Spleen and Ideal (1985)

Spleen and ideal [1985]
De Profundis (out of the depths of sorrow), Ascension, Circumradiant Dawn, The Cardinal Sin, Mesmerism, Enigma Of The Absolute, Advent, Avatar, Indoctrination (a design for living)

"Να αποτυγχάνεις όσο καλύτερα" πρόσταζε η μπεκετική παραίνεση... Μια τέτοια "αποτυχία" ήταν για τους Dead Can Dance ο δεύτερος αυτός δίσκος... (ευτυχώς ήταν εποχές που δεν είχε επικρατήσει η κερδοσκοπική ανοησία του "δύσκολου" δεύτερου δίσκου!). Ηχητικά βαδίζουν στα σκοτεινά μονοπάτια που άνοιξε το ομώνυμο ντεμπούτο, προχωρούν μέσα από κέλτικα παγανιστικά σκοτάδια σε κλασικότροπα ξέφωτα, τρυγώντας τα άνθη του κακού (ο τίτλος είναι δανεισμένος από τους νοσηρούς ποιητικούς "δαίμονες" του Μπωντλαίρ), σε έναν δίσκο άχρονο, τόσο διαφορετικό και παράταιρο με το ιστορικό του πλαίσιο (για θυμηθείτε τι επικρατούσε στη μουσική το 1985!)

Υπάρχουν μεγάλες στιγμές στο "Spleen and ideal": τα ρυθμικά "Mesmerism" και "Avatar", χρωματισμένα με τους ιδιαίτερους ήχους του harpsichord και του εξωτικού γιανγκίν, όπου η φωνή της Lisa σε άγνωστες γλώσσες φτάνει σε παροξυσμό, ανεβοκατεβαίνει οκτάβες και κλίμακες σκιάζοντας θεούς και δαίμονες, καθώς και το τελετουργικό "Enigma of the absolute" (να εξομολογηθώ ένα "ένοχο" μυστικό-μεταξύ μας: πάντα προτιμούσα περισσότερο τα τραγουδιστικά μέρη του Brendan με τη δραματική τους ένταση παρά τις υψιπετείς αιθέριες ακροβασίες της Lisa).

Ο υπόλοιπος δίσκος ακούγεται συνθετικά αμήχανος, μια άσκηση αναζήτησης ύφους... Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είχαν βρει τη φόρμα και τον ήχο, αλλά ακόμη ψάχνονταν, τους έλειπε η ουσία, τα τραγούδια, και αυτό το κάτι το άπιαστο, το μεταφυσικό, το μαγικό που χαρακτηρίζει τις μεγάλες μουσικές... Κοιτάζοντας τώρα πίσω, και με την ασφάλεια της ύστερης γνώσης, ανακαλύπτουμε τα πρώτα σπέρματα... Θα χρειαζόταν να περιμένουμε δύο χρόνια για την συγκλονιστική εκδήλωση...
(7,5)