Σταθμοί

Ανταποκρινόμενος στην πρόταση Παυλίδη για 'συμμετοχή' και ως εις εκ των αρχαιοτέρων αναγνωστών του Mic, ΙΔΟΥ τα τραγούδια-σταθμοί:

- Claudio Cecceto - Ska-ska-ska-chou-chou
γνήσιος καραγκιόζης των παιδικών πάρτυ, γενεθλίων και παρεμφερών συγκεντρώσεων, με highlight φυσικά τον ύμνο των ημερών.. διθυραμβικά σχόλια για τις χορευτικές ικανότητες, περίγελος για την προφορά.. το 'σου' το'λεγα 'χου'με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα αν θέλει να με δουλέψει κάποιος να με πει απλά 'χκα-χιου-χιου'.. {btw ΔΕΝ είμαι το ξαδελφάκι του Κάζη.. όποιος κατάλαβε κατάλαβε.. :) } Camera δεν έπαιζε τότε, έπαιζε όμως μαγνητόφωνο, κι ευτυχώς υπάρχουν ντοκουμέντα..

- A casa d'Irene
(μαζί με τόνους ιταλικών τραγουδιών) η μόνιμη κασέτα στο αμάξι, στις οικογενειακές διακοπές. Ως γόνος του μεγαλύτερου ιταλο-λάτρη μουσικόφιλου εν Ελλάδι, έχω ακούσει τόση ιταλικούρα εκείνα τα χρόνια (της ανεμελιάς, μεταξύ άλλων) που αμφιβάλλω αν ζούσα στην Ιταλία ή στην Ελλάδα.. Το συφιδέικο μέσα στον Ψιτ (σ.σ. ιστορικό λευκό Fiat που κάναμε τι μαλακία να το αποσύρουμε) το κασετόφωνο στο τέρμα και όλοι μαζί να τραγουδάμε. Κρήτη, Κέρκυρα, Καβάλα, Πέραμος, Ηρακλείτσα και πάει λέγοντας..

- Vangelis - Chariots of fire
Aπ'τη μια τα ιταλικά απ'την άλλη ο Vangelis (και ο,τιδήποτε έχει να κάνει με αρμόνιο). Οι δύο ψυχώσεις του πατέρα μου, που έμελλε να με σφραγίσουν μουσικά. Ολόκληρη η δισκογραφία στο σπίτι, πλην του '666' των Aphrodite's Child' που το κομμάτιασε η αδελφή μου μια μέρα, λόγω τίτλου.. Toν Vangelι ποτέ δεν τον χώνεψα, τον έβλεπα πάντα σα μονόχνωτο και αγροίκο, τη δε μουσική του στείρα καιφασίζουσα, αλλά το γενικότερο κόλλημα του πατέρα μου με τη μελωδία, το new age και ο,τιδήποτε ηλεκτρονικό (έννοιες που ο ίδιος αγνοεί, βεβαίως.. γι'αυτόν όλα είναι 'αρμόνιο') εκ των υστέρων έρχομαι να το βρω ευεργετικό. Χάρη σ'αυτό το κόλλημα άκουσα από πολύ μικρός Giorgio Moroder π.χ. κι επίσης χάρησ'αυτό το κόλλημα αναγκάστηκα να μάθω κι ο ίδιος πλήκτρα, ενώ τους εκλιπαρούσα να μάθω βιολί.. Το αποτέλεσμα είναι να'χουμε ακόμη και σήμερα ένα αρμόνιο με 2 σκάλες και pedal το οποίο δεν μπορώ ούτε να το πουλήσω, αλλά ούτε και να το παίξω (ξέρω μόνο από μνήμης την Tocata του Bach και το 'Δώδεκα'του Καρβέλα.. που εδώ που τα λέμε μπορεί να το παίξει οποιοσδήποτε.. χαχα.. για την ιστορία:
Δώ-δε-κα (μι - ρε - ντο)
Κι ού-τε έ-να τη-λε-φώ-νη-μα (ντο - ρε - μι - ρε - ντο - μι - ρε -ντο)

- Nirvana - Smells like teen spirit
το απόλυτο ΕΦΗΒΙΚΟ soundtrack: πρώτη σχέση, πρώτες χυλόπιτες(αν και στις χυλόπιτες το soundtrack ήταν κυρίως το ecsta-CY-ecsta-NO), πρώτες λιάρδες, αποβολές, τσαμπουκαλέματα με τους καθηγητές, σκοπιές στις καταλήψεις για τυχόν εφόδους των γονιών των 'καλών μαθητών' δίπλα σ'ένα βαρέλι να καίει ξύλα (αν και πάντα ψήφιζα λευκό στο 'ναι' ή 'όχι' ), πρώτα shoplifting(και τελευταία..) Η 'ροκ' κοινότητα του σχολείου χωρισμένη στα 2 απ'τη μια οι Nirvana (και λοιπάgrungo-ειδή) κι απ'την άλλη metal..εγώ, για να τους τη σπάσω, βέβαια άκουγα Faith No More (gnunge-meets-metal.. χεχε). (Κάτι ήξερε ο Κώστας κι άκουγε new wave..)Ο ένας έπαιρνε το CD κι οι υπόλοιποιτο έγραφαν σε κασέτα.. Ένα συνοθύλευμα από αναζητήσεις, σχέσεις, όνειρα, και μια αίσθηση ότι θ'αλλάξεις των κόσμο.. Α! Και για το τραγούδι τι να πει κανείς;ένας απλούστατος, τόσο γαμημένα ξεσηκωτικόςύμνος από κάτι άθλιους -άσχετους με τη μουσική - τύπους κάτι χλμ ΕΞΩ απ'το Seattle (το τονίζωτο 'έξω' για την ιστορική αλήθεια..) Tόσο τέλειο που κέρδισε επάξια μια θέση στα decks τουιστορικού πάλαι-ποτέ 'Καναλιού' της Πολίχνης (του μοναδικού -ίσωςever- γνήσιου 'ροκάδικου' της Θεσσαλονίκης, κάπου ανάμεσα σε Tuxedomoon και Gun Club..) χειμώνας 91-92: η ζωή κάποιου εφήβου κάπου στον πλανήτηθ'αλλάξει για πάντα, θ'ακούσει για πρώτη φορά στο MTV το 'smells like TEEN spirit'.

- Αφοι Κατσιμίχα - Φάνης
Διήμερη εκδρομή κάπου έξω απ'τον Βόλο. Πίνοντας τα έντερά μου (τα δικά μου και των άλλων) καταλαμβάνομαι από ένα αμόκ κι αρχίζω να δίνω ένα one-man-show με το κασετόφωνο στοχέρι, πότε μέσα στη θάλασσα, πότε έξω, κι όλο το σχολείο να με κοιτάει αποσβολωμένο. Περιέργως τα όσα έλεγα έδειχναν να έχουν απήχηση και να εκτινάζουν τις μετοχές μου στα ύψη. Σχόλια του τύπου 'ρε συ γιατί δεν τα γράφεις αυτά' και άλλα παρόμοια έμελαν να με σημαδέψουν. Τότε ακριβώς συνειδητοποίησαότι 'κάτι τρέχει με τον Λευτέρη'..

- U2 - Love is Blindness
Ένα βράδυ με πολύ.. με κάποια πρωην ενός φίλου μου.. χεχε ;)

- Simon & Garfunkel - Scarborough Fair
Η απόλυτη χαλάρωση σ'ένα μπαλκόνι της Πάρου, με κάποια που δε θυμάμαι τ'όνομά της..

- Nick Cave - Carny
Σεενέδρα παρέα με κάτι άλλους άθλιους τύπους καπου δίπλα στο 'ποτάμι'.. Tόσο υποβλητικό και ψυχο - γαργαλιστικό που 'δεν τους είδαμε' τους Κούρδους να περνάνε.. (να'ναι καλά εκεί που είναι..)

- Blur - Song 2
Ως ο μόνος στοιχειωδώς γνώστης μουσικής στην παρέα στα φοιτητικά χρόνια (αν καιμε δισκοθήκη του κώλου) και ο μόνος επίσης που ήξερε πως να συνδέσει τον μίκτη με τη CD-ιέρα ήμουν διαρκώς αυτός που θα αναλάμβανε το ρόλο του DJ στα φοιτητικά party. Το συγκεκριμένο τραγούδι το αναφέρω απλά γιατί ήταν απ'τα most wanted.

- Smog - Bathysphere
Άλλοι ακολουθούν την πεπατημένηκαι ησυχάζουν για πάντα, και άλλοι αντιστέκονται στο μέλλον που θέλουν να τους σερβίρουν και δε βρίσκουν διέξοδο. Εκεί έρχονται τύποι σαν τον Callahan να τους δώσουν αυτό που τους λείπει: ένα λόγο ύπαρξης. Ζεις για να ακούσεις από κάποιο μαλακισμένο Αμερικανάκι ότι δεν μπορείς να κολυμπήσεις (ενώ ξέρεις ότι μπορείς..) όπως ακριβώς ένα πρεζόνι ζει για την επόμενη δόση.. Σήμερα το ακούω και γελάω, ειδικά αφότου γνώρισα τον ίδιο τον καλλιτέχνη και τον απομυθοποίησα πλήρως.. Το πρωτο-άκουσα στο ραδιόφωνο πριν από μερικά χρόνια από ένα κορίτσι που η φωνή της μου φάνηκε απίστευτα γνώριμη και οικεία..

- Τelevision Personalities - Pablo Picaso
Το πώς το απέκτησα και το γνώρισα είναι μία περίεργη ιστορία. Ήρθε σα θείο δώρο να μου δώσει όλες τις απαντήσεις για ερωτήματα που με ταλάνιζαν για χρόνια κι είχαν να κάνουν με την τέχνη, τη ζωή και άλλα παρόμοια. Ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να με χτυπήσει σα χαστούκι και να μου θυμίσει με τον πιο απλό, παιδαριώδη τρόπο τι είναι τελικά 'τέχνη'.. ένα ατέλειωτο παιχνίδι.. τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.. 'well the girls would turn the colour to a light avocanto' τραγουδάει ο Dan (street junkie μαθαίνω σήμερα, και λυπάμαι γι'αυτό..) και γω χαμογελάω μέχρι τ'αυτιά.. τόσο γαμημένα απλό.. 'well the girls would turn the colour to a light avocanto'..