Ραδιόφωνο από τις 4 στις 5
Ήταν μια εκπομπή που με συνόδευε σε όλα τα εφηβικά και στα φοιτητικά μου χρόνια. Όπως ο Νίκος Δήμου και Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας. Ήταν μια όαση μουσική για όποιον ήθελε να διευρύνει τα ακούσματά του χωρίς παρωπίδες, κουτάκια και διαχωρισμούς. Και χωρίς λεφτά.
Άκουγες φερειπείν Τα Παιδιά του Πειραιά από τον Πουλίκα και τους Sharp Ties [;;;] και μάθαινες ότι το άσμα πέφτει μαζί με τους τίτλους αρχής στο Σουβλίστε Τους [Barbecue Them!/Τρεις κι ο κούκος, 1981] "του μαλάκα του Ζερβού" [φράση του ίδιου του σκηνοθέτη στους Τηλεκαννίβαλους].
Άκουγες Rawhide από έναν τύπο που σταματούσε τη μπάντα στην εισαγωγή γιατί το παίζανε πολύ αργά [μα πόσο γρηγορότερα να παίξουν, αναρωτιόσουν] κι ύστερα τους παρακινούσε να το πάνε ακόμη γρηγορότερα, σφαίρα δηλαδή, για να προλαβαίνουν τη φωνή του που δούλευε σα μυδραλιοβόλο. Κι ανακάλυπτες τον έναν και μοναδικό Jello Biafra και τους DK του.
Άκουγες 3 Mustaphas 3, Clan of Xymox, Μαρία Κάλλας, Διαμάντω Galas, Naked City του John Zorn. Τον Bowie να τραγουδάει για πρώτη το Gasoline και να βάζει φωτιά στα τόπια. Τον Sting να άδει Spread a Little Happiness κατευθείαν από το Brimstone & Treacle. Παρακολουθούσες την πορεία του Vince Clark. Έβλεπες The Residents σε πρώτη παρουσίαση βιντεοκλίπ τους στη Θεσσαλονίκη [αίθουσα της ΕΜΣ], μάθαινες περί John Peel Sessions, έβλεπες Urgh! A Music War αβάν πρεμιέρ στο Ράδιο Σίτυ και... άλλα πολλά τινά.
Όμως κάποτε σταμάτησα μαχαίρι ν' ακούω Γιάννη Πετρίδη. Αιτία ήταν ο δισκάς μου, ο Μπάμπης Αργυρίου του Rollin Under. Τι είχε κάνει λέτε; Μου είχε προτείνει έναν κατακαίνουργιο δίσκο του 1988, το Human Fly ενός άγνωστου γκρουπ ονόματι The Horseflies. Κι εγώ τον άκουσα και τον τσίμπησα. Και τον άκουγα συνέχεια και τον απολάμβανα και χόρευα τρελά στη χαρά της κάθε ακρόασης. Στην ώρα του! Κι έναν χρόνο μετά, από τις 4 στις 5, ο Γιάννης Πετρίδης λέει όλος ενθουσιασμό ότι θα μας παρουσιάσει ένα σπουδαίο δίσκο που άκουσε τώρα τελευταία. Κι ήταν ο ίδιος αυτός δίσκος που είχα λιώσει στο σούπερ compact Philips ραδιοκασετόφωνο-πικάπ μου, παραληρώντας κάθε φορά.
Και τότε κάτι άστραψε. Κάτι σα φλασάκι. Μια γλυκιά φωτιά. Κατάλαβα αμέσως ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ότι ήμουν πιο μπροστά - ελέω Μπάμπη δλδ. Κι έκανα τόπο στα νιάτα. Κι ήταν αυτή η αφορμή που δεν ακούω καθόλου ραδιόφωνο.
