Σπουδές DIY στην Ελλάδα του ’17. Αλήθεια…

Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πραγματώνονται αυτά που μας ενδιαφέρουν στη ζωή, γενικότερα αλλά κι ειδικότερα για εδώ; Σίγουρα δεν υπάρχει μονάχα ένας, ούτε ορισμένος, ούτε συγκεκριμένος, ούτε όπως αλλιώς. Άλλωστε στο diy τρόπος σημαίνει εφεύρεση κι εφεύρεση τρόπος, και τούτο είναι ό,τι πιο θεμελιώδες συναντάμε στη διαθήκη της αυτοοργάνωσης όποτε κι αν χρειαστεί να τη συμβουλευτούμε. Άρα οι τρόποι είναι πολλοί, ιδανικά τόσοι όσοι κι οι ανήσυχοι ανάμεσά μας που πολεμάνε να αποσυνθέσουν με την στάση τους τη λαμπερή εικόνα του μοντέρνου λαϊφστάιλ.

Ξανά πανκ λοιπόν; Όχι ξανά, το ξανά έμμεσα εγείρει την αποτυχία των παλιών προθέσεων. Καλύτερα σαν… Έτσι κι αλλιώς το καίριο ερώτημα είναι άλλο πια και για να το θέσει κανείς χρειάζεται από πριν να διατηρεί το σαρκασμό ψηλά. Πώς μπορεί μια εποχή που ιστορικά καταγράφεται ήδη στις πιο άσχημες, να είναι η ίδια που προτρέπει υπογείως για μεγαλύτερη εξωστρέφεια στις συναναστροφές μας μα και για αυθόρμητη επικοινωνία ιδεών; Αυθόρμητη εννοώντας την σχεδόν μουγκή, μόνον με τα μάτια αν γίνεται.

Φέτος στην εγχώρια ανασκόπηση θα μιλήσουμε αρκετά περί αυτοεκδόσεων. Κι ενάντια στο συνολικό σχήμα που έχουν πάρει τα πράγματα αφού κατά την τρέχουσα δεκαετία άλλαξαν πολλά με την –για τα πάντα και το οτιδήποτε– επίκληση της άτρωτης κρίσης. Κρίσης με δεδομένα χαρακτηριστικά όμως, αυτής που μας τονίζουν ότι εμείς δημιουργήσαμε. Ώστε όταν κατόπιν διαμορφωθεί το καινούργιο κανονιστικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού, πιο ελεγχόμενο κι ανθεκτικό δηλαδή, να περιέχει πολίτες ενόχους αντί κυβερνώντες. Πάντως, όποτε η περιβάλλουσα κατάσταση έφτασε τον μικροαστό άνθρωπο στο απροχώρητο, και συνήθως λίγο προτού αυτός εκραγεί, η προσωπική-συλλογική έκφραση άγγιξε τότε την ελευθερία που χρειάζεται να έχει πάντοτε (αλλά υπό κανονικές συνθήκες δεν την έχει ή την έχει σπάνια). Ξέρετε πόση εξώθηση δίνει ένα επαπειλούμενο μπουμ;

Έπρεπε να ήσουν μίζερος για να μη φύγεις καλυμμένος απ’ το AthensZineFest ’17, έχοντας βρει στην Κονίστρα την Εντροπία #7, την επάνοδο του Gew-Gaw, το πρωτάρικο Pleasure Fields και τόσα άλλα. Ωστόσο προσωπικά ένιωσα να προωθείται περισσότερο η δύναμη του θετικού παραδείγματος, που κατά την γνώμη μου τώρα την χρειαζόμαστε, π.χ. απ’ το περιοδικό Γραμμή 15 - «φλερτάροντας με την αντιεξουσία στις γειτονιές του Θησείου, των Πετραλώνων και του Κουκακίου» γράφει. Συνειρμικά θυμήθηκα πως εκεί έξω υπάρχει κι ο Ελέφαντας, η αναρχική εφημερίδα Βύρωνα, Παγκρατίου, Καισαριανής. Μα έχουν αξία τόσο περιορισμένες ταυτότητες στους καιρούς του διαδικτύου; Το να ξεκινάει κάποιος για να ικανοποιήσει ειδικές ανάγκες σε τοπικά συμφραζόμενα και μετά μέχρι όπου φτάσει; Πάντοτε θα μας προσθέτει το να προσπαθούμε να κατανοήσουμε εκ νέου την ισχύ της μικρής κοινωνίας και της γειτονιάς. Διότι για να το πετύχουμε προϋποθέτει πως είμαστε διατεθειμένοι για μια εκ βάθρων επανεφεύρεση καταρχήν του εαυτού μας.

Μολαταύτα, οποιοδήποτε κείμενο αναφερθεί στα περσινά του ανεξάρτητου τύπου θα ’ναι κατ’ εμέ ελλιπές αν δεν σταθεί σε δύο τινά: στο φανζίν Valeriana’s Collage, το τεύχος #2 επιχειρηματολογεί ουσιαστικά πάνω στο νόημα της αυτοέκδοσης και το κάνει δίχως το επίφοβο ιδεολογικό κενό μεταξύ πράξεων και διατυπώσεων, και στη σταθερή παρουσία της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Παρένθεση: ο τίτλος «Rest in Piss σύντροφε Φιντέλ, ο θάνατος ενός γραφειοκράτη» (από το Διαγωνίως 2) επιβραβεύεται καθαυτός, το καταλαβαίνετε, ασχέτως αν το περιεχόμενο του άρθρου υπολείπεται.

Δεν έχουμε συμφωνήσει, κι ίσως ήρθε η στιγμή να το πράξουμε, πως στην Ελλάδα από το ’10 και μετά, στα συνεχόμενα έτη μνημονίων που αναγκαστήκαμε να βιώσουμε, γίνανε λίγα. Μόλις κατά την προηγούμενη διετία-τριετία η πολιτικοκοινωνική διάσταση γύρω απ’ την αυτοδιαχείριση και την σχετιζόμενη μαζί της μουσική άρχισε να λαμβάνει μια πιο κεντροβαρή θέση στα συμβαίνοντα. Ήταν το ώριμο του καιρού επομένως που γέννησε τους Βραδυφλεγείς:Ανάφλεξη απ’ την Κέρκυρα, γκρουπ που αυτοπροσδιορίζεται στον α/α χώρο και κάνει διασκευές πολιτικών τραγουδιών όπως κανείς άλλος σήμερα: Κρατώντας τους αυθεντικούς στίχους και μέρος της μουσικότητας στην ερμηνεία αυτών μα αυθαιρετώντας στο άλλο σκέλος όπου γράφουν τη δική τους μουσική. Ψάξτε να ακούσετε πώς έγινε (κάπως έτσι) εξαιρετικό οκτάλεπτο τρακ ο «Μικρόκοσμος» του Θάνου Μικρούτσικου ή τις κατευθύνσεις που πήρε το αγαπημένο «Το Σφαγείο» του Μίκη Θεοδωράκη.

Βέβαια νωρίτερα ζήσαμε τη βίαιη αντιφασιστική συσπείρωση που υπέστη το χιπ-χοπ στον χρόνο που ακολούθησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το οποίο στην αντεργκράουντ φάση του περιλαμβάνει έντονη κι αυτοτελή δράση ως τα σήμερα. Της αφύπνισης προέχει η συνειδητοποίηση. Οι Οπλιστής & Ηχοδότης απ’ την Πρέβεζα με το άλμπουμ «Όπως Είχαμε Πει», φυσικές κόπιες βρίσκονται με ψάξιμο αλλά το ψηφιακό αρχείο το δίνουν ελεύθερα κι ο Jamoan με τον δεύτερο, και καλύτερό του, σόλο δίσκο «Η Πτώση Των Θεών» ηχητικά χωρίζονται από ικανή απόσταση όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή, αυτά που λένε. Ο ευαίσθητος, πολιτικοποιημένος λόγος κι η καυστικότητα είναι εργαλεία για να ειπωθούν τα κακώς κείμενα. Για το μεταναστευτικό θα μιλήσεις αληθινά και σκληρά καθώς έτσι είναι και το ίδιο ως θέμα, πώς αλλιώς;

11 δίσκοι (επιτέλους):

1. BLACK HOLE DISTORTION - “Abyssal”
2. B-SIDES - “The End Is Near”
3. SEPTICFLESH - “Codex Omega”
4. ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ - «Η Ζωή Σε 11 Ποιήματα Του Γιώργου Βέη»
5. ΟΠΛΙΣΤΗΣ & ΗΧΟΔΟΤΗΣ - «Όπως Είχαμε Πει»
6. JAMOAN - «Η Πτώση Των Θεών»
7. MYSTERIANS - “Joyride On Judgement Day”
8. RESTIVE PLAGGONA - “Orders Rejected”
9. TANGO MANGALORE - “Dear Shore”
10. MAMMUTEN - “Electric Vengeance”
11. ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΤΡΙΧΡΩΜΗ - «Όνομα Ζώο Πράγμα»

Κι άλλα 11 κομμάτια-τραγούδια απ’ τα παραλειπόμενα (κατά τα γνωστά):

1. EKTHELION - “The White Lady’s Lament”
2. GROOM IN VINEYARDS - “Oh God”
3. SMA RAG DA - “On Hold”
4. OMEGA RAY - «Ξενιστής»
5. AHERUSIA - «Δαμάζων Χάη»
6. RAKVEL - “Wolf In Paradise”
7. SKG’S DUB ALLIANCE - “Ark Dub”
8. RESTIVE PLAGGONA - “President Was Killed”
9. AMNIAC - “Huntress Virgin Goddess”
10. HOLY MONITOR - “Bed Of The Earth”
11. CELTEFOG - “An Ode To Wisdom”

Καθότι ανεπιθύμητες, στον κόσμο του κέρδους, των αγορών και του εξουθενωτικού θεάματος, οι κινήσεις χωρίς μάνατζερ κι εταιρείες ανέκαθεν δεν εύρισκαν εύκολα έδαφος. Λογικό. Διότι αν το δούμε αντίστροφα, συγχρόνως ήταν κι οι αποδείξεις πως δεν απορροφάται άβουλα ο καταναλωτισμός. Η ελεύθερη εισφορά και το name your price, η μέχρις ενός βαθμού συνδιαμόρφωση του αντιτίμου άνευ μεσαζόντων αλλιώς, παραμένουν πιθανώς και με την ιντερνετική τους μορφή το ίδιο διφορούμενα με άλλοτε. Αλλά πλέον έχουν πολλαπλάσια αξία και σίγουρα διαφορετική ιδιωφέλεια. Εξάλλου, παρά το πανάρχαιο σύνθημα, τη φαντασία στην εξουσία μάλλον δεν θα προλάβουμε να τη δούμε. Κι όσοι λίγοι οραματίζονται το αύριο σαν κάτι πιο πάνω από απλή αντιγραφή του σήμερα θα συνεχίσουν να αποτελούν μειονότητα. Καλή συνέχεια να έχουμε…

ΥΓ.1 R.I.P. Τζίμη Πανούση. Μας έδειξες πολλά, σου ανταποδώσαμε λίγα κι αφότου έφυγες λέει ο καθένας το μακρύ του…

ΥΓ2. Τις λίστες τις είδατε; Αφορούν σε περίπου δέκα διαφορετικά μέρη ανά την επικράτεια. Κρατήστε για του χρόνου τούτη την πληροφορία…