Στο τέλος της χρονιάς

Ένα σύνθημα παραφθαρμένο: “Τα όνειρά μας θα γίνουν οι εφιάλτες μας”. Το παλιό όνειρο (το σπίτι μου ήταν λέει κάπου στο Αιγαίο με ένα μικρό μπαλκονάκι ακριβώς πάνω στη θάλασα) έγινε εφιάλτης (από το μπαλκονάκι έβλεπα τη θάλασσα γεμάτη με πτώματα πνιγμένων). Χάλια να είναι οι εφιάλτες τόσο κοντά στην πραγματικότητα όταν ξυπνήσεις.

Στην “άλλη” πραγματικότητα όμως, αυτά ήταν μακριά από την αυλή μου. Το μόνο πτώμα που βρήκα εκεί ήταν το γατάκι που έχω αγαπήσει περισσότερο, το είχε ονομάσει “τυπάκο” ο γιος μου. Τα βράδια αργά καθόταν στην εξώπορτα του γραφείου και μου έκανε παρέα. Αρρώστησε από κάποια ασθένεια γατιών που δεν σώζεται.

Στα δικά μας τα μουσικά, ξεμπερδεύουμε κάπως ευκολότερα με τους θανάτους. Βοηθάει ένα εφ' όλης της ύλης mixtape του Αργυρίου με τραγούδια από καμιά πενηνταριά μουσικούς που μας άφησαν το 2016. Όσους αφήνει μια βόμβα σε μια ντισκοτέκ, κάπου... Ή μια (παν)έξυπνη βόμβα από ένα αεροπλάνο, κάπου...

Περνάνε τα χρόνια και στο Mic: Ο δίσκος της συνομίληκής μου Kristin Hersh μπαίνει στην Παυλίδειο κατηγορία “νέα στούντιο άλμπουμ παλαιών καλλιτεχνών”, ο Πατώκος μπαίνει στην κατηγορία των “σοφών γερόντων”, γράφοντας: το συμπαθητικό album της Angel Olsen μπαίνει στις λίστες με τα καλύτερα του 2016, ενώ το “Wyatt at the Coyote Palace” θα περάσει λίγο-πολύ απαρατήρητο ακόμα και από κάποιους που θα μπορούσαν το λατρέψουν αν δινόταν η ευκαιρία.

Οι Hidden Orchestra μπορεί να είναι μοντέρνα κλασική μουσική, ξέρουν πάντως πώς να γίνουν σχεδόν “easy listening”, άκου to “Wingbeats (Radio Edit)”. Οι Amazing μου άρεσαν ακριβώς για τους ίδιους λόγους που μου άρεσαν και πέρυσι. Η Carla dal Forno γιατί ...πιο Kendra Smith δεν γίνεται! Οι Heron Oblivion, Exploded View, Morgan Delt γιατί κάπου με έπιασε το psych τους, σκοτεινό ή folk ή ταξιδιάρικο ή φευγάτο... Την εξερεύνηση των ρυθμών της Αφρικής από τους Mark Ernestus' Ndagga Rhythm Force μου είχε συστήσει σε μια συνέντευξη ο Markus Acher των Notwist και στο Mic o Αναστάσιος Μπαμπατζιάς. Από τα πολλά που ανακατεύουν, περισσότερο μου άρεσε το αργό dub τους. Η Marissa Nadler βγάζει σταθερά καλούς δίσκους. Το ‘Strangers’ είναι ο καλύτερός της μετά το ‘The Saga of Mayflower May’ του 2006. Αντίστοιχα το ‘Eve’ της Thalia Zedek και της μπάντας της, είναι το καλύτερο μετά το ‘Been Here and Gone’ του 2001. Είναι και κάποιοι όπως ο Matt Elliott και η Basia Bulat, που ενώ αρχικά δεν αξιολόγησα τους δίσκους ως κάτι το ιδιαίτερο, στο τέλος της χρονιάς τους έχω ακούσει περισσότερο από διάφορους “ιδιαίτερους”αδιάφορους.

Δίσκοι:

1. Kristin Hersh - Wyatt at the Coyote Palace
2. Hidden Orchestra - Wingbeats
3. The Amazing - Ambulance
4. Marissa Nadler - Strangers
5. Carla dal Forno - You Know What It's Like
6. Exploded View - Exploded View
7. Heron Oblivion - Heron Oblivion
8. Mark Ernestus' Ndagga Rhythm Force - Yermande
9. Morgan Delt - Phase Zero
10. Matt Elliott - The Calm Before
11. Thalia Zedek Band - Eve

Τραγούδια:

Basia Bulat - La La Lie / Crying - Wool in the Wash / King Creosote - You Just Want / The Holydrug Couple - Remember Why? / Nick Cave & the Bad Seeds - I Need You / Pantha du Prince - The Winter Hymn / Parquet Courts - Human Performance / Psychic Ills - Back to You / Rome Fortune - Blicka Blicka / Tenniscoats - Korin / Trentemøller - Complicated / Xylouris White - Short Rhapsody