RIP David Bowie

Ανήκω σ' εκείνη τη γενιά που γνώρισε τον David Bowie στα eighties. Ως βασιλιά των goblins, στον υπέροχο Λαβύρινθο του Jim Henson. Δεν ξέρω πως βρέθηκε η βιντεοκασέτα σπίτι μας, τότε τις νοικιάζαμε δέκα δέκα από τα βιντεοκλάμπ της Τούμπας, τα οποία ασφυκτιούσαν από κόσμο. Ήμουν δεν ήμουν 8-9 χρονών, αλλά το τι φόβο και αγωνία είχα περάσει μέχρι να βρει η Sarah το αδερφάκι της δεν περιγράφεται. Η επιβλητική φωνή του Jareth με είχε στοιχειώσει. Η μυστηριώδης, τρομακτική και συνάμα σαρκαστική του παρουσία ακολουθούσε το μυαλουδάκι μου για χρόνια, χωρίς φυσικά να γνωρίζω ότι επρόκειτο για μια από τις πολλές μεταλλάξεις και περσόνες του Bowie.

Έπειτα άρχισαν να φτάνουν στο διάβα μου οι συνεργασίες του με καλλιτέχνες και μουσικούς που ανήκανε περισσότερο στη γενιά μου. Αναζωογονητικές για τον ίδιο, πανέξυπνες επιχειρηματικά για τη μουσική του σταδιοδρομία. Στην υπέροχη σύμπραξή του με τους Queen, στο "Under Pressure", είχα πιάσει ουκ ολίγες φορές τον εαυτό μου να ουρλιάζει δίπλα στον Freddie Mercury, στο "Without You I'm Nothing" με τους Placebo χαράχτηκαν σπαρακτικά οι πρώτοι μετεφηβικοί μου έρωτες.

Στη συνέχεια όλα πήραν το δρόμο τους. Remastered cd, βινύλια, παράνομα downloads από τις ασύλληπτες κυκλοφορίες που είδαν για πρώτη φορά το φως εκεί κάπου στα seventies. Κάθε φορά ξεδιπλωνότανε μπροστά μου κι ένας διαφορετικός κόσμος, μεταφερόμουν σε μια άλλη διάσταση απ' τα τραγούδια του που το ένα ήτανε συναρπαστικότερο από το άλλο. Farewell Ziggy, το ταξίδι συνεχίζεται.
______

ΑΡΧΙΚΗ <---> ΕΛΕΑΝΑ ΓΑΡΙΝΗ