++ Rest in Peace Michael Jackson

10 + 1 "αναμνήσεις" από τον Michael Jackson
του Άρη Καραμπεάζη

1) Για τους 30 και κάτι η πραγματικά χρυσή περίοδος του Michael Jackson είναι μία παιδική ανάμνηση στην οποία δεν προϋπάρχει το έγκριτο soul funk των Jackson Five, ούτε καν η ριζοσπαστική επέλαση του Thriller, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Τα πάντα ξεκινάνε με το κόκκινο κραγιόν του BAD, σε μπλουζάκια αρπαχτές κρεμασμένα στις λαϊκές αγορές της γειτονιάς του καθενός, δίπλα σε αυτά της Εθνικής Ελλάδος με το 6άρι του Γκάλη. Michael Jackson, Madonna, Maradona, Γκάλης... απροσδιόριστη κατηγορία πρώιμης τισερτοποίησης εμμονών.

2) Το Bad έπρεπε να το αποκτήσω σε βινύλιο πάση-θυσία, η γνωστή όμως πλέον ιστορία με τον πωλητή στου Πάτση, που με το "έτσι θέλω" μου πλάσαρε το Born In The U.S.A., με ανάγκασε να το αποχτήσω σε περίοδο που πλέον σχεδόν ντρεπόμουν για αυτό. Είναι πάντοτε ο αγαπημένος μου δίσκος του Jackson. Κάτι σαν να επιλέγεις το Some Girls από τους Rolling Stones νομίζω...

3) Η πρώτη περίοδος του MTV στην Ελλάδα συνέπεσε με το μούδιασμα που όντως υπήρξε το άλμπουμ Dangerous. Μείναμε άφωνοι μπροστά στο κορμί της Naomi, ειρωνευτήκαμε τη συμμετοχή του Slash καθώς και όσους θεώρησαν πολιτικό statement τους ευτελείς στίχους και το βίντεο/ μπένετον του Black & White. Όταν ψάχναμε να βρούμε τι έλειπε από τον ενθουσιασμό των παιδικών μας χρόνων -που δεν απείχαν δα και τόσο- συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά την ανυπολόγιστη σημασία της "παραγωγής" στην pop μουσική.

4) Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημαντικότερη συμβολή του φαινομένου Michael Jackson στην pop της γενιάς μας. Μετά τα παραγωγικά ηχοθαύματα των Beatles και του Phil Spector... άντε και του Moroder, η pop μουσική υπέφερε άχαρα από παραγωγές που την καθιστούσαν προσβάσιμη μεν, αφόρητα βαρετή δε, καθώς την πλαστικοποίησαν με τον πιο προβλέψιμο τρόπο. Ο Quincy Jones, κύρια μέσα από τις παραγωγές του για τον Michael Jackson, επανέφερε στον απόλυτα εμπορικό ποπ ήχο την έννοια του συναρπαστικού. Όλα τα μεγάλα τραγούδια του Jackson ξεκινάνε ομαλά, είτε συμπαθητικά, είτε αδιάφορα και καθώς απογειώνονται καταλήγουν σε ένα απίστευτο ξεφάντωμα ρυθμών και ήχων που κάθε φορά μοιάζουν να έρχονται από ένα απροσδιόριστο μέλλον. Ακόμη και σήμερα.

5) Όπως φάνηκε από τις μετέπειτα μουσικές μας επιλογές, ο χορός δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητες μας. Θα ήμασταν ψεύτες όμως αν δεν αποκαλύπταμε ότι όλοι, κάποτε, κάπου για κάποιον ξεχασμένο πλέον λόγο δοκιμάσαμε να πιάσουμε κάτι... από το moonwalking. Και κάπου εδώ έρχεται μια επίσης απροσδιόριστη ανάμνηση που μας θέλει να τρέχουμε ανά μισή ώρα στο videoclub της γειτονιάς μπας και πετύχουμε ξενοίκιαστο το Moonwalker. Του οποίου η οικιακή προβολή υπήρξε ιεροτελεστία ανάλογη της όλης σειράς των Karate Kid. Κάποιος μας πλάσαρε και το Wiz, όπου μαζί με την Diana Ross ο Jackson σε ανύποπτο 70ς χρόνο "μαύρισε" τον μύθο του Μάγου του Οζ, αλλά δεν θυμάμαι να μαγευτήκαμε και τόσο από το αποτέλεσμα...

6) Αφότου πέρασαν όλα αυτά ο μύθος του Michael Jackson δεν ξέφτισε απλώς, ούτε καν ξεθώριασε. Από τα μάτια μας εξαφανίστηκε σε λίγα δευτερόλεπτα. Από τη μία στιγμή στην άλλη ξεχάσαμε και τα Billy Jean και τα Smooth Criminal. Θα έπρεπε να έρθουν τα 00s και αυτή η ιδιότυπη 80s/ disco/ nu disco αναβίωση, που άρχισε δειλά για να μην τελειώσει ποτέ... για να δώσουμε και πάλι την έγκριση μας. Θυμάμαι ότι από το 1993 μέχρι και το 2000 ο Michael Jackson όχι μόνο "δεν υπήρχε", αλλά ότι ήταν και σχεδόν σαν να "μην έχει υπάρξει" σε καθαρά μουσικό επίπεδο.

7) Κάθε τόσο συνειδητοποιούσαμε με αηδία σχεδόν ότι η Jackson-Mania δεν είχε παύσει ποτέ. Τουλάχιστον για μερικούς (εκατομμύρια) φανατικούς. Σε κάθε περίπτωση σκανδάλου, δίκης, εξωδικαστικού φανατισμού, μωρού κρεμασμένου από τα παράθυρα οι fan ήταν εκεί και ούρλιαζαν και λιποθυμούσαν όπως έκαναν πάντοτε, σαν να προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό που δεν έλεγε να φύγει επάνω από το είδωλο τους.

8) Κάπου στη διάρκεια αυτής της ύποπτης περιόδου είναι που αρχίσαμε να ψάχνουμε τους Jackson Five και με αφορμή αυτούς ολόκληρη τη Motown, που μέχρι τότε ήταν υπερβολικά πλουμιστή για τα γούστα μας. Επανήλθαμε - άνευ ντροπής αυτή τη φορά- στα τρία οριακά άλμπουμ της δεκαετίας του 80 (βάζω και το Off The Wall μέσα) και πριν προλάβουμε να τα χορτάσουμε και πάλι άρχισαν να κλείνουν οι εικοσαετίες από την κυκλοφορία τους και ήρθαν όλα εκείνα τα επαίσχυντα re-edit, που ευτέλισαν τη μουσική του Michael Jackson στην αρενμπίδικη εποχή, περισσότερο από ότι τα σκάνδαλα και τα κουτσομπολιά ξεφτέλιζαν τόσα χρόνια τον ίδιο.

9) Όταν ο Michael Jackson αγόρασε από τον once in a lifetime συνεργάτη του Paul Mc Cartney τα δικαιώματα του καταλόγου των Beatles, με έναν παράδοξο τρόπο πιστέψαμε οριστικά ότι η pop είναι μια τελειωμένη ιστορία, ότι τα πάντα ξεπουλιούνται και ότι σε τίποτε δεν υπάρχει αξιοπιστία. Εκτός ίσως από την χαμηλή πιστότητα των Pavement, στην οποία ήμασταν αφοσιωμένοι εκείνα τα χρόνια και δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε τίποτε παράπερα. Ο Jarvis ήταν ο ήρωας που εμπράκτως μετέφερε τα συναισθήματα μας προς τον Μεσσία. O Michael Jackson και τα φαινόμενα ανάλογου τύπου πάντοτε ενδυναμώνουν την απόλυτη πίστη των οπαδών του indie προς αυτό...

10) Δεν θυμάμαι πλέον πότε ακριβώς ήταν. Κάπου στα 1993-1994 νομίζω. Πάνω στην καταιγίδα του grunge. Ουδόλως με απασχολούσε φυσικά ο Michael Jackson και οι δίσκοι του ήταν σχεδόν κρυμμένοι στα ντουλάπια, μην τυχόν μολύνουν μία στα σπάργανα της έγκριτη indie pop/ rock δισκοθήκη (ήδη μολυσμένη από το metal πάντως!). Παρά ταύτα πήρα τηλέφωνο, απάντησα σωστά στην ερώτηση περί του Quincy Jones, έδωσαν και οι γονείς τη συγκατάθεση τους και ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω στην Αθήνα με εισιτήριο, ξενοδοχείο, αεροπλάνο... τα πάντα πληρωμένα και μια αφηρημένη υπόσχεση για συνάντηση με τον star. Φθηνά τη γλυτώσαμε τελικά... ανήλικα και αμούστακα ακόμη παιδάκια.

11) Όλες αυτές τις ημέρες που ακολούθησαν την ανακοίνωση του θανάτου άκουσα για πολλές ώρες ραδιόφωνο και συνειδητοποίησα το αυτονόητο: ο Michael Jackson και ο κάθε λογής τέτοιος απευθύνεται στους αδαείς των "ειδημόνων". Ακούω να λένε ότι "άλλαξε" την πορεία της ποπ και της μαύρης μουσικής, ακούω να μεταδίδουν όλοι τα ίδια και τα ίδια με το ζόρι "δέκα" τραγούδια και είμαι σχεδόν ευχαριστημένος από το ότι κατά πως δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα η μουσική βιομηχανία ποτέ δεν θα καταφέρει να δημιουργήσει ένα αντίστοιχου μεγέθους και ψευδαισθήσεων φαινόμενο...

+++

Death of a smooth criminal
του Γιώργου Τσαντίκου

Να πα ν' ακούσεις Τζάκσον ρε! Ναι, αλλά και εσύ εξαρτημένε του MTV τις πρώτες μέρες της ελεύθερης τηλεόρασης με SAT1 και RTL να παίζουν με χιόνια και κάθε πρωί, πριν πας σχολείο, να βλέπεις το Lovin' in elevator των Aerosmith, κοιτούσες να δεις πως έκανε εκείνο το κόλπο που γύρναγε στροβοσκοπικά στον άξονά του o Τζάκσον, στο Smooth Criminal. Όσο για το θάνατο στα 51, η ποπ ματαιοδοξία επαναλαμβάνεται, όπως τα πρόσωπα και οι καταστάσεις: Ως φάρσα. Πέθανε ο Έλβις πακτωμένος στο λίπος των σάντουιτς και των βαρβιτουρικών, παντρεύτηκε την κόρη του ο Μάγιεκουλ και μετά πέθανε και αυτός στα 51 του αφού απαρνήθηκε μέχρι και το χρώμα του. Τι να κάνεις την επιτυχία, αν δεν αγαπάς ούτε τα' άντερά σου...

+++

Jackofreneia
της Ελεάνας Γαρίνη

Το Τhriller ήταν η πρώτη κασέτα που αγόρασα στην τρυφερή ηλικία των 9 χρόνων, το πλειστόκαινο δηλαδή, που σημαίνει ότι η χρονική απόσταση που χρειάζεται για μια ψυχρή ματιά έχει εξασφαλιστεί.
Ο Jacko είναι νεκρός, το ληγμένο προϊόν Michael Jackson όμως ξαναβγαίνει στα ράφια του super market με νέα βελτιωμένη σύνθεση δόξας-πτώσης- μυστηριώδους θανάτου.
Οι ταμιακές μηχανές θα ξαναθυμηθούν το γνώριμο αυτό bar code που είχανε ψιλοξεχάσει.
Ο ψυχαναλυτής θα μιλήσει για το κακοποιημένο ταλαντούχο παιδί με την εύθραυστη προσωπικότητα, τις καταστροφικές διαταραχές του σωματικού Εγώ, και τις σκοτεινές παρεκκλίσεις του. Ήθελε μόνο την αγάπη και κατασπαράχθηκε από την έλλειψη της, το σταρ σύστεμ και την αδηφάγα δημοσιότητα, θα αποφανθεί.
Ο βιογράφος θα σταθεί στην μυθική εμπορική επιτυχία, θα μετρήσει τα δολάρια από τα χιτς, τα δικαιώματα τραγουδιών, τις πετυχημένες συμφωνίες με τις δισκογραφικές και την πρωτοπόρα χρήση του MTV για την προώθηση των πωλήσεων του.
Ο δικομανής θα διεξάγει ασφαλή συμπεράσματα για το αν τελικά έπεσε θύμα σκευωρίας ή ήταν ένας ψυχοπαθής παιδόφιλος που την έβγαλε καθαρή λόγω υπερβολικού πλούτου.
Ο μουσικοκριτικός θα εξηγήσει πώς το Thriller σφράγισε τον ήχο και το στυλ των 80's με τον απίστευτο συνδυασμό disco, R'n'B, pop, hard rock και την σοφή παραγωγή του Quincy Jones. Δίσκος σφιχτός σαν πασχαλινό αυγό, καλοζυγισμένος σαν mobil του Calder, αναπόδραστος από τις λίστες του σήμερα και του αύριο. Μετά από αυτόν το χάος. (ή το χάους..)
Ο επαναστάτης θα υπενθυμίσει πώς η υποταγή έρχεται ευκολότερα μέσω της απόλαυσης παρά μέσω της βίας και ο Jackson και τα συναφή υποπροϊόντα υποκουλτούρας ήταν ο πολιορκητικός κριός για την εξαγωγή του "αμερικάνικου ονείρου" στους παρίες. Ένα μειδίαμα θα του ξεφύγει καθώς ο θάνατός του συμπίπτει χρονικά με την οικονομική (και όχι μόνο) κρίση.
Ο Νταλάρας θα παραδεχθεί ότι ο πρωτοπόρος στις συναυλίες για το καλό της ανθρωπότητας, για τα παιδάκια που πεινάνε, για τους καταφρονεμένους και το καλό της διαφήμισης αλλά και υστεροφημίας του, ήταν ο Michel Jackson. Ο Jacko εξάλλου εγκαινίασε την παράνοια της δύσης να κατακλέβει τον τρίτο κόσμο ανελέητα και να επιστρέφει ως θεράποντας σωτήρας του με τις μεγαλύτερες δυνατές τυμπανοκρουσίες.
Ο Φωκάς Ευαγγελινός θα αναστενάξει πόσο τον ενέπνευσαν οι ιδιαίτερες χορογραφίες του, ο Καντάφι θα παραπονεθεί πώς του έκλεβε συνέχεια τα χρυσοποίκιλτα στρατιωτικά γιλέκα του και ο Φουστάνος θα μας υποδείξει στη φωτογραφία τις πλαστικές που είχε κάνει.
Ο βασιλιάς της ποπ, άλλος ένας βασιλιάς, είναι νεκρός και να χαμε να λέγαμε. Το δυστυχέστερο όμως είναι πως ο άνθρωπος αυτός από καιρό ήταν νεκρός, απλά τώρα θα τον θάψουν. RIP

+++

Μιχαλάκη, όχι στα βαθιά παιδί μου
του Θάνου Σταυριανάκη

Ποιος είμαι εγώ όμως για να κρίνω κάποιον που είναι παιδόφιλος, έχει 750 εκατομμύρια πωλήσεις σε δίσκους, μια γεμάτη 5-8ετία είχε ολόκληρο τον πλανήτη στα πόδια του και καταφέρνει τελικά μετά από λιγότερο από είκοσι χρόνια να χρωστάει σχεδόν 200 εκατομμύρια ευρώ; Ενώ ταυτόχρονα από μαύρο αραπάκι με άφρο που τον θυμόμουν, κατέληξε λευκός γκοθάς με ίσια χαίτη. Και φυσικά αφού πλέον δεν είναι μαύρος, έγινε και μουσουλμάνος. Μα πόσο μαλάκας ήσουν τελικά Μιχαλάκη μου; Είναι ολοφάνερο ότι του είχαν γυρίσει τα μάτια. Κανείς δεν πάει να αλλάξει το δέρμα του. Πρέπει να είσαι τρελός για να πηγαίνεις κόντρα στη φύση σου. Κάτι σαν ερμαφρόδιτο στην αναζήτηση φύλου και φίλου. Μα είναι δυνατόν να είσαι άντρας και τα πρότυπά σου να είναι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και η Νταϊάνα Ρος; Γίνονται αυτά; Ευτυχώς που δεν ήθελες να μοιάσεις και στη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ... Πώς να πάρεις στα σοβαρά κάποιον που του αρέσει να κοιμάται τα βράδια με μικρά αγοράκια (χωρίς τίποτε άλλο πονηρό, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου). Εσύ φίλε μου αναγνώστη που διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχει κάνει κάτι ανάλογο; Τα τραγούδια που έγραφες Μιχαλάκη μου δεν ήταν χορευτικά. Μόνο εσύ μπορούσες να τα χορεύεις. Όλοι εμείς που προσπαθούσαμε να κάνουμε τις φιγούρες σου, δείχναμε σαν να είμαστε ατσούμπαλοι αυστραλοπίθηκοι που κάνανε πατινάζ στις μεγάλες φαλακρές λίμνες του φεγγαριού. Το Μπίλι Τζιν μου άρεσε. Ήταν ωραίο κομμάτι. Αλλά τι να σε κάνω που εγώ εκείνη την εποχή ήμουν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα (όχι τη δική μας, αλλά την ιταλίδα με το Boys Boys Boys), με τη Σάντρα, την Τίφανι και όλες τις άλλες εφήμερες τραγουδίστριες που φιγούραραν στις αφίσες στο Μπλεκ και στο Αγόρι. Αυτό το κόκκινο σακάκι βρε παιδί μου. Ξαφνικά είχαν όλοι από ένα τέτοιο... Αλλά ομολόγησε ότι το έκλεψες από τον Φλωρινιώτη και σε τραβολογούσε για χρόνια στα δικαστήρια... Γιατί το Off The Wall θεωρείται ένας από τους καλύτερους χορευτικούς δίσκους αλλά δε γνωρίζουμε κανένα κομμάτι από εκεί; Δεν ξέρω αν ήσουν προοδευτικός καλλιτέχνης. Δε με ενδιαφέρει καν. Αυτό που γνωρίζω είναι πως τα τραγούδια σου μετά απο 20 χρόνια δεν ακούγονται ενώ άλλα που είναι 20 χρόνια πιο παλιά από τα δικά σου, μετά από 40 χρόνια ακούγονται ολόφρεσκα. Αυτό για μένα σημαίνει κάτι. Δεν γνωριίζω κανέναν που να ακούει Jackson στα 00’s αλλά γνωρίζω αρκετούς που ακούνε Beatles, Floyd κτλ. Αν κάποιος ακούει Jackson το 2009, είναι επειδή τον πιάσανε οι αναμνήσεις και ο νόστος της παιδικής του ηλικίας. Ακόμα και τα τραγούδια της Motown που πρωτοξεκίνησες. Και τα δικά σου μαζί με τον άλλους 4 αλλά και των άλλων τότε ομόσταυλών σου. Δεν ξέρω γιατί όλοι οι rappers σε έχουν/είχαν ινδαλμα. Αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ. Το να ήσουν στα 80s και να ακούς Michael Jackson το '80, είναι σα να καπνίζεις Μάλμπορο, σα να είσαι γαύρος, σα να σε πηγαίνει εκεί που σε βγάζει το κύμα. Συγκλονιστικά υπερεκτιμημένος καλλιτέχνης, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως δεν ήταν ταλαντούχος, δε στεναχωριέμαι καθόλου που πέθανε, ούτε και χαίρομαι. Θεωρώ π.χ. τον Sky Saxon που έσβησαν με λίγες ώρες διαφορά σημαντικότερο (για εμένα) καλλιτέχνη, όσο παράδοξο και αν σας φαίνεται αυτό.

+++

Fade to grey
του Γιάννη Στάικου

"Παγκόσμιο σοκ από το θάνατο του Michael Jackson". Με αυτές τις λέξεις πληροφορήθηκα από τις έγκυρες ειδήσεις του Star Channel το χαμό του μεγαλύτερου ποπ ειδώλου. Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος. Για να πάμε και στην αρχή.

Γεννήθηκε το 1958, ξεκινά την καριέρα του στα 8 και με τους Jackson 5 έχει συμβόλαιο στη Motown. Με μια υφήλιο να παραμιλά για το ταλέντο του, να τρίβει τα μάτια και να ξεβουλώνει τα αυτιά της, θα βγάλει τον πρώτο του σόλο δίσκο στα 14. Καθόλου άσχημα. "Thriller" το 1982, moonwalking κλπ. Μετά; Παράνοια, άσπρισμα, πλαστικές και παιδεραστία.

Ο Michael ήταν προικισμένος. Τόσο που, από το φώτα του ταλέντου του, μάθαμε και τη Janet. Ακόμα και τη Latoya. Καινοτόμος στην εποχή του, μπορεί να τραγουδήσει και να χορέψει. Και μαύρος.. Τεράστια εμπορική επιτυχία και αναγνωρισιμότητα. Αρχίζει να κάνει φοβερά πράγματα. Περπατάει ανάποδα. Κάνει τη φιγούρα του ανθρώπου-κεραυνού. Και όποιος ισχυριστεί πως σαν παιδί ποτέ δεν δοκίμασε τις παραπάνω φιγούρες μπροστά στο καθρέφτη του είτε ψεύδεται ασυστόλως είτε είχε αποβάλει ριζικά κάθε στοιχείο ποζεριάς σε ηλικία που την είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Το "Thriller" προφανώς είναι ένας δίσκος σταθμός και το "Billie Jean" ένας ποπ ύμνος. Ένας έγχρωμος έχει κατακτήσει (και έχει κάνει) τα πάντα. Όνειρο. Όσο πλησιάζουμε στα 90 όμως ο Μιχαλάκης ξεθωριάζει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ακολουθούν τα ψέματα περί αλφισμού και άλλων περίεργων ασθενειών για να αποκαλυφθεί η μοναδική αλήθεια. Ο Michael Jackson κατάφερε να κάνει τον σύγχρονο αστικό εφιάλτη πραγματικότητα. Ξύπνησε το χειρότερο φόβο κάθε νοήμονος ύπαρξης. Την δυσανεξία στον ίδιο σου τον εαυτό. Αν ο Φρόιντ ζούσε θα έστηνε πανηγύρι.

Βέβαια το προαναφερθέν αίσθημα είναι γνώριμο στο κύκλο των καλλιτεχνών. Πολλές φορές είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από την ίδια την τέχνη. Και η μετουσίωση αυτού του αισθήματος αδιεξόδου και ματαίωσης σε κάποια μορφή τέχνης είναι η γνήσια καλλιτεχνική στόφα. Ο καλλιτέχνης ξορκίζει μέσα από τη δημιουργία κάθε σύννεφο που τον ακολουθεί και τον βρέχει. Ο Μιχάλης μας στην αντίπερα όχθη, ψυχικά διαταραγμένος, χωρίς τη μαγική μηχανή που μετατρέπει τα σκατά της κατάθλιψης στο χρυσάφι της δημιουργίας. Ασπίδα του απέναντι στο φάσμα της αποδιοργάνωσης υπήρξε η παλινδρόμηση στην παιδικότητα που ποτέ ο ίδιος δε βίωσε. Με πρόσχημα το ενδιαφέρον και την αγάπη προς τα παιδιά θα αναζητήσει την ολοκλήρωση μέσα από αυτά. Στο ιδιαίτερο καταφύγιο του ,την Neverland, ανάμεσα σε παιδάκια και τα παιχνίδια τους. Ή με άλλα λόγια, το ψυχολογικό προφίλ ενός γνήσιου παιδοφιλου.

Η ιστορία είναι γνωστή, δικαστήρια, αποζημιώσεις, κοινωνική κατακραυγή. Η απόλυτη μετάλλαξη : από ποπ ίνδαλμα σε χλωμή καρικατούρα, σαν γκροτέσκο γλυπτό κάποιου ατάλαντου Αιγυπτίου που έγινε γλύπτης βάζοντας μέσον κάποιον Φαραώ. Η απόλυτη τραγωδία : αστέρας που κατέκτησε και έχασε τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Προσωπικά, λυπάμαι που ο Μιχαλάκης δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον εσωτερικό του κόσμο με καταλληλότερο τρόπο, ώστε μέσα από τη θλίψη και τη μοναξιά του να γεννηθεί έμπνευση κι όχι διαστροφή. Και λυπάμαι τον Μιχαλάκη επειδή έχασε την αξιοπρέπεια του.

Όταν πληροφορήθηκα το θάνατο του Joe Strummer έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Όταν διάβασα για την αυτοκτονία του Elliott Smith ήθελα να σπάσω τον υπολογιστή. Όταν έμαθα για τον Michael Jackson άλλαξα κανάλι.
_____

BACK