Όσα μου έμαθε η ΤιΒι
Η τηλεόραση μπήκε στη ζωή μου νωρίς, αρχές δεκαετίας του 70, στα πρώτα σχολικά μου χρόνια. Η ασπρόμαυρη Φίλιπς έγινε αφορμή για να ρθω σ' επαφή με διάφορα πράγματα που μέχρι τότε αγνοούσα και τα ερεθίσματα αυτά συνειδητοποιώ, τώρα που γράφω το κείμενο, ότι υπήρξαν θεμελιακά. Χάρη σ' αυτήν το αισθητήριό μου διαμορφώθηκε σ' αυτό που είναι τώρα -τα κομμάτια που ανέσυρα από τη μνήμη μου εξακολουθούν να με συγκινούν το ίδιο, όπως όταν τα πρωτάκουσα. Και να φανταστεί κανείς ότι τα δυο κρατικά κανάλια, η ΕΙΡΤ και η ΥΕΝΕΔ, σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο και την κακή λήψη, μου φαινόντουσαν μουντά και μίζερα, βαρετά κι αδιάφορα. Ακόμα και τώρα η πλάσμα σπίτι μου είναι μονίμως κλειστή, δεν με κέρδισε ποτέ αυτό το μέσο, αντίθετα με το ραδιόφωνο, αλλά γι αυτό θα μιλήσω σε προσεχές αφιέρωμα ελπίζω.
Τα παρακάτω λοιπόν, τα άκουσε γύρω στη μεταπολίτευση ένα παιδάκι απ' τα επτά ως τα έντεκά του. Και τα θυμάται δια βίου.
Το κομμάτι που ακόμα, σαράντα χρόνια μετά, ψάχνω διακαώς, το πρωτάκουσα σε μια τηλεοπτική εκπομπή με θέμα την ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ, μέσα 70ς, παραγωγή του Ευγενίδειου Πλανητάριου, μάλιστα λίγο αργότερα είχαμε πάει με το δημοτικό σε προβολή του Πλανητάριου όπου το άκουσα και εκεί! Στοιχειωτικό, επιβλητικότατο κι απολύτως space και cosmic, ήταν η εισαγωγή μου στην ηλεκτρονική μουσική. Η κάποια ομοιότητά του με το λάιτμοτίφ του Pictures At an Exhibition του Mussorgsky, μ' έκανε να ψάχνω όλες τις ηλεκτρονικές εκδοχές του, από Emerson Lake & Palmer (τραυματική εμπειρία) μέχρι Isao Tomita, αλλά του κάκου. Ποιός άγιος άνθρωπος θα μου πει τί ήταν, να ησυχάσω;
Την καταπληκτική μελωδία του ΚΟΥΝΓΚ ΦΟΥ με τον χμ, καρατερίστα Ντέηβιντ Κάρανταϊν την ταύτισα, όπως και οι Rockers HiFi, που τη χρησιμοποίησαν σ' ένα δίσκο τους στα 90ς, με τον συνθέτη κι ενορχηστρωτή Τζεφ Ντάννα, το διαδίκτυο όμως μου έμαθε ότι είναι σύνθεση του Jim Helms κι έτσι τώρα ξέρω ποιός έγραψε ένα απ' τα δέκα πιο αγαπημένα μου κομμάτια έβερ. Τον ευχαριστώ.
Το υπερμοντέρνο εναρκτήριο ροκ θέμα του σήριαλ ΜΕΘΟΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ με τις περιπέτειες του ιδεαλιστή γεωπόνου Αλέξη, κρυφού έρωτα της Γαρουφαλιάς, δεν ήξερα ότι ήταν των ELO, μέχρι που έπεσα τυχαία πάνω στον τρίτο τους δίσκο και το ανακάλυψα. Άνοιγε τη δεύτερη πλευρά και λεγόταν Daybreaker.
Από μικρός φαν του αστυνομικού και του μυστήριου, δεν έχανα επεισόδιο της σειράς ΛΕΣΧΗ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ. Με πέθαινε το σήμα των τίτλων με τα μαρσαρίσματα, τις σειρήνες και τους πυροβολισμούς. Δέκα χρόνια μετά το βρήκα σε ένα παραπεταμένο σινγκλάκι που έγραφε Resonance - OK Chicago.
Η ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΑ μου φαινόταν πολύ βαρύ για τίτλο σήριαλ κι ήταν και του Παπαδιαμάντη, του οποίου είχα μόλις διαβάσει τα Παιδικά κι είχα φρικάρει -κάποιος μεγάλος μου το χε κάνει δώρο και σκεφτόμουν μα είναι παιδικό ανάγνωσμα αυτό; Πάντα όμως εντυπωσιαζόμουν από το υποβλητικό θέμα των τίτλων, με τα σίδερα και τα χθόνια κρουστά, καταλάβαινα ότι ήταν πολύ προχώ, καινούργια μουσική. Γιάννης Μαρκόπουλος, παρακαλώ.
Ο μεσαιωνικός καραβοκύρης Νίκος Τζόγιας και η άδολη αγάπη του για την όμορφη Αυγούστα ήταν everyday talk στο σχολείο. Το σήριαλ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ με το Νίκο Ξυλούρη να τραγουδάει '¨Ητανε μια φορά...", σύνθεση του Σταύρου Ξαρχάκου, σ' έβαζε αυτόματα αλλού, σε μόουντ ρομαντζοκατάσταση. Ο παρομοίου ύφους Άντζελο Μπραντουάρντι ήρθε πολύ αργότερα στη ζωή μου. Είμαι ρομαντική ψυχή, ρε γμτ.
BANANA SPLITS. Το πρώτο μου συγκρότημα! Τέσσερα ζωάκια που χορεύανε, παίζανε και τραγουδούσανε. Δε μ' έχω ξανανιώσει περισσότερο ανέμελο, ο αγαπημένος μου ήταν ο Μπίνγκο. Όταν χρρρρόνια αργότερα άκουσα το μουσικό τους θέμα και από τους Jesus Couldn't Drum, θυμάμαι πως μουρχόταν να κλάψω από τη συγκίνηση.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΑ. Άλλη μια εκπομπή που προφανώς δεν άντεχα, αλλά το Concert pour une Voix του Saint-Preux και η νταμπανταμπανταμπανταααα φωνή της Danielle Licari έγραψε ανεξίτηλα στο υποσυνείδητο.
POLNAREFF - Holidays. Έπαιζε μπακγκράουντ, συνήθως μαζί με το Love is Blue, στην ορχηστρική απόδοση του Paul Mauriat, σε διάφορες σειρές, κάπως πιο μοντέρνου στυλ, με χειραφετημένες γυναίκες που τις αμελούσε ο άντρας τους κι αυτές στεναχωριόντουσαν. Μελωδιάρα, η αγαπημένη του Lawrence των Felt, αν δεν σας φτάνω εγώ.
Ενδιάμεσα στα διάφορα μουσικά διαλείμματα μεταξύ των εκπομπών των δυο κρατικών καναλιών, τέλη της δεκαετίας του 70, ανακάλυψα τον ΠΑΚΟ ΝΤΕ ΛΟΥΣΙΑ, πολύ πριν πέσει δίσκος του στα χέρια μου. Περισσότερα εδώ.
Και τελειώνω με το Γιάννη Διακογιάννη. Αυτός, μαζί με το Νίκο Μαστοράκη (πριν την ατυχή έμπνευση να πάρει συνέντευξη από τους συλληφθέντες του Πολυτεχνείου, παρουσία των δεσμοφυλάκων... η φιλοδοξία και το παράλληλο σύμπαν πάνε μαζί) και τον Φρέντι Γερμανό ήταν οι τρεις -τηλεοπτικές, το τονίζω- φιγούρες που άνετα χαρακτηρίζω αξεπέραστες, το κύρος που εξέπεμπαν έδινε νόημα και ποιότητα στο μέσο. Με το που έβγαιναν, η ΥΕΝΕΔ ή η ΕΙΡΤ αυτόματα γινόταν BBC, το οποίο δεν ήξερα ακόμα, αλλά όταν, πολλά χρόνια αργότερα, το πρωτοείδα, αισθάνθηκα δικαιωμένος: να γιατί σνόμπαρα την ελληνική τιβί, αυτό μάλιστα, είναι τηλεόραση. Για να επιστρέψω, το σήμα της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ είναι, μοιραία, το σάουντρακ των παιδικών μου χρόνων. Σύνθεση, ξετρύπωσα κάποτε, του Χρήστου Λεοντή, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους απόρρητη πληροφορία για δεκαετίες, σε σημείο που, αν διαψευστεί, δεν τους πιστεύω, αυτός το γραψε, αυτό πιστεύουμε όλοι, τέλος.
Στο θέμα μου τώρα: Χελπ! η εκπομπή της Αστρονομίας/ Ευγενίδειου Πλανητάριου ποιά μουσική είχε;
_____
