Προτιμώ τις διασκευές τους (εντάξει, όχι πάντα)
Σκέψεις εν ώρα κλαρίνου... Κακού κλαρίνου. Πολύ κακού κλαρίνου. Ηχογραφημένου με μπόλικο έκο έκο έκο έκο από κάποιο απίθανο καταγώγιο με έναν απίθανο εκτελεστή-φονιά, το γαμήλιο γλέντι αργοσέρνει τα βήματά του, τα σόγια στριμωγμένα σε σημειωτόν στην πίστα, ο dj, ελαφριάς παντελίδειας αξυρισιάς μοιάζει ικανοποιημένος από το νυχτοκάματο που ξεπέταξε κι απόψε. Μασουλώντας από αμηχανία μια φέτα κρέατος που κάνει την σόλα του παπουτσιού μια καλή γευστική εναλλακτική και χαμένος μεταξύ μαύρων σκέψεων περί αισθητικής παιδείας (μέσα και η γαστρονομία), συνειδητοποιώ ότι κανένα τραγούδι-κομμάτι μέχρι τώρα, είτε μιλάμε για τον αναπόφευκτο Χατζιδάκι της ώρας του φαγητού είτε για τον εν λόγω άγνωστο σε μένα απίθανο, δεν έχει ακουστεί στην "κανονική" του εκτέλεση.
Ας μην μπλεχτούμε τώρα σε κουβέντες προτεραιότητας μεταξύ κότας και αβγού, η μόδα φαίνεται να ήταν εδώ πριν ...αυτοκτονήσει εκείνος ο παραγωγός γνωστού και διόλου εξαιρετέου ραδιοφωνικού σταθμού όταν συνειδητοποίησε ότι έπαιξε μια αυθεντική εκτέλεση (κατά την κουλούρειο είδηση) και πριν δρέψουν ...ταψιά επιτυχίας τύποι σαν τους Imam Baildi και τους Nouvelle Vague.
Ας μην γλιστρήσουμε όμως και στην ελεεινολογία της εποχής μας, η οποία "δεν είναι όπως παλιά", "τίποτε καινούργιο δεν βγαίνει, όλα έχουν ξαναπαιχτεί" "χρυσές μετριότητες μας έχουν μείνει" και άλλα τέτοια συγκινητικά. Η διασκευή υπήρξε συστατικό μέρος της ποπ κουλτούρας, από τα παλιά τα χρόνια ήδη ήταν σύνηθες μετά από μια επιτυχία να ξεφυτρώνουν ένα σωρό επανεκτελέσεις ενός κομματιού, με αποτέλεσμα πολλές φορές η νεότερη να επισκιάζει σε απήχηση και υστεροφημία ακόμη την πρώτη (ουκ ολίγες τέτοιες περιπτώσεις συναντάμε και στο δικό μας λαϊκό τραγούδι).
Μολαταύτα υπάρχει μια πραγματική βάση κριτικής του φαινόμενου της πλημμυρίδας των κάθε είδους και λογικής "απρόβλεπτα" προβλέψιμων διασκευών σε παραλληλία με την εξάπλωση της μόδας του "πειραγμένου". Έτσι ποτέ δεν είχαμε περισσότερες διασκευές, remakes, revivals, remixes, recompositions, re-κάτι, re-οτιδήποτε (ποιος είπε ρε, ρε;), χάρις κυρίως στην ψηφιακή τεχνολογία το παρελθόν είναι εκεί ανοιχτό, ανυπεράσπιστο, έτοιμη λεία για όποιον πρόθυμο επίδοξο, δεν περιορίζουμε το βλέμμα μας μόνο στη μουσική, δείτε στο σινεμά πόσες επιτυχίες του παρελθόντος δεν αναβιώνουν με τον ένα ή το άλλο τρόπο, σαν remakes, sequels ή και prequels, η ποπ τρώει διαρκώς τις σάρκες της (και μιλώντας για ....βρώσιμες σάρκες, το ίδιο δεν συμβαίνει και στην γαστρονομία ακόμη, πόσες φορές δεν έχετε έρθει αντιμέτωποι π.χ. με έναν πειραγμένο μουσακά;).
Στειρότητα έμπνευσης; Ρετρολαγνεία; Αμηχανία στη διαχείριση του παρελθόντος και της παράδοσης; Ευκολία; Όπως και να έχει, το παρελθόν επιστρέφει διαρκώς, ενίοτε και σε μια αποβουτυρωμένη απονευρωμένη "χωρίς γλουτένη" παρωδία του για τις ανοιχτόμυαλες φυλές των «ακούω τα πάντα» και αυτούς που αντιμετωπίζουν τη μουσική σα μαστίχα για το αυτί. Μια ευκολία για την οποία στρώνει το χάλι και η άνετη, φτηνή πλέον προσβασιμότητα σε εργαλεία κοπτοραπτικής ήχου στη λογική "πιάσε ένα σαμπλ, κότσαρε ένα beat, γαρνίρισε με μερικά εφέ και έτοιμο".
Εν τέλει όμως, για να διασώσουμε και τα χλωρά από τα ξερά, όλα και όλοι εκ του αποτελέσματος κρίνονται. Ένα αποτέλεσμα το οποίο μπορεί να κυμαίνεται από το μεγαλειώδες έως το κιτς, μπορεί να είναι ευφυές, εμπνευσμένο, πιστό ή (στις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις) βέβηλο και ανίερο, να ξεσκίζει το πρωτότυπο και να του δίνει έναν άλλο, διαφορετικό αέρα, να τονίζει μια άλλη αθέατη (ή και ανύπαρκτη στο πρωτότυπο) πλευρά.
Με όλα αυτά τα μπερδεμένα κατά νουν, ακολουθεί μια ελπίζω παιγνιώδης περιήγηση στο αχανές αυτό πεδίο (αφήνοντας έξω τις αλά-ελληνικά διασκευές στα ξένα που είχαμε κάνει παλιότερα), το οποίο όσο υπάρχει ανθρώπινη δημιουργία θα συνεχίσει να επεκτείνεται. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μ' όλα τα αρνητικά που μπορεί να σημειώσαμε, είναι κι αυτός ένας τρόπος "επικονίασης" ενός παλιού τραγουδιού σε νέα ακροατήρια.
1. This Mortal Coil - Sixteen days/gathering dust
Όχι, δεν είναι από εκείνο τον δίσκο-αποκορύφωση του "κενού" ανατριχιαστικού ήχου της 4AD, το "I'll end in tears". Έναν περίπου χρόνο νωρίτερο, αυτό το ευμετάβλητο κατά τις βουλήσεις του αφεντικού Ivo σχήμα, είχε ηχογραφήσει ένα EP, στη μία πλευρά ήταν το πασίγνωστο "σειρήνιο" άσμα του Tim Buckley, στην άλλη ήταν αυτή η σύζευξη δύο κομματιών των Modern English. Ήταν που ήταν σκοτεινά, εδώ απόγιναν. Αν με ρωτούσε κανείς τι υπήρξε το dark wave, θα του πρότεινα να ακούσει αυτό εδώ. Ακόμη και τα πρώτα τέσσερα λεπτά αρκούν.
2. Black Sun Productions – Pimp ballad
Αν έφτιαχνα κατηγορία "άρρωστες διασκευές" πιθανότατα ένας ...μπουκμέικερ να έδινε απόλυτο φαβορί τους Coil π.χ. με την διασκευή πάνω στη διασκευή του "Tainted love". Τούτοι οι Ελβετοί όμως κάνουν την έκπληξη και κατατροπώνουν τους μέντορες τους. Πρώην εργάτες του ..σεξ, μεταφέρουν την παρακμιακή ατμόσφαιρα της «Όπερας της πεντάρας» του Βάιλ σε ένα μετα-βιομηχανικό καμπαρέ, με άφθονο ομοφυλοφιλικό αισθησιασμό και άρρωστο (από γονόρροια!) κυνικό χιούμορ. Ο Μπρεχτ μπορεί να ήταν έως και υπερήφανος...
3. RotFront - The robots
Είναι αξιοσημείωτο ότι τα κομμάτια των Kraftwerk, ειδικά εκείνα από την στυγνά ηλεκτρονική τους περίοδο λόγω ίσως της αυστηρής μεν, αψεγάδιαστης δε μελωδικότητάς τους, δίνουν πολλά "πιασίματα" για διασκευές σε κάθε δυνατή μορφή. Έτσι λοιπόν έχουμε ακούσει αναμενόμενα πιστές ηλεκτρονικές όπως εκείνη του "Showroom dummies" σε 8-bit μεταφορά από το "gameboy" Role Model, πανκ (το The Model" από Big Black), εξαιρετικές γκοθιές (το "Hall of mirrors" από τους Banshees), εξωτικές γερμανοχιλιανές ρούμπες (από τον Senor Coconut), μέχρι και από ...λαχανικά (ψάξτε τους Vegetable Orchestra). Εδώ διαλέγω όμως την πιο ξέσαλη και ξέφρενη, με αυτούς τους Ρώσους μετανάστες στο Βερολίνο του 2003 (σαν ιστορική ειρωνεία δεν μοιάζει;) να γλεντούν στη ρωσική ντίσκο με τούτο το γερμανικό ...παραδοσιακό (γιατί όχι;) κομμάτι. Ρομποτάκια όλου του κόσμου, ενωθείτε και χορέψτε...(Βέβαια η αγαπημένη μου εκτέλεση του κομματιού είναι από παιδάκια της πρώτης δημοτικού ενός σχολείου στην Γερμανία - σημειώστε το σχόλιο του ίδιου του Karl Bartos)
4. The Residents - Kaw-liga
Αυτοί οι ...μονόφθαλμοι διαστροφείς κάθε ιερού και οσίου της αμερικάνικης παράδοσης παίρνουν εδώ το αρχέτυπο κάντρυ άσμα του τεράστιου Ηank Williams, το οποίο μιλούσε για το άγαλμα ενός θρυλικού ινδιάνου αρχηγού το οποίο (το άγαλμα!) ερωτεύεται μια Ινδιάνα υπηρέτρια σε ένα μαγαζί που πουλάει αντίκες και του κοτσάρουν την σπουδαιότερη χορευτική μπασογραμμή όλων των εποχών, εκείνη του «Billy Jean» του Μιχαλάκη. Σπουδαία δουλειά με ένα επιπλέον κλείσιμο του ενός (τι άλλο;) ματιού, καθώς η γυναίκα του Hank λεγόταν και αυτή Billie Jean (Horton). Τις ακριβοθώρητες φορές που παριστάνω κάπου τον DJ, είναι μια αγαπημένη μου μείξη αυτή των 2 κομματιών (μυστικά του επαγγέλματος!).
(Μια άλλη ιδιαίτερης, εξωτικής αυτή τη φορά γοητείας, είναι η διασκευή του κομματιού σε ...thai beat, από τους αγνώστων λοιπών στοιχείων Silver Sand).
5. Pascals - Egyptian reggae/Kin-Ton-Oon
Πως με ένα κομμάτι μπορούμε να αγκαλιάσουμε όλο τον κόσμο. Ιάπωνες οι οποίοι έχουν τέτοια λατρεία-εμμονή με έναν Γάλλο μουσικό πρωτομάστορα της χρήσης παιδικών παιχνιδιών στην μουσική, που βαφτίζουν το σχήμα τους με το όνομά του και φυσικά παίζουν και σαν αυτόν (στην Ανατολή η μίμηση δεν είναι κάτι κακό, αντιθέτως μπορεί να είναι και η προσέγγιση στην τελειότητα), και διασκευάζουν ένα διάσημο instrumental ενός αμερικανού τροβαδούρου που λέγεται αιγυπτιακή ρέγγε.
6. Psycho - Psycho killer
Οι απίστευτες φωνητικές δυνατότητες της αδικοχαμένης Ντόρας Αντωνιάδου από το Montage Fatale του 1982.Κι αν η διασκευή στο Psycho Killer έχει μείνει πιο γνωστή, και ο υπόλοιπος δίσκος δεν υστερεί, με την ενορχήστρωση να έχει κάνει (ω ναι!) ο Σταμάτης Σπανουδάκης. Λέγεται ότι άρεσε πολύ και στον ίδιο τον David Byrne και δεν τον αδικώ καθόλου (να σημειώσω πάντως ότι και το πρωτότυπο πολυδιασκευασμένο κομμάτι μου το έχουν ...καταστρέψει η πολλαπλή ακρόαση του με τα χρόνια, το καμένο ανέκδοτο "με την ατάκα "σάικο κίλερ, καις κεσέ;" αλλά και η εξίσου καμένη, ευρηματική μολαταύτα εκδοχή των Fools -εντάξει, I rest my case- ως "Psycho Chicken").
7. In the Nursery - The seventh seal
Ίσως να είναι και η πιο αγαπημένη μου κινηματογραφική σκηνή εκείνη από την "Έβδομη σφραγίδα" του Μπρέργκμαν, όπου ο ιππότης (ένας αξέχαστος Max von Sydow) παίζει σκάκι με τον θάνατο με έπαθλο της παρτίδας την ίδια του την ζωή. Οι In the Nursery παίρνουν το πρωτότυπο του Scott Walker και του στάζουν και άλλο γοτθικό μελάνι μετατρέποντας το σε ένα μελανότροπο αριστούργημα.
8. The Byrds - You ain't goin' nowhere
Δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι πολλά κομμάτια του Dylan ακούγονται καλύτερα παιγμένα και τραγουδισμένα από άλλους, ούτε ο ίδιος ήταν ποτέ κανένας σπουδαίος παίχτουρας, όσο για την φωνή, εντάξει... Κάπως έτσι χτίστηκαν πάντως σταδιοδρομίες, που θα ήταν π.χ. οι Byrds χωρίς τα κομμάτια του Bob; Σαν και αυτό π.χ. που το ηχογράφησαν το 1968, τότε που γύρισαν την πλάτη στην ψυχεδέλεια και το φολκ ροκ και για τα μάτια μιας γοητευτικής καουμπόισσας ("Sweet heart of the rodeo" λεγόταν ο δίσκος) το έριξαν στην κάντρυ παράδοση. Το ιδιότυπο στην εν λόγω περίπτωση είναι ότι η εκτέλεση των Byrds προηγήθηκε (από άποψη εμπορικής εμφάνισης) εκείνης του ίδιου του Dylan.
9. Current 93 - When the May rain comes
«Στον καταραμένο τόπο, τον Μάη μήνα βρέχει» λέει η λαϊκή ρήση, σάμπως να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του κομματιού αυτού, όπως τουλάχιστον μεταμόρφωσαν οι C93 το αρχικό "May rain" των γερμανών Sand. Γεμάτο εικόνες, με υπέροχους στίχους, κλείνεις τα μάτια και σχεδόν νιώθεις τη μυρωδιά του χώματος μετά από μαγιάτικη βροχή. Μάιος, ο μήνας που αναγεννάται η φύση, «τα φύλλα στα δέντρα και οι θάμνοι και μικρά λουλούδια ανθίζουν», μια νίκη της φύσης πάνω στο θάνατο, με λίπασμα τον ίδιο το θάνατο, που θα έλεγε και ο ίδιος ο "καταραμένος" ο Tibet.
10. Minimal Compact - Still I'm sad
Η «βιβλική» μπάντα του post-punk βασίζεται στη μινόρε μελαγχολική φλέβα του πρωτότυπου των Yardbirds και το μετατρέπει σε ένα κλασάτο μελανούργημα. «Fuck your dreams this is heaven» λεγόταν το soundtrack που το φιλοξένησε.
11. The Space Lady– I had too much to dream (last night)
Ένα κράνος με δύο φτερά, ένα φτηνό casio και μερικοί παραμορφωτές, ένα φιλόξενο σπίτι, ένα παλιό κλασικό και μία μουσικός του δρόμου στο Σαν Φρανσίσκο. Ηχογραφήθηκε κάπου στα 1986, το μάθαμε από την περίφημη συλλογή «Songs in the Keys Z». Από το σύμπαν της περιθωριακής μουσικής (ότι κι αν σημαίνει αυτό).
Και μία αναπληρωματική μεν, ισάξια δε ενδεκάδα:
1. And Also the Trees - Lady D' Arbanville
Στο ήδη συναισθηματικά βαρύ και ασήκωτο έπος του Cat Stevens οι And Also the Trees δίνουν μια μοναδική στοιχειωτική ατμόσφαιρα, τονίζοντας με ανατριχιαστικό, σχεδόν αβάσταχτο τρόπο την παρουσία της απουσίας... Συμβαίνει πολλές φορές το βάρος της πρωτότυπης εκτέλεσης να είναι τόσο μεγάλο που να καταπλακώνει κάθε απόπειρα διαφορετικής ερμηνείας. Πολλές φορές, όχι όμως πάντα.
2. Covenant - Der Leiermann
Πως πας ταξίδι στη μουσική και φτάνεις από τους Covenant και το EBM στον Σούμπερτ και στον ρομαντισμό; Τούτο το κομμάτι τυπικά δεν είναι διασκευή, καθώς αυτό που έκαναν εδώ οι Σουηδοί είναι να προσαρμόσουν στο εμβληματικό τους κομμάτι "Like tears in rain" (το σπουδαιότερο electro-pop κομμάτι της τελευταίας εικοσαετίας), τους στίχους του "Der Leiermann", του λυριτζή δηλαδή (εντάξει, λυράρη), ενός ποιήματος του Wilhelm Müller το οποίο είχε μελοποιήσει το 1828 ο Σούμπερτ, δίνοντας του μία από τις ωραιότερες μελωδίες που έχουν γραφτεί ποτέ για ασπρόμαυρα πλήκτρα. Την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχουν διασκευάσει, κανονικά αυτή τη φορά, σε new wave ύφος παρακαλώ οι Family Fodder.
3. The Better Beatles - Eleanor Rigby
Οι Beatles είναι το απόλυτο μέτρο του καλύτερου συγκροτήματος όλων των εποχών (διάβαζε: μετά το 1955). Κι ενώ έχουν υπάρξει και ...ιερόσυλοι δίσκοι άλλων συγκροτημάτων με τίτλους "θα μπορούσαν να είναι μεγαλύτεροι από τους Beatles" (άκου Television Personalities), κανένα δεν τόλμησε να ονομαστεί "οι Καλύτεροι Beatles". Στον έναν και μοναδικό τους δίσκο ονόματι "Mercy Beat" "κακοποιούν" πραγματικά χωρίς ...έλεος πολλές μελωδίες των σκαθαριών. Αυτή εδώ είναι η ...χειρότερη και γι' αυτό παίρνει πανάξια θέση σε αυτή τη λίστα.
4. Laibach - Leben heißt leben (Live Is Life)
Ακόμη θυμάμαι την ατάκα που είχε γράψει ο εκδότης μας Μπάμπη Αργυρίου σε κάπως συμπυκνωμένη κριτική του για το "Let it be" των εν λόγω προβοκατόρων. Ήταν στον θρυλικό πρόγονο του MiC, το Rollin' Under: "έκαναν τα τραγούδια των Beatles στρατιωτικά εμβατήρια Ουστ!". Θυμάμαι είχα γελάσει και δεν του είχα δώσει και πολύ άδικο για την συγκεκριμένη περίπτωση. Μολαταύτα οι (όχι πλέον παρεξηγημένοι ελπίζω) Σλοβένοι προβοκάτορες αλλού τα πήγαν πολύ καλύτερα (με μια εχμμ φιλοσοφημένη στρατοκαυλίαση να υπάρχει πάντα), όπως εδώ που ανακατεύουν μια παραθρησκευτική οργάνωση (Opus Dei) με μια τσιχλόφουσκα της εποχής (των Αυστριακών ...Opus, το πιάνετε ε;)
5. Dalida - Petit homme
Όπως σημειώσαμε και στην εισαγωγή, ήταν μια εποχή που μόλις έβγαινε ένα σουξέ αμέσως ξεφύτρωναν διασκευές του, και σε άλλες γλώσσες συχνότατα. Η Δαλιδά ήταν μια τέτοια πολύγλωσση τραγουδίστρια εκείνης της φουρνιάς που περιλάμβανε και την δική μας Νάνα, εδώ ερμηνεύει πιστά στα γαλλικά "Little men" των Sonny και Cher. Κομμάτι που σε αυτή την εκδοχή ακριβώς το είχα αγαπήσει από μικρός, το θυμάμαι πάντα από εκείνη την αξέχαστη σκηνή μεταξοπούλεια χορογραφημένου γιαουρτο-τουρτο-πόλεμου από την Επιχείρηση Μαδιάμ του Φαλακρού Πράκτορα Θου-Βου.
6. Françoise Hardy - Comment te dire adieu
Θυμάστε την Margaret Whiting και το κομμάτι που αυτή είχε πρωτοτραγουδήσει με τίτλο "It hurts to say goodbye"; Όχι;;; Ε, ούτε κι εγώ, ούτε και πολλοί άλλοι. Σε σημείο που λίγοι να θυμούνται ότι αυτό το κλασικό γαλλικό άσμα είναι στην πραγματικότητα αμερικανικής προέλευσης. Και όχι άδικα. Είτε η πρωτότυπη ερμηνεία είτε εκείνη της Vera Lynn που έγινε σουξέ λίγο αργότερα ωχριούν, ή για να το θέσουμε καλύτερα, ακούγονται ξενέρωτες και τυπικές αν συγκριθούν με αυτή. Λίγο η σπουδαία ερμηνεία της γλυκύτατης Φρανσουάζ και πολύ η εκπληκτική ενορχήστρωση αλλά και η πανέξυπνη χρήση των στίχων για βγει η ρίμα -εξ (ξέρετε τώρα, ο/η εξ, ο/η πρώην ντε) του Serge, δεν άφησαν πολλές ελπίδες υστεροφημίας σε άλλους (εντάξει, εμείς τα παιδιά των 80s μπορεί και να το πρωτακούσαμε από τον Jimmy Sommerville).
[Έχει την πλάκα του το γεγονός ότι αντιστρόφως, ένα κομμάτι το οποίο θεωρείται αμερικανικό μέχρι το βάθος του DNA του, σε σημείο που να είναι η Νο. 1 μουσική επιλογή για ...κηδείες στις ΗΠΑ, το "My way" του Frank Sinatra (κλασικά αμερικάνικο ...φιλελεύθερο, τα έκανα όλα με τον τρόπο μου, όπως τα γούσταρα και δεν έδωσα δεκάρα για κανέναν άλλο) είναι στην πραγματικότητα γαλλικής κατασκευής, ανήκει στον Claude Francois ως "Comme d'habitude"]
7. Κασετίνα - Τα ήσυχα βράδια
Κάτω από την ομπρέλα της Φυτίνης έχουμε ακούσει πολλά και διάφορα σχήματα τα οποία τσιγκλάνε και υπονομεύουνε το συλλογικό υποσυνείδητο, σε διασκευές, ειδικά μέσα από το πρότζεκτ της Κασετίνας, οι οποίες παίζουν με τις αναμνήσεις, την νοσταλγ(ηδ)ία μας (όπως λένε και οι Delicassetten Machimenai), την κομμουνιστική (και όχι μόνο εδώ που τα λέμε) σοβαροφάνεια (πόσο είχα διασκεδάσει με το "Σαν ατσάλινο ντίλντο" των Queeroes), την αγέλαστη πανκ αντρίλα, το ΠΑΣΟΚ μέσα μας, τον Πάριο κλπ κλπ. Κάποιες φορές όμως κατάφεραν να απογυμνώσουν και να αναδείξουν την πεμπτουσία ενός κομματιού, όπως συμβαίνει εδώ, το τραγούδι της ερήμου του Λάκη Παπαδόπουλου και της Αρλέτας βρίσκει μια πανάξια ονειρική και μοναχική ερμηνεία.
8. Los Nikis - No vuelvo a ir a Benidorm
Αυτό το κομμάτι το επιλέγω για την γουστόζικη ιστορία που κρύβει, όχι ότι δεν έχει το ενδιαφέρον του αυτή η σοφτ-πανκ εκτέλεση του "Rhythm of the rain" των Cascades. "Δεν θέλω να πάω στο Benidorm" τραγουδάνε εδώ οι Λος Νίκις, όπου Benidorm εστί ένα ισπανικό θέρετρο κοντά στην Βαλένθια το οποίο υπομένει κάθε χρόνο μαζική εισαγωγή βορειοευρωπαϊκού πολιτισμού (βλέπε καλή ώρα Φαληράκι, Κάβο, Μάλλια κλπ στα μέρη μας). Έλα όμως που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας και δεν είναι παίξε-γέλασε και εξαιτίας του κομματιού αυτού το δημοτικό συμβούλιο τους κήρυξε ...ανεπιθύμητους στην περιοχή. Λίγο μετά θα προσπαθήσουν να επανορθώσουν τη ...ζημιά που προκάλεσαν, ηχογραφώντας σε ρυθμό "Born to be alive" το "Voy a Benidorm", πηγαίνω στο Benidorm δηλαδή...
9. Mongolito - Mongo's maggot brain
Ένας βέλγος κιθαρίστας μάστορας, χαμένος κατά τα λόγια του στις σκοτεινές αβύσσους του έρωτα, του μίσους, του ...κόκκινου κρασιού και των Βρυξελλών, δίνει μια άλλη οπτική στο κλασικό των Funkadelic (αγαπημένο έτσι κι αλλιώς πολύ στον κιθαριστικό χώρο, το θυμάμαι και από παλιά λάιβ των Earthbound)
10. Hermanos Calatrava – Space oddity
Κοντρόλ ντε τιέρρρα αλ Κομαντάντε Τσε... εεε Τομ ήθελα να πω/πουν οι Αφοι Καλατράβα. Διασκευή φρέσκια-φρέσκια της εποχής (1969) στα ισπανικά. Καλή, με χαρακτήρα, ουχί μόνο αξιοπερίεργη καλτίλα. Καμιά ελληνική διασκευή «Γη καλεί καπετάν Θωμά» γιατί να μην υπήρξε ποτέ;
11. Algiz - Fall apart
Πως το λένε οι σεφ; Αν έχεις καλή πρώτη ύλη... Έλα όμως που αυτό από μόνο του δεν φτάνει πολλές φορές. Πιστή αλλά πανέμορφη ερμηνεία του νεοφολκ αυτού ύμνου των Death In June.