Πόσο λυπάμαι

Ένα τραγούδι για τον έρωτα; Love song; Love=έρωτας ή αγάπη; Ας μη χαθώ στη μετάφραση! Να ακολουθήσω λοιπόν την προφανή και αγαπημένη οδό του "Love song" με την ανάλαφρη δραματικότητά του; Ή μήπως να πέσω στα εσωτερικά σκοτάδια ενός love που θα μας tear apart; Όχι. Πέραν του ότι τόσα χρόνια το έχω βαρεθεί, ο μακαρίτης ήταν και παντρεμένος... Τι σχέση έχει ο έρωτας με το γάμο (μόνο με τη φθορά του ίσως); Ή μήπως να βουτήξω στο παρελθόν, να θυμηθώ μια μακρινή γαλάζια 17η Αυγούστου του 1999, σ' ένα πλοίο για την Αμοργό; Και "μια θάλασσα μικρή"... Ή μήπως έλεγε πικρή; Ή να νοσταλγήσω τους Tindesrticks να παίζουν σε ένα μοιρασμένο walkman; Ή μήπως κάποια χαμένα "Dark eyes" που κάποτε με στοίχειωσαν; Ένα αργόσυρτο χαμηλόφωτο σεξουαλικό "Cry of love"; Μα, για έρωτα μιλάμε, όχι για λαγνεία...

Από την άλλη μπήκα στον πειρασμό να διαλέξω ένα αντι-ερωτικό τραγούδι, μια αρρώστια των Coil για παράδειγμα, να σαρκάσω έτσι το κόκκινο κιτς της ημέρας του Βαλεντίνου. Μα μήπως κιτς δεν είναι κάθε γιορτή; Δυστυχισμένος όποιος δεν μπορεί να γιορτάσει...

Μετά σκέφτομαι ότι στην πραγματικότητα όλη η μουσική, όλη η τέχνη, για τον έρωτα μιλάει, τραγουδάει, γράφει, ζωγραφίζει, χορεύει... Οπότε μήπως να καταφύγω στην (εύκολη;) λύση να μην πω τίποτε. Ένα τίποτε που θα ήθελε να πει τα πάντα (ή και πραγματικά τίποτε!): tο tell you everything by saying nothing. In a manner of speaking;

Ή να άφηνα τα τραγούδια κατά μέρος και να έγραφα για μια επίσκεψη στο Βερντέν, εκεί όπου σήμερα χορτάρια φυτρώνουν και λουλούδια ανθίζουν, εκεί που πριν από κοντά εκατό χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άφηναν για πάντα ανώνυμους ξεχασμένους έρωτες όνειρα και σκέψεις; Εκεί όπου νιώθεις ότι το πραγματικό νόημα του έρωτα είναι η ίδια η ζωή. Ότι υπάρχεις... Και ότι αυτή η ζωή είναι η μοναδική ευκαιρία. Μερικά ανώνυμα κρανία τελικά σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι. Να διάλεγα λοιπόν ένα "Live for today";

Καλά όλα αυτά, και αγαπημένα. Αλλά... Επειδή... Όταν εκείνη η "μεγάλη ώρα" γίνεται τώρα, ποτέ δεν λέω ούτε "Ι Love you", ούτε "Ich liebe dich", ούτε "Je t' aime", ούτε "Ti amo", ούτε... ούτε ..., αλλά μόνο "Σ' αγαπώ", δεν μπορώ παρά να μείνω στη γλώσσα που μιλώ και είμαι. Βέμπο λοιπόν.... Με αυτό το άρωμα περασμένων εποχών να θυμίζει το πόσο προσωρινοί είμαστε... "Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εσένα"...