Προτιμώ τα παλιά τους

Από τους αγαπημένους μου, στο πέρασμα των χρόνων κάποιοι απομυθοποιήθηκαν ανεπανόρθωτα (Dirk Polak), κάποιοι κατάντησαν τόσο ενδιαφέροντες όσο η θέαση μιας ημίγυμνης Φάνης Πάλλη Πετραλιά (Tuxedomoon), κάποιοι στη θέση του Biafra προσέλαβαν τραγουδιστή με το όνομα 'πέναλτυ', κάποιοι συνεχίζουν να φέρουν το όνομα της μπάντας ενώ έχουν από καιρό αποχωρήσει οι 4 από τους 5 (Fields of the Nephilim) ενώ κάποιοι άλλοι χωρίστηκαν στους Chameleons Vox και στους Coconut Dog F... (τι όνειρο να είδε άραγε ο Dave Fielding..;)

Όταν έβγαινε το zine μας, μία (ας πούμε) κριτική μάλλον απορούσε με τα θέματα που ήταν 'σα να ζούμε ακόμη στη δεκαετία του '80'. Δίκαιη η όποια απορία (του). Μουσικά, σε μέγιστο βαθμό, εκεί ζω. Τα τελευταία 20+ χρόνια, δυο φορές ταρακουνήθηκα πραγματικά (Puressence και White Lies) και δυο φορές το ταρακούνημα υπήρξε μεν, σε μικρότερη ένταση δε (Interpol - Editors). Με το πρώτο τους, και στις τέσσερις περιπτώσεις. Κάθε επόμενη κυκλοφορία τους προοδευτικά αδυνάτιζε το ενδιαφέρον μου-εδώ και καιρό έχει μηδενιστεί. Προτιμώ το πρώτο τους.

Τον συγγραφέα (sic) τον γνωρίζω λίγο παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Ποιοτικά η πένα του παραμένει σταθερή εσαεί... και μιλάμε για πολλά κέιμενα... απ' τα οποία συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτό που έγραψε πριν από περίπου 20 χρόνια (έστω με προσωνύμιο) είναι ίσως το πιο δυνατό και αυθεντικό (ξέρει αυτός που). Προς το παρόν, συνεχίζει να παραμένει στην κατηγορία που ίσως αιώνια 'τιμητική' πρωτιά έχουν οι Sound και οι Chameleons - ελάχιστη αναγνώριση σε σχέση με την ποιότητα έργου.

Εγώ πάλι, όπως και να' χει, είμαι χαρούμενος που συνεχίζω να τον διαβάζω. Κι ακόμα δεν παράτησα τη φιλοδοξία να τον πείσω μια μέρα να κυκλοφορήσει εκείνο το εκπληκτικό 'Ποπ και Ροτ' με εξώφυλλο Smith εποχής Pornography.
_____

H O M E