Religion

Μια συνηθισμένη πρόσληψη της θρησκείας είναι ο θαυμασμός απέναντι στο Μεγαλοδύναμο. Αυτήν εκφράζουν οι King Missile στο "Jesus was way cool" που ακολουθεί:

Jesus was way cool
Everybody liked Jesus
Everybody wanted to hang out with him
Anything he wanted to do, he did
He turned water into wine
And if he wanted to
He could have turned wheat into marijuana
Or sugar into cocaine
Or vitamin pills into amphetamines

He walked on the water
And swam on the land
He would tell these stories
And people would listen
He was really cool

If you were blind or lame
You just went to Jesus
And he would put his hands on you
And you would be healed
That's so cool

He could've played guitar better than Hendrix
He could've told the future
He could've baked the most delicious cake in the world
He could've scored more goals than Wayne Gretzky
He could've danced better than Baryshnikov
Jesus could have been funnier than any comedian you can think of
Jesus was way cool

He told people to eat his body and drink his blood
That's so cool
Jesus was so cool
But then some people got jealous of how cool he was
So they killed him
But then he rose from the dead
He rose from the dead, danced around
Then went up to heaven
I mean, that's so cool
Jesus was way cool

No wonder there are so many Christians

Πολλοί έγραψαν για θρησκεία, θεούς, σατανάδες ζερζεβούληδες και δε συμμαζεύεται. Ελάχιστα από αυτά είναι τραγούδια που μιλάνε στη δική μου ψυχή.

Ο Fabrizio de Andre έβγαλε το 70 έναν ολόκληρο δίσκο βασισμένο στα απόκρυφα ευαγγέλια που τότε γινόταν πολύς ντόρος με αυτά. Από το "La Buona Novella" λοιπόν θα αναφέρω το "Maria nella bottega del falegname", που είναι ένα κατ' εξοχήν θρησκευτικό και μυστηριακό τραγούδι που παρ' όλη τη βαρυγδούπα του πείθει γιατί δεν είναι δήθεν. Το λατρεύω, και στη studio εκτέλεση και από το live με τους PFM.

Μου τη σπάνε εξίσου οι θρησκόληπτοι με τους δογματικά άθεους, μια που είναι και οι δυο τους εξίσου φανατικοί. Εγώ δεν ξέρω.

Μου τη σπάνε επίσης φοβερά διάφοροι τύποι, που αυτοαποκαλούνται "καθηγητές" και "φιλόσοφοι" που έχουν ξεφυτρώσει μετά τη χούντα στην Ελλάδα και προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" που νιώθουν, με παπαριές περί Ορθοδοξίας, Συναμφότερου, Ιδιοπροσωπίας και Έθνους Ανάδελφου. Είναι γελοίοι και επικίνδυνοι, γιατί πολλοί άσχετοι τους παίρνουν στα σοβαρά και δημιουργείται ένα αρρωστημένο βυζαντινό κλίμα στην κοινωνία. Ουστ!

Θα κλείσω με το τρίτο τραγούδι, μια που μιλάμε για Αγία Τριάδα και όχι Ενδεκάδα. Ο Απόστολος Νικολαϊδης ήταν ο κορυφαίος ανάμεσα στους δευτεροκλασάτους ρεμπετολαϊκούς τραγουδιστές. Τον τιμούσαμε και τον δοξάζαμε όσο ζούσε, και τώρα τον θυμόμαστε με αγάπη. Τελευταία του ηχογράφηση ήταν το CD single "Μαγκιά μου πού 'μαι Παοκτσής" και τα υπόλοιπα είναι περιττά.

Το τραγούδι που ακολουθεί περιγράφει μια ολοκληρωμένη μυστικιστική θρησκευτική εμπειρία, με δωρικότητα, κατάνυξη και αποκάλυψη του Θείου μέσα από γήινες διαδικασίες.

Σαν Χριστιανός κι Ορθόδοξος
σ' αυτή την κοινωνία
γουστάρισα ρε μάγκες μου
να κάνω λιτανεία.

Ετσάκωσα τα σέα μου
κι ένα τσουβάλι μαύρο
κι από νωρίς ξεκίνησα
να πάω στον Άγιο Παύλο.

Και κάτω από της εκκλησιάς
τις στρογγυλές καμάρες
ανάψαμε τον αργιλέ
σαν νάτανε λαμπάδες.

Πετιέται κι ο Αρχάγγελος
και λέει κάντε πίσω
γιατί κι εγώ έχω σειρά
ρε μάγκες να καπνίσω.