Πέθανε ο Lou Reed
Είναι 1973 και η πρώτη συνέντευξη του Lou Reed στον Lester Bangs για το Creem. Μόλις έχει κυκλοφορήσει το Transformer. Ο δεύτερος σε ένα σημείο ρωτάει τον πρώτο πότε προτίθεται να πεθάνει... Η απάντηση με το σαρκαστικό χιούμορ του Lou Reed είναι ότι θα 'θελε να ζήσει μέχρι μια ώριμη ηλικία για να καλλιεργήσει καρπούζια στο Γουαιόμινγκ, και συνεχίζει λέγοντάς του ότι εκείνος πίνει δύο, ενώ ο Bangs πίνει ένα. Ο δημοσιογράφος τον ρωτάει αν αυτό τον κάνει περήφανο, εκείνος απαντάει όχι, και ότι απλώς πίνει συνεχώς. Και τι κάνει αυτό στο νευρικό σου σύστημα, συνεχίζει ο Lester. Το καταστρέφει απαντάει ο Lou. Και πως θα καταφέρεις να καλλιεργήσεις τα καρπούζια που λες, τον ρωτάει. Η ώρα μου θα έρθει του απαντάει. Συνεχίζει το ίδιο ειλικρινής για τα χάπια που παίρνει "για να τον φέρουν σε κανονική κατάσταση" όπως λέει. Μπορεί να ήταν πιωμένοι και οι δύο αλλά ο Lou Reed αυτό ακριβώς έκανε όπως αποδεικνύεται. Έζησε μέχρι τα 71 του και απ' ότι δείχνουν τα πράγματα μάλλον τον πρόδωσε το συκώτι του. Μόλις τον περασμένο Μάιο έκανε επιτυχημένη μεταμόσχευση. Δεν είναι γνωστά ακόμα βέβαια τα ακριβή αίτια του θανάτου του.
Το 1977 πεθαίνει από τις "καταχρήσεις" ο Peter Laughner, ίσως ο πιο χαρισματικός από τη νέα γενιά των μουσικών που ήρωάς τους ήταν ο Lou Reed. Πέθανε γιατί ήθελε να γίνει Lou Reed γράφει ο Lester Bangs στο New York Rocker του Σεπτέμβρη αυτής της χρονιάς. Πρόλαβε να δημιουργήσει τους Rocket from the tombs και την πρώτη σύνθεση των Pere Ubu. Το Μάρτη του '76 ο Laughner είχε γράψει την κριτική του Coney Island Baby για το Creem λέγοντας ότι έμεινε πιωμένος τρεις μέρες όταν πήρε το δίσκο στα χέρια του γιατί δεν έβρισκε ούτε έναν λόγο για να του αρέσει αυτό το άλμπουμ... Σε κάθε περίπτωση, χαρακτήρες σαν αυτούς του Laughner και του ίδιου του Bangs καταδεικνύουν τη βαθιά επιρροή του Lou Reed στην αμερικάνικη και παγκόσμια κουλτούρα των τελευταίων σαράντα πέντε χρόνων. Χρόνων που συμβαδίζουν με τμήμα της ιστορίας του ροκ εν ρολ από τα τέλη της δεκαετίας του '60.
Τα άλμπουμ των Velvet Underground και τα προσωπικά άλμπουμ του Lou Reed μέσα στη δεκαετία του '70 έγραψαν μερικές από τις πιο επιδραστικές σελίδες για αυτή τη μουσική. Μετά από μια κοιλιά 10 και πλέον χρόνων ο Lou Reed επανήλθε στα καλά άλμπουμ το 1989 με το New York για να μείνει από τότε μέχρι πέρυσι και το Lulu, άλμπουμ που ηχογράφησε μαζί με τους Metallica. Ένας από τους μεγαλύτερους "ήρωες" αυτής της κουλτούρας ήταν ο άνθρωπος που έφυγε από τη ζωή στις 27/10. Ένας απ' αυτούς που διαμόρφωσαν αυτή την κουλτούρα, και άφησαν τη στάμπα τους σε όσους τον ακολούθησαν για κάποια χρόνια, συγχέοντας πολλές φορές τις κακές του συνήθειες, με το καθαρά καλλιτεχνικό του έργο.
Για τα γνωστά τραγούδια του θα γράψουν πολλοί μετά το θάνατό του (όπως έγραψαν και πριν απ' αυτόν), αφού κατάφεραν να φτάσουν στα αυτιά του "μεγάλου κοινού", και αυτό δείχνει από μόνο του τη σημασία τους για τη ροκ μουσική. Εμείς θα επιλέξουμε να σταθούμε σε μια άλλη πλευρά του χαρισματικού αυτού μουσικού.
Το 1975 ο Lou Reed εμφανίστηκε στα γραφεία της RCA με τις ταινίες ενός άλμπουμ που όποιος άκουγε λίγα λεπτά απ' αυτό έψαχνε τρόπους να αποχωρήσει ευγενικά απ' το δωμάτιο. Το υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις για να καταφέρει λίγο αργότερα να το κυκλοφορήσει με τον τίτλο Metal Machine Music. Κακόγουστο αστείο του δημιουργού του; Θα κυκλοφορούσε ποτέ αν δεν το υπέγραφε ο Lou Reed; Μάλλον το άλμπουμ που "αθόρυβα" (από την άποψη ότι δεν έφτασε στα κατάλληλα αυτιά) έβαλε τις βάσεις για όρους όπως "noise" ή "drone" οι οποίοι μας απασχόλησαν πολύ αργότερα, στις αρχές του '90. Το άλμπουμ έμελλε να ακουστεί όπως πρέπει τριάντα χρόνια αργότερα, το 2007, όταν το επαναηχογράφησε μαζί με τους Zeitkratzer. Αποδεικνύει απλά την ικανότητα και τη διορατικότητα του Lou Reed να δημιουργεί χωρίς στεγανά και χωρίς ετικέτες, μέσα, έξω ή στα όρια του ροκ εν ρολ.
