Ρε δεν μου αρέσουν λέμε!
Σίγουρα είναι παραπάνω από τρεις οι δίσκοι που θεωρούνται κορυφές αλλά εμένα (για καθαρά υποκειμενικά ηχητικούς λόγους) δεν μου κάθονται στο αυτί. Θα μπορούσε να είναι το ‘Joshua Tree’ (U2), το ‘Lateralus’ (όπως και οποιοδήποτε Tool) ή το ‘The Lamb Lies Down on Broadway’ (Genesis) και στα σίγουρα το ‘Let it Be’ (για να μην πω και τον Λοχία Πιπέρη και γίνουμε μύλος). Αναγνωρίζω σαφώς την αξία μερικών δίσκων εξ αυτών, αλλά δεν με κερδίζουν σαν ακροατή. Η επιτυχία και η επιρροή που άσκησαν επίσης μερικοί από αυτούς φτάνει στα όρια της φρενίτιδας. Σεβαστό σε μουσικοκριτικό επίπεδο, αλλά στη θέση του ακροατή αλλάζουν τα δεδομένα.
Με τα χρόνια να ομολογήσω ότι συμβιβάστηκα και με την Floydίλα του περίγυρου μου. Απλά δε βάζω Floyd στο πικάπ, με τίποτα, δεν μπορώ τα σηκώματα και τον ήχο του Gilmour. Δεν μπαίνουν όμως τελικώς οι Floyd στην κάτωθι κατηγορία, κορυφαίοι της οποίας παραμένουν οι…
Crosby, Stills & Nash - ST (1969/ Atlantic Records)
Δώσε μου Byrds (στην οποιαδήποτε περίοδο τους), δώσε μου τους υπέροχους Buffalo Springfield, δώσε μου Flying Burrito Brothers, ομόσταυλους και συγκοινωνούντες με αυτούς δηλαδή μα παρελθέτω* απ' εμού το ποτήριον τούτο. Ο ορισμός της βαρετής σύνθεσης με μπαλάντες που με έχουν οδηγήσει δύο φορές στο να κοιμηθώ κυριολεκτικά (όσες και οι φορές που προσπάθησα να ακούσω το δίσκο). Με εκνευρίζει ακριβώς το ότι δεν είναι αστικές μπαλάντες, δεν είναι folk αναζωπυρώσεις υπό το πρίσμα των καιρών, είναι απλώς χίπικες μπαλάντες. Από μακριά και ούτε καν αγαπημένοι.
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972/RCA)
Όσο λατρεύω τους δύο προκατόχους αυτού του δίσκου (το εσχατολογικό ‘The Man who Sold the World’ και το εσωτερικό μπουλβάρ του ‘Hunky Dory’) όπως και τον ακόλουθο του (το ιδιοφυές στην υπερβολή του ‘Alladin Sane’) τόσο βαριέμαι και δεν αντέχω το Ziggy. Ο λόγος έχει να κάνει με τη μίξη. Οι ακουστικές κιθάρες του Bowie κυριαρχούν στην κορυφή και χαλάνε μια και καλή το ρολλάρισμα της μπάντας.
Wishbone Ash - Argus (1972/Decca)
Το άκουσα μικρός (14). Το ξαναπροσπάθησα λίγο μεγαλύτερος (20). Το ξαναμελέτησα στα 35, το ξανάπιασα στα 47 και τώρα πια στα 53 μπορώ να πω με ασφάλεια ότι δεν μου αρέσει το magnum opus των WA. Δεν με βοηθάει μήτε η παρουσία του Martin Birch στην ηχοληψία, μήτε η ύπαρξη των περίφημων διπλών guitar solos που έφερε ως πρόταση. Δεν με κέρδισε ποτέ και μέρος της ευθύνης ήταν τα ίδια τα φωνητικά της μπάντας.
* για την όποια στιγμιαία αντιδικία να υποσημειώσω ότι αυτό είναι το σωστό και όχι το «απελθέτω» που οφείλεται σε λάθος μετάφραση και αποτελεί θέμα συζήτησης στους θεολογικούς κύκλους πολλά χρόνια πια, μιας και δεν πρόκειται μόνο για γραμματικό αλλά και εννοιολογικό, που αλλάζει εντελώς τα λόγια του Ιησού στον Κήπο της Γεθσημανής (ούτε εδώ λάθος).
