Reissue! Repackage! Repackage!

Μην κοιτάτε τώρα που μεγαλώσατε και μπορείτε ν’ αναγνωρίσετε τη σημασία του άλμπουμ ως αυτούσιου έργου ενός καλλιτέχνη και να διαβάζετε MiC και να καταλαβαίνετε τι εννοούν οι συντάκτες. Όταν το χαρτζιλίκι δεν έφτανε και κατέβασμα, YouTube, Spotify δεν υπήρχαν οι συλλογές ήταν ένα καλό μέσο ανακάλυψης. Δεν τις πρόλαβα στην πρώτη τους φάση που ήταν, δεν έχω ιδέα πότε ήταν, κάποια στιγμή που κάποιος ιδιοκτήτης δισκογραφικής είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει επιλογή τραγουδιών σ’ έναν απ’ αυτούς τους καινούριους μεγάλους δίσκους βινυλίου που χωράνε πολλά. Με την εμφάνιση του CD όμως όλα αυτά ξεκίνησαν και πάλι τον κύκλο τους σαν να ‘ταν η πρώτη φορά. Όπως πάντα δηλαδή στον μουσικοεμπορικό κόσμο. Ο Morrissey να κράζει τη βιομηχανία αναφωνώντας “Reissue! Repackage! Repackage!” και να κυκλοφορεί ταυτόχρονα τις περισσότερες συλλογές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σ’ εκείνες τις τρυφερές ηλικίες του πρωτοψαξίματος λοιπόν μερικά ‘Best of’ παίχτηκαν τόσο πολύ που έγινε στη συνέχεια δύσκολο να δεις τα τραγούδια στο αρχικό τους πλαίσιο, στη θέση τους στο άλμπουμ. Κάτι πήγαινε στραβά, κάτι δεν κολλούσε, κάτι. Δεν αγόρασα ποτέ το ‘Legend’ του Bob Marley, ορίστε όμως μερικές άλλες τέτοιες περιπτώσεις που μου στιγμάτισαν το αυτί:

The Clash - The Story of The Clash (Volume 1) (1988)

Ο πρώτος δίσκος που μπήκα σε δισκάδικο και διάλεξα να πάρω. Ίσως γιατί είχα γίνει μάρτυρας μιας δικιάς μου cool μορφής ν’ αγοράζει σε κασέτα το ‘The Singles’ της ίδιας περίπου εποχής. Ξεκινούσες με το ‘Should I Stay’ γιατί αυτό είχε πετύχει η Levi’s εκείνα τα χρόνια, μεγάλωνες λίγο, συνέχιζες με το ‘White Riot’, έφτανες φοιτητής με το ‘English Civil War’ κ.ο.κ. Hint, δεν κυκλοφόρησε ποτέ Volume 2.

Πληρότητα καταστήματος: Υψηλή, αλλά που να εξαντληθούν οι Clash; Ας πούμε 61%.

Ramones - Ramonesmania (1988)

Περίπτωση αντίστοιχη με την προηγούμενη. Ήξερες το ‘Somebody put something’ γιατί κάποιος το είχε ακούσει κάπου από κάποιον που ο ξάδερφός του είχε πάει μια φορά σε μπαρ. Οι μικρές διάρκειες των κομματιών βοηθούσαν να βγει ένα αρκετά πλήρες διπλό βινύλιο. Μετά βέβαια άκουγες το πρώτο τους…

Πληρότητα καταστήματος: 72%

Black Sabbath - We Sold Our Souls for Rock ‘N’ Roll (1975)

Πρώτο CD, διπλό, σε μια απαίσια έκδοση της Power Sound, που αγοράστηκε μαζί με αντίστοιχα χάλια έκδοση του ‘Deepest Purple: The Very Best of Deep Purple’. Προέκυψαν από αλλαγή δώρου, του ‘Hell of Steel: The Best of Manowar’, γιατί οι γονείς μου μάλλον θεωρούσαν ότι «Αυτά τα δρακουλέ αρέσουν στο παιδί». Η συλλογή ξεκινάει ορθώς με το ‘Black Sabbath’ και περιλαμβάνει σημαντικό μέρος της Ozzy εποχής αλλά, τι να λέμε τώρα, αρχή ήταν και κατέληγες ν’ αγοράζεις τα 6 πρώτα άλμπουμ τους τουλάχιστον.

Πληρότητα καταστήματος: Δεν απογοητεύει, δεν αρκεί κιόλας. 58%.

Led Zeppelin - Remasters (1990)

Μεγάλη και καλή αρχή για να εντρυφήσεις στους Led Zeppelin, μετρημένος αλλά ικανός αριθμός κομματιών από κάθε άλμπουμ, ε, ok, το Physical Graffiti ήταν λίγο τεράστιο, που να χωρέσουν κι όλα.

Πληρότητα καταστήματος: 69%

Παύλος Σιδηρόπουλος - Παύλος Σιδηρόπουλος (1993)

Με ξενίζει λίγο, τώρα που την ξαναβλέπω, η επιλογή τραγουδιών με φωνητικά άλλων, Αγγελάκα, αδελφών Κατσιμίχα κ.λπ. (από το «Άντε και καλή τύχη μάγκες» που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί με τον Σιδηρόπουλο). Κατά τ’ άλλα συμπαθητική περίληψη. Με ετικέτα Rock FM στο εξώφυλλο και μείον δύο κομμάτια στο CD. Στα θετικά, λείπει το «Να μ’ αγαπάς». Ολόκληρος ο «Ασυμβίβαστος» βασικά, ίσως κάποιο θέμα με τα δικαιώματα.

Πληρότητα καταστήματος: Ποιος ξέρει; Δεν μπήκα και ποτέ βαθιά στην περίεργη δισκογραφία του Σιδηρόπουλου.

The Who - Who's Better, Who's Best (1988)

Κάπου εδώ πρέπει να νόμιζα ότι οι Who είναι αυτή η υπέρτατη μπαντάρα που έχει βγάλει μια δισκάρα όλο χιτάκια. Άλλο που φανερά περνούσε απ’ τα ρομαντικά 60s στα πιο πειραματικά 70s. Τώρα πια όλα αυτά θυμίζουν τίτλους αρχής κάποιου CSI. Bonus στο CD, το αγαπημένο (και των Pearl Jam) Baba O’Riley. Κοντά κοντά με την κόκκινη / μπλε συλλογή των Beatles και το Rolled Gold των Rolling Stones που, για κάποιο λόγο, όλα μου θυμίζουν Χριστούγεννα.

Πληρότητα καταστήματος: Θα του δώσω ένα 70% χωρίς να έχω ιδιαίτερη ιδέα.

Sly & The Family Stone - The Anthology (1981)

Μου ήρθε ταχυδρομικό πακέτο, σε αντιγραμμένο CD, απ’ τον αγαπημένο και προηγούμενων ετών συντάκτη του MiC Νίκο Στασινό. Τόσο ταιριαστό, τόσο ωραία η εξέλιξη των τραγουδιών ιστορικά, χάρμα! Δεν αισθάνθηκα για αρκετό καιρό την ανάγκη ν’ αναζητήσω άλμπουμ της οικογένειας Sly Stone. Το Stand! παραμένει πάντα ένα απ’ τα πιο συγκινητικά, ξεσηκωτικά κομμάτια, κι όποιος δεν το βάζει ν’ ανοίγει πλευρά δίσκου την κατάρα μου να ‘χει.

Πληρότητα καταστήματος: Και 80%.

Radio Birdman - The Essential Radio Birdman 1974-1978 (2001)

Χορταστική συλλογή των 22 ακατέβατων για την αμερικάνικη αγορά από την Sub Pop. Επίσης δεν ένιωσα ποτέ να λείπει κάτι. Δηλαδή τι; Οι διασκευές στα ‘TV Eye’ και ‘You’re gonna miss me’; Θα ζήσουμε και χωρίς.

Πληρότητα καταστήματος: Ένα αυθαίρετο 91% αρκεί.

Εύφημος μνεία επίσης στα:

Joy Division - Permanent: Joy Division 1995 (1995)
Ένα αχρείαστο νέο mix στο ‘Love will tear us apart’, κατά τ’ άλλα τίμια συλλογή, και πιο πλούσια απ’ το Substance π.χ.

The Jam - Compact Snap! (1984)
Είχαν κοπεί αρκετά απ’ την έκδοση διπλού δίσκου (Snap!) για χάρη αυτού του CD, εδώ και η καλή demo εκτέλεση του ‘That’s entertainment’.

Wire - On Returning (1977-1979) (1989)
Επιλογή απ’ τη χρυσή περίοδο των τριών πρώτων άλμπουμ των Wire. Συν κάποια singles.

The RZA Hits (1999)
Η αφρόκρεμα της RZA παραγωγής, όλα τα ομαδικά και προσωπικά highlights της Wu-Tang παρέας. Στα μείον, πάρτε του το μικρόφωνο απ’ τα χέρια, κουραστικό λογύδριο ανά 3 κομμάτια.

Fela Kuti - The Best of the Black President (1999)
Μια καλή εισαγωγική δειγματοληψία σ’ έναν τεράστιο, από πολλές απόψεις, μουσικό.