«Πόσοι μπορεί να φοράνε ένα τέτοιο μπλουζάκι!»

Σε μια εποχή χωρίς κοινωνικά δίκτυα, προσωπικά κανάλια στο ΥouΤube, αναρτήσεις, σχόλια και κάθε λογής κοινοποίηση των μουσικών μας ακουσμάτων, η εξωτερική εμφάνιση ήταν ίσως ο βασικότερος τρόπος να δηλώσεις το τι είδος μουσικής άκουγες. Γιατί, στα προ διαδικτύου χρόνια, που δεν είχαν ανακατευτεί όλα, υπήρχαν μουσικά «στρατόπεδα». Ροκάδες, μεταλάδες, καρεκλάδες, ροκαμπιλάδες, σκυλάδες, αν ήσουν ροκάς δεν μπορούσες να ακούς και Duran Duran!

Μέρος της εμφάνισης, εκτός από τα μαλλιά (κοντά, μακριά, καρφιά, ό,τι προτιμούσε ο καθείς) ήταν και τα ρούχα. Και αν στα 60’s και 70’s το ενδυματολογικό στυλ μιλούσε από μόνο του, από τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 έκαναν την εμφάνισή τους τα μπλουζάκια συγκροτημάτων. Από όσο θυμάμαι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, στην αρχή είχαμε κυρίως t-shirt από γνωστά μέταλ συγκροτήματα, μάλιστα από ελληνικές βιοτεχνίες. Γεγονός που σήμαινε πως μπλουζάκια από πιο μικρά και ανεξάρτητα συγκροτήματα (που ακούγανε κάποιοι από εμάς) τα έβρισκες μόνο με παραγγελίες από το εξωτερικό.

Ήταν μια από τις πρώτες μέρες μου στο Χημικό της Θεσσαλονίκης, αρχές της δεκαετίας του ‘90 (θυμίζω, δεν υπήρχε καν διαδίκτυο τότε). Δεκάδες κόσμος πηγαινοερχόταν στο φουαγιέ της σχολής, ανάμεσά τους και εγώ. Ξαφνικά, έρχεται ένας ψηλός τύπος και ξεκινά η ακόλουθη στιχομυθία:

– Είσαι ο Τάσος Βαφειάδης;

– Ναι! Εσύ ποιος είσαι;

– Είμαι ο Θάνος Αργυρίου, ο φίλος του Μητράκη. Μου είπε ότι πέρασες στο Χημικό. Εγώ είμαι τρίτο έτος. Χάρηκα.

– Χάρηκα και εγώ. Αλλά… κάτσε! Πώς στο καλό με αναγνώρισες;

– Όταν ρώτησα τον Μητράκη πώς θα σε βρω ανάμεσα σε τόσους φοιτητές, μου είπε ότι θα είναι πολύ εύκολο. «Θα τον αναγνωρίσεις αμέσως. Θα φοράει ένα μπλουζάκι All About Eve. Πόσοι μπορεί να φοράνε ένα τέτοιο μπλουζάκι!».