Stop Before You're Dropped!! [3]
ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ
Του Γιάννη Παπαϊωάννου
Στο τέλος του 'In The Aeroplane Over The Sea' ακούγεται ο ήχος της κιθάρας του Jeff Mangum καθώς την ακουμπά δίπλα του, το τρίξιμο της καρέκλας όπως σηκώνεται και τα βήματά του που εγκαταλείπουν το δωμάτιο, μαζί και οτιδήποτε είχε πλέον να κάνει με την μουσική. Απλή και αξιοπρεπής συμπεριφορά από κάποιον που, στην κορυφή της δημιουργικής του έμπνευσης, είχε μόλις τελειώσει έναν από τους κλασικούς δίσκους των '90's και διαισθανόταν μάλλον ότι εφεξής θα ήταν καταδικασμένος να τον επαναλαμβάνει σε φθίνουσα τροχιά. Αυτοεπίγνωση σχεδόν αυτονόητη, ωστόσο εξαιρετικά σπάνια καθώς φαίνεται ότι οι περισσότεροι δυσκολεύονται (ή αρνούνται) να δούν το κρίσιμο κι όμως αναγνωρίσιμο εκείνο σημείο καμπής όπου η Μούσα τους εγκαταλείπει, το σημείο δηλαδή όπου αρχίζουν να μετατρέπονται σταδιακά αλλά αλάνθαστα σε γραφικές καρικατούρες του εαυτού τους, τότε που η ιδιαιτερότητα γίνεται μπανάλ. Δίπλα λοιπόν στο παράδειγμα των Neutral Milk Hotel (αλλά και του Paul Weller που τερμάτισε τους Jam αντί να εξαργυρώσει τις μέχρι τότε προσπάθειές του), έχουμε την πληθώρα όσων επιμένουν να καταχρώνται την φιλοξενία και την ευγένειά μας, καθισμένοι αναπαυτικά ανάμεσα στην απλή ανάγκη βιοπορισμού και την απληστία ή τον κυνισμό, το διογκωμένο εγώ και την επιθυμία να μην τελειώσει το party.
"Θέλω να με θυμούνται όπως είμαι τώρα" είχε δηλώσει ο Edson Arantes Do Nascimento (γνωστότερος σαν Pele, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής δηλαδή στην ιστορία), αιτιολογώντας την απόφασή του να αποσυρθεί το 1970 στην αποκορύφωση της καριέρας του. Οι παρακάτω είναι μερικοί μόνο απ' όσους θα θέλαμε να τον είχαν μιμηθεί (η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια θάπρεπε να είχε αλλάξει επάγγελμα μετά τον πρώτο δίσκο), παρότι τελικά κι ο ίδιος αναίρεσε τον εαυτό του, επιστρέφοντας δελεασμένος από τα χρηματικά ποσά που του προσφέρθηκαν.
Nick Cave: Let Love In (ήταν η τελευταία αναλαμπή, το σημείο όπου ο "σκοτεινός πρίγκηπας" μετατράπηκε σε crooner τύπου Neil Diamond).
Tuxedomoon: Holy Wars (η τελευταία φορά που περπάτησαν χέρι-χέρι η μεταμοντέρνα πρωτοπορία με την αμεσότητα και τον σκοτεινό συναισθηματισμό, πριν τις ασκήσεις ύφους χωρίς περιεχόμενο που διαρκούν μέχρι σήμερα).
Talking Heads: Stop Making Sense (μαζί με την ταινία, θα ήταν η ταιριαστή αποχαιρετιστήρια γιορτή για την πυρετικά έντονη σαν καλώδιο υψηλής τάσης πορεία τους μέχρι τότε).
Throwing Muses: The Real Ramona (όταν οι δύο αδελφές χώρισαν, εξανεμίστηκε κι ο αρτίστικος punk θυμός της Hersch και, η συνέχεια οφειλόταν μάλλον στην κεκτημένη ταχύτητα).
The Smiths: The Queen Is Dead (η πραγματική αφετηρία της προσωπικής σταδιοδρομίας του εγωπαθούς αυτού κυρίου, που αθέτησε την υπόσχεσή του καθώς τα φώτα έσβησαν πολύ γρήγορα κι έμειναν έτσι από τότε).
Dinosaur Jr: Bug (οι τελευταίες σπίθες της καταστροφικής έντασης ανάμεσα στους Mascis και Barlow που έδειξαν ότι, τελικά, χρειάζονταν ο ένας τον άλλο).
Tindersticks: II (η καμπή όπου η ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας τους μέσα στην συνολικότερη βρετανική αναισθησία των '90's έγινε κοινότοπη κι ο Staples μετατράπηκε σε αγγλόφωνο Πάριο).
The Cure: The Head On The Door (επιδέξιος ακόμη και σήμερα ο Smith στην εθιστική pop, γραφικός όμως goth clown πλέον καθώς η μπογιά του είχε αρχίσει ήδη από τότε να ξεβάφει).
REM: Document (οι τελευταίοι που θα περιμέναμε να γίνουν δεινόσαυροι, θα μπορούσαν να μείνουν εδώ και ν' αφήσουν το 'Losing My Religion' κράχτη σε κάποιο μελλοντικό άλμπουμ με rarities και remixes).
Pearl Jam: No Code (μαζί με τους Nirvana επέστρεψαν το rock στα σαλόνια, οι mainstream προδιαγραφές όμως που είχαν απ' την αρχή κέρδισαν σταδιακά την παρτίδα κι οι ίδιοι κατέληξαν θριαμβευτικοί arena-rockers).
Bob Dylan: Desire (έχοντας ήδη αλλάξει μερικές φορές τον μουσικό χάρτη, όσα έκανε στην συνέχεια δεν επηρέασαν στο παραμικρό την μέχρι τότε εικόνα του).
Στον αντίποδα βέβαια υπάρχουν και οι "αειθαλείς", οι ελάχιστοι δηλαδή που αθροίζοντας τις δεκαετίες (και τις αχανείς δισκογραφίες) εξακολουθούν να έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης που αιτιολογούν με κάθε νέα δουλειά τους. Κατά σειρά, απ' τους παλαιότερους προς τους -συγκριτικά- νεώτερους:
Tom Waits (συνεχίζει να μας επισκέπτεται τακτικά ο μπαρμπα-Θωμάς και κάθε φορά μοιάζει να έρχεται από ένα μέρος αλλόκοτο, σκοτεινό αλλά και άχρονο σαν την "λευκή στοά" του φίλου του David Lynch).
The Residents (μοναδικότητα από την αρχή μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να μοιάζουν σαν το μοναδικό δέντρο σ' ένα τοπίο που υπάρχει αποκλειστικά γι' αυτούς, η σκιά που απλώνουν όμως είναι ακόμη και σήμερα πλατειά όσο κι οι -καλοκρυμμένες- ρίζες τους).
The Fall (η ίδια δύστροπη ιδιοσυγκρασία που θα μπορούσε να είχε κάνει τον Mark E. Smith γραφικό τον κρατά μόνιμα επίκαιρο με κάθε νέα του δουλειά και, οι μισοί περίπου σύγχρονοι προσπαθούν να τον μιμηθούν).
Sonic Youth (ηγήθηκαν στα νεοϋορκέζικα '80's, κάθε μετέπειτα εποχή όμως έχει να επιδείξει τους δικούς της πιστούς μαθητές που προσπαθούν ν' ακολουθήσουν, την ώρα που οι ίδιοι έχουν ήδη μετακινηθεί αλλού).
(Don't) Stop
Του Θανάση Παπαδόπουλου
Ο κόσμος της τέχνης είναι συχνά μίζερος αλλά ευτυχώς η ιστορία είναι γενναιόδωρη. Αρκεί ένας πολύ μεγάλος δίσκος για να μείνει ένας μουσικός ή συγκρότημα στην αιωνιότητα. Τις γκρίνιες περί του πότε έπρεπε να τα παρατήσει ο τάδε, και τι στο διάολο την ήθελαν την επανένωση οι δείνα, λίγο-πολύ μόνον όσοι πέθαναν νέοι τις γλιτώσανε. Αλλά τις μισές γκρίνιες η ιστορία τις έχει ξεχάσει και τις υπόλοιπες θα τις ξεχάσει μετά την πάροδο του απαραίτητου χρονικού διαστήματος.
Έφτανε το 'Marquee Moon' για να καπαρώσουν οι Television μια θέση στην ιστορία του rock & roll. Για τους Portishead αρκούσε το 'Dummy' και από τους Jesus and Mary Chain ίσως μείνει μόνον το 'Psychocandy' (κι ας μην είναι ο μόνος καλός δίσκος τους). Όλο κι όλο που θα θυμόμαστε από τους Tindersticks σε μερικά χρόνια θα είναι οι δυο πρώτοι δίσκοι και μερικά ακόμη καλά τραγούδια. Ομοίως από τους Violent Femmes, αν και κανένας fan δεν θα ήθελε να έχουν σταματήσει στο 'Hallowed Ground'. Για τους Go-Betweens δεν θα είχαν αλλάξει πολλά αν όλα είχαν τελειώσει στο '16 Lovers Lane' και δεν είχαν ποτέ ξαναενωθεί. Oι Ramones κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν αποχωρήσει θριαμβευτικά με το 'Halfway to Sanity', όπως πιθανότατα και ο Lou Reed με το 'New York'.
"Κάθε αίθουσα διοικητικού συμβουλίου που σέβεται τον εαυτό της ήταν απαραίτητο να διαθέτει έναν καθωσπρέπει πίνακα" έλεγε ένας γνωστός μου (δεν θυμάμαι ποιος). Έτσι και κάθε αξιοπρεπής δισκοθήκη πρέπει να έχει τους Rolling Stones, τους Bob Dylan, Leonard Cohen και Van Morrison της. Και αν βινύλια και cd μεταγενέστερα των 'Sticky Fingers', 'Desire', 'I'm your man' και 'Enlightenment' αντιστοίχως, είναι συνήθως χωμένα σε κάποια γωνία της δισκοθήκης, μικρό το κακό. Ας τα αφήσουμε να σκονίζονται κι ας συνεχίσουμε να ακούμε αυτά που αγαπάμε.
Τελικά, από όσους αγαπάμε πραγματικά δεν θέλουμε την παραίτηση. Και ας ξέρουμε πλέον πολύ καλά ότι ο "καλύτερος δίσκος του Tom Waits από την εποχή του 'Frank's Wild Years' ", για τον οποίο κάθε λίγα χρόνια ακούμε δεν θα είναι ποτέ σαν το 'Swordfishtrombones', το 'Rain dogs' και το 'Frank's Wild Years'. Και αν η Bjork δεν ξαναφτιάξει ποτέ ένα 'Vespertine' σε κανέναν δεν θα γίνει ρεζίλι, ίσως ακριβώς γιατί κάποτε έφτιαξε το 'Vespertine'.
Δώστου άλλη μια ευκαιρίαααα...
Του Χρήστου Αναγνώστου
Πόσες φορές περιμένατε μήνες ίσως και χρόνια για να βγάλει δίσκο το αγαπημένο σας σχήμα και μετά την κυκλοφορία του δηλώσατε στους φίλους που τόσο καιρό σας την είχαν στημένη στην γωνία: "Ε, δεν είναι και τόσο καλός αυτός αλλά εντάξει άνθρωποι είναι και αυτοί να μην κάνουν ένα διάλειμμα". Τι να πεις τώρα, ότι ο δικός σου σε πρόδωσε και έβγαλε μια πατάτα, δεν γίνεται γιατί είσαι φαν. Οπότε την τρως και συνεχίζεις να ελπίζεις ότι τα πράγματα κάπου στο μέλλον θα φτιάξουν. Συνήθως όμως τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα οπότε μετά από δυο άντε τρεις κυκλοφορίες, αναγκάζεσαι να παραδεχτείς την αλήθεια και να ανακυρήξεις τον νέο θεό/καλλιτέχνη/μάστορα. Ως άνθρωποι, πατάτες έχουμε φάει και εμείς πολλές, από κάτω θα βρείτε το αριστούργημα που προηγήθηκε.
Συνοπτικά για τους ανθρώπους του σήμερα.
1. The Stone Roses - The Stone Roses
2. Hellacopters - Payin' the Dues
3. Marilyn Manson - Antichrist Superstar
4. Nick Cave - Let Love In
5. Rolling Stones - Sticky Fingers
6. Q.O.T.S.A. - Queens Of The Stone Age
7. Depeche Mode - Violator
8. Metallica - Metallica (Black Album)
9. U2 - The Joshua Tree/Zooropa
10. Rob Zombie - Hellbily Deluxe
11. Ice T - Home Invasion
Με δικαιολογίες για τους υπόλοιπους.
The Stone Roses - The Stone Roses (1989)
Τα τσιμπήσαμε, λιώσαμε στα drugs, ποτά και ξενύχτια και όταν έσφιξαν τα γάλατα πετάξαμε και ένα "Second Coming" με μια πενταετή καθυστέρηση. Ένα "Complete Stone Roses" με τα b-sides και μια σόλο καριέρα για να δείξουμε ότι κάτι κάνουμε.
Hellacopters - Payin' the Dues (1999)
Οι αντίστοιχες "Τρύπες" της Σουηδίας μετά την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ κάπου τα σπάσανε και ο βασικός κιθαρίστας την έκανε για σπρώξει το δικό του σχήμα τους Backyard Babies. Δυστυχώς ο Dreggen δεν είχε αυτό που χρειαζόταν και παρά το σπρώξιμο της πολυεθνικής πήγε άπατος. Από την άλλη το υπόλοιπο σχήμα κυκλοφορεί ακόμη πράγματα αλλά από καθαρό garage-punk έχουν καταλήξει να παίζουν κάτι που ποπίζει αφόρητα.
Marilyn Manson - Antichrist Superstar (1996)
Ο άνθρωπος που μαζί με τον Trent Reznor έκανε το S&M μέρος της καθημερινότητας και έστρωσε το δρόμο για όλους τους poser Goth που συναντάτε στο δρόμο σήμερα κάποια στιγμή τα έχωνε χοντρά στην μεσοαστική Αμερική. Οι επόμενες κυκλοφορίες του δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημες απλά στερούνται βαρύτητας. Ως φαν όπως βλέπετε αναμένω/υπομένω για κανα δυο πατάτες ακόμη.
Nick Cave & the Bad Seeds - Let Love In (1994)
Μερικές φορές όταν κόβεις τις κακές συνήθειες σου παίρνει λίγο καιρό να ισορροπήσεις. Στον Nick πήρε μια δεκαετία περίπου μέχρι το προπέρσινο διπλό αριστούργημα. Στην πορεία εγκατέλειψε τόσος πολύς κόσμος όμως σε σημείο που δίσκους σαν το Nocturama να μην θέλει να τους θυμάται κανείς.
Rolling Stones - Sticky Fingers (1971)
Τώρα τι να πεις εδώ που να μην κάνει τζιζ. Όλοι οι άσχετοι θαυμάζουν το γεγονός ότι η συγκροτηματάρα αυτή υπάρχει ακόμη. Πληρώνουν τρελά λεφτά για να τους δουν και αν τους ρωτήσεις να σου πουν τον τίτλο από ένα κομμάτι σου πετάνε ένα "Angie" οι παλαιότεροι και κανα "Sympathy for the Devil" οι νεότεροι (το θυμούνται από την διασκευή των Guns N' Roses).Οι έφηβοι όμως δεν ακούνε το "Bridges to Babylon" ούτε τις χάλια σόλο προσπάθειες του Jagger. Εμείς γιατί πρέπει να τις ανεχόμαστε;
Q.O.T.S.A. - Queens Of The Stone Age (1998)
Ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα της προηγούμενης δεκαετίας διαλύεται, λόγω προσωπικών διαφορών και χαμηλών πωλήσεων. Από τις στάχτες του γέννιουνται οι QOTSA, που χωρίς να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από το μέλλον βγάζουν ένα δίσκο στα χνάρια του προηγούμενου τους ήχου. Στο ενδιάμεσο οι δίσκοι των Kyuss πουλάνε σαν τρελοί και o Josh Homme προσπαθεί να καλύψει μόνος του ολόκληρο το φάσμα του stoner rock. Τι Desert Sessions, τι special guest appearances σε άλλους δίσκους. Σίγουρα οι επόμενες κυκλοφορίες τους έχουν πολύ καλύτερη παραγωγή και πουλάνε τρελά. Η αρχική φλόγα όμως έχει σβήσει.
Depeche Mode - Violator (1990)
Λίγο μετά το μέσο της δεκαετίας του 90 ο Gahan βρίσκεται μισοπεθαμένος. Μετά από εφαρμογή διαφόρων θαυμάτων της επιστήμης επανέρχεται για να μας ταλαιπωρήσει αναμασώντας την μουσική που ο ίδιος έκανε θεσμό στα 80s και με επαγγελματικά live στα 00s.
Metallica - Metallica (Black Album) (1991)
Η απληστία στο μεγαλείο της. Οι τύποι έχουν τα πάντα μέχρι φανς με τατουάζ το όνομα του γκρουπ. Παρόλα αυτά συνεχίζουν στον δρόμο που χάραξε ο Ian Gillan κάνουν και μήνυση στο Napster και με κάθε επόμενη κίνηση τους μας αποδεικνύουν ότι έχουν καλούς δικηγόρους. Τώρα τη σχέση έχει η νομική με την μουσική... μεγάλη παιδιά.
U2 - The Joshua Tree (1987)/Zooropa (1993)
Τα παιδιά από το Δουβλίνο είπαν να ενημερώσουν τον κόσμο για την δύσκολη κατάσταση που επικρατούσε στην χώρα τους. Στην πορεία πειραματίστηκαν με την μουσική και ανέβασαν τον πήχυ. Κάπου όμως δεν είχε άλλο αλλά αυτοί δεν θέλουν να βγουν στην σύνταξη οπότε κυκλοφορούν το ένα ποπ χιτάκι μετά το άλλο και δεν χάνουν pr event και free publicity ο κόσμος να χαλάσει. Ο διαχωρισμός στα άλμπουμ γίνετε γιατί στο πρώτο σταμάτησαν οι πραγματικοί U2 και στο δεύτερο οι πειραματισμοί τους.
Rob Zombie - Hellbily Deluxe (2001)
Ο Rob Zombie γράφει καταπληκτικά σενάρια για κόμικς, μέτρια σενάρια για b-movies και ήταν leader ενός από τα συγκροτήματα με πιο ιδιαίτερο ήχο που έχει περάσει ποτέ από τον πλανήτη. Η πρώτη σόλο προσπάθεια δικαιολογείτε αλλά από κει και μετά το όλο πράγμα κάπου ξεχείλωσε. Πάντως σε συναυλιακή εμφάνιση είναι ασυναγώνιστος.
Ice T - Home Invasion (1993)
Ο gangsta-rapper του 1980/90 κάνει εμφάνιση ως μπάτσος πλέον στην σειρά "Law & Order". H αλήθεια είναι ότι είναι καλός ηθοποιός οπότε δεν μας πειράζει καθόλου. Απλά μουσικά το θέμα θα έπρεπε να είχε κλείσει κάπου εκεί. Ακόμη και η φετινή κυκλοφορία μοιάζει σαν αρπαχτή εναρμονισμένη με τα τωρινά δεδομένα. Όταν έχεις μια ιστορία πίσω σου και την έχεις βγάλει ζωντανός είναι κρίμα να παίζεις μαζί της.
Επίλογος...
Η φράση "Πάρε αυτόν το δίσκο, γιατί μετά από αυτόν έγιναν εμπορικοί/χάλασαν/μάπα." Είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στον ματαιόδοξο και βραχύχρονο κόσμος της μουσικής επιτυχίας. Το κάθε συγκρότημα από την πλευρά του ξεκινάει με την λογική "να παίξουμε μουσική" και αν γνωρίσει κάποια επιτυχία συνήθως καταλήγει εργάτης σε ασιατική χώρα με αβάσταχτα συμβόλαια που απαιτούν δίσκους κάθε χρόνο. Έτσι παρατηρούμε κλασικά σημεία καμπής όπως είναι: η κυκλοφορία μια ζωντανής ηχογράφησης, τα ίδια κομμάτια mixαρισμενα από διάφορους (γνωστούς και φίλους) ή ακόμη χειρότερα ένα best of που περιέχει κομμάτια μόνο από τις κυκλοφορίες τους με την "μεγάλη" δισκογραφική. Το κακό με τα best είναι όχι μόνο ότι δίνουν εντελώς λάθος εντύπωση για την πραγματική δουλειά ενός σχήματος αλλά και το ότι πουλάνε.
