Προτιμώ τα παλιά του Marilyn Manson
Το περίεργο με τον Marilyn Manson είναι η καθοδική πορεία που έχει ακολουθήσει την τελευταία δεκαετία. Και λέω ότι είναι περίεργο, γιατί ούτε το ταλέντο, ούτε το μυαλό τού λείπουν. Αν μη τι άλλο, οι απόψεις που έχει εκφράσει πάνω στη βία που είναι εγγενές χαρακτηριστικό της αμερικανικής κοινωνίας (με κορυφαίες αυτές στο "Bowling for Columbine" του Michael Moore) είναι καθ' όλα τεκμηριωμένες και καταδεικνύουν έναν άνθρωπο έξυπνο και συνειδητοποιημένο ως προς την καλλιτεχνική του περσόνα.
Τότε γιατί άραγε εδώ και χρόνια οι δίσκοι του είναι χρυσές μετριότητες, με την εξαίρεση δυο-τριών εξαιρετικών κομματιών στον καθένα; Το "The Golden Age of Grotesque" περιείχε το electro-industrial διαμάντι "This is the new shit", το "Heart-Shaped Glasses (When the Heart Guides the Hand)" από το "Eat me, Drink me" είναι ίσως ό, τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ, ενώ το πρόσφατο "Deep Six" μπήκε με την πρώτη στα καλύτερα κομμάτια μου για το 2014. Ήλπισα ότι είχε βρει τον παλιό καλό εαυτό του-η ακρόαση του "The Pale Emperor" ωστόσο για άλλη μια φορά με διέψευσε.
Κρίμα πραγματικά για κάποιον που έχει δημιουργήσει δυο εμβληματικούς για τα 90's δίσκους. Το 1996, το εκπληκτικό "Antichrist Superstar" αποτέλεσε το βήμα που τον μετέτρεψε από καραγκιόζη σε δημιουργό, περιείχε ελεγειακά κομμάτια όπως το "The Beautiful People" και το "The Reflecting God" και εξαπέλυσε στο κοινό την πιο ακριβή περιγραφή του δημιουργού του: " The boy that you loved is the man that you fear " (από το "Man that you fear").
Το 1998, το αριστουργηματικό "Mechanical Animals" έμπλεξε glam με goth και industrial με electronica, έβγαλε τραγούδια που αγγίζουν την τελειότητα όπως το "Coma White" το "The Last Day On Earth", ενώ παράλληλα με έναν στίχο προφήτεψε/ περιέγραψε τη συναισθηματική πραγματικότητα του σήμερα: "I'm not in love, but I'm gonna fuck you 'till somebody better comes along" (από το "User Friendly"). Δυο concept άλμπουμ, προσεγμένα στην κάθε τους λεπτομέρεια (από τη μουσική ως το artwork), που σε ανάγκαζαν να ασχολείσαι επί μέρες με τον κόσμο που είχε δημιουργήσει ο καλλιτέχνης σε αυτά. Και από εκεί και πέρα, το χάος. Κακές επιλογές συνεργατών; Πολύ sex and drugs and rock'n'roll; Περισσότερη έμφαση στο να προκαλέσει και να ενοχλήσει τις μάζες και λιγότερη σημασία στην καλλιτεχνική δημιουργία; Μήπως τελικά και ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του ως ένα "εξωμουσικό φαινόμενο", όπως έχει γράψει στο παρελθόν ο σύντροφος Ξαγάς;
Δεν θα μάθουμε ποτέ με σιγουριά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σε κάθε περίπτωση, προτιμώ τα παλιά του Marilyn Manson. Θα συνεχίσω ωστόσο να ακούω τις δουλειές του που θα ακολουθήσουν, γιατί σίγουρα θα περιέχουν ένα τουλάχιστον αξιόλογο τραγούδι. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα ξανακούσω δίσκο του από την αρχή ως το τέλος για περισσότερες από μία φορές.
_____
ΝΕΧΤ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΗΣ
