Subterranean Babissick Blues
Σκόρπιες σκέψεις, μνήμες, συναισθήματα του Αθανάσιου Ζουρνατζή (γνωστού ως Σάκη Ζουρνατζή) για τον θάνατο του φίλου του Χαράλαμπου Δαϊρετζή (γνωστού ως Μπάμπη Αργυρίου)
Όταν συμβεί ένα σημαντικό, απρόοπτο γεγονός, όπως ο θάνατος του Μπάμπη, ο χρόνος σταματά –τουλάχιστον για μένα. Παύει αυτή η αυτόματη ροή της καθημερινότητας και γυρίζεις πίσω στο παρελθόν. «Με τον χαμό του αδελφού (μου) δεν ένιωσα μόνο απλώς ότι είχε αρχίσει να καλεί την κλάση μου, αλλά χάθηκε εκείνη η χαρμόσυνη μαρμαρυγή της αθανασίας που τυλίγει τα πράγματα όσο κανείς είναι νέος και αλώβητος. Καθώς μεγαλώνουμε, ξέρεις ο χρόνος παθαίνει μια αινιγματική τούμπα. Τα παλιά φαίνονται κοντινά και τα κοντινά ασήμαντα ή αδιάφορα» (από συνέντευξη του Κωστή Παπαγιώργη στον Κωνσταντίνο Ν. Θεμελή, στο βιβλίο Η ανάποδη των ανθρώπων. Η μανία του Κωστή Παπαγιώργη).
Νιώθω ότι δεν είμαι έτοιμος να γράψω για τον ίδιο τον Μπάμπη, δεν έχω χωνέψει τον χαμό του ακόμα, παρόλα αυτά μνήμες, συναισθήματα αλλά και σκέψεις αναδύονται μέσα μου. Ο Μπάμπης, ο κόσμος του Rollin Under, ο κόσμος της μουσικής, όλα αυτά που δημιούργησε ο Μπάμπης αλλά και τον δημιούργησαν. Τα φανζίν (Rollin Under, ο γδούπος), το μαγαζί, η Lazy Dog, τα συγκροτήματα, οι δίσκοι, τα cd, το mic, οι συναυλίες, οι παρέες, τα πάρτι. Πάνω απ’ όλα όλοι εμείς (και ο Μπάμπης), τα ένσαρκα μέλη αυτού του κόσμου (παράξενος κόσμος, χωράει μέσα του όλους όσους θέλουνε να είναι μέρος του…). Ο κόσμος της μουσικής, ο κόσμος της ροκ, της δικής μας ροκ, ελπίζω και της δικής σας (ελάτε τώρα, όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοώ με τον όρο ροκ, τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι…). Υπήρξαν καλές στιγμές, φιλίες, αγάπες, τρέλες. Υπήρξαν και μαλώματα, κακίες, παρεξηγήσεις, πείσματα, κολλήματα. Έτσι όμως δεν είναι οι άνθρωποι; Η στρεβλή φάρα των ανθρώπων, όπως είπε και ο αγαπημένος μου/του (Μπάμπη) Κωστής Παπαγιώργης.
Τελικά ίσως μέσα από αυτό τον κόσμο μιλήσω για τον Μπάμπη και ίσως μέσω του Μπάμπη μιλήσω για όλους εμάς τους φαν της ροκ. Σκέφτομαι τι θα ήταν ο Μπάμπης, αν έμενε στο χωριό του, τι προοπτικές θα είχε. Σ’ ένα χωριό των Σερρών και στο συγκεκριμένο κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον θάμενε ένας Χαράλαμπος Δαϊρετζής. Έφυγε –δραπέτευσε καλύτερα. Τον κέρδισε η μουσική, το πάλεψε, έβγαλε το Rollin Under, έκανε τη Lazy Dog, το μαγαζί και τα λοιπά. Διαμόρφωσε τον κόσμο του Rollin Under και διαμορφώθηκε από αυτόν. Έγινε με άλλα λόγια ο γνωστός Μπάμπης Αργυρίου. Άλλωστε, σκέφτομαι, κάπως έτσι δεν συνέβη σε όλους μας; (εντάξει, στο περίπου). Δύο πράγματα μου έρχονται τώρα στο μυαλό: πρώτον, ο δίσκος των Country Joe and the Fish Electric music for mind and body (θα τολμούσα να συμπληρώσω and soul), που είναι ο πιο πετυχημένος και λακωνικός ορισμός (λέμε τώρα…) της ροκ, και, δεύτερον, το Hey Hey My My του Neil Young, ως αναλυτικότερη μορφή του τι εστί ροκ.
Κάποτε θυμάμαι είχα περιγράψει στο mic τη συναυλία των Zounds στο στέκι του Βιολογικού στη Θεσσαλονίκη ως μία συνάντηση με την εφηβεία μου (την μουσική) και έγραψα ότι ήτανε πετυχημένη. Οι Zounds συνέχιζαν να έχουν να μου πούνε πράγματα. Τώρα σκέφτομαι πως με αφορμή τον θάνατο του Μπάμπη νιώθω αμφίθυμα. Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω όλο αυτόν τον κόσμο του Rollin Under και χαίρομαι που έζησα όλα αυτά, κοιτάζω μπρος μου και δεν βλέπω τον Μπάμπη… κι αυτό μου σφίγγει την ψυχή. Από δω και στο εξής και οι χαρές μας θάναι λυπημένες.
The time for us to say goodbye is near
The day I hoped would never come is here
Though many hearts are broken we must somehow carry on
Cause I think you're gonna miss me when I'm gone […]
I'm a modest man
And it hurts me to say these things to you
After all we've been through it's the least that I can do
So instead of just goodbye I'll say so long […]
Yes I sure am going to miss you when I'm gone.
Randy Newman, When I’m gone (δεν είναι του Phil Ochs…)
Υ.Γ. 1. Ο Λεωνίδας ή Leo ή Πάπας (προσοχή στον τόνο, είχε το αλάθητο του Πάπα για θέματα των 60s) ήταν ένας φίλος αυτού του κόσμου της μουσικής, του Rollin Under. Όταν πέθανε, εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια, δεν ήμουν έτοιμος να τον θρηνήσω όσο έπρεπε τότε, ίσως κι αυτός να βιάστηκε να φύγει νωρίς. Νιώθω ενοχές… Αγαπημένε μου Leo, σε αποχαιρετώ τώρα, έστω και καθυστερημένα. Ίσως νάναι και καλύτερα παρέα με τον Μπάμπη.
Υ.Γ. 2. Είχα σκοπό να αναφέρω ονόματα του κόσμου του Rollin Under. Θάναι όμως κουραστικό, ίσως νάναι άδικο γι’ αυτούς που θα ξεχάσω, είναι άλλωστε πολλοί που δεν τους ξέρω. Άρα όποιος νιώθει μέρος του ας μπει μέσα, είναι καλοδεχούμενος. Όλοι ομονοούν και ο καθένας επιμαρτυρεί.
