Προτιμώ τα παλιά τους
Το κυνήγι της αιώνιας νεότητας είναι μια από τις αρχετυπικές ιστορίες στην παγκόσμια ανθρώπινη μυθολογία. Στο δικό μας χώρο, αυτόν της εναλλακτικής μουσικής που λέγαμε τότε ή indie που λέμε σήμερα, αυτό βγαίνει σαν κυνήγι ανακάλυψης του νέου, άγνωστου, αδιάλλακτου, αδιάφθορου και ασυμβίβαστου γκρουπ που ξέρουμε μόνο εμείς οι μυημένοι πριν να το μάθει η πλέμπα και επέλθει το αναπόφευκτο ξεπούλημα. Ο σνομπισμός των διανοούμενων και των καλλιτεχνών μας χτύπησε από σπόντα. Έχω ακούσει με τα αυτιά μου αξιόλογο και θρυλικό στο χώρο του (και παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό) πιανίστα και συνθέτη να αποκαλεί το Μότσαρτ ηλίθιο, για να καταλαβαινόμαστε.
Από μικρός, σαν πνεύμα αντιλογίας και ελαφρώς απροσάρμοστος, τάχθηκα στον εναλλακτικό ήχο. Αλλά το πνεύμα που λέγαμε μου βγήκε και εκεί, οπότε άκουγα, σεβόμουν και γούσταρα πράγματα που αγκάλιαζε το ευρύ κοινό και σνόμπαρε ο "χώρος" αλλά η αξία τους φώναζε τόσο δυνατά που μόνο κουφοί δεν την αναγνώριζαν. Και ήταν πολλοί. "Το να μην παραδέχεσαι τους Beatles δε λέει τίποτε για τους Beatles αλλά λέει πολλά για σένα" είχα πει σ' ένα φίλο επάνω σε διαφωνία.
Όλα αυτά όμως, και το αέναο κυνήγι του νέου και η αμφισβήτηση του πετυχημένου, με ταλαιπώρησαν λίγο μέχρι να τα απορρίψω αμετάκλητα. Όχι ότι δεν ακούω καινούργια μουσική, το αντίθετο. Και δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι δε βγαίνει καλή μουσική σήμερα. Αυτό που λέω, πρώτα στον εαυτό μου, είναι ότι σίγουρα βγαίνει μουσική εξίσου αξιόλογη με πάντα αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω. Είμαι δεμένος με πράγματα που άκουσα σε χρόνια που ήμουν πιο ανέμελος και τυπώθηκαν στο υποσυνείδητο ανεξίτηλα. Και επειδή αυτές τις μέρες κλείνω τα 46, είναι παλιά.
Ακούω πολλούς να κοροϊδεύουν καλλιτέχνες που έδωσαν τις καλύτερες δουλειές τους στα 60s,τα 70s ή τα 80s και ακόμη βγάζουν δίσκους και δίνουν συναυλίες και δεν τους καταλαβαίνω. Περιμένουν δηλαδή να αυτοκτονήσουν ή να αποσυρθούν ήσυχα και αυτοβούλως; Εγώ λέω ευτυχώς που υπάρχουν και παίζουν ακόμη άνθρωποι σαν τον Bowie, τον McCartney, τον Neil Young, τον Mark E. Smith, τον Robert Smith και τόσους άλλους. Δεν θέλω να σταματήσουν ποτέ. Απλά προτιμώ τα παλιά τους.
_____
ΝΕΧΤ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΝΤΙΚΟΣ
