Προτιμώ τα ...μαλλιά τους
Πως αρχίσαμε να ακούμε μουσική; Tι μας τράβηξε στις σκοτεινές ακροάσεις φανταστικών γυναικείων φόνων από τον Cave και ιστορίες για βιτρίνες μπουρδέλων από τους Wipers; Τι μας έσυρε από τα παιδικά μας δωμάτια με τις αφίσες από τη Μανίνα στα σκονισμένα δισκάδικα, στις καπνισμένες συναυλιακές αίθουσες στη Μάρνη και στη Σολωμού, στα τζαμπατζήδικα νυχτερινά trekking ως στα βραχάκια του Λυκαβητού;
Θα θελα να πω καμιά εμπνευσμένη, ψυχωμένη post punk ιστορία, αλλά η νοσταλγία μου κάνει τον ορό της αλήθειας.
Η πρώτη μου στάση στη μουσική είχε χαίτη.
Κάπου στα τέλη του δημοτικού σχολείου ανακάλυψα τις κασέτες των Iron Maiden του αδερφού μου:"Won't you come into my room, I wanna show you all my wares. I just want to see your blood, I just want to stand and stare." "Let him who hath understanding reckon the number of the beast for it is a human number, its number is Six hundred and sixty six." Και άλλα τέτοια γραφικά... που τι να λέμε, ακόμα και τώρα κάτι σκιρτά μέσα μου. Όταν ακούω δε το "Hallowed Be Thy Name" το παντελόνι μου αίφνης μεταμορφώνεται σε σωλήνα, ένα αμάνικο τζιν μπουφάν με τυλίγει και στο πέτο μου φυτρώνουνε κονκάρδες σαν παράσημα σοβιετικού στρατηγού στην κόκκινη πλατεία.
Η πρώτη ροκ συναυλία που πήγα λοιπόν σε τρυφερή ηλικία ήταν, που αλλού, στους Maiden, την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου της πασοκικής δεύτερης τετραετίας, το 1988, στο γήπεδο της ΑΕΚ (Σ.Σ. οι Αεκτζήδες και αν προτιμούν τα παλιά τους τότε που 'χαν μια κερκίδα να βάλουν τον πισινό τους- κατά το κεραμίδι στο κεφάλι τους). Παρέσυρα και τη φιλενάδα μου Μαιρούλα, ενώ μέχρι εκεί μας πήγε ο αδερφός μου που είχε στο μεταξύ μεγαλώσει και το 'χε γυρίσει σε ...ρέγγε. Είχα το εισιτήριο και το κοίταζα το μισό καλοκαίρι πιστεύοντας ότι θα συμμετέχω σε ένα γεγονός ιστορικής σημασίας (πχ. Καραμανλής κατεβαίνει από το αεροπλάνο το '74).
Φτάνοντας στη γιγαντοτεράστια (στα άπειρα μάτια μου) αρένα της Φιλαδέλφειας, τη γεμάτη μεταλλάδες μαλλιάδες, καραφλομαλλιάδες (αυτούς με την καράφλα και τη χαίτη) και λασπωτήρες (χαιτάδες κλασσικής κοπής με αεροτομές στις άκρες) δεν τα έχασα! Αναλογιζόμενη το έλλειμα ύψους μου, το αντικατέστησα με θράσος και τρύπωσα μπροστά-μπροστά. Αυτό που μας χώριζε για τη ακρίβεια από το καγκελάκι ήταν ένας κοκκινομάλης χαιτάς. Ένας καλόκαρδος μεταλλάς που μας λυπήθηκε και μας έβαλε ανάμεσα στο κάγκελο και τον εαυτό του για να μη μας λιώσουν. Πας και στον Παράδεισο -αν υπάρχει-με κάτι τέτοια. Από την πολλή Μανίνα όμως, το focus μας εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πόσο ηλίθιες ήμασταν, αλλά ήταν τι γλυκούλης που ήταν ο κοκκινοτρίχης πρίγκιπας με τη σκισμένη μπλoύζα Maiden. Η συναυλία ήταν όπως το περιμένετε: Σόου, ποζεριές, ο Eddie να πετάει φωτιές, ο Steve Harris να τσιμπολογάει το μπάσο πάνω από τα κεφάλια μας δείχνοντας μας όλη την οδοντοστοιχία του, ο Dickinson να κάνει τροχαδάκι στη σκηνή με το ωραίο του κολάν. Παιδική χαρά.
Η συνέχεια δεν έχει μουσική αξία αλλά θα σας την πω. Ένα χρόνο μετά διηγούμενη για πολλοστή φορά τη συναυλία με τον κοκκινοτρίχη ευγενικό μεταλά να δίνει ένα ρομαντικό παρόν στη διήγηση, έπεσα πάνω σε κάποιον που αναφώνησε: "Κοίτα να δεις που γνωρίσατε το Νώντα!" Υποθέτω πως αν η ιστορία εξελισσόταν στη Γλασκώβη ή στο Δουβλίνο θα γνωρίζαμε πολύ κόσμο μέχρι να φτάσουμε στον κάποιο Mc Νώντα. Στην Αθήνα όμως του '89 πόσοι να ήταν οι κοκκινομάληδες κολλημένοι με τους Maiden; Πήραμε το τηλέφωνό του και όντως τον καλέσαμε. Πρέπει να τραβούσε μια-μια τις κόκκινες του τρίχες στο τηλεφώνημα από δύο μικρές άγνωστες, τις οποίες ασφαλώς δε θυμόταν και που τον είχαν ξετρυπώσει. Η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα και τον μεταλλά και έτσι δέχτηκε να μας συναντήσει. Ήταν ένα κωμικό ραντεβού σε ένα φαστφουντάδικο στην Κάνιγγος - όπου ήταν το τέρμα των λεωφορείων μας και πιθανότατα το μοναδικό μέρος που γνωρίζαμε στο κέντρο. Μας έλεγε διάφορες ιστορίες, όπως εκείνη που ένα καλοκαίρι, μισοχυμένος με hangover πάνω σε ένα τραπέζι, σε ένα νησί, πλησιάζει κάποιος, τον δείχνει και ρωτάει την παρέα του "Συγγνώμη, η γερμανίδα είναι φίλη σας;" Ο Νώντας γυρνάει ζοχαδιασμένος και τον κοιτάει δολοφονικά. Ο άγνωστος oπισθοχωρεί :"Αχ παιδιά, συγγνώμη! Άλλη είναι!".
Φυσικά δεν τον ξανάδαμε και δε μας ξαναείδε. Λίγο αργότερα από τους Maiden θα πέρναγα στους Floyd, στον Buckley και πριν το καταλάβετε θα απήγγειλα νεράκι όλη τη δεκάδα του "Kiss off" των Violent Femmes. H νοσταλγία κρύβεται στα πιο απίθανα σημεία του μυαλού. Η κάθε γνωριμία με ένα άκουσμα, μια μπάντα, είναι ένας μικρός έρωτας που όσο και να τον βαθύνεις μαζεύοντας και έχοντας όλους τους δίσκους τους, η σπίθα είναι κρυμμένη στα παλιά τους. Και αν έχεις ξεκινήσει ανορθόδοξα μπορεί να 'ναι κρυμμένη επίσης ...στα μαλλιά τους.
_____
ΝΕΧΤ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
