Πάμε δισκάδικο ν' αγοράσουμε τον ίδιο δίσκο;
Μια χαρά είναι το internet. Μια χαρά και τα virtual δισκάδικά του. Λεφτά να 'χεις και τα προβλήματα τα σχετικά με τη μανία και το πάθος του συλλέγειν λύνονται άμεσα με ένα google search. Βασικά εμένα με ενθουσιάζει αυτό (αν και δυστυχώς το εισόδημά μου δε μου επιτρέπει να χορτάσω αυτό το πάθος). Δεν πειράζει όμως πολύ συχνά μου αρέσει πολύ ακόμα και να χαζεύω τους δίσκους που κυκλοφορούν, να μαθαίνω απλώς τι παίζει (ειδικά σήμερα που είναι τόσο εύκολο να ακούσεις ότι θέλεις -α ρε soulseek). Πριν αρκετά χρόνια όμως, στην Αθήνα φοιτητής, σχεδόν καθημερινά (ναι για τέτοια παράκρουση μιλάμε) πρωί και απόγευμα επισκεπτόμουν τα non-virtual δισκάδικα στο Μοναστηράκι και στα Εξάρχεια. Ξέρετε τώρα Ζαχαρίας, Σόλωνος και Μασσαλίας, Strange Attractor και συνήθως το πρωί για να χαζέψω (γιατί μπορούσα να μπαίνω χωρίς να νιώθω άβολα επειδή δεν θα ψώνιζα) στο Metropolis. Το γούσταρα το Metropolis, είχε τόσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα για άκρως εμπορικό κατάστημα. Υπήρχε τότε και ένα δισκάδικο (στην Ασκληπιού αν θυμάμαι καλά) που λεγόταν Jinx και ειδικευόταν σε αυτό που λέμε πειραματική μουσική και avant garde. Μικρό μαγαζί φυσικά αλλά αυτά που έβρισκες εκεί σε άφηναν με ανοιχτό το στόμα (μια φορά είχα φύγει με τρία cd Keiji Haino στο χέρι).
Τώρα που ζω στα Τρίκαλα, ένα από τα πράγματα που μου λείπουν πάρα πολύ είναι να βρομίζω τα χέρια μου με τα σκονισμένα παλιά cd στα ράφια των δισκοπωλείων. Μια χαρά είναι το internet και τα καθαρά ράφια του αλλά ρε γαμώτο είμεθα ακόμα όντα από ύλη. Χρειαζόμαστε την κίνηση, το περπάτημα, την έξαψη της αναμονής, την αίσθηση του διπλανού που ψάχνει ή και σε κοιτάει συνωμοτικά (και συ το ίδιο), τις κουβέντες και τα χαμόγελα αλληλοκατανόησης με τον δισκοπώλη-ψυχαναλυτή, την αίσθηση τέλος πάντων ότι κοινωνικοποιείσαι τελικά με ένα τρόπο, ότι το ψώνιο σου κάπως μοιράζεται στον έξω κόσμο (έστω κι αν είναι ιδέα σου)και δεν μένει σε καταστολή μέσα στους τέσσερις τοίχους. Είναι ωραία αυτή η φάση κακά τα ψέματα. Ακόμα και όταν πηγαίνεις με φίλους που αδιαφορούν για αυτό το ψώνιο και περιμένουν υπομονετικά (ή και όχι) να ξεμπερδέψεις, αδυνατώντας να καταλάβουν τι ειδικότητα ψυχιάτρου χρειάζεσαι. Ακόμα καλύτερα βέβαια είναι όταν πηγαίνεις με ομοιοπαθείς και κάθε τρεις και λίγο πας να τους δείξεις (και αυτοί το ίδιο) τι λαβράκι ψάρεψες, αναφωνώντας ένα ωωωω ή ω να σου… και μετά φυσικά θα αράξεις και στο αγαπημένο σου καφέ να ξεδιπλώσεις την πραμάτεια, να ανοίξεις βουλιμικά τα αδύνατον να ανοιχτούν με το χέρι συσκευασμένα νέα αποκτήματα, αλλά εσύ με έναν μαγικό τρόπο τα καταφέρνεις, και να χαζέψεις τα liner notes και τις φωτογραφίες. Μετά κάνεις το ίδιο και με τα λαβράκια των φίλων. Το αποκορύφωμα φυσικά είναι (μου 'χει συμβεί και αυτό) να έχετε αγοράσει τον ίδιο ακριβώς δίσκο και να συγκρίνεται τις κόπιες για να δείτε αν υπάρχει περίπτωση να έχουν καμιά διαφορά. Μεγαλεία σου λέω. Αυτά λοιπόν είναι χόμπι για πρωτευουσιάνους, διότι τώρα δεν είναι πια πολλές οι φορές μέσα στο έτος που θα βυθιστώ σε αυτές τις ευχάριστες δραστηριότητες.
Όμως δεν δακρύζουμε κυρίες και κύριοι, τα πράγματα πάντα αλλάζουν, οι τρόποι επικοινωνίας αλλάζουν και αυτοί και πάντα οι νέες εκδοχές τους δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους. Το δισκάδικο ευτυχώς δεν έχει πεθάνει ακόμα, ούτε το βρόμισμα των χεριών, ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό μέχρι να μην υπάρχουν πια δίσκοι προς πώληση. Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή (αργεί πολύ) το «καινούριο» θα έχει γίνει κτήμα όλων.
