Rewind 2017

Για το 2017 που έφυγε, μένουν αμανάτι οι κουβέντες που δεν κάναμε με τους φίλους μας. Για τη μουσική. Για τις ψυχώσεις μας. Για τα πάντα. Ακολουθεί μια κουβέντα. Που μπορεί να έγινε, μπορεί και όχι.

Τελείωσε το 2017. Ξύπνα ρε. Να βγούμε έξω να το φωνάξουμε όλοι με ένα στόμα, μια ψυχή. Τι; Στην παρούσα φάση δεν είσαι διαθέσιμος; Α,βαριέσαι. Μα καλά ρε,μαζί δε λέγαμε άντε να φύγει και αυτή η χρονιά και όλα θα πάνε καλύτερα; Τι; Το ίδιο λέμε τα τελευταία τέσσερα-πεντε χρόνια;Χμ...Εδώ μάλλον έχεις δίκιο.Δηλαδή αν τότε σιχτιρίζαμε μία, τώρα πρέπει να σιχτιρίσουμε παραπάνω φορές; Έχουμε καταντήσει γραφικοί λες ε; Ε και τι, κακό είναι αυτό; Α… είναι ε; Κατά τα άλλα; Ε μωρέ και ποιος δεν τρέχει με δουλειές. Το «ελεύθερος χρόνος»έχει γίνει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Μη γελάς. Πολύ δουλειά μεν, αλλά κατά τα άλλα με το ζόρι τη βγάζουμε όλοι. Μη γελάς σου λέω. «Σπέρνουμε τώρα για να θερίσουμε μετά», χα, αυτό φαντάζομαι είναι το δεύτερο πιο σύντομο ανέκδοτο ε; Έχουμε καταντήσει όλοι Σκλαβ. Α… ναι σε αυτό συμφωνείς ε; Τι; Έξω είναι αλλιώς; Χειρότερα εννοείς; Α... τουλάχιστον εκεί βγάζεις λεφτά. Τώρα που είπες έξω και μιας και μιλάμε για τη χρονιά που φεύγει, είδες ρε τι γίνεται εκεί έξω; Τι εννοείς τί εννοώ; Όλα εκείνα που κάνουν τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη. Από πού να πρωταρχίσω. Τους κρετίνους που κάνουν κουμάντο και ταλαιπωρούν τον κόσμο. Την φτώχια που έπρεπε να τη δούμε με τα μάτια μας για να την κατανοήσουμε. Την εκμετάλλευση, το ξεζούμισμα, την διάχυτη απογοήτευση πανταχόθεν. Όλα με κάποιο πρόσχημα, με κάποια χαζή δικαιολογία. Α, τώρα κατάλαβες που το πάω. Λες ρε; Kάθε πέρυσι και καλύτερα; Το λες. Εμ πώς να μην σαλέψει ο κόσμος με όλα αυτά που ζει. Οι περισσότεροι πρώτα πράττουν και μετά σκέφτονται ή δεν σκέφτονται καθόλου. Σπασμωδικά, με ενστικτώδεις κινήσεις πορεύονται σχεδόν όλοι. Βγήκε κανείς να φωνάξει για αυτά που τον καταπιέζουν; Ή μήπως αναρωτήθηκε κανείς τι κάνει λάθος για να το διορθώσει; Τι; Ε και βέβαια έτσι θα κάνεις την διαφορά. Μουγκρίζεις; Συμφωνείς μεν, αλλά δε μιλάς. Ξεφεύγει η κουβέντα με όλα αυτά; Μα σε πήρα, για να μιλήσουμε για όλα αυτά, έτσι το είχαμε κανονίσει από την αρχή. Θα σ’ έπαιρνα τέλος της χρονιάς είχαμε πει, να έχει μαζευτεί υλικό να το αναλύσουμε. Ε ναι, για μουσική θα μιλούσαμε κυρίως, αλλά μπορείς να τα αγνοείς συνεχώς όλα και αν ναι για πόσο; Εσύ θες να περνάς καλά; Μονάχα αυτό; Εθελοτυφλώντας στα πάντα; Με τι κόστος; Να αλλάξω θέμα; Και τι να πούμε ρε; Για σειρές θέλεις; Μάλιστα. Μίλα εσύ που ξέρεις. Ζόμπι και τέτοια ή τίποτα εξωγήινους; Μπα, εγώ δεν. Ναι, ξέρω δεν κοστίζει, αλλά δεν. Με αποχαυνώνει όλη την ώρα να έχω να ακολουθώ μια ιστορία σε δόσεις που διαιωνίζεται για χρόνια. Ε, ναι ξεχνιέσαι με αυτό τον τρόπο, το καταλαβαίνω... αλλά εμένα δεν μου πάει. Τι; Είμαι περίεργος; Ε, ας είναι έτσι. Δώσμου μισό λεπτό. -ακουμπάει τη βελόνα στην τρίτη πλευρά των AmenRa και ξαναπιάνει το ακουστικό - Κατά τα άλλα τι νέα; Τι; Σου «μαύρισα την ψυχή» με όλα αυτά που σου λέω; Μα αυτά δε λέμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ρε ‘συ; Για μουσική ναι, αλλά και για όλα εκείνα που παρατηρούμε. Για ΄κείνα που (μας) τσούζουν. Τι και αν μεγαλώσαμε; Τι; Έχεις ήδη τα δικά σου και δεν θες παραπάνω; Μα και ποιος δεν τα ‘χει, το θέμα είναι να… καλά, καλά μην εξάπτεσαι, σταματάω. Αν είναι να σου «μαυρίσω την ψυχή» όπως μου λες, σταματάω. Αλλά σου ξαναλέω, ότι για να κάνουμε έστω και λίγο καλύτ.. καλά καλά, αν είναι να μου το κλείσεις, σταματάω. Να αλλάξουμε θέμα; Οκ, να μιλήσουμε τότε μονάχα για τα μουσικά. Καμιά καλή μουσική τουλάχιστον άκουσες μέσα στην χρονιά; Ναι, το καταλαβαίνω αυτό με τον περιορισμένο χρόνο, αλλά εδώ μιλάμε για την προσωπική μας ευχαρίστηση. Για να μην πω καλύτερα για το πνευματικό μας δεκανίκι απέναντι στην καθημερινή ισοπεδωτική ρουτίνα. Α μπράβο, τουλάχιστον στα σημαντικά συμφωνούμε. Για πες μου. Τι; Δεν βγαίνουν και πολλά καλά καινούρια; Μα καλά είναι δυνατόν να μου λες τέτοια; Μα ρε ‘συ όποιος ψάχνει βρίσκει. Πάλι για το χρόνο μου λες; Τι; Σαφώς και έχω να προτείνω κάτι, ναι. Αυτό δε μπορώ να το ξέρω, κατά πόσο θα σου αρέσουν. Κάτσε, να αλλάξω πλευρά και να τα πάρουμε με τη σειρά; Βάλε ουίσκι. Α, πίνεις ήδη το τρίτο. Σε ξεκινάω λοιπόν από το τελευταίο και θα σε πάω αντίστροφα.

11. Trepaneringsritualen – Kainskult: Φαντάζομαι κατάλαβες ακριβώς τι έχουμε εδώ ε; Όχι ρε, δεν είναι τόσο χαοτικό και blackmetal-ικό όσο το “Perfections & Permanence” του ’14. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σχεδόν πιασάρικα (υπό μια αρρωστημένη έννοια) τραγουδάκια, που ακούγονται σαν ανίερο black-industrial. Δεν το ‘χεις ξανακούσει αυτό το είδος; Ε, εντάξει είπα κι εγώ δυο-τρεις λέξεις κολλημένες μαζί μπας και σε βοηθήσω. Α αυτό σίγουρα... μην κάνεις το λάθος και τον ακούσεις βράδυ μόνος σου στο σπίτι, θα τα κάνεις πάνω σου από το φόβο σου. Σε έπεισα; Α, το έχεις βάλει ήδη στην λίστα με αυτά που πρέπει να τσεκάρεις. Αυτός είσαι. Σιγά σιγά γίνεσαι o άνθρωποςπου ξέρω ξανά. Τι; Α, κατάλαβα σε έχει ήδη πιάσει το ουίσκι. Λοιπόν συνεχίζω.

10. Maryam Saleh, Maurice Louca & Tamer Abu Ghazaleh – Lekhfa: Κάτσε ρε μη βιάζεσαι να γκρινιάξεις. Θυμάσαι τον Abu Ghazaleh που είχε βγάλει μια δισκάρα πριν κάνα δυάρι χρόνια; Α μπράβο. Ε, αυτός μαζί με M. Saleh & M. Louca έβγαλαν νέο δίσκο συνεργασίας. Όχι, Δεν είναι τόσο “progressive” όσο τα προσωπικά του Ghazaleh μη φοβάσαι, εδώ έχουμε ανατολίτικο art-pop γεμάτο στρώσεις από ήχους και φωνητικά και τρεις προσωπικότητες να βγαίνουν σε κάθε κομμάτι ισορροπημένες απόλυτα. Ρε γίνεται χαμός εκεί κάτω, στο Κάιρο σου λέω. Μια σκηνή που βράζει στο δικό της ζουμί, με καλλιτέχνες και ακούσματα ιδιαίτερα, με άποψη και ποιότητα που δεν πιάνεται. Που να το πάρεις χαμπάρι. Εδώ μιλάμε για μια σκηνή με πολύ υλικό. Ναι, έχω κι άλλο δίσκο από ΄κει.

9. Nadah El Shazly – Ahwar: Πρώτος της δίσκος, μια έκπληξη που έσκασε από το πουθενά. Ναι, για πάτα το και εσύ να βλέπεις για τι πράγμα μιλάμε γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν άκουσες τίποτα από όσα είπα. Ναι, πάτα το. Α μπράβο, διάβασες εκεί που λέει ότι ο δίσκος φτιάχτηκε με την βοήθεια των Maurice Louca και Sam Shalabi από τους Dwarfs of East Agouza; Ναι ρε, σου λέω ότι αυτοί ανακυκλώνονται μεταξύ τους και κάνουν μουσικάρες. Δημιουργούν μια σκηνή, ξεχωριστή, μόνη της, ανεξάρτητη με τελείως δικό της ήχο και κουλτούρα. Όχι σαν το άλλο, εδώ μιλάμε για πιο ιδιαίτερο άκουσμα. Τι, σου ακούγεται σαν Bjork; Όχι ρε, κάτι λάθος κάνεις. Το ουίσκι θα φταίει. Είναι ατμοσφαιρική, με ένα σωρό ηχητικά layers η μουσική της, αλλά δεν θυμίζει με τίποτα Bjork. Αλήθεια το άκουσες το καινούριο; Χμ... και τι σου είπε; Δεν θυμάσαι; Α, εννοείς δεν κατάλαβες καμία διαφορά με τα προηγούμενα; Βαρέθηκες; Καλά, καλά ούτε εγώ καταλαβαίνω. Οπότε προχωράω στο επόμενο.

8. Rafael Anton Irisarri – The shameless years: Ε, είναι φυσικό εδώ να υπάρχει σύμπνοια απόψεων. Τα είχαμε ξαναπεί άλλωστε και μέσα στη χρονιά για το νέο δίσκο του Irisarri. Τι λες; Δεν τον πρόλαβες σε βινύλιο και αναγκαστικά τον ακούς από ψηφιακό αρχείο και σου χαλάει την ιεροτελεστία της όλης κατάστασης; Και λες εμένα γραφικό μετά ε; Ε, ναι εγώ τον πρόλαβα και τον βάζω κάτι βράδια αργά για μια επαναληπτική ακρόαση κάθε τόσο. Σαν συνταγογραφημένο φάρμακο. Εδώ έχεις πολύ δίκιο. Ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον ambient/drone ήχο και κυκλοφόρησαν πολλές καλές κυκλοφορίες. Ενημερωμένο σε βρίσκω. Ρε μπας και μου έλεγες ψέματα ότι βλέπεις σειρές και δεν είχες χρόνο για μουσική; Ντάξει, θα ψάξω κι εγώ και αν το βρω πουθενά θα στο πάρω το βινύλιο δώρο για τις γιορτές. Τι να σε κάνω;

7. Richard Dawson – Peasant: Ε, εδώ το παραδέχομαι ότι είχα λάθος. Ναι, μου το έλεγες εσύ αλλά εγώ δεν σε πίστευα. Ε κακό ήταν που ήθελα να βγάλει άλλο ένα ίδιο “NothingImportant”; Και στο κάτω κάτω δεν μπορώ να καταλάβω τι παθαίνουν όλοι και το γυρνάνε σε πιο pop και εύκολα μονοπάτια. Μπας και βγάλουν λεφτά; Ποιος μωρέ ο Dawson; Τέλος πάντων, πάλι καλά που επέμεινες. Ναι, συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι πολύ πιο προσβάσιμη και εύκολη η νέα του δουλειά, αλλά ταυτοχρόνως προσκυνώ τη μουσική του ιδιοφυία. Και το μπαγάσα έχει τόσο ξεδιάντροπα κολλητικά τραγούδια που δεν λες να σταματήσεις να τα ακούς. Δεν ξαναβγαίνει τέτοιος ογκόλιθος όσο το “NothingImportant” λες ε; Καλά, δεν πειράζει γιατί και το “Peasant” τελικά μια χαρά δισκάρα είναι. Κάτσε να αλλάξω δίσκο στο πικάπ. Θα βάλω το επόμενο και δε θα στο πω μέχρι να το βρεις – ακουμπάει την βελόνα και δυναμώνει ελαφρώς-. Ακούγεται; Ωραία. Για να σε βοηθήσω, θα σε πάω πίσω πριν 13-15 χρόνια και θα σου θυμίσω ότι είχαμε ερωτευτεί αυτή την μπάντα και για να βρούμε να αγοράσουμε τους δίσκους της είχαμε χαλάσει μια περιουσία. Κάτι σου θυμίζω ε; Κυκλοφορούσαν 4-5 δίσκους το χρόνο και τους θέλαμε όλους. Το’χουμε; Α μπράβο! Μα και βέβαια μιλάμε για τους:

6. Circle – Terminal: Ναι έχεις δίκιο, τα έχουμε ξανακούσει αυτά από τους Circle. Αλλά οι μπαγάσες είναι απίθανοι. Ώρες ώρες μου κάνουν τελείως σαν εξωγήινοι που απλά έχουν βρεθεί στην Γη τυχαία με μοναδικό σκοπό να γράφουν μουσική. Το λες και σκληρό krautrock υπό μίαν έννοια; Χμ…γιατί όχι. Πρόσθεσε το χαοτικό στο σκληρό krautrock και μερικές καλές δόσεις μέταλ attitude και είσαι μέσα. Ρε λες οι παλαίμαχοι Φιλανδοίνα δώσουν νέα πνοή στο κουρασμένο μέταλ ιδίωμα; Μπα ε; Έτσι κι αλλιώς είναι πιθανό ο επόμενος τους δίσκος να ακούγεται αλλιώς.

5. LinguaIgnota – All Bitches Die: Δεν έχεις ιδέαε; Ούτε εγώ είχα μέχρι πρότινος που μου έσκασε σαν τούβλο στο κεφάλι και με άφησε ξερό. Σαν να ακούς ένα μίγμα Pharmakon μαζί με Diamanda Galas. Ναι, το ξέρω ότι αμφότερες κυρίες έβγαλαν πολύ καλούς δίσκους μέσα στην χρονιά και αυτές. Αλλά μην μου αλλάζεις θέμα, διότι την Αμερικανίδα εν λόγω κυρία πρέπει να την ακούσεις πάση θυσία. Καταφέρνει και βγάζει έναν ακαταμάχητο brutal λυρισμό πατώντας σε απλά μουσικά μονοπάτια και αποτελεί μακράν την μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς. Ακούς ρε; Ναι, να το ψάξεις με το που κλείσουμε.

4. Blanck Mass – World Eater: Αμπα; Ε το περίμενα να συμφωνούμε σε αυτόν εδώ. Δίσκος κόλλημα, τον άκουγα για δύο μήνες συνεχόμενα χωρίς σταματημό. Ναι καλά τα λες. Έξυπνη Χορευτική μουσική με μια υποβόσκουσα επιθετικότητα, έναν υπόγειο θυμό να βγαίνει από τα ηχεία με μια τεράστια δύναμη σαν ηφαίστειο που εκρήγνυται. Ε, καλά αφού τα ξέρεις, τότε προχωράω. Φτάσαμε κιόλας στην τελική τριάδα.

3. Idles – Brutalism: Εσύ θα τον έβαζες μέχρι και στην κορυφή; Ε μωρέ εντάξει, είναι κοντά ούτως ή άλλως. Περίμενες εσύ τέτοια δυναμική και στιχουργική ευστοχία από ένα post punk δίσκο; Έλα ντε, αυτό που το πας. Ξαφνικά εκεί που η Αγγλία μουσικά ήταν στα πιο χαμηλά της, τα τελευταία χρόνια εξάγει μικρά, καταπιεσμένα αριστουργήματα. Δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι το Brexit και η γενικότερη καταπίεση και δυσκολία στο νησί παίζει ρόλο; Εμα, σαφώς και παίζει, αυτά ήθελα να συζητήσουμε στην αρχή αλλά με αποπήρες με βλακείες του τύπου ότι σου “μαύρισα την ψυχή”. Όσο περισσότερο πίνεις τόσο έρχεσαι στα συγκαλά σου μου φαίνεται. Αξιοζήλευτο “ζαμανφου” attitude και punk στιχουργική αντίδραση από μια από τις πιο σημαντικές μπάντες της rock μουσικής σκηνής της Αγγλίας του σήμερα. Τα παραλέω λες ε; Μπα.

2. Shackleton & Vengeance Tenfold – Sferic Ghost Transmits: Όχι πες αλήθεια, περίμενες εσύ να βγάλει τόσο καλό δίσκο ο Shackleton; Τι; Μα καλά είσαι σοβαρός; Δεν τον έχεις ακούσει τόσο πολύ; Βγήκε στην αρχή της χρονιάς και σου ξέφυγε; Αφού τα είχαμε πει και τότε εν τάχει. Μα αγαπητέ εδώ μιλάμε για ένα αριστούργημα. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται περισσότερο. Εγώ πιστεύω ότι είναι τόσο ισο-μοιρασμένοι οι ρόλοι του καθενός, για αυτό και το αποτέλεσμα είναι τόσο ξεχωριστό. Ακούγεται σαν μια δυστοπική πένθιμη λιτανεία σε συνεχόμενη λούπα. Ακούς τον V. Tenfold να απαγγέλει πάνω στα tribal, επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα του Shackleton και ανατριχιάζεις. Τι; Άντε ρε, πήγαινε να ακούσεις το δίσκο και μετά μου λες αν θα ανατριχιάσεις ή όχι. Και φτάνουμε στην κορυφή της λίστας. Το ξέρω ότι το ξέρεις ήδη. Αφού με ξέρεις.

1. AmenRa – MassVI: Και εσύ αυτό έχεις πρώτο; Ε, τι άλλο. Προφανώς και ακούγονται διαφορετικοί σε σχέση με δέκα χρόνια πίσω. Ε και αυτό φυσιολογικό είναι, να θέλουν περισσότερο την προβολή σε σχέση με το εσωστρεφές παρελθόν τους. Θα βρεις και τίποτα άλλο να μου πεις; Μα δεν υπάρχει κάτι άλλο να τους προσάψεις. Στον πιο ισοπεδωτικό δίσκο της χρονιάς παραδινόμαστε αμαχητί. Πρέπει να κλείσεις; Έτσι ξαφνικά τώρα που μιλάμε για αυτή την δισκάρα; Τα λόγια είναι περιττά λες όταν μιλάμε για AmenRa; Χμ... δεν έχεις και άδικο. Αμ... πες το μου έτσι. Θες δηλαδή να προλάβεις να τον ακούσεις άλλη μια φορά μονοκοπανιά με την ηρεμία σου στα ακουστικά πριν ξυπνήσει η φαμίλια; Ε τότε καλά θα κάνεις. Άλλη μία φορά για να ξορκίσεις το 2017 με τον τρόπο που πρέπει. Με τον δίσκο των AmenRa. Έλα μ’ακούς; Ε; Έκλεισε.