Rest of '09

Κοιτάζω τις λίστες των ξένων περιοδικών για το 2009 και αναρωτιέμαι - για άλλη μια χρονιά - τι είναι αυτό που δεν πάει καλά με μένα και οι επιλογές είναι τόσο διαφορετικές. Και Antlers άκουσα, και Grizzly Bear, και XX, και Big Pink - όλα πέρασαν και δεν ακούμπησαν, όπως και παλαιότερα οι TV On The Radio ή οι Arcade Fire. Τουλάχιστον φέτος συμφώνησα με (σχεδόν) όλους για το Merriweather Post Pavilion των Animal Collective, κάτι που δεν είναι πάντως και πολύ παράξενο, μιας και ο δίσκος αυτός είναι Τεράστιος, και είναι μάλλον απίθανο να μη σε πιάσει. Άψογο δείγμα παραγωγής και συνθετικής γραφής, αλλά πέρα από τέτοια τεχνικά ζητήματα, το Merriweather υπήρξε μια καθαρά συναισθηματική υπόθεση. Θα ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2009, αν δεν υπήρχε εκείνο το ομώνυμο album των Clubroot, πέρα για πέρα ακαταμάχητο και περιπετειώδες - αστική ποίηση άλλοτε σε ζοφερά, άλλοτε σε λυρικά χρώματα. Αν το είχα σε βινίλιο, θα είχα ήδη λιώσει 2-3. Αποκορύφωμά του το "Dulcet", το οποίο είναι σα να γράφηκε από τον Morriconne μετά από 20 απανωτές ώρες ακρόασης Burial και Massive Attack.

Στο νούμερο 3 έχω τους Mosca, και αν μου έλεγε κάποιος πριν από δέκα χρόνια ότι θα άκουγα τόσο μανιωδώς έναν drone δίσκο, θα μου φαινόταν απίστευτο. Το Swimmer είναι σχεδόν ένα τίποτα. Χωρίς τραγούδια, χωρίς φωνητικά, χωρίς πολλά- πολλά, υφαίνει ένα πυκνό ηχητικό πλέγμα, και απλά σε παγιδεύει μέσα του. Το ακούς αρχικά σα μουσικό χαλί ενώ κάνεις κάτι άλλο (π.χ. συγυρίζεις το δωμάτιο) και μετά από λίγο έχεις υπνωτιστεί χωρίς να το καταλάβεις. Ενδείκνυται επίσης και για να το βάλει κανείς όταν πάει να κοιμηθεί (αλάνθαστο κριτήριο ποιότητας δίσκων). Το ίδιο ισχύει και για το Tight Knit των Vetiver, παρόλο που εδώ έχουμε έναν παραδοσιακότατο singer / songwriter δίσκο. Η διαφορά του από τόσους άλλους είναι ότι ο Andy Cabic έχει το δεκαπλάσιο ταλέντο από τον μέσο τραγουδοποιό. Σε πρώτη ακρόαση μάλλον βαριέσαι. Στη δεύτερη, λες "ok". Στην τρίτη, θες και τέταρτη. Από εκεί και μετά, θα ήθελες ο Cabic να είναι φίλος σου.

O Daniel Land με το σχήμα του, τους The Modern Painters, επιστράτευσε γιγαντιαίες κιθάρες, fx pedals και μπόλικο δράμα στις συνθέσεις, για να φτιάξει τον καλύτερο shoegaze δίσκο της χρονιάς. Το Love Songs For The Chemical Generation είναι σα διασταύρωση Slowdive με Sigur Ros. Ο Land φρόντισε επίσης να μη θάψει τη φωνή του κάτω από το θόρυβο, αλλά να τη βάλει στην πρώτη γραμμή. Θαυμάσια ιδέα. Στοιχεία σουγκεηζεριάς έχουν και οι Telefon Tel Aviv μέσα στο θεαματικό Immolate Yourself, ένας ηλεκτρονικός δίσκος με πολλή ψυχή, ο οποίος ακούγεται ακόμα πιο φορτισμένος όταν γνωρίζεις πως ο ένας εκ των δύο του group έφυγε από τη ζωή την περίοδο της κυκλοφορίας του δίσκου. Λίγο πριν το τέλος του album, οι Telefon Tel Aviv παραδίδουν το καλύτερο κομμάτι του 2009, και τραγουδούν "You Are The Worst Thing In The World", δίνοντας την εντύπωση ότι εννοούν ακριβώς το αντίθετο.

Εξαιρετικός δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής υπήρξε και το They Know What Ghost Know του Yppah. Αισιόδοξος και λαμπερός ήχος, δεν μπορεί να μη σε κερδίσει. Και μόνο το ότι έκανε τον Σιόντορο να μιλάει για αυγουστιάτικα παραθαλάσσια παγωτά λέει πολλά. Η αισιοδοξία και η νεανική ορμή ξεχειλίζει και από το Now We Can See των The Thermals. Η Sub Pop τους άφησε για να βρει τους νέους Shins ή τους νέους Fleet Foxes, και οι ίδιοι απάντησαν κυκλοφορώντας το ομορφότερο album τους, και αποφασισμένοι να το γλεντήσουν σα να είναι 1995. Θυμίζοντας Mudhoney που το γύρισαν στην power pop, θα μπορούσες να τους πεις και γραφικούς, αλλά χίλιες φορές γραφικός και σε τέτοια κέφια, παρά μέσα στο πνεύμα της εποχής σου και μίζερος (μπηχτή).

Η αισιοδοξία των παραπάνω ΔΕΝ υπάρχει στους Speck Mountain, οι οποίοι καταφέρνουν το ακατόρθωτο: να φτιάξουν έναν καλύτερο Mazzy Star δίσκο από αυτόν που θα μπορούσαν πλέον να ηχογραφήσουν οι ίδιοι οι Mazzy Star (για την Sandoval μόνη της ούτε λόγoς). Το Some Sweet Relief ήταν πραγματική αποκάλυψη, και, για την περίπτωση που θα υπήρχε ποτέ έστω και κάποια μικρή αμφιβολία για τη βασική του επιρροή, η τραγουδίστρια τους ερμηνεύει κάπου το στίχο ride it on, και μας κάνει να βγάζουμε ξανά από τη δισκοθήκη μας το She Hangs Brightly για μια ακόμα ακρόαση. Παρομοίως, οι The Allender Band μπορούν να γράψουν έναν καλύτερο Red House Painters δίσκο από τον ίδιο τον Mark Kozelek. O δίσκος αυτός ονομάστηκε Outer Dark, και θα ήταν σε αυτή τη λίστα ακόμα κι αν κάποιος κρατούσε μόνο το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι του και αντικαθιστούσε όλα τα υπόλοιπα με κενά tracks.

Τέλος, οι Conelrad. Δεν τους ξέρει σχεδόν κανείς, και αν τους μάθει, θα φάνε μήνυση γιατί υπάρχουν και κάτι άλλοι Conelrad που παίζουν heavy metal. Οι δικοί μας Conelrad γράφουν ηλεκτρονική μουσική στα πρότυπα των Boards Of Canada και είναι κάτι παραπάνω από άριστοι μαθητές τους. Το δεύτερο album τους Sure Is The Risk Made το χαρίζουν σε όποιον θέλει να το κατεβάσει (τουλάχιστον δεν έχεις τύψεις). Το προτελευταίο του κομμάτι "Atom Spies" είναι αριστούργημα.

Όπως σας έλεγα, δεν είναι λίστα αυτή. Ο Καραμπεάζης τη διάβασε και ανησύχησε. Ο Παπαδόπουλος δεν μπήκε φέτος στον κόπο να μου προτείνει να συμμαχήσουμε να βάλουμε κάτι κοινό για να μπει στη συνολική 20άδα. Και πάνω από όλα, έχει και κοινά entries με τη λίστα του Πανότα.

1. Clubroot . Clubroot
2. Merriweather Post Pavilion . Animal Collective
3. Swimmer . Mosca
4. Tight Knit . Vetiver
5. Love Songs for the Chemical Generation . Daniel Land and the Modern Painters
6. Immolate Yourself . Telefon Tel Aviv
7. They Know What Ghost Know . Yppah
8. Now We Can See . The Thermals
9. Some Sweet Relief . Speck Mountains
10. Outer Dark . The Allender Band
11. Sure Is The Risk Made . Conelrad

Στα τραγούδια τώρα. Συνήθως δε βάζουμε τραγούδια που υπάρχουν στα albums που ψηφίζουμε ως καλύτερα, με αποτέλεσμα αν υπάρχει ένα καταπληκτικό τραγούδι που ανήκει σε δίσκο που τον έχουν ψηφίσει οι περισσότεροι, τότε το τραγούδι αυτό δε θα εμφανιστεί στα καλύτερα της χρονιάς (αδικία). Για το λόγο αυτό, κάποια από τα παρακάτω τραγούδια είναι από τα παραπάνω albums. Εκτός αυτών, οι Super Furry Animals μας απέδειξαν για μια ακόμα χρονιά ότι είναι θεότρελοι, οι Snow In Mexico κυκλοφόρησαν το καλύτερο EP της χρονιάς (εν αντιθέσει με κάτι άχρηστα EPs που κατά καιρούς το Pitchfork βαθμολογεί με 8.9 ή 9.2), οι Yeasayer μας έδωσαν μια γερή στιγμή αντάξια του αριστουργηματικού πρώτου τους album ώστε να φρίξουμε ακόμα περισσότερο όταν κυκλοφορήσουν την ανοησία που ακούει στο όνομα Odd Blood (μεγάλο κρίμα), οι αναθυμιάσεις από αυτά που καπνίζουν οι Psychic Ills κοντεύουν να μαστουρώσουν και εμάς, οι The Sleepover Disaster έκαναν comeback που πέρασε τελείως απαρατήρητο αλλά άφησε πίσω του τουλάχιστον ένα σπουδαίο κομμάτι, η Kristin Hersh δε σταματά ποτέ να γράφει, οι Papercuts έβαλαν τα γυαλιά στον Cass McCombs, και τέλος, ο Horace Andy με τους Alpha πατεντάρισαν κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως acid soul.
Ήταν μια καλή χρονιά.

1. You Are The Worst Thing In The World . Telefon Tel Aviv
2. Brother Sport . Animal Collective
3. The Very Best Of Neil Diamond . Super Furry Animals
4. You And My Winter . Snow In Mexico
5. Tightrope . Yeasayer
6. Fingernail Tea . Psychic Ills
7. Everyday . Vetiver
8. Tremble . The Sleepover Disaster
9. Flooding . Kristin Hersh
10. Dictator's Lament . Papercuts
11. Make My Day . Horace Andy with Alpha
_____

BACK