκλου.
5. Psyche - Goodbye Horses (Q. Lazzarus)
Το synth pop άκουσμά του συνόδευσε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της σιωπής των αμνών. Σε αυτή του τη μορφή είχε συμπεριληφθεί και στο soundtrack του "Married to the Mob". Η μεταγενέστερη απόδοση του από τους Γερμανούς Psyche το διαπότισε με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, ενώ η μινιμαλιστική του απόγνωση αβίαστα παραπέμπει στον διαταραγμένο ψυχισμό ενός serial killer.
6. Aztec Camera - Jump (Van Halen)
Ο διαρκώς low profile Roddy Frame καταπιάνεται με το stadium rock του φωνακλά David Lee Roth και της παρέας του. Μουσική που μάλλον δεν ήταν πολύ του γούστου του οπότε η μόνη λύση, ήταν η διά της οικειοπραγίας μεταμόρφωση της σε κάτι πιο αέρινα ποπ με φολκ προεκτάσεις. Ξένισε πολλούς ροκάδες, μέχρι και το κιθαριστικό μπαράζ στο τέλος θεωρήθηκε ειρωνικό, μα δεν είχαν δίκιο. Αν μη τι άλλο αυτή η εκτέλεση τους έδωσε ένα από τα πιο μελωδικά τους άλλοθι.
7. Steve Wynn & J. Napolitano - Bonnie and Clyde (Serge Gainsbourg)
Η ηδονοθεριστική προσωπικότητα του Γκενζμπούρ, γοητεύεται από ένα παθιασμένο μύθο. Παρέα λοιπόν με την τότε οδαλίσκη Μπαρντό (...ζηλεύω...) τον υμνούν. Και όλα αυτά γοητεύουν με τη σειρά τους τον Στιβ και τη Τζονέτ. Όμως η δική τους προσέγγιση ηχεί πιο αιματοβαμμένη, συνειρμικά ξυπνώντας εικόνες ερημικών δρόμων αμερικάνικης απεραντοσύνης, σαν αυτούς όπου κυνηγήθηκε το πιο διάσημο παράνομο ζευγάρι.
8. John Eddie - In Between Days (Cure)
Μια από τις πιο χαρούμενες new wave στιγμές που ακούστηκε και χορεύτηκε κατά κόρον μετατρέπεται σε γοερό κάλεσμα αποτροπής φυγής ερωτικής συντρόφου. Κατά τη μία έννοια ταιριάζουν πολύ περισσότερο οι στίχοι στο συναισθηματικά φορτισμένο ύφος του Eddie από ότι αυτό του Smith ... που δεν πείθει ότι η επικείμενη απώλεια τον πολυστεναχωρεί. Κατά την άλλη έννοια μπορεί ο Robert να είχε στα σκαριά τίποτα καλύτερο...
9. Walkabouts - Loom of the Land (Nick Cave)
Αν έπρεπε ποτέ να κρατήσω μόνο ένα τραγούδι στη δισκοθήκη μου του "Tender Prey" Man, αυτή θα ήταν η επιλογή μου. Αλλά δεν ξέρω αν θα είναι στη πρωτότυπη εκτέλεση ή σ'αυτή. Όσο και αν κάτι τέτοιο φαντάζει βλάσφημο σε κάποιους. Βλέπετε στη μελοποιημένη αναπαράσταση νυχτερινής βόλτας δύο ερωτευμένων, δε φαντάζομαι καλύτερους πρωταγωνιστές από τον Chris και την Carla.
10. Ed Kuepper - If i where a Carpenter (Tim Hardin)
Περίπου εκείνη την περίοδο (λίγο μετά αν θυμάμαι καλά) το προσπάθησε και ο Robert Plant με σαφώς υποδεέστερο αποτέλεσμα. Ο Kuepper την περίοδο του "Today Wοnder" είχε μεγάλο οίστρο και δεν παιζότανε. Σχεδόν υπόγειες συνηχήσεις λιγοστών οργάνων, δίνουν έμφαση στο γνώριμο ύφος του Αυστραλού, ταιριάζοντας απόλυτα με τις ιδιομορφίες των προσωπικών του αναζητήσεων.
11. Llloyd Cole - Chelsea Hotel (Leonard Cohen)
...you told me again you preferred a handsome man
but for me you would make an exception...
Ακούγεται σαν την διαμαρτυρία ενός ανθρώπου που αγάπησε την ομορφιά ενώ δεν ευνοήθηκε με το προνόμιο της. Και τί δουλειά έχει ο good looking Cole μ'αυτό; Που στη δική του εκδοχή αφουγκράζεται τον παραπονιάρικο λυρισμό για να σμιλέψει ένα πρότυπο ποπ τραγούδι. Μάλλον συμπεριέλαβε τον εαυτό του σ'αυτούς που...
...and clenching your fist for the ones like us
who are oppressed by the figures of beauty...

Καλή αντάμωση.

Δημήτρης Κάζης : 11 διασκευές

Είμαι άρρωστος με τις διασκευές. Με διασκεδάζουν αφάνταστα και μου δείχνουν πολύ περισσότερα για ένα συγκρότημα που πρωτογνωρίζω από οποιοδήποτε δικό τους κομμάτι. Τι διασκευάζουν; Πώς το παίζουν; Πόσο παρεμβαίνουν στο τραγούδι ή πόσο πιστά ακολουθούν την αρχική εκτέλεση; Από τις απαντήσεις σε όλα αυτά, βγάζω συμπεράσματα που σπάνια διαψεύδονται, γι' αυτό και μόλις πιάσω στα χέρια μου ένα εξώφυλλο, το γυρνάω αμέσως ανάποδα και ψάχνω για κανένα γνωστό τίτλο.

Πότε όμως μια διασκευή αξίζει τον κόπο; Με δυο λόγια, όταν δίνει στο διασκευασμένο τραγούδι μορφή που δεν θα φανταζόταν κάποιος ότι θα μπορούσε να έχει. Όταν το κάνει να ακούγεται σαν καινούργιο, ή, ακόμα πιο προχωρημένη περίπτωση, σαν κομμάτι που έγραψε αυτός που διασκευάζει.

Ιδού λοιπόν ένδεκα διασκευές που άξιζαν τον κόπο. Αν με ρωτήσετε αύριο, πιθανόν να σας πω άλλες ένδεκα.

1. The Beatles - Dizzy miss Lizzy (Larry Williams)
Το ουρλιαχτό του αγριμιού John Lennon. Από το "Help!"
2. Yo - Hard headed woman (Cat Stevens)
Ο 80s εξηλεκτρισμός της 70s μπαλάντας. Από το "Once in a Blue Moon".
3. David Bowie - Let's spend the night together (Rolling Stones)
Το πέρασμα της σκυτάλης του βασιλιά του οργίου από το ένα χαρισματικό κοπρόσκυλο στο άλλο. Από το "Alladin Sane".
4. Depeche Mode - "Route 66" (Bobby Troupe)
Και τα συνθεσάιζερ έχουν ψυχή. Single. Θα το βρείτε σε διάφορες συλλογές.
5. Sonic Youth - The Computer Age (Neil Young)
Δύο μεγάλες αξίες συναντιούνται. Το ότι το πρωτότυπο είναι σκουπίδι, μικρή σημασία έχει. Η διασκευή είναι αριστούργημα. Από το "The Bridge - A tribute to Neil Young" (Various Artists).
6. Balanescu Quartet - The model (Kraftwerk)
H ψυχρή τελειότητα τώρα και από κουαρτέτο εγχόρδων. Από το "Possessed".
7. The Doors - Alabama song (Weil-Brecht)
Η εξέλιξη του καμπαρέ του μεσοπολέμου στα ταραγμένα 60s. Από το ομώνυμο πρώτο τους album.
8. The Clash - Police and Thieves (Junior Marvin)
Ακόμη δεν ξέρω τι γνώμη θα είχα για τη reggae αν δεν την είχα ακούσει μέσα από τους Clash. Από το ομώνυμο πρώτο τους album.
9. The Remains - Like a Rolling Stone (Bob Dylan)
Ψιλοπιστή εκτέλεση, αλλά τόσο πάθος... Από τo "Α Session with the Remains".
10. Creedence Clearwater Revival - I Heard it through the Grapevine (Marvin Gaye)
Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη διασκευή της ροκ ιστορίας. Ή τη λατρεύεις, ή τη μισείς. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να κρατάει μόνο δέκα λεπτά... Από το "Cosmo's Factory".
11. Herman Brood & his Wild Romance - Will You Still Love Me Tommorow? (Carole King)
Πώς να διασκευάσεις σε πανκ ροκ ένα μελιστάλαχτο ποπ τραγουδάκι χωρίς να χάσει σταγόνα από το σιρόπι του. Aπό το "Hooks" (δίσκος γεμάτος διασκευές, καλή ώρα).

Αν ανήκεις κι εσύ στην κατηγορία των διασκευάκηδων, ρίξε μια ματιά εδώ

Ελευθερία Ιωαννίδου : The best 11 covers

1. Carter - Rent (Pet Shop Boys)
2. Soft Cell - Tainted Love (Gloria Jones)
3. Happy Mondays - He's gonna step on you again (John Kongos)
4. St Etienne - Let's Kiss and Make Up (Field Mice)
5. Pizzicato Five - Contact (Serge Gainsbourg)
6. Stereo Total - Push it (Salt n' Pepa)
7. Divine Comedy - Vapour Trail (Ride)
8. Carter - This is how it feels (Inspiral Carpets)
9. Candy Flip - Strawberry Fields forever (Beatles)
10. Bis - The boy with the Thorn in his Side (Smiths)
11. Take That - Could it be magic (Barry Manilow)

Λάμπρος Σκουζ : Διασκεδάσεις στην καλύτερη διασκευασία

Δε θα διαλέξω διασκευές «που έμειναν κλασικές» αλλά εκείνες που συνεχίζω ν’ ακούω με πάθος και σήμερα. Θα προτιμήσω δηλαδή τον θρίαμβο του υποκειμενισμού όπως θα έλεγε κι ο αενάως επίκαιρος Guy Debord.

Να ξεμπερδέψω πρώτα με τα αυτονόητα ντυλανικά : το "Mr Tambourine man" τραγουδισμένο απ’ τους Byrds και το "Like a rolling stone" απ’ τους Rolling Stones (απ’ το "Stripped" του ’95). Απ’ τα Μπρεχτικά/ Bαϊλικά δε νομίζω να υπάρξει «ιδανικότερο» του "Alabama Song (Whiskey Bar)" απ’ τη φωνή του Jim Morrison - όταν το είπε ο Bowie ήταν πλέον αργά και γέρος. Ένα κομμάτι όμως που ύμνησε ο Δούκας, το "Heroes", τραγουδιέται «αλλιώς» απ’ τη Nico στο "Drama of exile" του ’81. Μια άλλη ιέρεια ξεχωρίζει απ’ όλα τα χιλιοδιασκευασμένα Στοουνικά : η Marianne Faithfull έτσι λέει το "As tears go by" στο "Strange weather" (1987). Είχε και κάποια σχέση μαζί τους, αν δε κάνω λάθος...

Δυο συναρπαστικές διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών και δη ρώσικων κοκκινοστρατιωτικών έθελξαν την καρδιά μου : το "The carnival is over" των Νick Cave and the Bad Seeds απ’ τον υποδειγματικό διασκευόδισκο "Kicking against the pricks" και το "Red Army Blues" των Waterboys (στο "Pagan Place" του 84). Ο Cave στον ίδιο δίσκο εκτοξεύει κι άλλες καταστροφικές για την ηρεμία μας ρουκέτες : το "Running scared" του Roy Orbinson και, φυσικά, την οριστική απoδόμηση του "All tomorrows’ Parties" των Velvets. Ίσως όμως η πλέον απόλυτη γυμνή κλοπή του Μαυροκόρακα ήταν στο κυκλοφορημένο μόνο σε σινγκλ "In the Ghetto", το οριστικό Elvis τραγούδι.
Στα ίδια μαυροκλίματα : ηδυπαθής γίνεται η διασκευή του "Τhe Song of slurs" του σατανικού ζεύγους Anita Lane - Mick Harvey και τον παραγνωρισμένο "Intoxicated man" (1995) δίσκο του τελευταίου, γεμάτο με Serge Gainsbourg covers. Μιλώντας για δίσκους - διασκευές δίσκων, στο αμήχανο... μπητλικό "Let it be" (1988) των τευτονικών υμνωδών Laibach υπάρχει ένα ασύλληπτο "Two of us". Παραμένοντας στις σκοτεινές πλαγιές της ανθρώπινης ψυχής, αδυνατώ να ξεχάσω τον εφιαλτικότερη - δε - γίνεται μετατροπή του "I walked with a zombie" του Roky Erickson στο παρθενικό LP των Vietnam Veterans.

Τα παραγνωρισμένα γλαμ 70ς παίρνουν μια μικρή δικαίωση με το "Cum on feel the noise" των Slade απ’ τους χαρντ ρόκερς Quiet Riot. Προχωρώντας χρονικά, ίσως θα ήταν αδικία να μη βάλουμε και μια διασκευή που κατά πολλούς επικάλυπτο το πρωτότυπο, καθώς ο δεύτερος ζούσε όσα απλώς τραγουδούσε ο πρώτος : o Ferry ήταν περισσότερο "Jealous Guy" απ’ τον Lennon και συν τοις άλλοις σηματοδοτούσε τις αρχές των 80ς.

Μπορεί μια διασκευή να αποτελέσει τον δραματικό ύμνο μιας μεταγενέστερης γενιάς ; Το "That suicide is painless" (Altman/Mandel, theme from "Mash") απ’ τους Manic Street Preachers (ως σινγκλ και μετά σε συλλογές) το έκανε. Mπορεί ένα ολόκληρο σάουντρακ να βασιστεί σ’ ένα easy listening κομμάτι με διασκευές διαθέσεων υπέροχων ως μελλοντολογικών; O Michael Kamen στην ταινία - σταθμό των 80ς, το Brazil του Terry Gilliam, το έκανε.

Πάντως αν κάτσω και υπολογίσω πόσες διασκευές κλασσικών ή λιγότερο κλασσικών κομματιών (ιδίως 60ς) έχουμε απολαύσει, τελειωμό δε θάχουμε. Το ίδιο θα γινόταν κι αν πιάναμε τις ψυχεδελικές μπάντες των 60ς. Παράδειγμα η διασκευή του "In the past" των We the people (;) στο "Inner Mystique" των Chocolate Watchband - ίσως σ’ ένα άλλο κομμάτι αυτά. Αφήστε τα προσωπικά classics του καθενός μας. Π.χ. το δικό μου κουμπί που λέγεται "Ring of fire" (Johnny Cash) από ποιόν να το πρωτοδιαλέξω; Από Αnimals ή Country Joe and the Fish; Ακόμα κι από πλανόδιο αν τ’ ακούω, «φεύγω».

Κι απ’ τους τελευταίους των Μοϊκανών; Αφού έχουμε το άλλοθι της υποκειμενικότητας ας μνημονεύσουμε τις «συγκινητικές» διασκευές έκαναν οι πολυαγαπημένοι μας Triffids. Ποιος αντιστέκεται στο "Can’t help falling in love" (Creatore/Peretti/Weiss) έστω κι αν το βρίσκει στα rarities τους ; Ή στην απρόσμενη του "Rent" των ... Pet Shop Boys, ξεπερνώντας το πρωτότυπο;

Άφησα για το τέλος τα δυο κορυφαία κατ’ εμέ διασκευάσματα. Το ένα το βρήκα στο "Catfish Eyes and Tales" (1988) των Vietnam Veterans. Ήταν μια ατέλειωτη στα λεπτά μαγική ψυχεδελοποίηση του φολκ "The Days of Pearly Spencer" του David McWilliams, πλημμυρισμένη φαζ, όργανα, εφφέ, παραισθησιογόνα. Το άλλο μετέτρεπε σκωπτικά, υμνητικά, μελοδραματικά ένα δακρύβρεχτο χιτ σε ροκ εντ ρολλ λάβαρο. Και ξέρω πολλούς που το έκαναν μανιφέστο στη σύντομη αλλά συναρπαστική ζωή τους, όπως κι ο ίδιος ο αυτουργός Sid Vicious και το "My way" του. Άλλωστε ταιριάζει και για επίλογο εδώ, καθώς όλοι οι παραπάνω κλέφτες did it their way.

Θανάσης Παπαδόπουλος : Διασκευές

Η καλύτερη ευκαιρία να κάνουν φιγούρα οι μουσικόφιλοι: το είπε πρώτος ο τάδε στον δείνα δίσκο κλπ. Παρότι όπως (με άλλη αφορμή) λέει και ο φίλος μου ο Δώδος «έτσι δεν έχει γαμήσει κανένας στην ιστορία».

1. This Mortal Coil - Song To The Siren
Ή πώς το τέλειο ("Song To The Siren" του Tim Buckley) μπορεί καμιά φορά να γίνει τελειότερο. Η Elizabeth Fraser πλησιάζει τον ουρανό περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
2. Ciccone Youth - Into The Groove(y)
Οι Sonic Youth διασκευάζουν Madonna. Ή πώς ο χαβαλές καμιά φορά είναι δημιουργικότερος από μεγαλόπνοα σχέδια, πιο κουλτουριάρικα, ακαδημαϊκά και... βαρετά (βλέπε και πάλι Sonic Youth).
3. Soft Cell - Tainted Love
Για να παράγεις ποπ αριστούργημα εξωθώντας τη μελούρα και την κιτσαρία στα άκρα, μάλλον πρέπει να είσαι ο Marc Almond. Ομολογώ ότι για να θυμηθώ την original version αναγκάστηκα να καταφύγω στο δίκτυο. Το μόνο που βρήκα είναι ότι η Gloria Jones που το πρωτοτραγούδησε στα 60s ήταν amore ενός άλλου αμετροεπή Marc. Του Marc Bolan.
4. Yo La Tengo - Yellow Sarong
Από το "Fakebook", όπου οι Ira Kaplan και Georgia Hubley ανακαλύπτουν μικρά διαμαντάκια, όπως αυτό των ημι-επαγγελματιών "The Scene Is Now" από την περιοχή της New York. Οι "The Scene Is Now" δεν έκαναν ποτέ καμιά επιτυχία αλλά προσέλκυσαν μέλη των Pere Ubu, των dB's και προκάλεσαν αυτή την καταπληκτική στην απλότητά της ερμηνεία του "Yellow Sarong" από τους Yo La Tengo.
5. St. Etienne - Only Love Can Break Your Heart
Εκεί που οι περισσότεροι έσπασαν τα μούτρα τους (προσπαθώντας να δώσουν δική τους εκδοχή σε τραγούδια του Neil Young, δεν πρόσθεταν τίποτε αλλά όλο και κάτι έκοβαν), οι άγνωστοι τότε St. Etienne (πριν ακόμη προστεθεί στη σύνθεση η Sarah Cracknell) τα κατάφεραν περίφημα. Ελαφρύ, χορευτικό, εθιστικό και συγκινητικό, το προτιμώ σαφώς από το πρωτότυπο.
6. Rebby Sharp - Hard Acid Rain
Θα μπορούσαμε να ασχολούμαστε και με τις 11 (ή και περισσότερες) αγαπημένες μας διασκευές σε τραγούδια του Dylan. Αυτή εδώ η εκδοχή του "A Hard Rain's A-Gonna Fall", από την «παλαβομαρία» Rebby Sharp, θα ήταν η πρώτη. Δεν άκουσα ποτέ τίποτε από αυτήν ή για αυτήν, έπειτα από το "In one mouth and out another", που είναι πολύ κοντά σε ό,τι αργότερα θα γινόταν μόδα ως "lo-fi" και όπου παίζουν οι καθόλου χαμηλής πιστότητας Tom Cora, Fred Frith, Kramer κλπ. 7. Johnny Thunders & Patti Palladin - Uptown to Harlem
Η πιο funky στιγμή στην καριέρα των φλώρων Chambers Brothers (ε, με τέτοιο τίτλο για συγκρότημα, τι περίμεναν να γράφεται γι αυτούς μετά από σαράντα χρόνια;) γίνεται ακόμη πιο διεγερτική από τους Johnny και Patti, σε δίσκο του 1988 με διασκευές επιτυχιών των 50s - 60s.
8. The Fugees - Killing Me Softly
Αυτοί πάλι διασκεύασαν την τεράστια επιτυχία της Roberta Flack και από soul την μετέτρεψαν σε soul.
9. Kendra Smith - She Brings The Rain
Αφού έπαιξε στους Dream Syndicate, Rain Parade, Clay Allison, Opal, δηλαδή στα μισά σχήματα της Δυτικής ακτής των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1980, η Kendra Smith στο πρώτο προσωπικό της EP, διασκευάζει το "She Brings The Rain" των Can. Με λιτότητα (η Κ. Smith είχε ήδη αποδείξει τη Δωρική καταγωγή της) και πολύ ωραία ατμόσφαιρα, δείχνει στους Can ότι το τραγούδι τους χρειαζόταν γυναικεία ερμηνεία.
10. Mazzy Star - Five String Serenade
Η μέρα φεύγει, το Johnnie Walker έρχεται... Δηλαδή η Kendra Smith εγκατέλειψε τους Opal, αντικαταστάθηκε από την Hope Sandoval (καθόλου άσχημα δεν του ήρθε του David Roback) και το γκρουπ μετονομάστηκε σε "Mazzy Star". Στο "So Tonight That I Might See" του 1993, διασκευάζουν ένα τραγούδι των "Arthur Lee & Love" που είχε μόλις κυκλοφορήσει (1992) και που πιθανότατα αν δεν υπήρχε η διασκευή σχεδόν κανείς δεν θα είχε ακούσει.
11. Siouxsie & the Banshees - Trust In Me
Εκτέλεση αισθησιακή και αιλουροειδής. Διάνα δηλαδή, καθώς το πρωτότυπο βρίσκεται στο "The Jungle Book" του Disney.

Άρης Καραμπεάζης : Run for COVERS!

Αν χρημάτιζα το Μπάμπη Αργυρίου, είμαι σίγουρος ότι θα έβρισκε λιγότερο αγαπημένα μου θέματα για τα περιοδικά special αφιερώματα του Mic. Μετά τη synth pop, καταπιανόμαστε με τις διασκευές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς. Μήπως τα δέκα τραγούδια που πρέπει να εντάσσει στο πρόγραμμα του ο «μαέστρος» κάθε σκυλάδικου, για να παίρνει φωτιά το μαγαζί; Ή πάει πολύ κάτι τέτοιο; (στοίχημα ότι θα βγει το "άναψε το τσιγάρο δώσ' μου φωτιά"-Μ.Α.)

Οι διασκευές, τα tribute-album, τα all-cover album που επιλέγουν να κυκλοφορούν διάφοροι καλλιτέχνες (βλέπε Bryan Ferry, Ramones, Nick Cave) κ.ο.κ. αποτελούν ένα από τα πολυάριθμα φετίχ που μες στα χρόνια απέκτησα στη σχέση μου με τη μουσική. Δηλώνω δε απροκάλυπτα ότι αν η νέα φουρνιά τραγουδιών που θα έρθει στο μέλλον από οποιοδήποτε είδος μουσικής, μας επιφυλάσσει τα καλά των τελευταίων ετών, τότε προτιμητέο είναι να το ρίξουν όλοι (ΜΑ ΟΛΟΙ!) στις διασκευές για να περνάμε όλοι (ΜΑ ΟΛΟΙ!) καλύτερα.

Προσωπικά ξεχωρίζω τρεις κατηγορίες διασκευών, τις εξής τέσσερις:

Α) Διασκευές για την ανάγκη ενός tribute album: βλέπε goth εκτρώματα αφιερωμένα σε κάθε πιθανό και απίθανο καλλιτέχνη (οι γκοθάδες πιστεύω ότι έχουν διασκευάσει μέχρι και το «Όλα τα λεφτά λουλούδια», απλά ντρέπονται να το δημοσιοποιήσουν), τσούρμα (ενικός: το τσούρμο) σχετικών και άσχετων που μαζεύονται για να διασκευάσουν έναν ολόκληρο- ιστορικής συνήθως σημασίας- δίσκο (και άντε όταν πρόκειται για το "The Queen Is Dead", πάει κι έρχεται, όταν πρόκειται για το "Dark Side Of The Moon", που να πας να κρυφτείς;), καλλιτέχνες που τη μια μέρα αποχαιρετούν τον μάταιο τούτο κόσμο και την επόμενη αυτός για να τους εκδικηθεί είναι ικανός να πείσει την Αννούλα Φλωρινιώτη να «εκτελέσει» μέχρι και το "The KKK Took My Baby Away" σε version «το ΚουΚουΕ μου πήρε το μωρό μου...» κ.λ.π. Είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα να αγγίζει μετά βίας το μέτριο, ενώ ουκ ολίγες φορές έχουν συντελεστεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας... Τελευταία «αγκάθια» του είδους, το tribute στους Ramones, και το all cover ξέρασμα των πρόωρα ξενερωμένων Erasure!

Β) Διασκευές που περιλαμβάνονται σε «κανονικά» album: Δηλαδή, θέλω να πω ότι όπως οι Placebo είχαν την θεία έμπνευση δίπλα στις άνοστα επαναλαμβανόμενες σαχλαμάρες τους να τοποθετήσουν μια high tech έκδοση του "Johnny & Mary" του Robert Palmer, έτσι και κάθε γκρουπ μπορεί να «νοστιμίσει» το δίσκο του με αγαθά που κτώνται τοις κόποις των άλλων. Στην παρούσα περίπτωση το αποτέλεσμα είναι του στυλ «δεν αντέχεται το 50-50». Είτε η διασκευή κλέβει την παράσταση από τον υπόλοιπο δίσκο (μα κι αυτοί οι αθεόφοβοι το "Mrs Robinson" βρήκαν να πιάσουνε;), είτε πάει για βρούβες στο πλησιέστερο οροπέδιο (τι γυρεύουν οι Cardigans από τους Black Sabbath αναρωτιέμαι εδώ και αιώνες...).

Γ) Διασκευές που κανείς δεν το φαντάζονταν, πριν του το πούνε, ότι είναι διασκευές. Πως αισθάνονται οι Soft Cell που το πιο γνωστό τους τραγούδι δεν είναι καν δικό τους; Μα ούτε καν το "Days Of Pearly Spencer" δεν έγραψε αυτός ο Almond; Τι απατεώνας! Και ο Jimmy Sommerville δεν την έβγαζε με τα χιτάκια του Sylvester; Τελικά αυτοί οι τύποι της synth-pop δεν φτάνει που το... πάνε το γράμμα, δεν είναι και δικό τους το αθεόφοβο!

Δ) Διασκευές καλά κρυμμένες και... «και καλά» ψαγμένες: Θα τις βρείτε σε b-side από εφτάιντσα και cd-single, σε παράνομα bootleg, σε soundtrack, σε φιλανθρωπικές συλλογές και σε συλλογές της συμφοράς, πολύ αργότερα στα best of του συγκροτήματος (όταν αξίζουν τον κόπο), στο internet (πλέον), σε ξεχασμένα από θεούς και ηχολήπτες live, σε ότι μπορείτε να φανταστείτε, αλλά δυσκολεύεστε να βρείτε.

Και φυσικά υπάρχει και η πέμπτη κατηγορία με τις δέκα + μία διασκευές που κατάφεραν να συγκλονίσουν τον Άρη Καραμπεάζη...

1. Carter U.S.M.: Rent (original by Pet Shop Boys): Η γκρουπάρα των Carter έχει στο ενεργητικό της ένα μάτσο από σούπερ διασκευές (βλέπε και το "Trouble" των Shampoo, "Τhis Is How It Feels" των Inspiral -κάνουν περιοδεία φέρτε τους SOS- Carpets), και ας μην το είχαν ανάγκη μιας και τους περίσσευε η έμπνευση μέχρι τέλους. Ξεχωρίζει πάντως μακράν η punk κλωτσιά που έδωσαν στο απόλυτο αριστούργημα των Pet Shop Boys, αλλάζοντας του τα φώτα και παραδίδοντας το ΚΑΙ στην αιωνιότητα του rock 'n' roll.
2. Gene Latter: Mother's Little Helper (original by The Rolling Stones): μόνο αυτός ο ξεχασμένος από την ιστορία, το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν τυπάς των 60ς και των απανταχού αγοραστών του Record Collector κατάφερε να αντιληφθεί πόσο πολύ και πόσο επικίνδυνο ACID κρύβει αυτό το μνημειώδες κομμάτι μέσα του!
3. Echo & The Bunnymen: People Are Strange (original by The Doors): Ο μοναδικός λόγος που αποφάσισα κάποτε να αγοράσω μερικούς δίσκους των Doors, τους οποίους ως γνωστόν αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι!
4. John Cale: Heartbreak Hotel (original by Elvis Presley): Θα ανατριχιάσεις, θα ψαχτείς καλύτερα, θα κάνεις καμιά δεκαριά φορές το σταυρό σου, θα κολλήσεις ανελέητα στο repeat και έπειτα από χρόνια θα παραδεχθείς πως και οι «βασιλιάδες» καμιά φορά υποσκελίζονται από τους υποτιθέμενους υπηκόους τους (και αυτό συμβαίνει περισσότερες από μία φορές, έτσι; Βλέπε Nick Cave και "In The Ghetto"...)
5. Annie Lennox: Train In Vain (original by The Clash): Eν μέσω ενός μάλλον μπερδεμένου all cover album, το πρώιμο αυτό διαμάντι των Clash (που διασκεύασαν ανεπιτυχώς και οι -γιατί δεν έβαλες το "Suicide Is Painless" ρε προδότη!- Manic Street Preachers), μεταμορφώνεται με αναπάντεχο τρόπο και η ιδέα της ιδανικής διασκευής μοιάζει να βρίσκει την ολοκλήρωση της.
6. Siouxsee & The Banshees: Hall Of Mirrors (original by Kraftwerk): Έρχεται μέσα από ένα από τα πιο ουσιαστικά και επιτυχημένα all cover album που ακούσαμε ποτέ και αποτελεί την κορυφαία στιγμή του, πολύ απλά γιατί το "Passenger" έχει χιλιοακουστεί!
7. Bananarama: Venus (original by Shocking Blue): Δεν ξέρω αν προτιμάτε το Κορίτσι Του Μάη, τον Πασχάλη, ή τον Λάμπη Λιβιεράτο... πάντως η punkgglegum version των Bananarama τσακίζει κόκαλα και ξεσηκώνει τους απανταχού party people χρόνια τώρα και αυτό δεν πρόκειται να πάψει ποτέ!
8. Afghan Whigs: Creep (original by TLC): Ένα από τα καλύτερα soul τραγούδια των 90ς ανακαλύπτει ο μαυρολάγνος Greg Dulli και αποφασίζει να το συμπεριλάβει στις μουσικές του ονειρώξεις... ΤLC με χίλια... Rest In Peace... κ.λ.π Φοβερές διασκευές πάντοτε από τους Afghan Whigs άλλωστε, που έναν καιρό πριν από κάθε τραγούδι τους στα live παίζανε μερικά δευτερόλεπτα από διάφορες soul επιτυχίες όλων των εποχών.
9. Tatu: How Soon Is Now (original by the Smiths) τα 'παμε, τα ξανάπαμε, να μην τα ξαναλέμε! Ήδη κλασσικό και οδηγός προς μελλοντικούς υποψήφιους διασκευαστές της Μορισεϊκής γραφής...
10. Erasure: Lay On Your Love On Me (original by ABBA): είναι γνωστό τοις πάσι πως ολόκληρο το "Abbaesque" ep χτυπάει κόκκινο σε ένταση και ενέργεια, η full ebm όμως έκδοση ενός από τα πιο «ζόρικα» τραγούδια των αξεπέραστων Σουηδών, είναι που προκαλεί τη μεγάλη ανατριχίλα!

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Ο ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ...
11. St Etienne: Only Love Can Break Your Heart: To τραγούδι άλλαξε προσανατολισμό μια για πάντα, οι St Etienne βρήκαν την καλύτερη αφορμή για να στήσουν μια σπουδαία καριέρα, ο Neil Young πρέπει να αναρωτιέται αν τελικά όντως το έγραψε αυτός, ο Andrew Weatherall του έχει χαρίσει ένα δεκάλεπτο ηδονικό remix, μήπως τελικά είναι η καλύτερη διασκευή που έγινε ποτέ;

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ιδού και ένα πρόχειρο τοπ 5+5+2 διασκευών ελλήνων σε έλληνες, ελλήνων σε αλλοδαπούς, αλλά και αλλοδαπών σε έλληνες!

ΤΟΠ 5 ΕΛΛΗΝΟΑΛΛΟΔΑΠΟ
Μωρά στη Φωτιά: Third Uncle (Brian Eno)
Last Drive: It's all over now baby blue (Bob Dylan)
Διονύσης Σαββόπουλος: Ο παλιάτσος και ο ληστής (Bob Dylan)
Τάνια Τσανακλίδου: Ο ακορντεονίστας (Edith Piaff)
Τζίμης Πανούσης: Σουζάνα

ΤΟΠ 5 ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΙΚΟ
Magic De Spell: Ο Πιο Καλός ο μαθητής (Γιώργος Ζαμπέτας)
Κ. Βήτα - Δ. Γαλάνη - Μ. Λοϊζος: Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει (Μάνος Λοϊζος)
Αντώνης Ρέμος: Μια καρδιά (Φίλιππος Νικολάου)
Θ. Αμοργινός - Α. Καλοφωλιάς: Ας ερχόσουν για λίγο (Δανάη)
Ημισκούμπρια + Ελπίδα: Στην ντισκοτέκ (Ελπίδα)

+ τρία αναπάντεχα αλλοδαποελληνικά!
Dirty Three: Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες (Γιάννης Σπανός)
Second Coming: Αφιλότιμη (Στράτος Διονυσίου)
Beatles: The honeymoon song live at the BBC (Μίκης Θεοδωράκης)

-- Το ελληνικό πρότυπο είναι ενδεικτικότατο του πόσο μεγάλη πλάκα έχει η φάση με τις διασκευές. Ο Πανούσης, για παράδειγμα, που αναφέρεται και παραπάνω έχει δώσει ρέστα στο είδος... από τη Σουζάνα, το Final Countdown, το εμετικό άσμα των 80ς που έγινε σήμα κατατεθέν της Unicef κ.λ.π., μέχρι τις υπερ-προχωρημένες διασκευές που δε δισκογραφεί, αλλά απλά αποθεώνει στα live του (το 'Λάμπω' της Βίσση... μετατραπόμενο σε 'Χύνω'-!!!- με είχε καταφέρει να γελάω για πολλές μέρες).

Ο Παπακωνσταντίνου πάλι στα 80ς έδειχνε περίεργη προτίμηση στον ανυπόληπτο Chris De Burgh και περιέργως μερικά από τα καλύτερα του κομμάτια αποτελούν διασκευές σε αιωνίως ξεχασμένα τραγούδια του. Ενώ δεν του ξέφυγαν και οι Cockney Rebel (Sebastian) και ο Vasco Rossi... και... και... και... Τα περισσότερα ελληνικά τσιφτετέλια αποτελούν, ως γνωστόν, διασκευές από αράβικα χιτάκια, ο Πανταζής με τον Φλωρινιώτη πλακώνονταν για το ποιος θα πρωτοδιασκευάσει τα «Φιλάκια», ο αιωνίως γλοιώδης Μαχαιρίτσας κατακρεουργεί τον Branduardi με τη συναίνεση και συμμετοχή του τελευταίου, η Πρωτοψάλτη και ο Νταλάρας πήραν εργολαβία τον Bregovic, τοπικός Σαλονικιός rocker έκανε ολόκληρη περιοδεία διασκευάζοντας στα ελληνικά το 'The Wall' (και τα δύο ΛΠ!!!) και δε συμμαζεύεται...

Γενικότερα σας συμβουλεύω να ψαχτείτε με τις διασκευές, θα περάσετε καλά!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

** O ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΠΑΟΚΤΣΗΣ ΕΧΕΙ ΓΑΜ... ΓΑΒΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΕΙ ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΜΑΥΡΟ (!!!!)
** ΜΕ ΤΟ ΓΚΑΛΗ, ΤΟ ΓΙΑΝΝΑΚΗ, ΤΟ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑΑΑΑΑ!!!
** ΟΥΣΙΕΣ, ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑΝΕ ΝΑ ΧΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ...
...και δεκάδες άλλα τέτοια αξεπέραστα!

Για να μην ξεχνάμε ότι τις καλύτερες διασκευές τραγουδιών τις κάνουν οι οπαδοί όλων των ομάδων... στα πάλαι ποτέ τσιμέντα όλων των κερκίδων! RESPECT...

Γιώργος Κοτσώνης : Δια-σκευή (Εγχώρια και μη)

- MINOR THREAT : Steppin' stone. Ο νεαρός, τότε, Ian Mc Kaye, με ορμή, πάθος κι ενδιαφέρουσες ιδέες (κι όσο για τους Fugazi, το αντίστοιχο των Crass: ήθος και στάση υψηλά, ηχητικό ενδιαφέρον, δυστυχώς, χαμηλά..). Το συγκεκριμένο το δοκίμασαν κι οι Pistols, απ' τους οποίους προτιμώ, ωστόσο, τα 'No lip' και 'Substitute'..

- THIN WHITE ROPE : Here she comes. Δεν θυμάμαι καν το πρωτότυπο των Velvet Underground, αυτό, όμως, μου φτάνει και περισσεύει. Η καλύτερη, κατ'εμέ, στιγμή της μπάντας μαζί με το 'Moonhead'.

- LEATHERFACE : Message in a bottle. Οι Leatherface είχαν καλό γούστο: διάλεξαν ονομασία απ' τον 'ήρωα' του εκπληκτικού 'Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι', διάλεξαν να διασκευάσουν ένα δυναμίτη του πιο μεστού punk-pop-new wave-reggae-rock group στην ιστορία (λέγε με Police). Κι η εκτέλεσή τους είναι punk-σκέτο..

- THE FALL : Ghost in my house. Απ' τις περιπτώσεις που κάτι άγνωστο (μπάντα, τραγούδι) λαμβάνει το ανα-βάπτισμα με σούπερ νονούς, όπως οι Fall. Κείνης της εποχής, βέβαια, με Mark Smith σε φόρμα και Brix Smith σε ομορφιές..

- DREAM SYNDICATE : See that my grave is kept clean. Απ' όσο θυμάμαι, το πρωτότυπο απ' τον Blind Lemon Jefferson, άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε δηλαδή (ενώ εκτιμώ γενικά τη μαύρη φυλή, η μουσική της, καλώς ή κακώς, με συγκινεί όσο οι βιντεοταινίες του Ψάλτη). Στα στιβαρά, ωστόσο, χέρια του Steve και της παρέας του η απογείωση είναι γεγονός. Απ' το παραγνωρισμένο κύκνειο άσμα 'Ghost stories' μιας απόλυτα αναγνωρισμένης εν Ελλάδι μπάντας..

- THE SISTERS OF MERCY : Gimme shelter. Μεγάλη μπάντα κάποτε οι Sisters, τι να λέμε τώρα.. Κι όσο κι αν αργότερα ο Eldritch μετατράπηκε στον ήρωα που στη γλώσσα μας ερμηνεύεται ως 'Μαυρομάτης', η συγκεκριμένη εκτέλεση είναι κολοσσός. Όσο για τους συνθέτες, αισθάνομαι την ανάγκη να πω τίποτα.

- THE CHAMELEONS : Tomorrow never knows. Αν πιστέψουμε τα περιοδικά τύπου ΠΟΛ ΚΑΙ ΠΟΤ, οι Γενιά του Χάους μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ, οη prince είναι ροκ και η γνωστή τετράδα απ' το Λίβερπουλ το 'μεγαλύτερο συγκρότημα του πλανήτη'. Πιστέψτε με, όμως, επειδή μάλλον είμαστε σε διαφορετικό πλανήτη, ποτέ δε τους πίστεψα. Κι όχι ότι έχω τίποτα με τα παιδιά - και τα 'Dear Prudence', 'Helter skelter' είναι μια χαρά, και το 'Ticket to ride' ακούγεται όμορφα , το δε 'Tomorrow..' αντάξιο της θρυλικής μπάντας που το ερμηνεύει. Εύγε, λοιπόν, γι'άλλη μια φορά στη Siouxsie, τους Husker Du και τους Chameleons αντίστοιχα..

- DEAD KENNEDYS : I fought the law (and I won). 20 περίπου χρόνια πριν, το όνομα D.K. ισοδυναμούσε μ' ευστροφία, συναρπαστική μουσική, ('διεστραμμένη') 'διασκέδαση', ανοιχτό, ολάνοιχτο για την ακρίβεια, πνεύμα. 20 χρόνια μετά θα'ταν σοφό να μείνουμε στα 20 χρόνια πριν.

- THERAPY? : Isolation. Τιμή στους Βορειοιρλανδούς που όχι μόνο διάλεξαν κομμάτι απ΄το 'Closer' και στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων αλλά κατάφεραν να το αναδείξουν εκ νέου με μια πολύ πιο 'ροκ' εκτέλεση. Όπου 'Closer', για να μην ξεχνιόμαστε, ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος του μεγαλύτερου συγκροτήματος του (δικού μου, έστω..) πλανήτη.

- HUSKER DU : Eight miles high. Wasted youth είναι ο,τιδήποτε σ' έκανε κάποτε να νιώσεις.. Θείο δώρο-'εδώ είμαστε'-όταν οι αστραπές και οι βροντές γίνονται μουσικοί ήχοι-όταν η φωνή φανερώνει και ξεσκίζει τόση ψυχή-τότε.. τότε ίσως συνειδοτοποιείς το ηλεκτρισμένο θαύμα της επικοινωνίας, μιας επικοινωνίας τόσο πληγωμένης που η αγωνία της φτάνει ψηλά, μέχρι τον ουρανό ..