Προτιμώ τα παλιά του
Άλλοι ακολουθούν έναν καλλιτέχνη για μια ζωή (βλέπε Metallica fans) άλλοι από ένα σημείο και μετά και τέλος υπάρχουν και αυτοί που απλά "προτιμούν τα παλιά τους". Θέλουν απεγνωσμένα να ξανανιώσουν την ανατριχίλα της πρώτης φοράς, εκεί που το παρθένο αυτί ρουφούσε νότα προς νότα τους ρυθμούς κάθε δίσκου χωρίς ίχνος αμφισβήτησης. Έτσι είναι και η σχέση μου με τονNick Cave and the Bad Seeds η όποια άρχισε, κορυφώθηκε και τελείωσε κάπου στα 90s.
Σε αντίθεση με τους Depeche Mode που αγόρασα σχεδόν όλη την δισκογραφία τους σε μία εβδομάδα, με τον Cave τα πράγματα πήγαν σταδιακά, στην αρχή ένα σινγκλάκι μετά ένα κομμάτι σε μια κασσετοσυλογή και ξαφνικά ήρθε το "Let Love In". Ο καλύτερος τους δίσκος κατ' εμέ, αξεπέραστος ογκόλιθος που χτίστηκε λιθαράκι-λιθαράκι από όλα τα προηγούμενα. Μη όντας τρελός οπαδός του punk την Birthday Party εποχή τους δεν την νοιώθω το ίδιο όσο την πρώτη δεκαετία των Bad Seeds, ακούγοντας και αγοράζοντας σχεδόν αναδρομικά τους δίσκους μέχρι το '94, ένοιωσα το λιγότερο ερωτευμένος και στη συναυλία του 95 στο Κλειστό στο Περιστέρι είδα από κοντά ότι είχα αγαπήσει περισσότερο στην ζωή μου μουσικά ως τότε. Μετά από εκεί ήθελα να κάψω τα αυτιά μου (αναφορά στο 50 Shades of Grey) γιατί πίστευα ότι δεν θα ξανακούσω ποτέ μου κάτι που θα με έκανε να νοιώσω έτσι.
Όπως όμως ο κάθε μεγάλος έρωτας έτσι και αυτός άρχισε να πονάει αφόρητα όταν πλέον δεν ένοιωθε όπως πριν. Με το "Murder Ballads" έγιναν τα πρώτα νερά. Ωραίος και αξιόλογος ο δίσκος από κάθε πλευρά αλλά έδωσε πάτημα στους γύρω άσχετους να μας την λένε για την συνεργασία του με την Kylie. Σαν την γκόμενα που ξενογυρνάει αλλά εσύ αρνείσαι να το δεχτείς. Ο έρωτας είναι τυφλός όμως και επιμείναμε μέχρι το επόμενο χτύπημα που ήταν το "Best". Το συγκεκριμένο δεν το έχω ακούσει μέχρι και σήμερα με εξαίρεση το συνοδευτικό "live" cdακι. Για την προώθηση του όμως ο Cave έδωσε μια δωρεάν συναυλία στο London Astoria 2 το 1998 για την οποία περίμενα πεντέμισι ώρες στην ουρά για να μπω μέσα. Σας είπα και πιο πριν αρνούμουν να δεχθώ οτιδήποτε, είχα τυφλή πίστη, περίμενα απλά την επόμενη κυκλοφορία.
Έτσι ήρθε το "The Boatman's Call" τυφλό χτύπημα από αυτά που σε διαλύουν. Σφίγγεται το στομάχι και η καρδιά και συνειδητοποιείς ότι αυτό που είχατε δεν θα ξαναυπάρξει ποτέ. Το καλοκαίρι του 99 τον είδα μόνο του πλέον στο South Bank να παίζει τα κομμάτια του σε μαγικά γυμνές εκτελέσεις χωρίς τους Bad Seeds. Εκεί είπαμε και το τελευταίο αντίο. Από τότε έχω ακούσει όλα τα καινούρια αλλά με εξαίρεση το διπλό αριστούργημα "Abattoir Blues / TheLyre of Orpheus" και τον "Push the Sky Away" του '13. Τα υπόλοιπά ήταν θολές αναμνήσεις του έρωτα που πέρασε αλλά δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Όσο για τα παλιά μουσικά τους έργα, δεν τολμώ να τα βάλω να τα ακούσω γιατί με κατακλύζουν συναισθήματα στα οποία δεν μπορώ να ανταποκριθώ.
_____
ΝΕΧΤ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΛΤΕΚΗΣ
