Προτιμώ τα παλιά τους
Έστυψα το κεφάλι μου να βρω τι θα γράψω στο "ανοιχτό" θέμα του αφιερώματος για τη κυκλοφορία του "Προτιμώ τα παλιά τους" και ιδού τι μπόρεσα να πληκτρολογήσω...
Πέντε δίσκοι εξαιρέσεις στον κανόνα που μας θέλει όλους να προτιμούμε τα παλιά τους.
Γιατί καμιά φορά, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το βιβλίο του Μπάμπη, προτιμώ (και) τα "καινούργια τους".
Ramones - Halfway To Sanity (1987)
Δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά τον συγκεκριμένο δίσκο γιατί με πέτυχε ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε στην εφηβεία μου, όπως το ομώνυμό τους ή το Rocket To Russia έκανε με τους μεγαλύτερούς μου. Θα μπορούσα όμως σε ένα μακροσκελέστατο κείμενο να εξηγήσω γιατί το Halfway εμπεριέχει όλα εκείνα που έκαναν και κάνουν τον κόσμο να αγαπάει τους Ramones, στις ιδανικότερες από ποτέ αναλογίες.
Όμως επειδή ο χώρος είναι περιορισμένος θα αρκεστώ εδώ να παραθέσω τη μυρωδιά του δρόμου και της αλητείας που έντονη αναδύεται από το εξώφυλλο ακόμη, κάποια εθιστικά κλασσικά ραμονοτράγουδα σαν το I Wanna Live το Death of Me κ.α., την hardcore πλευρά τους σε μεταλλικούς ύμνους σαν το Bop 'till You Drop και το I'm Not Jesus, μαζί με το κλασσικό pop ζαχαρωτό που συνόδευε σχεδόν πάντα τους δίσκους τους και εδώ είχε τον τίτλο Bye Bye Baby.
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος τους, πάντως σίγουρα είναι ο πιο αγαπημένος μου.
Gallon Drunk - The Road Gets Darker From Here (2012)
Στη θέση τους θα μπορούσε να είναι και το "αδελφό" σχήμα των Flaming Stars που με το Born Under a Bad Neon Sign του 2007 κόντεψαν να σβήσουν τις παλιές μνήμες.
Αυτοί όμως πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Έπειτα από είκοσι χρόνια δισκογραφίας κατόρθωσαν και έβγαλαν ένα δίσκο που μπορείς να τον χαρακτηρίσεις "τον καλύτερό τους" δίχως ούτε ένας από τους παλιούς τους fan να σε στραβοκοιτάξει.
Neil Young - Freedom (1989)
Ο δίσκος-αναγέννηση του Neil Young έπειτα από μια άγονη δεκαετία (αυτή των 80's) δε νομίζω ότι χρειάζεται περισσότερες συστάσεις από μένα.
Last Drive - Subliminal (1994)
Στην ερώτηση για τον αγαπημένο μου δίσκο των Drive η καρδιά αμέσως θα ανταποκριθεί και θα χτυπήσει δυνατά ανάμεσα στο Underworld Shakedown και το Heatwave με την τελική απόφαση πολλές φορές αναλόγως τη διάθεση της στιγμής να είναι είτε το ένα είτε το άλλο... τα νιάτα που έφυγαν βλέπετε.
Αν όμως μπει στη μέση και το μυαλό, τότε το εγκεφαλικό σοκ που προκαλεί το Subliminal στο άκουσμά του, καθιστά εντελώς άχρηστο στη προκειμένη περίπτωση τον διαχωρισμό σε παλιά και στερνά...
Wipers - Land Of The Lost (1986)
Τα τελευταία πολλά χρόνια και το Land Of The Lost συγκαταλέγεται δικαιωματικά και πανάξια ανάμεσα, ή σωστότερα τελευταίο, στη σειρά των "παλιών πολύ καλών τους" (γιατί όλα είναι καλά έχουμε πει).
Τον καιρό που βγήκε όμως είχε βουίξει η χώρα (!) από τις συζητήσεις επί συζητήσεων για την αλλαγή πλεύσης του Sage, για χαμήλωμα της έντασης, και λοιπά σχετικά.
Όχι αδίκως, μιας και εδώ μέσα βρίσκεται το τραγούδι-οδηγός που χαρακτήρισε τον ήχο της δεύτερης περιόδου των Wipers, το Different Ways.
Για μένα πάντως ύστερα από πολλά χρόνια ώριμης σκέψης το Land Of The Lost στέκει στο ίδιο επίπεδο με το Is This Real?, ενώ το Over The Edge τα κοιτάζει αφ' υψηλού, όντας ένα τουλάχιστον σκαλοπάτι πιο πάνω.
Το Youth Of America είναι εκτός συναγωνισμού, υπέρ άνω όλων, ορατών τε πάντων και αοράτων.
_____
ΝΕΧΤ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΡΝΑΣ
