Όταν το ραδιόφωνο ξεχνιέται ανοιχτό...

Το να ακούει κανείς τα παράσιτα στα βραχέα είναι ότι πιο κοντινό σε μια δημιουργική φαντασιακή κατάσταση ενασχόλησης με τον μεταφυσικό ορίζοντα. Δηλαδή πάντα ως νεαρός (τότε που άκουγα στ' αλήθεια ραδιόφωνο) πάθαινα την πλάκα μου παίζοντας με το ψαχτήρι του μαγικού κουτιού. Δεν ήταν μόνο ότι φαντασιωνόμουν και βυθιζόμουν στις απόκοσμες ψευδαισθήσεις των φαντασμάτων ή των εξωγήινων που πετάγονταν τυχαία από τα ηχεία, που βέβαια από μόνο του αυτό ήταν αρκετό για να με λωλάνει (πάντα η επιστημονική και μη φαντασία θα μας καταδιώκει-άλλο που δεν θέλουμε), ήταν και η μανία της ανακάλυψης, έστω και μέσω του τυχαίου, νέων παράξενων, θαυμαστών ήχων. Μετά το πρώτο σοκ των αρχών των 90s όταν πρωτοάκουσα techno με πήρε ο κατήφορος. Έψαχνα μετά μανίας εκπομπές οι οποίες να ασχολούνται με αυτό το διεστραμμένο είδος μουσικής. Κάπως έτσι ένα βράδυ, έχοντας ξεχάσει το ραδιόφωνο ανοιχτό μπαίνω στο δωμάτιο και ακούω ότι πιο απόκοσμο είχε πάρει μέχρι τότε τ' αυτί μου. Ένας σχεδόν ανατριχιαστικός επαναλαμβανόμενος ηλεκτρονικός βόμβος από τα σκοτεινά βάραθρα του αγνώστου. Τι ήταν αυτό που άκουγα; Ποιος παράξενος άνθρωπος δημιούργησε αυτό το χθόνιο μεγαλούργημα που στοίχειωνε το σπίτι; Και ποιος φυσικά τόλμησε να το παίξει και στο ραδιόφωνο;! Πέρασε πολύ ώρα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι και στις δύο ερωτήσεις η απάντηση ήταν: Κανένας. Αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα ήταν ότι το σήμα είχε αλλοιωθεί (αλλά ο σταθμός ακουγόταν ακόμα) και ο παραγωγός είχε φύγει και αυτό που έπαιζε είχε κολλήσει κιόλας!! Η ζημιά πάντως είχε γίνει. Το ψάξιμο για τα πιο ανεπανόρθωτα «κατεστραμμένα» ηχητικά διαολοσκορπίσματα είχε αρχίσει.

Αυτό το ψάξιμο βοήθησε και με έναν άλλο τρόπο. Σχετικό με τη δημιουργικότητα. Προσπαθώντας να αντιγράψεις σε κασέτα οτιδήποτε σου κάνει εντύπωση από τους ραδιοφωνικούς αιθέρες, μπαίνεις στη διαδικασία να συνθέσεις. Να χτίσεις την κασέτα σου πατώντας με ακρίβεια όταν πρέπει το rec και το stop, αλλά και να κουμαντάρεις με τη ροδέλα το ψάξιμο σου στις συχνότητες. Γίνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις, μουσικός. Αφουγκράζεσαι και επεξεργάζεσαι ένα σύστημα ρυθμών που επιμένεις να προσπαθείς να τιθασέψεις.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά σημαίνουν κάτι σήμερα για τους ανθρώπους κάτω των 30 χρονών… Σήμερα που η ροδέλα δεν υπάρχει πια ούτε και η βελόνα που σε οδηγεί στην επιθυμητή συχνότητα (εντάξει, υπάρχουν όμως άλλα πράγματα), εγώ πάντως πρόλαβα να ανακαλύψω τις χαρές των φωνών των άυλων πλασμάτων που πηγαινοέρχονται από κεραία σε κεραία. Αν και εδώ που τα λέμε, ραδιόφωνο υπάρχει ακόμα στο σπίτι.