Summer songs #1

Αν ήμουν Μαγγελάνος και ήσουνα νησί...
του Μπάμπη Αργυρίου

Our swimmer
Δεν είχα την τύχη να γεννηθώ στην Κυανή Ακτή, τη Λούτσα ή το Μαλιμπού γιαυτό κάλυπτα τις ανάγκες της υδρόφιλης φύσης μου κολυμπώντας στο κοντινό ποτάμι. Με τα συγχωριανάκια κολυμπούσαμε με τις ώρες, ξεκουραζόμασταν ξαπλώνοντας στο παραποτάμιο δρομάκι, το καλυμμένο με ένα στρώμα χώματος απαλού σαν πούδρα και γινόμασταν αλευρωμένα ψάρια έτοιμα για το τηγάνι. Όταν πλησίαζε κάποιο τρακτέρ (John Deere, Belarus ή Deutz) τρέχαμε να βουτήξουμε γιατί είμασταν τσίτσιδοι και ντρεπόμασταν τους θείους και τις θείες που πιθανόν επέβαιναν αυτού. Μετά από ώρες, κουρασμένοι απ'τις βουτιές και την αντίσταση στην ορμή του νερού γυρίζαμε ξυπόλυτοι στο σπίτι, τρώγαμε ψωμοτύρι και βάζαμε στο στέρεο το "River of love" των Spikes αναγκάζοντας τη μαμά να κλείσει το κλαψιάρικο "Cry me a river" που άκουγε στο ράδιο.

Watermelon collie and the infinite sadness
Δεν γνωρίζω κανέναν τρελό που θα δεχόταν να ξαναγίνει νήπιο κι ούτε εμένα με μετράω για τέτοιον. Δεν θα άντεχα τα καλοκαιρινά απογεύματα στη μεγάλη αυλή μας όπου αντί να απαγγέλουμε Αναγνωστάκη κόβαμε και τσακίζαμε σκουροπράσινα και ριγέ καρπούζια με τη συνδρομή γειτόνων και γειτονόπουλων. Εκατοντάδες από αυτά τα άμοιρα φρούτα με τις χορταστικές καμπύλες μπαίναν στο σπίτι μας κάθε θέρος, κρύβονταν κάτω από τα κρεβάτια και το τελευταίο έβγαινε για να θυσιαστεί αφού είχε γίνει η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, είχαν αλλάξει 5-6 προπονητές στην Α' Εθνική, ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστεί από τους ομίλους του Champions League κλπ. Σε κάθε πλατεία υπήρχε ένας παραγωγός που πουλούσε καρπούζια με το μαχαίρι, έχοντας, κλασικά, ένα κομμένο στη μέση για επιβεβαίωση της ποιότητας. Έχω αδειάσει κι εγώ αρκετές φορές το περιεχόμενό τους, έσκαψα μάτια και ρινική κοιλότητα, έβαλα μέσα αναμένο κερί πολλά χρόνια πριν ανακαλύψω ότι το Halloween δεν είναι χαιρετισμός. Σε τέτοιο ασόβαρο περιβάλλον θα μεγάλωσε κι ο Τζεφρίνος για να βγάλει με τους Gun Club το "Watermelon Man" και να εξωτερικεύσει την τόοοοοση δυστυχία.

I scream, you scream, all we scream
Ποτέ σου δε μ'αγάπησες μάνα, διαφορετικά θα μου έδινες κάθε μέρα που περνούσε ο πλανόδιος παγωτατζής χρήματα για να αγοράζω ένα χωνάκι με φτυαριές κρέμας ή σοκολάτας (η κουτάλα για τις μπάλες και ο καύσωνας ανακαλύφθηκαν αργότερα). Θυμάμαι και τα ψυγεία στα ψιλικατζίδικα με τα πρώτα παγωτά φρούτου, φυστίκι και φράουλα που κάποια στιγμή αποσύρθηκαν μαζί με οτιδήποτε χύμα και αντικαταστάθηκαν από τα τυποποιημένα ξυλάκια, κασάτα και πυραύλους σαν του τρίτου εξωφύλλου των Ramones. Επικίνδυνα και ανθυγιεινά δήθεν, ποιος ξέρει ποια διαπλοκή δρομολόγησε το σημερινό Έβγα-Δέλτα μονοπώλιο. Εγώ πάντως δεν έπαθα τίποτα από τα παγωτά του "Ice cream man" John Brim και μόνο την ευτυχία της δροσιάς τους νοσταλγώ. Επισημαίνω μόνο πως έφαγα 1266 κουβάδες λιγότερους από τις πραγματικές μου ανάγκες. Ίσως γιαυτό στο μπάσκετ δεν μπορώ να μαρκάρω ψηλότερους απ'τον Παπαλουκά.

Sun is shining, the weather is sweet
Όταν η ηλικία μου απέκτησε δεύτερο ψηφίο μπήκαν στον οικογενειακό προγραμματισμό οι δεκαπενθήμερες διακοπές σε κάποια παραλία του νομού. Αφήναμε τις ανέσεις του σπιτιού για να ζήσουμε όλοι μαζί σε μια μεγάλη σκηνή, κοιμώμενοι στο πάτωμα, αλοιμένοι με αουτάν, με παγωνιέρα αντί για ψυγείο, τρώγοντας κάθε, μα κάθε μέρα σκουμπριά, ξιφίες, χταπόδια και σουπιές, γυρίζοντας στον ήλιο σαν ζαβλακωμένοι, νοιώθοντας κομπλεξικά απέναντι στα παιδιά απ'την πρωτεύουσα, βαδίζοντας χιλιόμετρα μέχρι το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ, χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, cb, εφημερίδα, chat, με κίνδυνο να πάθουμε ηλίαση, εγκαύματα, δυσεντερίες, κράμπες, να πνιγούμε, να μας φάνε καρχαρίες, να μας απαγάγουν πειρατές. Θα έπρεπε να φυλακίζονται οι γονείς που εκθέτουν τα παιδιά τους σε τόσους κινδύνους. Κι ο Evan Johns που έγραψε το "Vacation time" βουνίσιος μου φαίνεται.

City drops into the night
Τα θερινά σινεμά με το ελαφρύ ρεπερτόριο, τα σπόρια και τα hot dog, η έναρξη με το φως ακόμα της μέρας, οι μουσαμαδένιες καρέκλες, το χαλίκι και τα φυτά που σκαρφάλωναν στους τοίχους για μια θέση στον ήλιο. Στις συνοικιακές καφετέριες με κρύες μπύρες, φραπέδες και παγωτά, χάλια μουσική στα ηχεία και κουβέντα με τους φίλους μέχρι αργά το βράδυ. Ξενύχτι με πειρατικούς στο ράδιο που έπαιζαν το "If I had a hammer" του Trini, το "After midnight" του JJ, το "In the summertime" των Mungo Jerry, το "California dreamin'". Το τελευταίο, όπου ο συνθέτης ονειρεύεται το LA μια χειμωνιάτικη νεοϋορκέζικη μέρα, ψηφίζω ως απόλυτο τραγούδι των διακοπών γιατί η διαδικασία των διακοπών ξεκινά πολύ πριν ξεκινήσουν οι ίδιες. Συν ότι το dreaming (όπως ανακάλυψε η δρ. Debbie Harry) είναι δωρεάν.

The ship song
Δε φεύγουν καράβια στο γυαλό και με τα κύματα του Θερμαϊκού μιλώ. Κάποτε πήγαινες στα νησιά του βορείου Αιγαίου απ'εδώ, τώρα κατεβαίνεις οδικώς στον Πειραιά και ανεβαίνεις ...Αγουδημικώς. Η αιώνια ιστορία των φιλέτων που προτιμούνται απ'τα ποδαράκια. Φταίει ο υπουργός που έχει και τον εκλογικό αγώνα της αδερφής του να υποστηρίξει; Καλά είναι κι έτσι. Πας Καναδά μέσω Νέας Ζηλανδίας. Διακοπές κάνεις, τι βιάζεσαι; Let the sunshine in. Σκέψου ότι κανείς απ'τους εργασθέντες στην κατασκευή του βαποριού δε ζει πλέον και ότι καβαλάς ένα μουσείο εφάμιλλης του Αβέρωφ και του Έλλη δόξας. Καράβια λοιπόν. Βλαμμένα, υπερήλικα, υπερτιμημένα, καθυστερημένα, υπερφορτωμένα. Τα bar με τις τιμές του Queen Mary. Το πατείς με πατώ σε κατάστρωμα. Οι ευγενικοί οικογενειάρχες με τα παιδιά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν. Τα μποφώρ που σου κάνουν το στομάχι γόρδιο. Το μελτέμι που σου μαστιγώνει το πρόσωπο, η αλμύρα που σου βουλώνει τους πόρους και στο βάθος του ορίζοντα πουθενά νησί. Ο Μαζώχ δε θα κατέβαινε απ'αυτά αν ζούσε σήμερα. O Gordon Gano τραγουδάει όσο σπαραχτικά χρειάζεται το "See my ships".

My little runaway
Δεν ήμουν φαν του χειμερινού τουρισμού έτσι τα κύτταρά μου άρχισαν να διψάνε για διακοπίνη όσο προχωρούσε η Άνοιξη. Και η φασαρία άρχιζε. Οικονομία, διαβατήριο, βίζες, εισιτήρια, αποσκευές, ανταποκρίσεις. On board να ζαλίζεσαι και να μην μπορείς ν'ανοίξεις το παράθυρο, να μην έχεις θέση και να τη βγάζεις στο σκαμπό του διαδρόμου, να ποθείς να σε ψαχουλέψει η άγνωστη του Orient Express και να περνάει η νύχτα χωρίς, να κοιμάσαι σε σταθμούς, τέρμιναλ, πάρκα, χωράφια, να αλητεύεις στη Βέρνη, τη Φιλαδέλφεια, τη Φλωρεντία και πάντα τα χρήματα να είναι λίγα, οι ανάγκες και οι πειρασμοί πολλοί. Τυχαίο είναι που διακοπές και δοκιμασία αρχίζουν από δέλτα; Ο Del Shannon για χωρισμό μιλούσε αλλά η αυθαίρετη ερμηνεία μου στο τραγούδι του είναι προτιμότερη.

This ain't the summer of love
...λέγαν οι Blue Oyster Cult, φυσικά και ευτυχώς το φετινό δεν είναι. Θυμάμαι όμως ένα προ -ετίας που ήταν. Ελπίζω να μην ξαναζήσω εκείνη την απαξίωση κάθε πράγματος που το όνομά του δεν άρχιζε από ερω-, την παράδοση σε ότι άρχισε από ηδο- τις μεγάλες καυτές νύχτες, όλα εκείνα που δεν είχαν πριν ούτε μετά, τη μετάβασή μου στην ακριτική της πόλη, το ξενοδοχείο που απέφυγε να επισκευτεί, τα αφιλόξενα πάρκα, το τσαλάκωμα της καθημερινότητας μου. Ευτυχώς, αυτός ο κατεργάρης που σε πιάνει απ'τη μύτη και σε χτυπάει κάτω σα χταπόδι άλλαξε δρομολόγιο τελευταία. Του αφιερώνω το "Days" των Kinks με περισσή ειρωνία.

School's out for summer
Ως πρωτοχρονιά έπρεπε να θεωρείται η 1η του έκτου ή του ένατου μήνα. Τίποτα δεν τελειώνει, ούτε αρχίζει εκεί που την τοποθέτησε ο Γρηγόριος, ο Ιούλιος ή όποιος άλλος. Ούτε τα σχολεία, ούτε τα αθλητικά γεγονότα, ούτε τα οικονομικά έτη των επιχειρήσεων, ούτε κάν μια εποχή. Τέλος πάντων, το παρακάμπτω. Οι μέρες, αν και τεράστιες σαν τις τελευταίες μέρες στην Αλικαρνασσό πέρασαν και είσαι ελεύθερος. Και on the road again υποθέτω, έτοιμος για εκτός ελέγχου τρελές διακοπές. Μερικές συμβουλές μόνο απ'την ταπεινότητά μου. Το "On the beach" του Neil Young δεν είναι και η καλύτερη επιλογή για την παραλία. Πάρε καλύτερα το "Θερισμό" του. Για June Brides είμαι μέσα, τους Death in June άστους καλύτερα για ποτέ. Τα "Hotter than July" του Stevie και "July morning" των Uriah ούτε που τα θυμάμαι - απευθύνσου αλλού. Οι Ocean of blood και Sea of tears δεν είναι προορισμοί διακοπών. Στο Indian summer μην περιμένεις να συναντήσεις τον Geronimo. Οι Piranhas, Jellyfish, Σμέρνα ήταν καλά γκρουπ αλλά ως εκεί. Και το Jaws στο πανί καλό φαινόταν, στο νερό καθόλου. To Darkwave δεν προσφέρεται για surf και η surf μουσική δεν παίζεται με ιστιοσανίδα. Το Coney Island δεν είναι νησί του Πάσχα.

Summer's almost gone
Η μελαγχολία που νοιώθεις ακούγοντας το τραγουδάκι των Doors. Απ'τη μια homesick κι απ'την άλλη θλιμμένος για το ενδεκάμηνο του κεφαλιού μέσα, αποχαιρετάς ανθρώπους που γνώρισες επιφανειακά ή σε βάθος. Συναισθηματική ταραχή. Απόφυγέ την. Μείνε σπίτι. Χόρτασε το κρεβάτι σου, το μπαλκόνι σου, διάβασε τα βιβλία σου, άκου τους αγαπημένους σου δίσκους, δες τα σήριαλ που έχασες την προηγούμενη δεκαετία, νυχτοπερπάτα στην έρημη πόλη. Απήλαυσε το air-condition κι ούτε αχινοί, γάγγραινες, σκορπιοί και τσούχτρες στον κόρφο σου.

Άλλα αντ' άλλων
(άλλα προλόγισες κι άλλα επιλογάς)

1. Mamas/Papas - California dreamin'
2. Ramones - Rockaway beach
3. Martha & the Muffins - Echo beach
4. Jimmy Rogers - Kisses sweeter than wine
5. Chubby Checker - Let's twist again
6. B-52s - Rock lobster
7. Jonathan Richman - That summer feeling
8. Bats - Dancing as the boat goes down
9. Triffids - The seabirds
10. Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία
11. Παπάζογλου - Αύγουστος