Οι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα #1
Τα τρία (και άλλα δύο) πρώτα άλμπουμ που αγόρασα
του Χρήστου Αναγνώστου
Έχω ένα φίλο που ακόμη είναι περήφανος που άκουγε Cure στο δημοτικό. Δεν μπορώ να δηλώσω τίποτα αντίστοιχο πέρα από το ότι χαίρομαι που κανένας από τους πρώτους μου δίσκους δεν είναι ελληνικός. (U know sklylerville). Οι μόνες ατασθαλίες ήταν το Natin-Fatin του Χάρυ Κλυν και μια συλλογή που μου' χε γράψει ένας συμμαθητής στην έκτη δημοτικού: "Greek Rock #1", το #2 ευτυχώς δεν ήρθε ποτέ αλλά ακόμη θυμάμαι την υπερηφάνεια που ένοιωθα ακούγοντας τον στίχο "Θα σε περιμένω στο Ελληνικό" - βλέπετε η περιοχή ήταν κοντά και μου έκανε αίσθηση που κάποιος τραγούδαγε για κάτι που ήξερα. Ας πάμε όμως και στη λίστα. Ανάμεσα σε αυτά τα άλμπουμ μεσολάβησαν και κάποιες αντιγραμμένες κασέτες αλλά αυτά είναι που πραγματικά αγοράστηκαν με τις "οικονομίες" μου.
MC Hammer - U Can't Touch This! Με αυτό τον δίσκο έκαψα το παλιό πικάπ που είχαμε και έτσι από εκεί και μετά μπήκαμε στον δρόμο της κασέτας.
Alice Cooper - Beast Of. Alice Cooper 1989-90, ο Alice σε τρελή άνοδο τότε (στο σχολείο ήταν θέμα συζήτησης το γεγονός ότι ήταν δημοφιλέστερος πλέον από τον Michael Jackson) με το Trash. Ήταν και η πρώτη συναυλία που ήθελα να πάω και δεν πήγα γιατί ως συνήθως δεν είχα κανέναν να πάμε μαζί. Anyway το άλμπουμ αγοράστηκε σε κασέτα και νομίζω κάπου την έχω ακόμη. Μετά από τόσα χρόνια το ακούω ακόμη ευχάριστα και μάλιστα το έχω και σε mp3. Σε αντίθεση με το Trash και το Hey Stupid που ήταν προϊόντα της ανάκαμψης το συγκεκριμένο περιέχει κορυφαία κομμάτια από την αρχή της καριέρας του και πραγματικά δεν ξέρω γιατί είχα φάει κόλλημα και δεν πήρα το Trash αλλά είχα ρωτήσει σε τρία ή τέσσερα δισκάδικα για να το βρω και όλοι μου έλεγαν το κλασικό "Δεν υπάρχει".
Eurythmics - Greatest Hits και The Doors - OST. Aυτά αγοράστηκαν μαζί από ένα υπόγειο δισκάδικο στην Αθηνάς που τώρα δεν υπάρχει πλέον. Τους Eurythmics τους πήρα επειδή τους άκουγαν κάτι ξαδέρφια μου και κάτι μου' χε κάνει η μελωδία. Τους Doors δεν ξέρω, εν μέρει μου άρεσε το εξώφυλλο από την άλλη κάπως έπρεπε να πέσω και εγώ θύμα της εφηβικής νεκρολαγνείας.
Classic Metal Ballads (Προλογίζει ο αθάνατος Δημήτρης Κατής) - Σίγουρα θα έπρεπε να μπει κάποιο ποιο ολοκληρωμένο άλμπουμ και όχι μια συλλογή αλλά για μένα κάπου εδώ είναι το τέλος της αθωότητας στην σχέση μου με την μουσική. μετά από αυτή την συλλογή άρχισα να ακούω πράγματα όπως Bjork, Cure, Pavement, Pearl Jam, Sonic Youth και άλλες αηδίες (πάντως όχι Nirvana). Αυτός ο δίσκος πάντως με έκανε να μισήσω το Epitaph των King Crimson. Α ναι, και αυτή η αγορά έγινε πάλι σε βινύλιο - είχαμε πάρει καινούριο πικάπ.
[][]
Oι τρεις πρώτοι δίσκοι μου
του Bασίλη Παυλίδη
Aγόρασα τους πρώτους δίσκους μου στα τέλη του 1984, λίγο πριν ο πατέρας μου αγοράσει το πρώτο κανονικό στερεοφωνικό του σπιτιού, ένα ενσωματωμένο ενισχυτή / κασετόφωνο / ραδιόφωνο με ξεχωριστό πικάπ BSR με κεραμική βελόνα. Παλαιότερα είχαμε το πικάπ-έπιπλο που έπαιζε μόνο 45άρια, ακόμη έχω φυλαγμένα μερικά, το Speedy Gonzales του Pat Boone, το Mish Mash/Tina Tinita του Al Castellanos κ.ά. O πατέρας μου ήταν μουσικόφιλος, είχε δεκάδες κασετούλες και κασετάρες (θυμάστε ποιες εννοώ, ε;). Aπό Θέμη Aνδρεάδη μέχρι Γιάννη Kατέβα και από Pαφαέλα Kαρά μέχρι Aμάντα Λιρ. H μάνα μου τραγουδούσε όλη τη μέρα, πλένοντας πιάτα, απλώνοντας ρούχα, σιδερώνοντας κάλτσες.
Aγόρασα τους πρώτους δίσκους μου από το Paloma, στην Σωκράτους, εκεί με είχε στείλει ένας φίλος που ήξερε - όχι, δεν ήταν ο καλός γείτονας Σκολαρίκος. Ωστόσο, υπήρχαν ακόμη δυο δισκάδικα που επισκεπτόμουν συχνά από τότε, ένα στην γενέτειρα Πετρούπολη (στο Παλαιό Tέρμα, πίσω από το πέτρινο περίπτερο, έχω ξεχάσει το όνομά του) και ένα στο Περιστέρι (στην Σαρανταπόρου, και πάλι ξεχνώ το όνομα). Aπό το δισκάδικο της Πετρούπολης είχα αγοράσει λίγους μήνες αργότερα το In The Court Of The Crimson King ενώ από το Περιστέρι είχα πάρει το ομώνυμο Genesis του 1983 (με Mama, That's All και το κορυφαίο Home By The Sea) και το πρώτο του Lionel Richie (η αδερφή ενός συμμαθητή μου έλεγε ότι ήμουν ολόιδιος με τον Λάιονελ - τι στο καλό, τόσο μαύρος ήμουν τότε;).
Στο Paloma πήγαινα για έναν ακόμη λόγο, δίπλα ακριβώς υπήρχε το αρωματοπωλείο που διατηρούσε ο πατέρας ενός άλλου συμμαθητή μου, του Σταθογιαννόπουλου. O Παλόμας πρέπει να με έβλεπε με περιέργεια, πιτσιρικάκι που έκανε δεκάδες ερωτήσεις - μετά από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα άρχισα να μου κάνει δωράκια μερικά 7'' (θυμάμαι το Blind Vision των Blancmange). Θυμάμαι ακόμη μια περίπτωση, κάπως μεταγενέστερη. Πριν από το Rock In Athens το 1985 είχα τρελλαθεί να αγοράσω όλους τους δίσκους των Cure. Eίχα πάρει το Japanese Whispers αλλά ήταν χαλασμένο, με δυο μεγάλα σκρατς, και έτσι το είχα γυρίσει πίσω. O Παλόμας μου είπε ότι μέχρι τις 12 το μεσημέρι θα το είχε ξαναφέρει. Άρχισα τις βόλτες στην Aθήνα και κατέληξα στην ταράτσα του Mινιόν, γύρισα στις 12, μου είπε ότι μέχρι τις 2 θα τον είχε φέρει, τελικά πήρα τον δίσκο λίγο πριν κλείσει το κατάστημα, αφού είχα βαρεθεί να βολτάρω στο κέντρο. Tι άλλο θυμήθηκα... μερικά χρόνια αργότερα έχω αγοράσει από το Happening το The Ghost Of Cain των New Model Army, έχω γυρίσει σπίτι αλλά η τρύπα του δίσκου ήταν μικρή και δεν χωρούσε το καβλιτζέκι να περάσει μέσα, πήρα ένα κατσαβίδι και προσπάθησα να την ανοίξω λιγάκι αλλά ξαφνικά από τη δύναμη φεύγει το κατσαβίδι και χραααααααατς... κάνει το δίσκο αγνώριστο. Aπό το 1985-1986 και μετά ήμουν θαμώνας του Happening. Aπό το 1990-1991 και μετά αγόραζα αποκλειστικά από το mail order του Rollin Under. Tην τριετία 1993-1995 αγόραζα κυρίως από τα Music & Video Exchange του Λονδίνου. To 1997 πούλησα όλα τα βινύλιά μου και από τότε προσπαθώ να τα ξαναβρώ, είτε σε CD είτε σε mp3. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι δίσκοι που αγόρασα; Θυμάμαι με βεβαιότητα τον πρώτο, το Man On The Line του Chris De Burgh και τον δεύτερο, το Born In The USA του Springsteen. Για τον τρίτο δεν είμαι απολύτως σίγουρος, πρέπει να ήταν κάποιο από τα Ammonia Avenue του Alan Parsons, τη διπλή συλλογή Top '84, το Aural Sculprure των Stranglers, το Some Great Reward των Depeche Mode, το Let's Dance του Bowie, μια συλλογή με 12'' εκτελέσεις (με She Bob της Cyndi Lauper και Love Ressurection της Alison Moyet). Γενικά, από το Φθινόπωρο του 1984 έως την Άνοιξη του 1985 είχα αγοράσει καμιά 30αριά δισκάκια με το 500αρικάκι που μου έδινε κάθε Σάββατο η μάνα μου. Θυμάμαι αυτές τις εποχές με γεροντική αναπόληση. Kάθε Σάββατο ήταν γιορτή, έπαιρνα το λεωφορείο της Παλατιανής, με κατέβαζε δυο βήματα από το Paloma και καθόμουν στο δισκάδικο τουλάχιστον μια ώρα, ψάχνοντας τα λίγα ράφια του ξανά και ξανά, μέχρι να αποφασίσω για τον έναν δίσκο που θα αγόραζα. Tότε αγόραζα το Ποπ & Pοκ, το Tοπ & Στίχοι και άκουγα Άκη Έβενη. Όπως έχω ξαναγράψει, κάποια στιγμή ο Άκης Έβενης έπαιξε το William It Was Really Nothing και με έστειλε αδιάβαστο, παράτησα τα τοπς και άρχισα να την ψάχνω με το punk κ.λπ. Mέχρι το Rock In Athens είχα αγοράσει Cure, Siouxsie, Bauhaus, συλλογές Punk and Disorderly κ.λπ. Δεν διστάζω να σας αποκαλύψω ότι είχαμε πάει μαζί με τον αδερφό στο Kαλλιμάρμαρο μου ντυμένοι ομοιόμορφα - κοντό παντελονάκι, ριγέ μπλουζάκια, σαγιονάρες και ίδιο καπελάκι (τρομερές στιγμές, τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ έπαθα ηλίαση και ο αδερφός μου, 14 χρονών τότε, με τα χίλια ζόρια με πήγε σπίτι λίγο πριν εμφανιστούν οι Clash - δεν τους είδα αλλά δεν με είχε νοιάξει καθόλου τότε).
Έτσι που λέτε. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Never Mind The Bollocks, το Closer και το Rocket To Russia. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Let The Tribe Increase, το The Curse Of Zounds και το Entertainment. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Soon Over Babaluma, το Radio-Activity και το Phallus Dei. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Revolver, το Aftermath και το Pet Sounds. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Thriller, το Like A Virgin και το Sweet Dreams Are Made Of This. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Exodus, το Desire και το Strange Days. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Autoportrait, το Swimming και το One By One. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Nightflight To Venus, το Colour By Numbers και το Make It Big. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Pornography, το JuJu και το Mask. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Back In Black, το Paranoid και το Johnny The Fox. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Parallel Lines, το This Year's Model και το Remain in Light. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Reckoning, το The Unforgettable Fire και το Learning To Crawl. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Welcome to the Pleasuredome, το Forever Young και το Architecture & Morality. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν το Rock For Life, το Only Theatre Of Pain και το Zen Arcade. Oι τρεις πρώτοι δίσκοι που αγόρασα ήταν...
[][]
The first three
του Αντώνη Ξαγά
Να ομολογήσω την "αμαρτία" μου εξαρχής; Δεν είναι αυτοί οι πρώτοι τρεις δίσκοι που αγόρασα! Όχι το ψέμα δεν συνίσταται στο να αναφέρω κάποια σοβαρά ακούσματα, στα πλαίσια του χτισίματος του προσωπικού μου μύθου και της επανεφεύρεσης του παρελθόντος μου! Ένα τέτοιο ψέμα βέβαια θα ήταν καραμπινάτο και εξόφθαλμο! Κατ' αναλογία, πόσο θα πιστεύατε κάποιον που θα έλεγε ότι το πρώτο βιβλίο που διάβασε ήταν το ...Tractatus του Βιτγκενστάιν; Πολύ διασκέδασα πρόσφατα, βλέποντας σε ανάλογο αφιέρωμα παλιού περιοδικού τέτοια φαινόμενα!
Δεν είναι λοιπόν αυτοί οι πρώτοι τρεις δίσκοι που αγόρασα γιατί: α) οι πρώτοι μου δίσκοι ήταν κάτι συλλογές με χιτάκια τύπου "TOP HITS '85", "Super Hits '85" (με το sticker "Ο δίσκος που διαφημίζεται στην τηλεόραση") και β) πρόκειται για κασέτες και όχι για δίσκους. Ποτέ δεν είχα φετίχ με το βινύλιο, μου φαινόταν άβολο και δύσχρηστο, επιπλέον το πικάπ ήταν στο επίσημο σαλόνι του σπιτιού και εγώ ήθελα να παίρνω τη μουσική "αγκαλιά" στο κρεβάτι, στον δικό μου χώρο. Εκεί λοιπόν, σε ένα διπλό κασετόφωνο, αγορασμένο λίγα χιλιάρικα από την Αγίου Κωνσταντίνου, δώρο των δικών μου μετά από μια οδυνηρή επέμβαση στην Αθήνα, πρωτάκουσα και ονειρεύτηκα με:
1. Modern Talking - The 1st album (1985)
Δύσκολα τους απέφευγες τότε... Οι αφελείς λιγωτικές μελωδίες τους, τα παιχνιδιάρικα φωνητικά και τα φτηνά πλήκτρα γοήτευαν τους πιτσιρικάδες με την ίδια ευκολία που το έκαναν οι αηδιαστικές πλαστικές πατάτες των fast-food! Εγώ τους πρωτοείδα και με εντυπωσιάσανε σε ένα μουσικό φεστιβάλ που γινόταν παραδοσιακά το πρώτο δεκαήμερο του χρόνου στο Dortmund της Γερμανίας και το οποίο μετέδιδε περιέργως η ΕΡΤ (ακόμη θυμάμαι τα line-up να περιλαμβάνουν από Opus και Katrina & the Waves μέχρι Saga και Kate Bush!) Ο εντυπωσιασμός ήταν τόσο καταλυτικός ώστε την επόμενη ημέρα πήγα και επένδυσα τα πρώτα λεφτά που είχα βγάλει με τον ιδρώτα μου (τα κάλαντα δηλαδή) στο τοπικό δισκάδικο (υπάρχει ακόμη, κάτω από την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου στην μικρή μου επαρχιακή πατρίδα). Φυσικά δεν άργησα να απομακρυνθώ από αυτά τα ακούσματα... Την κασέτα την έσβησα άσπλαχνα, κολλώντας αυτοκόλλητη ταινία στις εγκοπές της, γράφοντας πάνω της εκπομπές του Πετρίδη... Σήμερα όμως, τόσα χρόνια μετά, όλο και κάποια συναισθηματική κρυμμένη χορδή χτυπά το "You can win if you want". Και ταξιδεύω νοερά σε πιο ξέγνοιαστες εποχές... Ξέγνοιαστες είπα; Ανοησίες! Απλώς χαμένες... Γιατί τελικά εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις οριστικά...
2. Wham! - The final (1986)
Ένας από τους ισχυρότερους και πιο ...πειστικούς λόγους για να γυρίσεις κλαίγοντας σπίτι εκείνη την εποχή, πέρα από τα προβλεπόμενα πεσίματα χτυπήματα και σπασίματα, ήταν να ακούσεις το χαρακτηρισμό-βρισιά "φλώρε". Είχα την "τύχη" στην πολυκατοικία που μεγάλωνα, τα μεγάλα παιδιά, αυτά που εμείς οι μικροί ζηλεύαμε και φοβόμασταν, να ακούνε όλα metal (ονόματα όπως οι Accept, οι Judas Priest και οι Krokus στοιχειώνουν εφιαλτικά τις αναμνήσεις μου). Κατά συνέπεια η προτίμηση που έδειξα στους Wham! και αυτή τη διπλή αποχαιρετιστήρια συλλογή τους (την οποία μάλιστα αγόρασα και δύο φορές, γιατί την πρώτη την ...μάσησε το κασετόφωνο) είχε επισύρει ουκ ολίγα σχόλια. "Είναι δυνατόν να ακούς group που είναι εξώφυλλο στη Μανίνα και την Κατερίνα;" Σήμερα απορώ κι εγώ!
3. Depeche Mode - Black celebration (1986)
Εκείνη την εποχή την μουσική μου ενημέρωση είχε αναλάβει το αλήστου μνήμης (εύπεπτο, πολλές φωτογραφίες, γυαλιστερό χαρτί) ΠΟΠΚΟΡΝ (ο 2-67 το έβγαζε αν θυμάμαι καλά;). Θυμάμαι όμως πολύ έντονα την πρώτη φορά που πήρα το ΠΟΠ&ΡΟΚ (κυκλοφορεί και σήμερα αλλά με κατ' ουσίας απλή συνωνυμία!). Φτηνό χαρτί, πυκνογραμμένο, μου είχε φανεί δύσκολο και στρυφνό, σαν να διάβαζε ένας μαθητής της Α' Γυμνασίου το βιβλίο Μαθηματικών της Δέσμης! Επιπλέον το 95% των δίσκων μου ήταν άγνωστοι... Παρολ' αυτά, το σχόλιο για τον νέο δίσκο μιας μπάντας με το παράξενο όνομα "Depeche Mode" με κέντρισε. Και αυτός ο δίσκος θα είναι το πρώτο νετρόνιο, αυτό που θα ξεκινήσει μια ατελείωτη (ακόμη) αλυσωτή αντίδραση... Φανταστείτε, ο αμέσως επόμενος δίσκος που αγόρασα (και μάλιστα σε βινύλιο) ήταν το "Man Machine" των Kraftwerk...
[][]
Οι τρεις πρώτοι δίσκοι μου
του Τάσου Πατώκου
Εξαιρώ τις συλλογές τύπου "Super Hits No.8" που αγόραζα με ευλαβική συνέπεια, και παραθέτω τα τρία πρώτα albums που θυμάμαι να αγόρασα. Όλα σε κασέτες. Από τις οποίες καμιά δε σώζεται μέχρι σήμερα, μιας και αργά ή γρήγορα τις μάσησε κάποιο ζόρικο κασετόφωνο.
1. Moonlighting - Original Soundtrack
Έβλεπα φανατικά τη σειρά, ακόμα κι όταν οι δύο πρωταγωνιστές ξέχναγαν να πάνε για γύρισμα, και στη θέση τους έπαιζαν οι δεύτεροι ρόλοι. Η συλλογή ήταν λίγο ό,τι να 'ναι: πέρα από το πασίγνωστο και θαυμάσιο τραγούδι του Al Jarreau, το "Moonlighting" είχε μέσα το "When A Man Loves A Woman", Billie Holiday, Isley Brothers, μια διασκευή στο "Since I Fell For You" από τον David Sanborn (η καλύτερη στιγμή του album), τη Linda-ζζζζ-Ronstadt να λέει το "Someone To Watch Over Me" και διάφορα άλλα. Σε δύο κομμάτια η Cybill Shepherd (χωρίς να είναι κακή, δε σε κάνει να απορείς γιατί δεν έκανε καριέρα στο τραγούδι), και σε ένα ο Bruce Willis (που σε κάνει να απορείς γιατί δεν έκανε μεγαλύτερη καριέρα στο τραγούδι). Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είχα ενθουσιαστεί από την αγορά. Βλέπετε, το side a κράταγε γύρω στα 12 λεπτά και το side b περίπου 20, και είχα νευριάσει που μετά το τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς υπήρχε όλο αυτό το κενό στην κασέτα.
2. Black - Comedy
Θα ήθελα πολύ να είμαι σε θέση να γράψω ότι χωρίς τον Black δε θα υπήρχαν σήμερα ούτε οι Travis ούτε οι Coldplay, αλλά πέρα του ότι είναι σα να ακούω κάποιους να φωνάζουν "καλύτερα!", η αλήθεια είναι ότι ο Black δεν επηρέασε μάλλον και πολύ κόσμο, εκτός ίσως από κανέναν συμπατριώτη του. Παρ' όλα αυτά, το δεύτερό του album (όπως άλλωστε και το πρώτο, αλλά και το τρίτο, γιατί όχι και το τέταρτο που το ακούω αυτή τη στιγμή και έχει και παραγωγή Mike Hedges παρακαλώ) είναι ένας κομψότατος δίσκος ρομαντικής pop, με άριστες συνθέσεις και ερμηνείες. Το τραγούδι "Let Me Watch You Make Love" είναι τόσο σκοτεινό όσο υπαινίσσεται ο τίτλος του και αποζημιώνει με το παραπάνω για το ξενέρωτο σαξόφωνο που υπάρχει εδώ κι εκεί. Γραφική λεπτομέρεια: η ταινία της κασέτας τελείωνε πριν ολοκληρωθεί το τελευταίο κομμάτι της β' πλευράς.
3. Jason Donovan - Ten Good Reasons
Έλεγα να το κρύψω, μιας και η τέταρτη αγορά ήταν αρκούντως ψαγμένη για ένα παιδί 14 ετών (το "The Soul Cages" του Sting), αλλά α) η αλήθεια έχει άλλη αξία και β) στην τελική, το "Ten Good Reasons" ακούγεται πιο ευχάριστα από το "The Soul Cages". Ή μάλλον λιγότερο δυσάρεστα. Τίποτα δεν είναι χάλια, απλά όλα είναι βαρετά, βαρετά, βαρετά, ακόμα και το single-ντουέτο με την Kylie που όταν βγήκε ο δίσκος το είχαμε ακούσει ήδη εκατοντάδες φορές. Η διασκευή στο "Sealed With A Kiss" πάντως λέει ακόμα και σήμερα.
