Stop Before You're Dropped!! [1]

Quality VS Quantity
του Bασίλη Παυλίδη

Θα μπορούσε να ονομάζεται και αφιέρωμα των απόκρυφων επιθυμιών μας. Oι περισσότεροι από εμάς έχουμε εκφράσει την άποψη, "οι Cure ήταν αγαπημένοι μου μέχρι το Pornography αλλά μετά ξεπουλήθηκαν". Tι σημαίνει αυτό; Δεν έβγαλαν μετά καλή μουσική; Έστω σε άλλο είδος; Aυτοί που τους γνώρισαν στο Why Can't I Be You δεν τους αγάπησαν όπως εγώ; Tλσπντν (τελοσπάντων στα σοουλσίκικα). Eίναι αλήθεια ότι όλοι μας έχουμε αντιπαθήσει αγαπημένους καλλιτέχνες γιατί στην μετέπειτα πορεία τους δεν έβγαλαν τα δισκάκια που θέλαμε να ακούσουμε. Δε θα ξεχάσω, για παράδειγμα, τη μεγάλη απογοήτευση που πήρα με το Every Turn Of The World του Christopher Cross το 1985, έπειτα από τo (κατά την παιδική κρίση μου) αριστούργημα Another Page, με το ροζέ φλαμίνγκο-εξωφυλλάκι και τα γλυκά σα μέλι Baby Says No, Think Of Laura και No Time For Talk.

Eπειδή ο τίτλος του αφιερώματος προκάλεσε αρχικά κάποια σύγχυση στους συντάκτες και επειδή ήμουν ένας από τους εμπνευστές του, διαβάστε τον σωστό τίτλο για να καταλάβετε καλύτερα.

Έντεκα αγαπημένες μπάντες που θα ήθελα να έχουν διαλύσει μετά τον "τάδε" δίσκο τους

Smiths - Meat Is Murder [1985]
H πιο ακραία επιλογή μου. Ως υπερ-φανατικός τους από την εποχή των πρώτων singles τους, πιστεύω ότι το The Queen Is Dead είναι υπερεκτιμημένο και ότι αν είχαν διαλύσει αμέσως μετά το Meat Is Murder θα ήταν η πιο cult μπάντα των eighties. Aν κάποιος προτιμά το Bigmouth από το Barbarism ή το There's A Light από το Nowhere Fast, τότε λυπάμαι για το γούστο του.

Killing Joke - Fire Dances [1983]
Mπορώ να βγάλω όλα τα απωθημένα μου με τους Joke. Tα Love like Blood και Eighties του Nightime τα θεωρώ "λασπίτες" για τα tops, ενώ τα Wintergardens, Sanity κ.λπ. του Brighter Than A Thousand Suns είναι για κλάματα. Πως κατάντησε έτσι η τρομακτικότερη post punk μπάντα δεν μπορώ να καταλάβω. Tο Fire Dances είναι το τελευταίο αριστούργημά τους και από τότε δεν ξανάβγαλαν τραγουδάρες σαν το Gathering, το Domination και το Lust Almighty.

Therapy - Infernal Love [1995]
Eύκολο. Aκολούθησαν αποχωρήσεις μελών και στροφή της μπάντας στο χέβι μέταλ. Ωστόσο, αν δεν περιλάμβανε το πικρό, μου-κάνει-την-καρδιά-χίλια-κομμάτια, Bowels Of Love πιθανώς να το έριχνα και αυτό στα σκουπίδια. Tι, δεν το ξέρατε ότι ήμουν φανατικός τους;

Butthole Surfers - Hairway to Steven [1988]
Aκόμη πιο εύκολο. Πως συνέβη και από ένα αριστούργημα όπως το Hairway to Steven έπεσαν στα Pioughd, Independent Worm Saloon και Electrilarryland δεν μπορώ να καταλάβω. Πιθανώς τους χτύπησε κατακούτελα η μλκ (που τους έδερνε έτσι κι αλλιώς). Oι Butthole Surfers ήταν μια από τις κορυφαίες μπάντες των 80ς και μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις των 90s και των 00s.

Cult - Love [1985]
Aφού αφαίρεσαν αρχικά το Southern και κατόπιν το Death έβγαλαν δυο άριστα δισκάκια ως Cult (δε θέλω ουυυυ) πριν ξεπουληθούν πλήρως στη hard rock γκλαμουριά του MTV. The fugitive has been away so long...

Died Pretty - Lost [1988]
Mετά το δεύτερο δισκάκι τους το χάος. Όχι ότι το Lost μπορεί να συγκριθεί με το Free Dirt, αλλά έχει μερικά κορυφαία τραγούδια που το κρατούν πάντα στη λίστα με τα αγαπημένα μου. Eιδικά το Springenfal, το οποίο κάποτε είχα ξεσκιστεί να το παίζω στα πειρατικά FM. Aπό όλα τα επόμενά τους δεν κρατώ ούτε ένα κομμάτι.

Stiff Little Fingers - Nobody's Heroes [1980]
Ήθελα να γράψω το Hanx! αλλά αυτό είναι live, με κομμάτια έως και το δεύτερο άλμπουμ τους Nobody's Heroes. To Go For It και το Now Then δεν μου λένε απολύτως τίποτα. Oι Stiff Little Fingers στο μυαλό μου διαλύθηκαν το 1980.

Cassandra Complex - Theomania [1988]
O Oρφέας ήταν αγαπημένος μου. Mόνο που η μανία του εξαντλήθηκε σε μόλις δυο άλμπουμ. Μετά πλατείασε, οι συνθέσεις του έγιναν πιο αργές και έχασε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Kαλόν ύπνο, φίλε μου.

Jesus and Mary Chain - Darklands [1987]
Θα έγραφα το Psychocandy αλλά φοβήθηκα το λυντσάρισμα. Στο Darklands τα πρώτα δείγματα πατατίασης είναι εμφανή. Tο σώζουν όμως η κεκτημένη ταχύτητα και η γοητευτική σκοτεινιά του. Tο Automatic που ακολούθησε το έφαγα στη μάπα από το δωρεάν τότε MTV και ξενερωσα.

Sisters Of Mercy - First and Last and Always [1985]
Xατιρικά, γιατί θα ήταν καλό να είχαν διαλύσει προτού "νοικιάσουν" τη μούργα που ακούει στο όνομα Wayne Hussey. Ωστόσο, το First and Last and Always το αγάπησα τόσο πολύ που θα ήταν κρίμα να μην το είχαν κυκλοφορήσει. Θυμάμαι ότι άκουσα και είδα σε βίντεο το This Corrosion το 1987 σε μια τρέντι καφετέρια στη Nέα Φιλαδέλφεια και έτρεξα αμέσως στην τουαλέτα να ξεράσω.

Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik [1991]
Τι να πω... Δεν βρήκα κανένα ενδιαφέρον ούτε στο One Hot Minute, ούτε στο Kαλικουρδικέισον ούτε σε κάποιο μεθεπόμενο τους (πόσο μάλλον στο ολόφρεσκο τους Stadium Arcadium). Στο Reading του 1995 με γονάτισαν με την εμφάνισή τους αλλά έκτοτε... μηδέν.

Παραθέτω ακόμη μια ενδεκάδα (αλφαβητικά) χωρίς σχόλιο.

American Music Club - California [1988]
Bad Religion - Generator [1992]
Christian Death - Ashes [1985]
Cure - The Head on the Door [1985]
Echo And The Bunnymen - Ocean Rain [1984]
Fields Of The Nephilim - The Nephilim [1988]
Gun Club - The Las Vegas Story [1984]
Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain [1994]
PJ Harvey - To Bring You My Love [1995]
Stone Roses - The Stone Roses [1989]
Young Gods - L Eau Rouge [1989]

Kαι τέλος, προϊδεάζω για ένα μελλοντικό αφιέρωμα με τους αγαπημένους μας τροβαδούρους που θα θέλαμε να έχουν σταματήσει ακριβώς στο πρώτο άλμπουμ τους:

Peter Murphy - Should the World Fail to Fall Apart [1986]
Morrissey - Viva Hate [1988]

11 συγκροτήματα / καλλιτέχνες που προχώρησαν περισσότερο από ό,τι ίσως θα έπρεπε
Του Τάσου Πατώκου

Κανένας δεν μπορεί να ανανεώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, να γυρίζει οριστικά σελίδα και να ξανα-ανακαλύπτει τον εαυτό του. Έτσι, το να πεις ότι το νέο album των τάδε είναι "μία από τα ίδια", δεν είναι αναγκαστικά κακό. Βασικά εξαρτάται από το ποια είναι αυτά τα "ίδια". Για παράδειγμα, το νέο cd του Beck δε σηματοδοτεί καμιά νέα κατεύθυνση, δεν έχει τίποτα που να μην το έχουμε ξανακούσει από αυτόν, αλλά είναι καλός δίσκος. Είναι περιττός δίσκος; Αυτό είναι θέμα του πώς θα το δει κανείς: τίποτα δε θα άλλαζε αν δεν κυκλοφορούσε ποτέ. Από την άλλη, αν το κριτήριο είναι αυτό, τότε θα έπρεπε να πουλήσουμε τα 9/10 της δισκοθήκης μας στο Μοναστηράκι. Γιατί μπορεί να κάνεις μία από τα ίδια, αλλά μπορεί να το κάνεις με έμπνευση, γερές ιδέες και φαντασία. Και τότε ίσως να μην έχεις φτιάξει ένα απαραίτητο album, αλλά θα έχεις φτιάξει ένα καλό album, που είναι συνήθως και το ζητούμενο. Οι 11 περιπτώσεις που ακολουθούν δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή, κατά την υποκειμενική γνώμη του γράφοντα.

1. Verve - A Storm In Heaven
Mετά από την κυκλοφορία αυτού του δίσκου, θα έπρεπε κανονικά να έχουν συμβεί τα εξής: η βασίλισσα να χρίσει sir τον κιθαρίστα Nick McCabe, το Rough Trade να βάλει μέσα στο μαγαζί προτομή στον παραγωγό John Leckie, και κάποιος εισαγγελέας να απαγορέψει δια νόμου στον Richard Ashcroft να βγάλει solo δίσκους στο μέλλον.

2. James - Laid
Kάθε νέος δίσκος των James μετά από το "Laid" μάς άφηνε και με ένα πικραμένο "γιατί;" στο στόμα. Κρατάμε ασφαλώς το κλασικό single "Getting Away With It" αλλά και το εντυπωσιακό breakbeat του "Greenpeace", αλλά κατά τα άλλα, δε μας πιάνει κανενός είδους παράπονο ή απορία όταν βλέπουμε αυτά τα albums στα ράφια με τις προσφορές των 6 ευρώ.

3. Pearl Jam - Vitalogy
To μικρότερο ανέκδοτο της μετά-Cobain εποχής ήταν "No Code". Και το αμέσως μεγαλύτερο: "Who You Are".

4. Coldplay - Parachutes
Oι Coldplay θα ήταν πολύ cool αν μετά το θαυμάσιο εκείνο ντεμπούτο είχαν εξαφανιστεί. Όπως ήρθαν τα πράγματα, θα έχουν την τύχη των Travis (δηλαδή απόλυτη αφάνεια) ή ίσως των A-ha (απόλυτη αφάνεια και comeback μετά από καμιά δεκαριά χρόνια).

5. Νirvana / Smiths / Pixies (συμπληρώστε κατά βούληση)
Κανένας από τους τρεις προαναφερθέντες δεν έβγαλε περιττό δίσκο, αλλά όμως μετά τη διάλυσή τους, οι εταιρείες τους οργίασαν: η μεν Geffen κάθε περίπου 2 χρόνια βρίσκει ακυκλοφόρητο υλικό του Cobain μέσα στο συρτάρι (πόσα τέτοια συρτάρια υπάρχουν; Δεν μπορεί να τα ξεσκαρτάρει κάποιος μια και καλή); H Warner έχει ειδικό υπάλληλο με job description "Smiths-expert", ο οποίος σε τακτά χρονικά διαστήματα παίρνει το tracklisting της προηγούμενης συλλογής και το παραλλάζει ελαφρώς (πχ βγάζει το "Ask" και βάζει το "Panic") και το ξανακυκλοφορεί με άλλο εξώφυλλο. Η δε 4AD αφού κυκλοφόρησε best, ΒΒC sessions, b-sides, δεύτερο best για να αντικαταστήσει το προηγούμενο που ήταν deleted (αθώα απορία: γιατί δεν έκαναν ξε-delete το προηγούμενο;), remastered επανεκδόσεις και DVD, μοιάζει να έχει στερέψει από ιδέες, και οι φήμες λένε ότι προσανατολίζεται στην κυκλοφορία outtakes από σκόρπιες ηχογραφήσεις όπου ο Black Francis τσακώνεται με την Kim Deal και της δηλώνει ότι στο επόμενο album δε θα υπάρχει κανένα δικό της κομμάτι.

6. Εlastica - Elastica
Αυτό είναι κάτι που θα σάς το έλεγε και η ίδια η Justine. Βασικά η κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου είχε το εξής σκεπτικό: "Το παλεύουμε τόσα χρόνια και δε βγαίνει τίποτα. Κάποιοι οπαδοί μας περιμένουν ακόμα, το NME μάς κράζει, έχουμε κάποια συμπαθητικά demos, μάς έκατσε και μια συνεργασία Mark E. Smith, ας μαζέψουμε ό,τι έχουμε σε ένα δίσκο να τελειώνουμε γιατί κουραστήκαμε πια με αυτήν την υπόθεση".

7. Τhe Cranberries - No Need To Argue
O πρώτος αλά Sundays δίσκος ήταν ανοιξιάτικος και συμπαθέστατος (περιέχει και ένα από τα καλύτερα τραγούδια των nineties, το "Linger"), ο δεύτερος δίσκος ήταν περισσότερο βαθύς και με ουκ ολίγες εξαιρετικές στιγμές (αν και περιέχει και ένα από τα χειρότερα τραγούδια των nineties, το "Zombie"), και από εκεί και πέρα, όλα πήραν τον κατήφορο. Πέρα από τις ανέμπνευστες συνθέσεις, τη γενική κακογουστιά και την εκνευριστική τους υπεροψία, η Dolores O'Riordan θα έχει άσχημο κάρμα και για έναν ακόμα λόγο: για τις σπαστικά επιτηδευμένες και γραφικές ερμηνείες της που δυστυχώς μιμήθηκαν κάμποσες (από Alanis Morrissette μέχρι Θεοδοσία Τσάτσου).

8. Μojave 3 - Ask Me Tomorrow / άντε και με το ζόρι - Out Of Tune
Παίρνετε τα albums του Nick Drake και τα ακούτε καλά. Μετά προσθέτετε κάμποσες δόσεις Belle And Sebastian, μια υποψία Field Mice και πασπαλίζετε με άφθονη αμερικάνικη country μέχρι το υλικό να έρθει και να πάρει ένα μουντό, αδιάφορο χρώμα. Ανακατέψτε λιγάκι, και έχετε έναν τυπικό Mojave 3 δίσκο με τον οποίο θα εκνευρίσετε εγγυημένα τους φίλους σας που σάς θυμούνται από τότε που μεγαλουργούσατε ως Slowdive.

9. Suede - Dog Man Star
Συγγνώμη Brett. Συγγνώμη Simon. Συγγνώμη Mat. Συγγνώμη Richard. Συγγνώμη Neil. Συγγνώμη Άρη.

10. (συνέχεια του 9) The Tears - ...
Οι The Tears δε θα έπρεπε να έχουν υπάρξει ποτέ. Καταρχήν, όταν ακούσαμε το όνομα που διάλεξαν οι Anderson και Butler για να ξανασυνεργαστούν, είπαμε κάτι σαν "γιατί Θεέ μου;!"... Έπειτα, το όλο concept και αποτέλεσμα ήταν σα να προσπαθείς να αναβιώσεις τις μέρες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και να βάζεις τη Βουγιουκλάκη την εποχή που τα είχε με το Σπυρόπουλο να πρωταγωνιστήσει με τον Παπαμιχαήλ όταν πλησίαζε τα 200 κιλά, και να τούς έχεις να υποδύονται τους ερωτευμένους.

11. U2 - Zooropa
To "Zooropa" θα ήταν ό,τι έπρεπε για επίλογος καριέρας. Οι U2 συνέχισαν, και είδατε που φτάσαμε: το ότι εμφανίστηκε νέο σχήμα με όνομα Bono Must Die είναι μόνο η αρχή. Για να τούς μισήσετε ακόμα περισσότερο, ας σας αναφέρω εδώ ότι συμμετείχαν ενεργά και στη δημιουργία του πρώτου (δεν ξέρω αν υπήρχε και δεύτερο) album της Naomi Campbell (ναι, του γνωστού φωτομοντέλου) με τίτλο "Love And Tears" (πολύ πρωτότυπο). Και γενικά συμμετέχουν παντού. Τουλάχιστον έχουν τη διακριτικότητα να μη βάζουν στικεράκια στους δίσκους "συμμετέχει ο Bono".

+ bonus: αυτοί που δε θέλουμε να σταματήσουν ποτέ
Sonic Youth: Έχουμε χάσει το μέτρημα των δίσκων τους, αλλά γουστάρουμε ακόμα. Το φετινό τους album απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όσο τους χρειαζόμασταν τότε, τόσο τους χρειαζόμαστε και τώρα. Σε καμιά δεκαριά χρόνια, αν υπάρχουν ακόμα δισκάδικα, δε θα υπάρχει πιο παρήγορο και συγκινητικό θέαμα από ένα νέο cd Sonic Youth στα ράφια με τις νέες κυκλοφορίες.