Στιγμές, άνθρωποι, τραγούδια

Το πρώτο τραγούδι που με θυμάμαι να χορεύω σε πάρτυ: Stayin' Alive (Bee Gees).

Το πρώτο single που αγόρασα: Ska Chou Chou (Claudio Cecceto). To χάρισα σε στιγμή αδυναμίας σ' ένα ξαδερφάκι που εξελίχτηκε σε γκραν μαλάκα και δε γουστάρω να του μιλήσω ούτε για να του το ζητήσω πίσω.

Το πρώτο τραγούδι που με αναστάτωσε, και το μόνο που το κατάφερε σ' αυτό το βαθμό: Enola gay (OMD). Ταχυπαλμίες και εξάψεις με πιάνανε μόλις το άκουγα.

Η πρώτη "σχέση": Total Eclipse Of The Heart (Bonnie Tyler). Πώς δύο εκπληκτικοί μουσικοί, o Roy Bittan και ο Max Weinberg, μπορούν να σε κάνουν να ακούς ευχαρίστως το καψουροτράγουδο υπό την υπόκρουση του οποίου έδινες όρκους αιώνιας αγάπης στα δεκατέσσερά σου, ενώ η φυσιολογική αντίδραση είναι ή να λύνεσαι στα γέλια όταν το ακούς ή να ντρέπεσαι για τις αηδίες που έλεγες.

Το πρώτο ροκ τραγούδι που γούσταρα: You Really Got Me, στην εκτέλεση των Van Halen.

To πρώτο punk/new wave τραγούδι που άκουσα και αποφάσισα ότι αυτή είναι η μουσική που μου αρέσει: Rock The Casbah (Clash).

Οι πρώτες διακοπές, με ένα φίλο με τζιπ στη Σαμοθράκη: The Whole Of The Moon (Waterboys).

To τραγούδι που ακούω για γούρι κάθε μέρα πριν από τις εξετάσεις: Εverything Counts (Depeche Mode). It's a competitive world...

Πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτω το Μουσικό Δίαυλο ένα χρόνο πριν να κλείσει: Bleeding Heart (The Johnnys). Fan του Ρύκιου.

Γνωριμία με το Μπάμπη: Out Of The Unknown (Died Pretty).

Μεταμεσονύχτια εκπομπή στην Κιβωτό με το Λάμπρο (ναι, το Σκουζ), που εξελίχθηκε σε ολονύχτια: It Must Be Love (Madness).

Γυρίζουμε ξημερώματα από μπαρ, πέντε φίλοι με αυτοκίνητο, ελαφρώς τύφλα. Τα παράθυρα όλα ανοιχτά, και σε κάθε φανάρι οι πίσω βγαίνουν έξω και τρέχουν γύρω απ' το αμάξι. Στο κασετόφωνο μπρος-πίσω η κασέτα (πCD εποχή) με τη Cher στο Shoop Shoop Song (με τέτοιες μαλακίες τι περιμένατε;).

Μέρες ανεμελιάς στη Χαλκιδική, για τελευταία φορά στη ζωή μου με μακριά (ως τους ώμους, όχι τίποτε υπερβολικό, όσοι με ξέρουν τώρα γελάνε...) μαλλιά: Γαλάζια Μυστικά (Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες).

Κούρεμα, και νεοσύλλεκτος στο Μεσολόγγι: Για Τα Μάτια Του Κόσμου (Χρήστος Αυγερινός). Ακουγόταν από ΠΑΝΤΟΥ! Αδύνατο να αποφύγεις να το ακούσεις καμιά εικοσαριά φορές τη μέρα...

Διδυμότειχο, το πρωί στο 219 ΚΙΧΝΕ και το βράδυ DJ στο μπαρ Ρωξάνη: Mansion On The Hill (Neil Young).

Συναυλία των REM στην Αθήνα, κάτι σαν αποχαιρετισμός των 20s μας μαζί με ένα φίλο που λιώναμε μαζί τους δίσκους τους. Η κορυφαία στιγμή της, το τρίτο ή τέταρτο τραγούδι μετά από τα καινούργια που την άνοιξαν: Fall On Me.

Ακούω ραδιόφωνο οδηγώντας, και παίζει ένα εκπληκτικό τραγούδι. Για 3-4 λεπτά, νομίζω ότι πετάω: Μιλώ Για Σένα (Θανάση Παπακωνσταντίνου) με τη Μελίνα Κανά. Η Μάρθα το λέει ακόμη καλύτερα!

Η τελευταία κασέτα που έγραψα, λίγο πριν να πάρω ψηστιέρα (CD recorder εννοεί, εκδ.) ήταν για την Αλεξία, που είμαστε μαζί εδώ και έξι χρόνια. Το πρώτο τραγούδι της πρώτης πλευράς ήταν το Unchained Melody από τους Righteous Brothers. Στο γάμο μας έγινε το έλα να δεις. Ένας φίλος μου άκουσε έξω από το κέντρο τον εξής διάλογο:
-Τι γίνεται εκεί μέσα ρε συ;
-Μάλλον γάμος.
-Αποκλείεται ρε, δεν ακούς τα ροκ που παίζουν;
Εκείνη τη στιγμή χορεύαμε ένα τραγούδι που κατά περίεργο τρόπο έπαιζε σε πολλές ευτυχισμένες στιγμές μου στα 90s, το Mala Vida (Mano Negra), στην εκτέλεση από το live που έχει διπλάσια γκάζια. Αν μιλάμε για οξύμωρο...