Πώς απέκτησα το αγαπημένο μου μπλουζάκι

To 1997 πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική. Ο φίλος μου ο Λεωνίδας, μετά από περιπλάνηση για σπουδές σε διάφορα επαρχιακά πανεπιστήμια, βρέθηκε στο Σικάγο και από τον πρώτο κιόλας μήνα πήγα να τον επισκεφτώ. Tο πρώτο μέρος που ήθελα να πάω ήταν το στούντιο της Chess στην South Michigan Avenue. H Michigan είναι μια ατέλειωτη λεωφόρος που το βόρειο κομμάτι της είναι κάτι σαν την Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη και το νότιο σαν τη λεωφόρο Φυλής στην Αθήνα. Εκεί ήταν το περιβόητο Cotton Club στο 1710, εκεί και το στούντιο που ηχογραφήθηκαν τόσα και τόσα αριστουργήματα της τζαζ και του ηλεκτρικού μπλουζ και έγραψαν και οι Rolling Stones ένα κομμάτι του Satisfaction στο 2120.

Λέω στον δικό μου πού θέλω να πάω, βλέπει αυτός το χάρτη και μου λέει «εγώ δεν πάω εκεί, είναι επικίνδυνα». Ρε αμάν του λέω, τίποτα αυτός. Ξεκινάω λοιπόν να πάω μόνος μου. Φόρεσα κάτι παλιά σταράκια κι ένα τρύπιο τζην, πήρα το εισιτήριο του λεωφορείου και δέκα δολάρια στην τσέπη, γιατί με επηρέασε όσο να’ ναι, και ξεκίνησα. Στο δρόμο πέρασα μέσα από δυο-τρεις παρέες μαύρων (η λέξη μαύρος επανήλθε θριαμβευτικά στο comme il faut λεξιλόγιο, τα διάφορα «έγχρωμος» και «αφροαμερικανός» ακούγονται πλέον τόσο άψυχα, κατασκευασμένα και ξεπερασμένα όσο θα ακούγονται σε λίγα χρόνια λέξεις όπως «σεξεργάτρια») χωρίς φυσικά να τρέξει κάστανο, έφτασα στο 2120 και βρέθηκα μπροστά σε ένα ταπεινό διώροφο που ήταν κλειστό.

Χτυπάω χωρίς μεγάλες προσδοκίες την πόρτα και προς μεγάλη μου ανακούφιση ανοίγει ένας ευγενέστατος κύριος. Τι θέλεις, με ρωτάει. Να μπω, απαντάω. Το στούντιο έχει κλείσει, γίνονται εργασίες για να γίνει μουσείο και θα ανοίξει σε κανένα εξάμηνο, έλα ξανά το καλοκαίρι μου λέει αυτός. Ρε φίλε, του λέω, ήρθα από την Ελλάδα για να το δω, άσε με να κάνω μια βόλτα. Φαίνεται ότι ήμουν πειστικός και με άφησε. Περιηγηθήκαμε μαζί το χώρο «εδώ ήταν το στούντιο, εδώ τα γραφεία, κλπ.» οπότε βλέπω κάτι φωτογραφίες στον τοίχο. Muddy Waters, Etta James, Howlin’ Wolf, άρχισα να του λέω εγώ δείχνοντας τις φωτογραφίες. Έκανα πολλή παρέα εκείνη την εποχή με τον κορυφαίο ντράμερ Αλέξη Αποστολάκη που έπαιζε τότε στους Blues Wire, και παραμένει αγαπημένος μου φίλος, και είχα πάρει εντατικά μαθήματα στα μπλουζ του Σικάγο. Με κοιτάζει περίεργα ο φύλακας. Πού τα ξέρεις αυτά εσύ, εδώ από τους ντόπιους στην Αμερική ελάχιστοι τα ξέρουν. Α, του λέω, είμαι Έλληνας, είμαστε οι μαύροι της Ευρώπης εμείς.

Και από κει και πέρα γινόμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, όπου προσφωνούμε ο ένας τον άλλο στην αρχή brother και στη συνέχεια malaka και mf και αρχίζουμε να λέμε όσα λεν οι άντρες μεταξύ τους. Πριν να φύγω μου ανοίγει μια ντουλάπα γεμάτη καλούδια: CD, μπλουζάκια, βιβλία και άλλα. «Θες να αγοράσεις τίποτα;» Το μάτι μου έπεσε κατευθείαν στο μπλουζάκι με τη χαμογελαστή φάτσα του Willie Dixon από το ίδρυμα Blues Heaven που είχε ιδρύσει για να βοηθήσει τους φτωχούς μπλουζίστες. Αυτό, λέω. Δέκα δολάρια. Πάρτα. Κανένα CD δεν θέλεις; Μωρέ όλα τα θέλω αλλά έχω μόνο δέκα δολάρια. Και τότε πιάνει αυτός ένα λάιβ του Howlin’ Wolf και μου το δίνει. Αυτό από μένα στο αδερφάκι μου. Αγκαλιαζόμαστε και φεύγω.

Το βράδυ βγήκαμε με κάτι φίλους του Λεωνίδα. Καλά παιδιά, μορφωμένα, με κοινά ενδιαφέροντα. Τους λέω την ιστορία, γελάνε, και στο τέλος που τους λέω για το CD μένουν κόκκαλο. Τι εννοείς σου το χάρισε, με ρωτάει ένας. Εγώ είμαι δέκα χρόνια στην Αμερική και κανένας δε μου χάρισε τίποτα κι εσένα τη δεύτερη μέρα εδώ σου χαρίζουν CD; Μετανιώνω τώρα αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπόρεσα να αντισταθώ: συγγνώμη που στο λέω αλλά αφού είσαι φλώρος του λέω χαμογελώντας φιλικά. Ντροπή μου. Το μπλουζάκι το φοράω ακόμη σε εξαιρετικές περιστάσεις. Είναι και πολύ καλής ποιότητας.