Peruvian Blue
Είχαμε σταθεί και οι τρεις σε κάποια απόσταση από το Peruvian Blue για να μην καρφωνόμαστε και μιλούσαμε για την Σταματίου που είχε ωραία βυζιά αλλά ήταν ψηλομύτα. Όπως στην πρώτη μας επίσκεψη στις πουτάνες που περπατούσαμε στον δρόμο και σχολιάζαμε την αστοχία του Κώστα Παταβούκα σαν να μην βρισκόμαστε εκεί για έναν συγκεκριμένο λόγο. Όμως αυτό συνέβη λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο. Σήμερα είναι Μεγάλη Πέμπτη, το δραματικό σκηνικό της ημέρας έχει ενορχηστρωθεί με συννεφιά και ψιλόβροχο, έχω τα γενέθλια μου, έκλεισα τα δεκαοχτώ και μαζί με τους κολλητούς μου βρίσκομαι λίγα μέτρα μακριά από το Peruvian Blue, το οποίο και θα επισκεφτώ για πρώτη φορά.
Το Peruvian Blue βρισκόταν στον πιο πολυσύχναστο τους καλοκαιρινούς μήνες δρόμο του νησιού, ανάμεσα από ένα στριπτιτζάδικο κι ένα γκέι μπαρ. Μάλιστα πολλοί τουρίστες μπερδεύονταν απ’ το όνομα και από την επιγραφή που θύμιζε επιγραφή καμπαρέ και περνούσαν το κατώφλι του για να γνωρίσουν τα ένοχα μυστικά του. Μετά από δυο λεπτά τους έβλεπες ξανά στον δρόμο προς αναζήτηση φιλόξενης μπάρας. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις τουριστών οι οποίοι έμεναν περισσότερο από δυο λεπτά εντός του κι όταν τους ξανάβλεπες έξω κρατούσαν την χαρακτηριστική πράσινη μπλε τσάντα του Peruvian Blue.
Τον χειμώνα ξέμενε μόνο του ανοικτό μαζί με το μικρό περίπτερο στην γωνία που πουλούσε τσιγάρα, αναπτήρες, χαρτομάντιλα, προφυλακτικά, τσίχλες και τοπικές εφημερίδες.
Εκείνα τα χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη πως για να σε δεχτούν στο Peruvian Blue έπρεπε να έχεις κλείσει τα δεκαοχτώ και να περάσεις από τεστ γνώσεων.
Μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ, ήμουν ακόμη παρθένος, αλλά είχα αφήσει μακριά μαλλιά, φορούσα δαχτυλίδι, είχα πάει στην πορεία για το Πολυτεχνείο, είχα ακούσει το Good Son του Nick Cave, το Waiting For The Sun των Doors, το live των Simon and Garfunkel στο Central Park και το πρώτο άλμπουμ των Χειμερινών Κολυμβητών. Είχα δει τον Σαββόπουλο σε καλοκαιρινή συναυλία όπου όλη η οικογένεια και οι οικογενειακοί μας φίλοι, μαζί με τα παιδιά τους, τραγουδούσαμε την Συννεφούλα. Επίσης είχα αγοράσει δυο-τρία τεύχη του Τζαζ & Jazz. Με αυτά τα όπλα στη φαρέτρα μου θεωρούσα πως μπορούσα να περάσω με επιτυχία το τεστ και να βγω ζωντανός από το Peruvian Blue. Βέβαια, να το πούμε κι αυτό. Κυκλοφορούσε κι άλλη φήμη που έλεγε πως κάποιοι είχαν φύγει εκτός του καταστήματος κλοτσηδόν με την προτροπή να μην πλησιάσουν ξανά αν δεν αλλάξουν γούστα.
Θα πας; Σε λίγο. Μαλάκες αν πιάσει η βροχή κανονικά εγώ φεύγω.
Για να βρεθώ πριν τη μεγάλη μου στιγμή, χρειαζόμουν λίγη βοήθεια από τους φίλους μου. Κυρίως τους ήθελα για μετά. Αν τυχόν με έβλεπαν να βγαίνω από το Peruvian Blue φωνάζοντας βοήθεια θα χρειαζόμουν ενισχύσεις. Μέχρι τότε όλα τα κάναμε μαζί. Σχεδόν όλα. Βγαίναμε παρέα τα Σάββατα, τρώγαμε κρέπες ή σουβλάκια, πίναμε τρεις μπίρες και επιστρέφαμε σπίτι με τα πόδια μη μπορώντας να εξηγήσουμε τι πήγε στραβά πάλι με τα κορίτσια. Δεν είχαν αποκτήσει το μικρόβιο της μουσικής οπότε θεωρούσαν υπερβολή την εμμονή μου με το Peruvian Blue, αφού και ο κ. Αντώνης στο Aduan Music Center μια χαρά δίσκους έφερνε κι αν εξαιρέσεις το πάθος του με την ιταλική μουσική και τον Al Bano, κατά τ’ άλλα ήταν πάντα εξυπηρετικός και ευγενικός και σε καμιά περίπτωση δεν κινδύνευε η σωματική σου ακεραιότητα.
Λοιπόν πάω. Το αποφάσισες; Άντε γερά μαλάκα.
Περπάτησα μέχρι την είσοδο με τα χέρια στις τσέπες. Σκέφτηκα να κάνω πίσω και να πάμε για μπιλιάρδο. Ήταν Μεγάλη Πέμπτη, θα ήταν κλειστά μάλλον. Προσπάθησα να σκεφτώ άλλη εναλλακτική πρόταση. Δε μου ήρθε τίποτα. Πέρασε η σύντομη ζωή μου από μπροστά. Το τρίποντο στο δημοτικό που μας έστειλε στην παράταση με το Γ2 και μετά χάσαμε, τα γκολ του Σαραβάκου στο Γκέτενμποργκ, ο πρώτος αυνανισμός, ο πρώτος μου δίσκος των Fine Young Cannibals, το παστίτσιο και να ‘μαι έξω από το Peruvian Blue.
Απαγορεύεται το κάπνισμα και ο Νότης Σφακιανάκης.
Η πόρτα κλειστή, αλλά ακούω μουσική. Μήπως να χτυπήσω; Εντάξει σε δισκάδικο ήρθα όχι επίσκεψη στην γιαγιά μου. Παίρνω το θάρρος και ανοίγω.
Είσαι μαλάκας. Εσύ είσαι. Μήπως ήρθα σε ακατάλληλη στιγμή; Δυο τύποι βρίζονται. Ο ένας βρίσκεται πίσω από το ταμείο.
Ο Neil Young είναι σπουδαιότερος του Dylan. Μην τα πεις αυτά πουθενά αλλού, θα σε περάσουν για τενεκέ.
Bob Dylan. Είχα ακούσει το Blowin in the Wind και το Like A Rolling Stone.
Neil Young. Δεν είχα ακούσει τίποτα.
Θα πρέπει να σας πω πως η πρόθεση μου ήταν να αγοράσω το Χαράτσι του Παπάζογλου και το Greatest Hits των Cure.
Μετά από προετοιμασία μηνών βρίσκομαι εντός του Peruvian Blue, δυο τύποι τσακώνονται για τον Dylan και τον Neil Young και εγώ σκέφτομαι αν είναι η στιγμή να πω καλημέρα ή να αφήσω να εκτονωθεί η κατάσταση.
Έλα φίλε μου, θες βοήθεια;
Έχετε το Χαράτσι του Παπάζογλου; Αυτό ήταν. Θα φάω της χρονιάς μου. Θεώρησα τις ώρες μου ή τα δευτερόλεπτα μετρημένα και πρόλαβα να ρίξω μια ματιά να έχω κάτι να περιγράψω από το μαγαζί πριν το βάλω στα πόδια. Δεν υπήρχαν πολλοί δίσκοι σαν στον κ. Αντώνη. Νόμιζες πως κάθε άλμπουμ είχε την θέση του κι ότι είχε ταιριάξει εκεί σαν να μην υπήρχε άλλη θέση για αυτό. Όπως στα παζλ. Η πρώτη μου εικόνα είναι ο Jimi Hendrix και δίπλα του ο Miles Davis. Καιρό αργότερα αποκωδικοποιώντας την εικόνα, θα διαπίστωνα πως ήταν το Electric Ladyland και το Kind of Blue.
Δεν ήταν μεγάλο, δεν το έλεγες και τρύπα. Απλωνόταν στον αέρα μια μυρωδιά ξύλου, βινυλίου και καφέ. Και αντρικού αρώματος που προέρχονταν από τον Neil Young που έκανε στο πλάι για να περάσω. Τώρα τον είχα από πίσω μου. Έπρεπε να έχω το νου μου. Ο άλλος, ο Dylan πίσω από το ταμείο, με κοίταξε στα μάτια και νόμιζα πως θα τραβήξει πιστόλι. Ρε πούστη μου, αξίζει τον κόπο όλο αυτό; Πέρυσι είχα πάει με τους κολλητούς μου για πίτσες και γελάγαμε με το γκαρσόνι που μας σέρβιρε τις κοκακόλες στα ποτήρια. Τι θα πω στον πατέρα μου μετά; Ότι τις έφαγα για τον Παπάζογλου; Δεν του άρεσε κιόλας.
Βγαίνει από το ταμείο χωρίς να πει τίποτα και πάει προς το πίσω μέρος που είναι αρκετά σκοτεινό.
Φιλαράκι έχεις ακούσει τον Μπάλλο του Σαββόπουλου; Με ρωτάει ο Neil Young. Να του πω για την Συννεφούλα; Όχι, του απαντώ.
Να το ακούσεις μου λέει. Άσε τον άνθρωπο με τον μαλάκα τον Σαββόπουλο. Ο Dylan έχει επιστρέψει και κρατάει το Χαράτσι. Καλά το πάμε. Φίλε μου να ακούσεις τον Άγιο Φεβρουάριο του Δήμου Μούτση και τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι.
Τι σχέση έχει ρε συ ο Παπάζογλου με τον Μούτση; Προβλέπω να ανοίγει νέο κύμα αντεγκλήσεων.
Αντ’ αυτού άνοιξε η πόρτα της εισόδου.
Γεια σας. Καλώς το κορίτσι μας.
Μου φάνηκε γνώριμη η φωνή και γύρισα προς τα εκεί που ακούστηκε η φωνή.
Η Σταματίου. Είχαν ανέβει οι σφυγμοί μου, τώρα πήγαινα για ρεκόρ.
Γεια σου. Μου λέει. Γεια της λέω. Τι γίνεται, με ρωτάει. Καλά, της απαντάω. Ήρθε το βινύλιο σου, πετάγεται ο Dylan. Τι πετάγεσαι ρε παπάρα Dylan δε βλέπεις πως μιλάμε, ήθελα να του πω. Θέλεις τίποτα άλλο; Μου απευθύνει τον λόγο. Κοίτα τον Dylan που θέλει να με ξεπετάξει για να φύγω και να ασχοληθεί με την Σταματίου αποκλειστικά. Ο σάτυρος. Εν τω μεταξύ έχει εμφανίσει έναν μαύρο δίσκο που διακρίνεται μια παλάμη. Άγνωστος. Η φίλη σου ακούει πολύ ψαγμένη μουσική. Το φίδι ο Neil Young πέταξε την σπόντα του. Δεν ακούς Dead Can Dance σε αυτή την ηλικία. Τι πήρες εσύ; Με ρωτάει η Σταματίου. Έχει τα γενέθλια της η αδερφή μου και της αρέσει ο Παπάζογλου. Πάρτα καραγκιόζη Neil Young, που νόμιζες πως μου την έφερες. Εγώ σκέφτομαι να πάρω το Greatest Hits των Cure. Ποιο Greatest Hits;! Το Pornography θα πάρεις. Το Seventeen Seconds θα πάρεις αν θες, γιατί δεν έχουμε κάτι άλλο αυτή την στιγμή. Αλλιώς το παραγγέλνουμε και θα έρθει σε δυο βδομάδες. Εντάξει, λέω αποφασιστικά, το Seventeen Seconds.
Δισκάρες και τα δύο, λέει η Σταματίου. Έπιασε βροχή, της απαντάω διότι φαίνεται να ξέρει περισσότερα από μένα. Έτοιμος μου λέει ο Dylan. Πληρώνω και κάνω να φύγω.
Καλό Πάσχα τους λέω. Επίσης αγόρι μου, απαντάει ο Dylan. Έμεινα ένα δευτερόλεπτο παραπάνω περιμένοντας να γυρίσει η Σταματίου να με κοιτάξει.
Δεν γύρισε.
Τι έγινε; Έχω πουδιάσει, πάμε. Μαλάκες είμαι ερωτευμένος.
